Αποσπάσματα από βιβλία που αγαπάμε

[Guest 182562]

αὐτός, Κύριε, ἀνάπαυσον τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου δούλου σου (τοῦδε), ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός

Από τη Νεκρώσιμο Ακολουθία.

 

[Κάμπια]

Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια

 

[Κάμπια]

 

[Guest 182562]

ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ: Πώς είσαι, αγάπη μου; Γιατί χλώμιασαν έτσι τα μάγουλά σου; Τόσο γρήγορα μαράθηκαν τα τριαντάφυλλά τους;
ΕΡΜΙΑ: Βροχή θα θέλουν. Θα τα ποτίσω με τη μπόρα των ματιών μου.

Όνειρο Θερινής Νυκτός, Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Spoiler

Σκέφτομαι να αρχίσω να διαβάζω Σαίξπηρ, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να τον κατανοήσω. Βρήκα το παραπάνω απόσπασμα και μου άρεσε πολύ! Θα το διαβάσω όλο.

 

[Grand Duchess]

ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ: Πώς είσαι, αγάπη μου; Γιατί χλώμιασαν έτσι τα μάγουλά σου; Τόσο γρήγορα μαράθηκαν τα τριαντάφυλλά τους;
ΕΡΜΙΑ: Βροχή θα θέλουν. Θα τα ποτίσω με τη μπόρα των ματιών μου.

Όνειρο Θερινής Νυκτός, Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Spoiler

Σκέφτομαι να αρχίσω να διαβάζω Σαίξπηρ, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να τον κατανοήσω. Βρήκα το παραπάνω απόσπασμα και μου άρεσε πολύ! Θα το διαβάσω όλο.

Αν διαβάσεις το αγγλικό ίσως σε δυσκολέψει λιγάκι αλλά η μετάφραση μια χαρά. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι με μια αναζήτηση δεν θα έχεις θέμα, μεσαιωνική ιστορία είναι.
Διάβασα τα γνωστά βιβλία της jane Austen στην αυθεντική τους regency era γλώσσα, και ενώ έχω πολύ καλό επίπεδο αγγλικών, δεν μου ήταν όσο εύκολο όσο νόμιζα, στην αρχή αισθανομουν ότι διάβαζα εφημερίδα στο ύφος, μέχρι που το συνήθισα.

Πολύ ενδιαφέρουσα η πορεία της αγγλικής γλώσσας.

 

[amarelia]

Σκέφτομαι πως αν δεν υπάρχει διάβολος και αν κατά συνέπεια τον δημιούργησε ο άνθρωπος, τότε σίγουρα τον δημιούργησε κατ΄ εικόνα και ομοίωση του.


«Τα αδέλφια Καραμαζόφ» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.

 

[Nascentes morimur]

'Ὅμως καλά εἶναι κι ἔτσι. Καμιά ἄλλη θεωρία δέν εὐσταθεῖ: ὅλα ὅσα λέγονται καί κηρύσσονται καταλήγουν κάποτε στή γελοιότητα· στήν περίπτωση αὐτή ἀκόμα καί ὁ δικός μου σαρκασμός εἶναι περιττός. Ὅποιος ἔχει γνωρίσει καλά τόν κόσμο, ξέρει πώς εἶναι γεμάτος πλάνες. Παρ’ ὅλα αὐτά δέν μᾶς ἀρέσει νά τόν ἐγκαταλείπουμε, γιατί ἔχουμε τήν ἀφέλεια τῶν παιδιῶν, σκέφτηκα. Τί καλά, εἶπα στόν ἑαυτό μου, πού μέτρησα τήν πίεση τῶν ματιῶν μου! Τριάντα ὀχτώ. Δέν ἐπιτρέπεται νά ζοῦμε πιά μέ ψευδαισθήσεις: ὑπάρχει ἡ πιθανότητα ν’ ἀνατραποῦμε ἀνά πάσα στιγμή. Γι’ αὐτό χρειαζόμαστε ὄνειρα, ὅλο καί περισσότερα ὄνειρα, ὅπου οἱ ἄνθρωποι πετᾶνε ἀπό τά παράθυρα κι ὕστερα ξαναμπαίνουν, ὄμορφοι ἄνθρωποι, φυτά πού δέν ἔχουμε ξαναδεῖ, μέ τεράστια φύλλα σάν ὀμπρέλες. Παίρνουμε τοῦ κόσμου τίς προφυλάξεις γιά τό θάνατο, ἀλλά ὄχι καί γιά τή ζωή.'

Τόμας Μπέρνχαρντ
Μπετόν.

 

[glayki]

«… ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά. Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δεν θέλω να είμ’ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θά ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή…». «ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΤΙΚΙΟ ΜΑΣ. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο…»... «ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΜΟΥ… Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της… Έχει μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα…».
Απόσπασμα από το πεζογράφημα του Δημήτρη Δημητριάδη, Πεθαίνω σαν χώρα, εκδ. Σαιξπηρικόν

 

[Κάμπια]

Ιμαρέτ - Γιάννης Καλπούζος

 

[Κάμπια]

Ραγιάς - Γιάννης Καλπούζος