Αγαπημένα έργα τέχνης

[Μάρκος Βασίλης]

Μη με παρεξηγήσεις για την ερώτηση που θα σου κάνω, αλλά εσύ ας πούμε βλέπεις τον πρώτο πίνακα που μας έστειλες, σκέφτεσαι όλα αυτά που μας επεξηγείς εδώ και σου προκαλείται κάποιο συναίσθημα; Αισθάνεσαι κάποια ταύτιση με τον άνθρωπο του Μεσαίωνα, συγκινείσαι; Για την Hilma af Klint μπορεί να σήμαιναν κάτι όλα αυτά τα σχήματα - εσένα, σαν Βασίλη, πώς σε αγγίζει όλο αυτό; Και τέλος, αν δεν ήξερες όλη αυτή την ιστορία, θεωρείς ότι ο πίνακας που μας έστειλες μπορεί να σταθεί από μόνος του ως έργο τέχνης;

Για τον συγκεκριμένο πίνακα είναι δύσκολο να σου απαντήσω γιατί τα παραπάνω - ως πλαίσιο - μου ήταν γνωστά πριν τον δω, οπότε τα αναγνώρισα εξ αρχής ως στοιχεία - στο λογικό κομμάτι, αυτό. Στο συναισθηματικό, προσωπικά δημιουργεί διάφορα συναισθήματα, από το πολύ πρωτόγονο της έλξης για τα χρώματα, τις «άτσαλες» πινελιές κ.λπ., μέχρι πιο σύνθετα συναισθήματα - εδώ όμως παρεμβαίνει και το λογικό. Για εμένα, δηλαδή, το έργο, έχει νόημα, δεδομένου ότι έχω στον νου μου το πλαίσιο. Αλλά και για ένα άτομο που δεν έχει κατά νου το πλαίσιο, μπορεί να έχει νόημα τελείως διαφορετικό από αυτό που είχε, ενδεχομένως, για την καλλιτέχνιδα.

Γενικά, ο,τιδήποτε μπορεί να σταθεί, κατ' εμέ, σαν έργο τέχνης. Την ίδια ερώτηση θα μπορούσαμε να θέσουμε π.χ. για όλη αυτή τη νεκρή φύση που έχουμε δει από τους Φλαμανδούς καλλιτέχνες, τα τοπία κ.λπ.. Ουσιαστικά, δεν είναι παρά μία αποτύπωση αυτού που βλέπουμε με τα μάτια μας πάνω σε άλλο υλικό, άρα γιατί στέκεται σαν έργο τέχνης; Στέκεται γιατί μας μεταφέρει ο καλλιτέχνης τη ματιά του για τον κόσμο - που, για τον φυσικό κόσμο σπάνια διαφέρει αυτή η ματιά από άνθρωπο σε άνθρωπο - και γιατί θαυμάζουμε, ενδεχομένως, την τεχνική του, την καθαρότητα της γραμμής κ.α. Ωστόσο, το ίδιο ακριβώς κάνει και η μοντέρνα τέχνη. Φεύγοντας από πράγματα απτά και που μας περιτριγυρίζουν, δεν μπορεί παρά να είναι πιο μακριά από τα συνήθη αισθητηριακά δεδομένα που προσλαμβάνουμε. Μοιραία, είναι και πιο υποκειμενική, καθώς δεν ξεκινά, πάντα, από έναν κοινό τόπο για την πλειονότητα, αλλά από κάτι, ενδεχομένως, πολύ υποκειμενικό.

Leonardo Da Vinci 1500
View attachment 72346

Michelangelo 1530
View attachment 72347

Rembrandt 1650
View attachment 72348

Van Gogh 1850
View attachment 72349

Monet 1900
View attachment 72350

Picasso 1920
View attachment 72351

Marina Vera 2000
View attachment 72352

Unknown artist - 2020
View attachment 72353

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπουμε πως τα καλλιτεχνικά στάνταρντ πέφτουν. Οτιδήποτε μετά τον Ρέμπραντ από αυτά που παρέθεσα είναι εμφανες ακόμη και σε κάποιον που δεν έχει σχέση με ζωγραφική πως έχει πολύ κατώτερα καλλιτεχνικά στάνταρντς.

Γιατι υπάρχει αυτή η τάση; Η δική μου σκέψη λέει πως στην αναγέννηση δοξαζαμε την ικανότητα και την αφοσίωση,καθως η περίοδος αποτελεσε την αναγέννηση του κλασσικού πολιτισμού. Ο Da Vinci θεωρούνταν ένας Grandmaster καθώς διεθετε απίστευτη ικανότητα και αφοσίωση στο κάλεσμα του.

