Ψιλοβαριόμουν τις προάλλες και πήγα στα seven να νοικιάσω καμιά ταινία σαν παιδί κι εγώ.
Μετά από πολλή ώρα έντονου ψαξίματος , τρομερών διλημμάτων και κουραστικής αναζήτησης τελικά καταλήγω σε 2-3 ταινιούλες που μου άρεσαν. Φαντάζεστε τώρα ταινίες που διάλεξα. Γούστο μηδέν.
Τέσπα,
Πάω στο ταμείο, δίνω τις ταινίες (σκεπτόμενη ταυτόχρονα ποια ταινία θα δω πρώτη

) και εκεί που ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου σκύβει η υπάλληλος προς το μέρος μου και μου λέει:
"Κοπέλια θα σου πω κάτι, αλλά μη γελάσεις"
"Ωχ" σκέφτομαι.
Έχω κάτι πάνω μου; Έχω κάτι στα δόντια μου; Τόσο μάπα είναι οι ταινίες που διάλεξα; Τι μπορεί να είναι;
Κουνάω το κεφάλι μου, δείχνοντας να καταλάβει "Οκ, πες"
Μου λέει, λοιπόν, χαμηλοφώνως:
"Είμαι υποχρεωμένη να σου πω, ότι αν διαλέξεις μια ταινία από αυτές που έχουμε σε εκείνο το ράφι δίνουμε προσφορά μια σοκολάτα ΚΙΤ ΚΑΤ (ή μήπως kiss; Δε θυμάμαι...) αλλά ντρέπομαι να το λέω" και ρίχνει ένα υποτιμητικό βλέμμα στις σοκολάτες που ήταν παραδίπλα.
Έλα χριστέ....
"Α οκ. Θα το έχω υπόψιν μου" της είπα.
Πήρα τις ταινίες μου κι έφυγα.