Μακάρι η ζωή να ερχόταν με κάποιου είδους εγχειρίδιο. Μισώ την αβεβαιότητα, μισώ και το παρελθόν. Μισώ το τώρα και την ιδέα του μέλλοντος. Μου είναι εύκολο να ακολουθώ κανόνες όταν μου δίνονται. Νιώθω σαν σε μόνιμο safe zone. Μου είναι τόσο δύσκολο να βγω από το κρεβάτι, να συρθώ μέχρι το σαλόνι, και να μην μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό. Να νιώθω βάρος, έναν μόνιμο πόνο στο σώμα, να λέω «Το αξίζω» και να νιώθω άσχημα όταν τα βρίσκω με εμένα. Τι να πω; Και σε ποιον; Δεν ξέρω αν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία όταν πεθαίνουμε, αλλά σίγουρα την χρειάζομαι.
Καλέ αξίζεις μια εκδοχή του να μην είναι όλα τόσο άσχημα και πως όλα πρέπει να λήξουν έτσι.
Η αβεβαιότητα υπάρχει και διακατέχει όλη τη ζωή μας γιαυτό και το Τώρα είναι σημαντικότερο.
Να εστιαζεις στο τώρα σου να είναι όπως το θες σε γενικές γραμμές ναι και έτσι να κυλάνε οι μέρες και να είναι και καλύτερες. Άσχημα θα έρθουν αναπάντεχα θα έρθουν μη αναποδραστα θα έρθουν όπως σε όλους μας, εκείνο που μετράει είναι να έχεις ετοιμοπολεμες τις αντοχές σου να παλέψεις να συνεχίσεις.
Αυτή είναι η ζωή. Με τα άσχημα της έχει και μερικές χαρούμενες φωτεινές μέρες. Για εκείνες λοιπόν τις μέρες που νιώθεις καλά

Όσο για το αν δεν έχω να μιλήσω σε κανέναν και κανένας δεν με ακούει πιστεύω ότι αν χμ ψάξεις θα βρεις άτομα να σε ακούσουν να σε συμβουλέψουν να σου μιλήσουν να βγεις από αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Το που θα κοιτάξεις είναι. Αν κοιτάς διαρκώς μέσα στον κύκλο επόμενο είναι να μη βλέπεις ότι κάποια στιγμή σταματάει και ότι έχεις τη δυνατότητα και την επιλογή αν θες να το αλλάξεις αυτό. Την όποια καθημερινότητα.
Όπως όλοι μας.
Δεν λέω ότι είναι εύκολο.
Όμως αξίζει τον κόπο να κάνεις μια προσπάθεια προς τα εκεί που θες να πας.
Και πιστεύω θα βρεις το δρόμο σου!