Με την βιομηχανική επανάσταση περνάμε από την εποχή του τεχνίτη και της αφοσίωσης στην εποχη της μαζικής παραγωγής. Πλέον αυτό που δοξάζεται είναι το χρήμα και η απόκτηση αγαθών και γι αυτό το λόγο τα στάνταρντ πέφτουν και πλέον περνάμε στους πίνακες που θέλουν να μας "πούνε" πράγματα. Ο Πικάσο είναι κλασσικό παράδειγμα. Πλέον για να καταλάβεις το μεγαλείο του καλλιτέχνη δεν χρειάζεται απλώς να έχεις ματιά, γιατί όποιος έχει μάτια βλέπει αρκετές διαφορές μεταξύ Πικάσο και Ρέμπραντ, αλλά χρειάζεται επίσης να έχεις μυηθει και στα ανώτερα κρυφά νοήματα του εκάστοτε καλλιτέχνη. Αυτό σημαίνει πως η νέα τέχνη δεν είναι για όλους. Ο Πικάσο δεν ειναι σαν τον Μιχαήλ Ανγκελο που λες ουαου μόλις δεις την δουλειά του, αλλα μάλλον λες κάτι παρόμοιο ζωγράφιζα στην 5η δημοτικού και αφού κάποιος μύστης σου εξηγήσει τους συμβολισμούς λες ουαου. Ότι λοιπόν δεν ειναι για όλους είναι για λίγους. Ότι είναι για λίγους είναι exclusive και άρα μπορεί να πουληθεί σε απίστευτες τιμές καθώς πλέον όπως είπα δεν δοξαζουμε την ικανότητα και την αφοσίωση αλλά το χρήμα και τα αγαθά και προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε έχοντας κάτι που οι άλλοι δεν έχουν.
Η τραγικότητα που παρέθεσα τελευταία δεν θα μου έκανε εντύπωση αν πουλιέται για μερικές χιλιάδες ευρώ και βρίσκεται στο σπίτι κάποιου πλούσιου που έχει πειστεί ότι αγοράζοντας το είναι διαφορετικός από τον μέσο πληβιο που δεν κατανοεί την αξία του.

ΥΓ. Παραλίγο να το ξεχάσω.
View attachment 72354

Οχι αυτό δεν είναι το background me hex value #0000
Είναι το αριστούργημα του Robert Rauschenburg με τίτλο White paintings και έχει πωληθεί για 15 εκατομμύρια δολάρια.

Το ότι τα «καλλιτεχνικά στάνταρ πέφτουν» είναι αυθαίρετο συμπέρασμα, δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει. Η τέχνη που αναφέρεις ως προσιτή είναι «αναχρονιστικά» προσιτή, από εμάς, στο τώρα. Στο τότε, ο κόσμος αδιαφορούσε πολύ περισσότερο, είχε επαφή με πολύ πιο λαϊκά μέσα διασκέδασης και ψυχαγωγίας, είχε μία τελείως διαφορετική θέση για την τέχνη από αυτή που έχουμε τώρα.

Κατά τα άλλα, τα άτομα που ζούσαν από την τέχνη ανέκαθεν επιδίωκαν στο να βγάλουν λεφτά από αυτήν, αυτό δεν είναι σημάδι των νεώτερων χρόνων. Και στο σήμερα, άλλωστε, πίνακες του Rembrandt και του da Vinci έχουν πωληθεί για τεράστιες τιμές, επίσης, όπως και έργα μοντέρνας τέχνης. Επίσης, νομίζω ότι ερμηνεύεις με «βολικό» τρόπο τον υποκειμενισμό της μοντέρνας τέχνης. Δεν είναι ότι «δεν είναι για όλους», αλλά ότι ο κάθε άνθρωπος έχει λόγο στη μοντέρνα τέχνη, μπορεί να βάλει τη θέση του στο έργο ισότιμα με τον καλλιτέχνη - σχεδόν. Το ότι έχει δημιουργηθεί και μία «κάστα» κριτικών που «μονοπωλεί», τρόπον τινά, την ερμηνεία της τέχνης αποκόπτοντας το κοινό εν μέρει από αυτήν είναι αδιαμφισβήτητο, ωστόσο:

• αυτό συνέβαινε και παλαιότερα - τα μεγάλα έργα τέχνης ποτέ δεν ήταν εξίσου προσιτά σε όλον τον κόσμο,
• το ότι υπάρχουν δε σημαίνει ότι εμποδίζεται ο κόσμος από μία πιο προσωπική ερμηνεία της τέχνης.

Τώρα, για εμένα, όλη αυτή η στροφή σε νέα εκφραστικά μέσα, σε εσωτερικά αναπαραστάσεις έρχεται να εκφράσει ταυτόχρονα πολλαπλά νοήματα και ανάγκες:

• την ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφραστεί με τρόπο διαφορετικό από τους προκατόχους του,
• την ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφράσει νοήματα διαφορετικά από τους προκατόχους του,
• την εναρμόνιση με την τεράστια μετάβαση των προηγούμενων σχεδόν δύο αιώνων σε έναν νέο κόσμο, πιο αφηρημένο, πιο πολύμορφο, έξω, σε έναν τεράστιο βαθμό, από την αισθητηριακή μας αντίληψη.

Θα σταθώ στο τελευταίο. Τα παλιά εκφραστικά μέσα δεν επαρκούν, προφανώς, για να εκφράσουν τις νέες μας θεωρήσεις για τον κόσμο, όπως ακριβώς η απουσία προοπτικής περιόριζε την τέχνη πριν την Αναγέννηση και η «απαγόρευση» της καθολικής εκκλησίας να χρησιμοποιούνται «διάφωνα» διαστήματα (3ες, 6ες κ.λπ.) εμπόδιζε την εξέλιξη της μουσικής σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Έτσι, η απλή αποτύπωση της φυσικής πραγματικότητας και του περιβάλλοντός μας δεν επαρκεί για να περιγραφούν πιο αφηρημένα νοήματα. Για παράδειγμα, όπως οι μη ευκλείδειες γεωμετρίες που έρχονται στο προσκήνιο στα μέσα του 19ου αιώνα - στα χαρτιά - ΄προκαλούν σοκ στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο είναι πράγματα που δεν μπορούν να χωρέσουν στην παλιά μας οπτική έτσι και η ανάγκη της τέχνης και των καλλιτεχνών να εκφράσουν όλα τα παραπάνω είναι πράγματα που δεν εκφράζονται με τα παλιά μέσα.

