Αποσπάσματα από βιβλία που αγαπάμε

[S.xas]

 

[ultraviolence]

“I lived in books more than I lived anywhere else.”
Neil Gaiman

 

[Nascentes morimur]

Ἂς ἔρχεται καὶ παρέρχεται τούτη ἡ ἐμφάνεια, ἂς κυλινδοῦται στοὺς ἀπείρους κύκλους τῆς μεταβολῆς, στὶς ἀτελεύτητες σπεῖρες τῆς ἀλλαγῆς. Ἂς μὴ προλάβαινει νὰ βραδυάσει ἡ ἡμέρα, καὶ ἂς μὴ προφταίνει νὰ ξημερώσει ἡ νύχτα. Ἄσε νὰ φυλλορροοῦν τὰ ἄνθη καὶ ἄσε νὰ σβύνουν διὰ παντὸς τὰ ὄμορφα πρόσωπα. Ἂς ἀφανίζονται οἱ ὡραῖες χειρονομίες μέσα στὸ χρόνο ποὺ φεύγει, τὰ βλέμματα τὰ φωτερὰ ἂς σβύνουν, ἂς μένουν οἱ παλάμες δίχως νερό, ἀρκεῖ ποὺ κάποτε σ' αὐτὲς ξεδίψασαν τὰ περιστέρια, ποὺ ἔφυγαν. Διότι αὐτὰ εἶναι ἡ κρουστὴ ἀλήθεια. Καὶ τὸ χάδι γιὰ νὰ εἶναι χάδι πρέπει νὰ εἶναι παροδικό, καὶ τὸ φιλὶ γιὰ νὰ εἶναι φιλὶ θέλει νὰ εἶναι φευγατικό, καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ νὰ εἶναι ἀγάπη ὀφείλει νὰ σβύσει, καὶ ἡ ζωὴ γιὰ νὰ εἶναι ζωὴ πέπρωται νὰ εἶναι ἐφήμερη. Ἀρκεῖ τὸ ἐφήμερο νὰ βιώνεται ὡς ἐφημερία.
Χ. Μαλεβίτσης
Τὰ μῆλα τῶν Ἑσπερίδων

 

[Nascentes morimur]

I find me, leave me, go towards me, come from me, nothing ever but me, a particle of me, retrieved, lost, gone astray, I’m all these words, all these strangers, this dust of words, with no ground for their settling, no sky for their dispersing, coming together to say, fleeing one another to say, that I am they, all of them, those that merge, those that part, those that never meet, and nothing else, yes, something else, that I’m something quite different, a quite different thing, a wordless thing in an empty place, a hard shut dry cold black place, where nothing stirs, nothing speaks, and that I listen, and that I seek, like a caged beast born of caged beasts born of caged beasts born of caged beasts...
Samuel Beckett, from 'The Unnamable'
(first published 1953)

 

[Nascentes morimur]

We are all exceptional cases. Each of us insists on being innocent at all cost, even if he has to accuse the whole human race and heaven itself. If you tell a criminal that his crime is not due to his nature or his character but to unfortunate circumstances, he will be extravagantly grateful to you.

Albert Camus The Fall

 

[Nascentes morimur]

“...in my dreams the world would come alive, becoming so captivatingly majestic, free and ethereal, that afterwards it would be oppressive to breathe the dust of this painted life.”

Vladimir Nabokov, from 'Invitation to a Beheading'

 

[parafernalia]

Κάποτε, της είπε:

Είσαι σαν και εμένα, είσαι αλλιώτικη από όλους τους ανθρώπους.

Είσαι η Καμάλα, τίποτα άλλο, και υπάρχει μέσα σου γαλήνη, ένα καταφύγιο όπου μπορείς να αποσυρθείς κάθε στιγμή και νοιώσεις ζεστασιά, το ίδιο και εγώ.

Λίγοι άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα, και όμως θα μπορούσαν να την αποκτήσουν όλοι.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έξυπνοι, είπε η Καμάλα.

Όχι, είπε ο Σιντάρτα δεν είναι αυτό.

Ο Καμασβάμι είναι το ίδιο έξυπνος με μένα, αλλά δεν μπορεί να βρει καταφύγιο στον εαυτό του.

Άλλοι μπορούν και ας είναι στο μυαλό μικρά παιδιά.

Οι περισσότεροι άνθρωποι Καμάλα είναι σαν το φύλλο που πέφτει, που ο αέρας το παίρνει, το στροβιλίζει για λίγο και ύστερα μετεωρίζεται και σωριάζεται στο χώμα.

Άλλοι όμως λιγοστοί είναι σαν τα αστέρια που ακολουθούν μια σταθερή τροχιά και δεν τα φτάνει ο άνεμος γιατί η τροχιά και ο νόμος που ακολουθούν βρίσκεται μέσα τους.

Έρμαν Έσσε, «Σιντάρτα»

 

[Nascentes morimur]

Στη χώρα απ' όπου έρχομαι, η γενιά των παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του σύμπαντος.
Όμως εξακολουθούσαν, και στα γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν ζητήματα κόστους και απόδοσης.
Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη για τους επερχόμενους, αλλά ίσως και για τη γη την ίδια.
Ήξεραν ότι οποιαδήποτε "ισχύ" κι αν είχαν, η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο, αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό που του χρειαζόταν για να βράσει.
Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας – ίσως και να μην καταλάβαιναν και την έννοια της λέξης – όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν σ' ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος...

Χώροι του Ανθρώπου.
Καστοριάδης Κορνήλιος

 

[parafernalia]

«Όσο οι γυναίκες και οι άνδρες διαθέτουν τα αισθήματα που διαθέτουν -και μια αλλαγή στο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς της κοινωνίας δεν μάς φαίνεται αρκετή για να τα μεταβάλει οριστικά- ο έρωτας, την ίδια στιγμή που θα προσφέρει μεγάλη χαρά, θα προξενεί και μεγάλο πόνο. Με την κατάργηση όλων των αιτίων που θα μπορούσαν να καταργηθούν, ο πόνος αυτός θα μπορούσε να μειωθεί ή να απαλυνθεί, η πλήρης εξαφάνιση του όμως είναι αδύνατη.

Αποτελεί, άραγε, αυτή η διαπίστωση λόγο για να μην δεχθεί κάποιος τις ιδέες μας και να θελήσει να παραμείνει εκουσίως στην παρούσα κατάσταση; Εν προκειμένω, θα έμοιαζε με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να αγοράσει πολυτελή ρούχα, θα προτιμούσε να κυκλοφορεί γυμνός, ή με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να τρώει κάθε μέρα φασιανό, θα απαρνιόταν το ψωμί, ή με έναν γιατρό ο οποίος, δεδομένων των αδυναμιών της σύγχρονης επιστήμης όσον αφορά ορισμένες ασθένειες, θα αρνιόταν να θεραπεύσει τις αρρώστιες που μπορούν να θεραπευθούν.

Ας καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο· ας. καταπολεμήσουμε την κτηνώδη παρόρμηση του αρσενικού που πιστεύει πως πρέπει να κυριαρχεί πάνω στο θηλυκό· ας καταπολεμήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις· ας εξασφαλίσουμε σε όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, την ευημερία και την ελευθερία· ας διαδώσουμε την μόρφωση και, τότε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση λογικά, εάν δεχθούμε ότι δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα βάσανα, εκτός από εκείνα του έρωτα.

Εν πάση περιπτώσει, όσοι είναι άτυχοι στον έρωτα, θα μπορούν να βρουν άλλες απολαύσεις, εφ’ όσον η κατάσταση δεν θα είναι όπως η σημερινή, στην οποία ο έρωτας και το αλκοόλ αποτελούν την μοναδική παρηγοριά του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας».