Σε σχέση με το αν τα μοντέρνα έργα μπορεί να τα σχεδιάσει ένα πεντάχρονο, ίσως, δεν ξέρω, αλλά η διαφορά έγκειται στη συνειδητότητα - ακριβώς όπως και με την ανάβαση στο όρος Βεντού, του Πετράρχη. Δεν είναι έργα τέχνης τόσο για το ίδιο το αντικείμενο που αναπαριστούν, όσο για το ότι αποτελούν προϊόν συνειδητής προσπάθειας για κάτι - ακόμα και η τυχαιότητα (automatic writing/panting) είναι η συνειδητή προσπάθεια να αποβάλει κανείς για μια στιγμή (ή παραπάνω) τη συνείδησή του. Η φύση ήταν εκεί και πριν τον Μικελάντζελο, δεν ήταν αυτή η τέχνη. Τέχνη ήταν ότι την παρατήρησε και την αποτύπωσε, όπως ο Πετράρχης. Έτσι, ο κοσμολογικός ορίζοντας ήταν εκεί - μάλλον, αν όσα βλέπουμε στο σύμπαν υπάρχουν χωρίς εμάς :Ρ - και πριν τον Betrami και τον Lobatchevsky. Η λευκή σελίδα που έστειλες ήταν εκεί, ανέκαθεν. Ωστόσο, τέχνη την καθιστά, αρχής γενομένης, το ότι κάποιος την αντιλήφθηκε ως τέτοια, ακριβώς όπως τα παραπάνω - ή, στη μουσική, π.χ. το 4:33 του John Cage.

 

[harry akritas]

John Atkinson Grimshaw

In the golden olden time

Reflections on the Thames

 

[Guest 875331]

Noriyoshi Ohrai

 

[Guest 699855]

«Πυγμαλίων και Γαλάτεια», Jean-Léon Gérôme, 1890

 

[Lady M]

Uwe Hand

 

[Agaphbou]

Για τον συγκεκριμένο πίνακα είναι δύσκολο να σου απαντήσω γιατί τα παραπάνω - ως πλαίσιο - μου ήταν γνωστά πριν τον δω, οπότε τα αναγνώρισα εξ αρχής ως στοιχεία - στο λογικό κομμάτι, αυτό. Στο συναισθηματικό, προσωπικά δημιουργεί διάφορα συναισθήματα, από το πολύ πρωτόγονο της έλξης για τα χρώματα, τις «άτσαλες» πινελιές κ.λπ., μέχρι πιο σύνθετα συναισθήματα - εδώ όμως παρεμβαίνει και το λογικό. Για εμένα, δηλαδή, το έργο, έχει νόημα, δεδομένου ότι έχω στον νου μου το πλαίσιο. Αλλά και για ένα άτομο που δεν έχει κατά νου το πλαίσιο, μπορεί να έχει νόημα τελείως διαφορετικό από αυτό που είχε, ενδεχομένως, για την καλλιτέχνιδα.

Γενικά, ο,τιδήποτε μπορεί να σταθεί, κατ' εμέ, σαν έργο τέχνης. Την ίδια ερώτηση θα μπορούσαμε να θέσουμε π.χ. για όλη αυτή τη νεκρή φύση που έχουμε δει από τους Φλαμανδούς καλλιτέχνες, τα τοπία κ.λπ.. Ουσιαστικά, δεν είναι παρά μία αποτύπωση αυτού που βλέπουμε με τα μάτια μας πάνω σε άλλο υλικό, άρα γιατί στέκεται σαν έργο τέχνης; Στέκεται γιατί μας μεταφέρει ο καλλιτέχνης τη ματιά του για τον κόσμο - που, για τον φυσικό κόσμο σπάνια διαφέρει αυτή η ματιά από άνθρωπο σε άνθρωπο - και γιατί θαυμάζουμε, ενδεχομένως, την τεχνική του, την καθαρότητα της γραμμής κ.α. Ωστόσο, το ίδιο ακριβώς κάνει και η μοντέρνα τέχνη. Φεύγοντας από πράγματα απτά και που μας περιτριγυρίζουν, δεν μπορεί παρά να είναι πιο μακριά από τα συνήθη αισθητηριακά δεδομένα που προσλαμβάνουμε. Μοιραία, είναι και πιο υποκειμενική, καθώς δεν ξεκινά, πάντα, από έναν κοινό τόπο για την πλειονότητα, αλλά από κάτι, ενδεχομένως, πολύ υποκειμενικό.



Το ότι τα «καλλιτεχνικά στάνταρ πέφτουν» είναι αυθαίρετο συμπέρασμα, δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει. Η τέχνη που αναφέρεις ως προσιτή είναι «αναχρονιστικά» προσιτή, από εμάς, στο τώρα. Στο τότε, ο κόσμος αδιαφορούσε πολύ περισσότερο, είχε επαφή με πολύ πιο λαϊκά μέσα διασκέδασης και ψυχαγωγίας, είχε μία τελείως διαφορετική θέση για την τέχνη από αυτή που έχουμε τώρα.