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ερρίκο Μαλατέστα, “Προς μια ελεύθερη κοινωνία”, εκδ. Ελεύθερος Τύπος

 

[EvanescenceQ]

Απόσπασμα από το βιβλίο «Πρακτική Φιλοσοφία» του Ε. Π. Παπανούτσου

 

[EvanescenceQ]

Τώρα που έφυγε ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος. Τώρα που ξεμαύρισες και δεν μιλάς καλοκαιρινά. Στη λευκή σου εποχή. Χωρίς τον ήλιο τον ηλιάτορα να σου χαρίζει αναίδεια, γλωσσάρα και λαμπερό δέρμα. Χωρίς κρυμμένες κυτταρίτιδες στα κόπερτον. Χωρίς παραλίες. Χωρίς τις λέξεις- σαράντα υπό σκιάν. Γιατί τον Αύγουστο η γλώσσα μαυρίζει και ψήνεται. Τον Αύγουστο λες θέλω, έρχομαι, δε γαμιέται, σ' αγαπάω, εσένα μόνο, χούφτωσέ με, καίγομαι, κι άλλο, μη σταματάς. Ενώ τον Σεπτέμβριο η γλώσσα ξασπρίζει και ψιχαλίζει. Τον Σεπτέμβριο λες δεν ξέρω, φοβάμαι, έβγαλε ψυχρούλα, θα βρέξει, άστο για μετά, τι να σου πω τώρα, θα βράσω φασόλια. Όσα πρόλαβες να πεις τα είπες. Κι όσα δεν πρόλαβες θα τα πεις του χρόνου. Τώρα μπορείς να μελαγχολήσεις για το καλοκαίρι που ξαναέφυγε και θα ξαναφύγει μέχρι να ξανάρθει. Το ίδιο έκαναν και πριν από σένα κι ο Ρεμπώ, κι ο Γκαίτε, κι ο Ασλάνογλου κι η φίλη μου η Καίτη που έχει κομμωτήριο στην Πάτρα.

| Γλυκερία Μπασδέκη | Λευκοί πια* |

 

[Nascentes morimur]

“Why does one feel so different at night? Why is it so exciting to be awake when everybody else is asleep? Late—it is very late! And yet every moment you feel more and more wakeful, as though you were slowly, almost with every breath, waking up into a new, wonderful, far more thrilling and exciting world than the daylight one. And what is this queer sensation that you’re a conspirator? Lightly, stealthily you move about your room. You take something off the dressing-table and put it down again without a sound. And everything, even the bed-post, knows you, responds, shares your secret…”
K. Mansfield, 'At the Bay,' "The Garden Party" (1922)

Spoiler: [In The] Black Room (Including 'The Tower')

 

[Nascentes morimur]

Η φιλοδοξία μας θαμπώνει πιο πολύ και από τη δόξα· η επιθυμία κάνει όλα τα πράγματα ν' ανθίζουν, η κατάκτηση τα μαραίνει· είναι καλύτερο να ονειρεύεσαι τη ζωή σου παρά να τη ζεις, γιατί ακόμα κι αν τη ζεις θα είναι σαν να την ονειρεύεσαι, αλλά λιγότερο μυστηριακά και ταυτόχρονα λιγότερο φανερά, με όνειρο σκοτεινό και βαρύ, παρόμοιο με το σκόρπιο όνειρο της αδύναμης συνείδησης των μηρυκαστικών.
Τα έργα του Σαίξπηρ είναι πιο όμορφα όταν τα βλέπουμε στις πρόβες παρά στο θέατρο. Οι ποιητές που έπλασαν τις αιώνιες αγαπημένες δεν γνώρισαν ως επί το πλείστον τίποτα άλλο εκτός από ασήμαντες υπηρέτριες πανδοχείων, ενώ οι φιλήδονοι, που όλοι τούς φθονούν, δεν μπορούν με τίποτα να καταλάβουν τη ζωή που διάγουν ή μάλλον ότι η ζωή τούς οδηγεί.

Μαρσέλ Προυστ
Ηδονές και Μέρες
Μτφρ. Β. Νουνοπούλου.

 

[Nascentes morimur]

Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να καταστρέφεις και να προκαλείς ζημιά, γι’ αυτό δεν απαιτείται ούτε ευστροφία ούτε οξυδέρκεια , ούτε καν ευφυΐα, ένας βλάκας πάντα μπορεί να κάνει κομματάκια έναν έξυπνο, και επιπλέον ο Μουριέλ ανήκε στους δεύτερους.
Αρκούν ο κακός χαρακτήρας, η κακή πίστη, η κακή σκέψη, κι αυτά τα διαθέτουν εν αφθονία οι πιο βάναυσοι κι οι πιο ανόητοι.