Κατά τα άλλα, τα άτομα που ζούσαν από την τέχνη ανέκαθεν επιδίωκαν στο να βγάλουν λεφτά από αυτήν, αυτό δεν είναι σημάδι των νεώτερων χρόνων. Και στο σήμερα, άλλωστε, πίνακες του Rembrandt και του da Vinci έχουν πωληθεί για τεράστιες τιμές, επίσης, όπως και έργα μοντέρνας τέχνης. Επίσης, νομίζω ότι ερμηνεύεις με «βολικό» τρόπο τον υποκειμενισμό της μοντέρνας τέχνης. Δεν είναι ότι «δεν είναι για όλους», αλλά ότι ο κάθε άνθρωπος έχει λόγο στη μοντέρνα τέχνη, μπορεί να βάλει τη θέση του στο έργο ισότιμα με τον καλλιτέχνη - σχεδόν. Το ότι έχει δημιουργηθεί και μία «κάστα» κριτικών που «μονοπωλεί», τρόπον τινά, την ερμηνεία της τέχνης αποκόπτοντας το κοινό εν μέρει από αυτήν είναι αδιαμφισβήτητο, ωστόσο:

• αυτό συνέβαινε και παλαιότερα - τα μεγάλα έργα τέχνης ποτέ δεν ήταν εξίσου προσιτά σε όλον τον κόσμο,
• το ότι υπάρχουν δε σημαίνει ότι εμποδίζεται ο κόσμος από μία πιο προσωπική ερμηνεία της τέχνης.

Τώρα, για εμένα, όλη αυτή η στροφή σε νέα εκφραστικά μέσα, σε εσωτερικά αναπαραστάσεις έρχεται να εκφράσει ταυτόχρονα πολλαπλά νοήματα και ανάγκες:

• την ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφραστεί με τρόπο διαφορετικό από τους προκατόχους του,
• την ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφράσει νοήματα διαφορετικά από τους προκατόχους του,
• την εναρμόνιση με την τεράστια μετάβαση των προηγούμενων σχεδόν δύο αιώνων σε έναν νέο κόσμο, πιο αφηρημένο, πιο πολύμορφο, έξω, σε έναν τεράστιο βαθμό, από την αισθητηριακή μας αντίληψη.

Θα σταθώ στο τελευταίο. Τα παλιά εκφραστικά μέσα δεν επαρκούν, προφανώς, για να εκφράσουν τις νέες μας θεωρήσεις για τον κόσμο, όπως ακριβώς η απουσία προοπτικής περιόριζε την τέχνη πριν την Αναγέννηση και η «απαγόρευση» της καθολικής εκκλησίας να χρησιμοποιούνται «διάφωνα» διαστήματα (3ες, 6ες κ.λπ.) εμπόδιζε την εξέλιξη της μουσικής σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Έτσι, η απλή αποτύπωση της φυσικής πραγματικότητας και του περιβάλλοντός μας δεν επαρκεί για να περιγραφούν πιο αφηρημένα νοήματα. Για παράδειγμα, όπως οι μη ευκλείδειες γεωμετρίες που έρχονται στο προσκήνιο στα μέσα του 19ου αιώνα - στα χαρτιά - ΄προκαλούν σοκ στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο είναι πράγματα που δεν μπορούν να χωρέσουν στην παλιά μας οπτική έτσι και η ανάγκη της τέχνης και των καλλιτεχνών να εκφράσουν όλα τα παραπάνω είναι πράγματα που δεν εκφράζονται με τα παλιά μέσα.

Σε σχέση με το αν τα μοντέρνα έργα μπορεί να τα σχεδιάσει ένα πεντάχρονο, ίσως, δεν ξέρω, αλλά η διαφορά έγκειται στη συνειδητότητα - ακριβώς όπως και με την ανάβαση στο όρος Βεντού, του Πετράρχη. Δεν είναι έργα τέχνης τόσο για το ίδιο το αντικείμενο που αναπαριστούν, όσο για το ότι αποτελούν προϊόν συνειδητής προσπάθειας για κάτι - ακόμα και η τυχαιότητα (automatic writing/panting) είναι η συνειδητή προσπάθεια να αποβάλει κανείς για μια στιγμή (ή παραπάνω) τη συνείδησή του. Η φύση ήταν εκεί και πριν τον Μικελάντζελο, δεν ήταν αυτή η τέχνη. Τέχνη ήταν ότι την παρατήρησε και την αποτύπωσε, όπως ο Πετράρχης. Έτσι, ο κοσμολογικός ορίζοντας ήταν εκεί - μάλλον, αν όσα βλέπουμε στο σύμπαν υπάρχουν χωρίς εμάς :Ρ - και πριν τον Betrami και τον Lobatchevsky. Η λευκή σελίδα που έστειλες ήταν εκεί, ανέκαθεν. Ωστόσο, τέχνη την καθιστά, αρχής γενομένης, το ότι κάποιος την αντιλήφθηκε ως τέτοια, ακριβώς όπως τα παραπάνω - ή, στη μουσική, π.χ. το 4:33 του John Cage.

Προσωπικά κρίνω ένα έργο τέχνης πάνω σε 3 άξονες:
1ον, πόσες ώρες δουλειάς και πόσο μεγάλη δεξιότητα απαιτείται για τη δημιουργία του έργου,
2ον, κατά πόσο είναι βασισμένο στη φαντασία του καλλιτέχνη και κατά πόσο αντιγραφή από εικόνες που έχει μπροστά του και,
3ον, πόσο σου μένει στο μυαλό μετά από μια ματιά, πόσο σε καθηλώνει χωρίς να γνωρίζεις απολύτως τίποτα για το background story του, πόσο ανυψώνει το πνεύμα σου και τον συναισθηματικό σου κόσμο.