JAVIER MARIAS
Asi´ empieza lo malo ( 2014) (Έτσι αρχίζει το κακό)
Μτφρ:Εφη Γιαννοπούλου

 

[Nascentes morimur]

“Οι συντηρητικοί άνθρωποι έχουν τόσες αμφιβολίες περί
της σκοπιμότητας της υπάρξεών των, ώστε τρέχουν να προσφέρουν την προσοχή τους, το θαυμασμό τους και την αγάπη τους σ’ εκείνους, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήση ότι ζουν.
Σ’ εκείνους, που συναντήθηκαν με την κινδυνώδη περιπέτειαν και φέρουν στα μάτια τους την ποικιλίαν της απειλητικής τρικυμίας ή έχουν στο στόμα τους κάποιους νέους τόνους και κάποιους νέους σκοπούς και όλα τους είναι νέα και χαρμόσυνα.
Με την περιπέτεια ανακαινίζεται και στιλβώνεται η ανθρώπινη ψυχή...”

'Ο παράξενος άνθρωπος'
Στάμος Μπρανιάς

 

[parafernalia]

Περισσότερο από τον επιβεβλημένο περιορισμό, πρέπει να φοβόμαστε τον εκούσιο αυτοπεριορισμό μπροστά σε έναν επικίνδυνο κόσμο. Το επιλεγμένο μπουντρούμι, χωρίς τοίχους ή αλυσίδες ή φρουρούς. Ο δεσμοφύλακας είναι στο κεφάλι μας. Αυτή η περίοδος ζωής σε αργή κίνηση θα έχει επιτρέψει μια τρομερή άμβλυνση των κοινωνικών περιορισμών: μειωμένες επαφές, περιορισμένες εξόδους, συνοπτικές βραδιές, εργασία εξ αποστάσεως, ζωή με μπουρνούζι ή πιτζάμες, επιτρεπόμενη ξαπλώστρα, θαυμάσια οπισθοδρόμηση. Ο Άλλος ως ενοχλητής και πειραστής είχε εξαφανιστεί, κρατήθηκε σε απόσταση. Ήταν, τουλάχιστον για κάποιους, η απόλαυση του εγκλωβισμού: η απαγόρευση κυκλοφορίας, η μάσκα στο στόμα, οι χειρονομίες του φραγμού, η κοινωνία του ενάμιση μέτρου μας αναστάτωσαν αλλά και μας πλαισίωσαν. Έχουμε περάσει από την κλειστοφοβία, τον φόβο του εγκλεισμού, στην αγοραφοβία, τον φόβο των ανοιχτών χώρων. Η πανδημία μας έχει ανησυχήσει, μας έχει επίσης απαλλάξει από μια μεγαλύτερη ανησυχία: την ανησυχία για την ελευθερία.

Pascal Bruckner - "H αποθέωση της παντόφλας. Απάρνηση του κόσμου."

 

[Nascentes morimur]

Beware the autumn people.
For some, autumn comes early, stays late, through life, where October follows September and November touches October and then instead of December and Christ’s birth there is no Bethlehem Star, no rejoicing, but September comes again and old October and so on down the years, with no winter, spring or revivifying summer.
For these beings, fall is the only normal season, the only weather, there be no choice beyond.
Where do they come from? The dust.
Where do they go? The grave.
Does blood stir their veins? No, the night wind.
What ticks in their head? The worm.
What speaks through their mouth? The toad.
What sees from their eye? The snake.
What hears with their ear? The abyss between the stars.
They sift the human storm for souls, eat flesh of reason, fill tombs with sinners. They frenzy forth. In gusts they beetle-scurry, creep, thread, filter, motion, make all moons sullen, and surely cloud all clear-run waters. The spider-web hears them, trembles—breaks.
Such are the autumn people.


Ray Bradbury
Something Wicked This Way Comes (1962)

 

[Nascentes morimur]

Και μόνοι με τον ορίζοντα .
Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα. Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτές . . Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει .
Έτσι θα 'πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα .

Σμίγω με τη θάλασσα .

Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα. Απέραντη θάλασσα, πάντα οργωμένη, πάντα παρθένα, η θρησκεία μου μαζί με τη νύχτα! Μας πλένει και μας χορταίνει στα στείρα αυλάκια της, μας ελευθερώνει και μας κρατάει ορθούς .

Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση, πάντα η ίδια. Τι λέει το κύμα; Αν θα 'πρεπε να πεθάνω περιστοιχισμένος από κρύα βουνά, αγνοημένος από τον κόσμο, δίχως την αγάπη των δικών μου, εξουθενωμένος τέλος, η θάλασσα, την ύστατη στιγμή, θα γέμιζε το κελί μου, θα ερχόταν να με συγκρατήσει πάνω από το είναι μου και να με βοηθήσει να πεθάνω χωρίς μίσος .

Ο χώρος και η σιωπή σμίγουν και γίνονται βάρος στην καρδιά. Μια ξαφνική αγάπη, ένα μεγάλο έργο, μια αποφασιστική πράξη, μια σκέψη που μεταμορφώνει προκαλούν σε ορισμένες στιγμές την ίδια ανυπόφορη αγωνία, ανάμεικτη μ’ ακαταμάχητα θέλγητρα .

Albert Camus

 

[Nascentes morimur]

"The voice, articulation, language, whispering, shouting aloud,
Food, drink, pulse, digestion, sweat, sleep, walking, swimming,
Poise on the hips, leaping, reclining, embracing, arm-curving and tightening,
The continual changes of the flex of the mouth, and around the eyes,
The skin, the sunburnt shade, freckles, hair,
The curious sympathy one feels when feeling with the hand the naked meat of the body,
The circling rivers the breath, and breathing it in and out,
The beauty of the waist, and thence of the hips, and thence downward toward the knees,
The thin red jellies within you or within me, the bones and the marrow in the bones,
The exquisite realization of health;
O I say these are not the parts and poems of the body only, but of the soul,
O I say now these are the soul!"

I Sing The Body Electric
by Walt Whitman

 

[Nascentes morimur]

'Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης

“…Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Έριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο
κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Όπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Τραβάει πιο πάνου να στήσει τοπ ταμπούρι του.
Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.
Κλεισμένα τα γραφεία του κόμματος, κλεισμένα τα γραφεία του ΕΑΜ
Κλεισμένα τα σπίτια, κλεισμένα τα στόματα, κλεισμένες οι καρδιές.
Κατέβηκαν οι σημαίες απ’ τα μπαλκόνια.
Κι η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσώρτσιλ.
…Οι γειτονιές είναι έρημες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σπίτια είναι καμένα. Κείνο το ηρώο με τις ασβεστωμένες πέτρες
που κουβάλαγαν οι γριούλες έγινε στάχτη τώρα. Τον ξύλινο σταυρό
με τα πολλά ονόματα των λαϊκών ηρώων τον κάψαν στην πλατεία.
Μονάχα το κράνος το ελασίτικο δεν έλιωσε στη φλόγα-
απόμεινε πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς.
Μα εμείς θυμόμαστε τα ονόματα… Έβαλε ο Λαός τούτα τα ονόματα
στην καρδιά του… Έτσι νικήσαμε, Τομ, τους Γερμανούς-
με τούτα τα χέρια της κυρα- Λένης, με τούτη τη φούστα της κυρα- Καλής
με τούτα τα θλιμμένα αστέρια του Αλέκου, με τούτα τα γαλάζια μάτια του Βάσου
με τούτη τη στάχτη της Ηλέκτρας, με τούτο το χωνί, με τούτο το τραγούδι
με τούτο το χελιδόνι, με τούτα τα αγκάθια, με τούτη την ελπίδα των συντρόφων…
έτσι θα σας νικήσουμε και σας, τους τελευταίους εχθρούς μας
για να ανασάνει ο ήλιος μας μέσα στις γειτονιές του κόσμου…
δεν κάναμε τίποτα κ. Τσώρτσιλ. Τι να σκοτώσεις; Πόσους να σκοτώσεις;
Τούτη η πολιτεία δε χαμπαρίζει το θάνατο…...... ”.

Απόσπασμα από το "Οι γειτονιές του κόσμου"
Γιάννης Ρίτσος .