Όταν είδα τον πίνακα που ανέβασες, τον κοίταξα και σκέφτηκα "χμ, ωραία χρώματα" και προχώρησα παρακάτω. Όταν έκανες όλη αυτή την ανάλυση για το τι συμβολίζει το τριγωνάκι και το ένα και το άλλο, γέλασα σαρκαστικά και είπα "πόσο δηθενιά", δηλαδή μου χάλασε και την απλοϊκή αλλά μέτρια άποψη που είχα εξαρχής για τον πίνακα.

Από την άλλη διαφωνώ με την άποψη που η τέχνη πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στη λεπτομέρεια και την τεχνική, γι' αυτό και δε θεωρώ ότι έπεσαν τα καλλιτεχνικά στάνταρ επειδή η ζωγραφική άρχισε να αποκλίνει από τον ρεαλισμό (ειδικά από την εφεύρεση της φωτογραφίας κι έπειτα). Για μένα πχ ο Πικάσσο είναι ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης, όχι για τους συμβολισμούς του (δεν ασχολούμαι ποτέ με αυτά εξάλλου), αλλά για το ιδιαίτερο, ευφάνταστο κι ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα που έχουν ορισμένοι πίνακές του. Είναι σαν να σε μεταφέρει σ' έναν δικό του, πολύχρωμο κόσμο. Το αγαπημένο μου καλλιτεχνικό ρεύμα είναι ο σουρρεαλισμός ακριβώς επειδή δημιουργεί εικόνες που δεν μπορείς να βρεις στην πραγματική ζωή.

Ωστόσο δε θεωρώ σε καμία περίπτωση τα πάντα "τέχνη".

Αυτό δεν είναι τέχνη.

Αυτό δεν είναι τέχνη.

Αυτό είναι παρακμή και η δηθενιά σε όλο της το μεγαλείο.

Η μοντέρνα "τέχνη" είναι σκατά... στην κυριολεξία.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Προσωπικά κρίνω ένα έργο τέχνης πάνω σε 3 άξονες:
1ον, πόσες ώρες δουλειάς και πόσο μεγάλη δεξιότητα απαιτείται για τη δημιουργία του έργου,
2ον, κατά πόσο είναι βασισμένο στη φαντασία του καλλιτέχνη και κατά πόσο αντιγραφή από εικόνες που έχει μπροστά του και,
3ον, πόσο σου μένει στο μυαλό μετά από μια ματιά, πόσο σε καθηλώνει χωρίς να γνωρίζεις απολύτως τίποτα για το background story του, πόσο ανυψώνει το πνεύμα σου και τον συναισθηματικό σου κόσμο.

Όταν είδα τον πίνακα που ανέβασες, τον κοίταξα και σκέφτηκα "χμ, ωραία χρώματα" και προχώρησα παρακάτω. Όταν έκανες όλη αυτή την ανάλυση για το τι συμβολίζει το τριγωνάκι και το ένα και το άλλο, γέλασα σαρκαστικά και είπα "πόσο δηθενιά", δηλαδή μου χάλασε και την απλοϊκή αλλά μέτρια άποψη που είχα εξαρχής για τον πίνακα.

Από την άλλη διαφωνώ με την άποψη που η τέχνη πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στη λεπτομέρεια και την τεχνική, γι' αυτό και δε θεωρώ ότι έπεσαν τα καλλιτεχνικά στάνταρ επειδή η ζωγραφική άρχισε να αποκλίνει από τον ρεαλισμό (ειδικά από την εφεύρεση της φωτογραφίας κι έπειτα). Για μένα πχ ο Πικάσσο είναι ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης, όχι για τους συμβολισμούς του (δεν ασχολούμαι ποτέ με αυτά εξάλλου), αλλά για το ιδιαίτερο, ευφάνταστο κι ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα που έχουν ορισμένοι πίνακές του. Είναι σαν να σε μεταφέρει σ' έναν δικό του, πολύχρωμο κόσμο. Το αγαπημένο μου καλλιτεχνικό ρεύμα είναι ο σουρρεαλισμός ακριβώς επειδή δημιουργεί εικόνες που δεν μπορείς να βρεις στην πραγματική ζωή.

Ωστόσο δε θεωρώ σε καμία περίπτωση τα πάντα "τέχνη".

Αυτό δεν είναι τέχνη.
View attachment 72436

Αυτό δεν είναι τέχνη.
View attachment 72437

Αυτό είναι παρακμή και η δηθενιά σε όλο της το μεγαλείο.

View attachment 72438


Η μοντέρνα "τέχνη" είναι σκατά... στην κυριολεξία.

View attachment 72439

Η «δυσκολία» είναι καθαρά υποκειμενική, σε κάθε μορφή τέχνης. Αν για έναν άνθρωπο είναι οι ιδέες του αυτές που εκφράζει, του είναι πολύ πιο εύκολο να μεταχειριστεί μέσα που μας φαίνονται μακρινά και «δύσκολα» - είτε λέγεται Μιχαήλ Άγγελος είτε Νταλί.

Τώρα, σε σχέση με το αν ένα έργο είναι π.χ. αντιγραφή τοπίου ή αποκύημα της φαντασίας κάποιου, επίσης δεν ξέρω αν μεταβάλλει κάπως την «αξία» του προς κάποια κατεύθυνση. Γιατί, και πάλι, ανάλογα με τον άνθρωπο, μπορεί απλώς να εξυπηρετεί - τεχνικά, ή σε ζητήματα έκφρασης - ή ό,τι άλλο.

Σε σχέση με την πνευματική ανύψωση, τώρα, αυτό είναι και πάλι καθαρά υποκειμενικό, οπότε δε χωράει συζήτηση. Αλλά, δεν υπάρχουν έργα των οποίων αγνοούμε το background story, απλώς κάποια έχουν έναν κοινό μας τόπο για υπόβαθρο - π.χ. μία προσωπογραφία, ένα τοπίο κ.λπ.. Άλλωστε, η τέχνη μιλούσε σχεδόν πάντα με συμβολισμούς - δεν είναι «ανακάλυψη» της μοντέρνας τέχνης αυτό. Το να εστιάζουμε τόσο πολύ στα «τεχνικά» στοιχεία είναι σαν να αξιολογούμε πρώτα τον καλλιτέχνη ως μπογιατζή και μετά ως ό,τι άλλο.

Τώρα, όσο για τις λευκές κόλλες κ.λπ., δε βλέπω τον λόγο να αρνηθεί κανείς ότι είναι τέχνη. Υπάρχει τέχνη που μας αρέσει και τέχνη που δε μας αρέσει, αλλά δεν έβλεπα ποτέ γιατί να πούμε ότι αυτό που δε μας αρέσει - ή ένα μέρος του, τουλάχιστον - «δεν είναι τέχνη».

 

[Guest 090132]

Η τέχνη είναι υποκειμενική και καλό θα ήταν να μην ντροπιάζουμε τον άλλον για το προσωπικό του γούστο.

 

[Agaphbou]

Η «δυσκολία» είναι καθαρά υποκειμενική, σε κάθε μορφή τέχνης. Αν για έναν άνθρωπο είναι οι ιδέες του αυτές που εκφράζει, του είναι πολύ πιο εύκολο να μεταχειριστεί μέσα που μας φαίνονται μακρινά και «δύσκολα» - είτε λέγεται Μιχαήλ Άγγελος είτε Νταλί.

Τώρα, σε σχέση με το αν ένα έργο είναι π.χ. αντιγραφή τοπίου ή αποκύημα της φαντασίας κάποιου, επίσης δεν ξέρω αν μεταβάλλει κάπως την «αξία» του προς κάποια κατεύθυνση. Γιατί, και πάλι, ανάλογα με τον άνθρωπο, μπορεί απλώς να εξυπηρετεί - τεχνικά, ή σε ζητήματα έκφρασης - ή ό,τι άλλο.

Σε σχέση με την πνευματική ανύψωση, τώρα, αυτό είναι και πάλι καθαρά υποκειμενικό, οπότε δε χωράει συζήτηση. Αλλά, δεν υπάρχουν έργα των οποίων αγνοούμε το background story, απλώς κάποια έχουν έναν κοινό μας τόπο για υπόβαθρο - π.χ. μία προσωπογραφία, ένα τοπίο κ.λπ.. Άλλωστε, η τέχνη μιλούσε σχεδόν πάντα με συμβολισμούς - δεν είναι «ανακάλυψη» της μοντέρνας τέχνης αυτό. Το να εστιάζουμε τόσο πολύ στα «τεχνικά» στοιχεία είναι σαν να αξιολογούμε πρώτα τον καλλιτέχνη ως μπογιατζή και μετά ως ό,τι άλλο.

Τώρα, όσο για τις λευκές κόλλες κ.λπ., δε βλέπω τον λόγο να αρνηθεί κανείς ότι είναι τέχνη. Υπάρχει τέχνη που μας αρέσει και τέχνη που δε μας αρέσει, αλλά δεν έβλεπα ποτέ γιατί να πούμε ότι αυτό που δε μας αρέσει - ή ένα μέρος του, τουλάχιστον - «δεν είναι τέχνη».

Μα, δεν είπα ποτέ ότι δε θεωρώ τέχνη αυτά που έστειλα επειδή απλά δε μ' αρέσουν· ο λόγος που δεν τα θεωρώ τέχνη είναι γιατί είναι προσβολή για την τέχνη αυτό το πράγμα. Είναι σαν να βάζω στην ίδια κατηγορία της "τέχνης" αυτά τα δύο τραγούδια και ακόμη χειρότερα, να προσπαθώ να πείσω και τους υπόλοιπους γιατί το 2ο έχει την ίδια αξία με το 1ο:

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 24 Νοεμβρίου 2020

Η τέχνη είναι υποκειμενική και καλό θα ήταν να μην ντροπιάζουμε τον άλλον για το προσωπικό του γούστο.

Επειδή διαφωνώ με κάποιον για το τι ορίζω ως τέχνη δε σημαίνει ότι τον ντροπιάζω για το προσωπικό του γούστο, έλεος.

 

[Guest 699855]

Ο Piet Mondrian (1872-1944) ήταν ένας από τους ζωγράφους από τους οποίους εμπνεύστηκε ο Yves Saint Laurent και δημιούργησε το 1965 την πιο διάσημη κολεξιόν του που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της υψηλής ραπτικής.

 

[Guest 090132]

Επειδή διαφωνώ με κάποιον για το τι ορίζω ως τέχνη δε σημαίνει ότι τον ντροπιάζω για το προσωπικό του γούστο, έλεος.

Καλα ντε, μια γενική παρατήρηση έκανα, δεν σου επιτέθηκα προσωπικά.

Μα, δεν είπα ποτέ ότι δε θεωρώ τέχνη αυτά που έστειλα επειδή απλά δε μ' αρέσουν· ο λόγος που δεν τα θεωρώ τέχνη είναι γιατί είναι προσβολή για την τέχνη αυτό το πράγμα. Είναι σαν να βάζω στην ίδια κατηγορία της "τέχνης" αυτά τα δύο τραγούδια και ακόμη χειρότερα, να προσπαθώ να πείσω και τους υπόλοιπους γιατί το 2ο έχει την ίδια αξία με το 1ο:

Νομίζω πως αυτό είναι λίγο προβληματικό. Το να αναγνωρίζεις ένα πράγμα ως τέχνη δεν συνεπάγεται κατ’ανάγκη οτι του προσδίδεις την ίδια αξία με κατι άλλο. Αν τα κριτηρία του γούστου, ο τρόπος προσέγγισης της τέχνης, και τα αισθήματα που προκαλεί ένα έργο τέχνης, ήταν κοινά για όλους, τότε ίσως να ίσχυε αυτό που λες.

Πάντως, μπορώ και εγω ακολουθώντας το σκεπτικό σου, να ανατρέψω ο,τι θεωρείς τέχνη. Για παράδειγμα, προσωπικά, σιχαίνομαι τις ροκιές, και θεώρω πως είναι προσβολή για την κλασική μουσική, επομένως η ροκ μουσική δεν είναι τέχνη.

Αν συμφωνούμε οτι η θέσπιση καθολικών κριτηρίων στις αισθητικές κρίσεις δεν είναι εφικτή, τότε γιατι να λαμβάνουμε υπόψη προσωπικές αντιλήψεις περι αισθητικής προκειμένου να ορίσουμε ττι είναι τέχνη;

 

[Μάρκος Βασίλης]

Μα, δεν είπα ποτέ ότι δε θεωρώ τέχνη αυτά που έστειλα επειδή απλά δε μ' αρέσουν· ο λόγος που δεν τα θεωρώ τέχνη είναι γιατί είναι προσβολή για την τέχνη αυτό το πράγμα. Είναι σαν να βάζω στην ίδια κατηγορία της "τέχνης" αυτά τα δύο τραγούδια και ακόμη χειρότερα, να προσπαθώ να πείσω και τους υπόλοιπους γιατί το 2ο έχει την ίδια αξία με το 1ο:

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 24 Νοεμβρίου 2020

Επειδή διαφωνώ με κάποιον για το τι ορίζω ως τέχνη δε σημαίνει ότι τον ντροπιάζω για το προσωπικό του γούστο, έλεος.

Δεν παραθέτεις κάποιο επιχείρημα, απλά αναφέρεις ότι είναι προσβολή για την τέχνη. Προσβολή γιατί; Με ποιον τρόπο; Τόσο ετεροκαθοριζόμενα είναι τα έργα που θεωρείς τέχνης που αποτελεί προσβολή για αυτά μία λευκή κόλλα;

Όσο για τα κομμάτια, πράγματι μουσική είναι και τα δύο. Από το ένα θεωρείς ότι μπορείς να πάρεις διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το άλλο. Αυτό όμως είναι αδιάφορο για το status που έχουν και τα δύο ως έργα της μουσικής. Αντίστοιχα και για τα παραπάνω.

Πίσω στον δρόμο που χάραξε η @Λένω ένα παλιότερο έργο του Mondrian, Δάσος με ιτιές.

 

[Guest 699855]

Δεν παραθέτεις κάποιο επιχείρημα, απλά αναφέρεις ότι είναι προσβολή για την τέχνη. Προσβολή γιατί; Με ποιον τρόπο; Τόσο ετεροκαθοριζόμενα είναι τα έργα που θεωρείς τέχνης που αποτελεί προσβολή για αυτά μία λευκή κόλλα;

Όσο για τα κομμάτια, πράγματι μουσική είναι και τα δύο. Από το ένα θεωρείς ότι μπορείς να πάρεις διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το άλλο. Αυτό όμως είναι αδιάφορο για το status που έχουν και τα δύο ως έργα της μουσικής. Αντίστοιχα και για τα παραπάνω.

Πίσω στον δρόμο που χάραξε η @Λένω ένα παλιότερο έργο του Mondrian, Δάσος με ιτιές.

Piet Mondrian
Composition XIV

΄Ολα έχουν να κάνουν με το προσωπικό γούστο του καθενός.
Κάτι που για τον έναν είναι αριστούργημα, για τον άλλον μπορεί να είναι σκουπίδι.
Εγώ όπως είναι εμφανές από τις προηγούμενες αναρτήσεις μου σ΄αυτό το θέμα, είμαι λάτρης της κλασικής τέχνης.
Ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός, κάτι έργα επιστημονικής φαντασίας, διαστημικά, γκόθικ, αλληγορικά κτλ. συναφή, μόνο αποστροφή μου προκαλούν και δεν μπορώ να τα βλέπω επειδή μου χαλάνε τη διάθεση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα κατηγορήσω κάποιον επειδή του αρέσουν.
Ο Mondrian μου αρέσει. Οι γραμμές του και ο συνδυασμός των χρωμάτων που χρησιμοποιεί, ταιριάζουν με την αισθητική μου.

 

[Agaphbou]

Παιδιά, άλλο δε μ' αρέσει κάτι κι άλλο δεν το θεωρώ τέχνη, μ' αρέσει που το τόνισα κιόλας. Εμένα ο λευκός καμβάς ούτε αποστροφή μου δημιουργεί ούτε θα κρίνω αυτόν που του αρέσει να τον κοιτάει ΑΛΛΑ δεν είναι τέχνη για μένα. Είναι ένα διακοσμητικό, ένας καμβάς απλώς, είναι ένα αντικείμενο, και το να μου πεις ότι ο καλλιτέχνης τη στιγμή που άπλωνε τη λευκή μπογιά στον πίνακα με τρεις πινελιές προς τα δεξιά και δύο προς τα αριστερά, σκεφτόταν τα πουλιά που πετούν προς απ τη Δύση προς την Ανατολή, δε μου προσθέτει απολύτως τίποτα, απεναντίας το θεωρώ δήθεν. Τα γυαλιά που ανέβασα πιο πάνω είναι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, από αυτά που φοράμε στην καθημερινότητά μας. Μπορεί όντως να είναι χειροποίητα και από αυτή την άποψη να θεωρηθεί τέχνη (τα έφτιαξε ένας τεχνίτης), αλλά δεν ανήκει (για μένα) στις καλές τέχνες. Ο πίνακας του Piet Mondrian είναι ένα όμορφο διακοσμητικό αντικείμενο, με έντονα χρώματα και γεωμετρία, είναι ωραίο μοτίβο για ρούχα αλλά για εμένα δεν είναι ένα έργο τέχνης. Γιατί; -Αναπαράγεται πανεύκολα με μηδενικά skills
-Δεν είναι καν κάτι πρωτότυπο ή ευφάνταστο
-Δε μου προκαλεί κανένα απολύτως συναίσθημα, δε με μεταφέρει κάπου, δεν εισπράττω τίποτα όταν το βλέπω. Μου αρέσει οπτικά, μου αρέσουν τα χρώματά του, αλλά μου αρέσει όπως θα μου άρεσε ένα εμπριμέ μαξιλάρι απ το ικεα.

Γιατί λοιπόν αυτό είναι προσβολή προς την τέχνη; Γιατί θεωρώντας πως οτιδήποτε σ' αυτόν τον κόσμο μπορεί να σταθεί ως τέχνη (ως καλή τέχνη μάλλον), αναιρείς την τέχνη ως έννοια. Τι είναι τέχνη; "Οτιδήποτε". Α ωραία, ας πατήσω άτσαλα πλήκτρα στο πιάνο, παράγω τέχνη χωρίς να ξέρω καν τις νότες. Ας κόψω τα νυχια μου κι ας τα κολλήσω σ ένα χαρτί, είναι τέχνη. Ε όχι παιδιά, εγώ δεν το βλέπω έτσι και λυπάμαι βαθύτατα που βλέπω τον πολιτισμό μας να οδεύει προς τέτοιες νιχιλιστικές αντιλήψεις. Πέστε να με φάτε.

 

[Guest 515609]

Μια σκέψη μου ήρθε τώρα. Η διαφωνία σας ίσως έγκειται στο κατα πόσον ο καλλιτέχνης έδωσε ψυχή στο έργο του την ώρα που το έκανε. Υπάρχουν έργα που μπορείς να τα φτιάξεις εντελώς μηχανικά ή να είσαι σε μια μπερδεμένη κατάσταση και άλλα έργα που τα λες θεόπνευστα, εμπνευσμένα, έδωσε το είναι του ο καλλιτέχνης εκεί. Τώρα αν τα πρώτα θεωρούνται τέχνη, νομίζω δεν έχει και τόση σημασία. Είμαι της άποψης πως τα πάντα έχουν αξία έστω και με βαθμίδες. Ακόμα και τα περιτώματα που ανέβηκαν προηγουμένως δείχνουν ενα παράπονο και μια ανάγκη για προσοχή στον καλλιτέχνη.

 

[Guest 209912]

Γιατί λοιπόν αυτό είναι προσβολή προς την τέχνη; Γιατί θεωρώντας πως οτιδήποτε σ' αυτόν τον κόσμο μπορεί να σταθεί ως τέχνη (ως καλή τέχνη μάλλον), αναιρείς την τέχνη ως έννοια. Τι είναι τέχνη; "Οτιδήποτε". Α ωραία, ας πατήσω άτσαλα πλήκτρα στο πιάνο, παράγω τέχνη χωρίς να ξέρω καν τις νότες. Ας κόψω τα νυχια μου κι ας τα κολλήσω σ ένα χαρτί, είναι τέχνη. Ε όχι παιδιά, εγώ δεν το βλέπω έτσι και λυπάμαι βαθύτατα που βλέπω τον πολιτισμό μας να οδεύει προς τέτοιες νιχιλιστικές αντιλήψεις. Πέστε να με φάτε.

Αν παρατηρήσεις, θα δεις πως το συμπέρασμα που έβγαλες εδώ μπορείς να το γενικεύσεις. Όλοι όσοι είναι του μοντέρνου χώρου σκέψης που απολαμβάνουν την μοντέρνα τέχνη έχουν παρόμοιες αντιλήψεις και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής οι οποίες ως πυλώνες έχουν την αρχή πως δεν υπάρχουν ιεραρχίες και πως όλα είναι σχετικά. Αν όλα είναι τέχνη και η τέχνη είναι σχετική τότε μπορώ κι εγώ να βάψω έναν καμβά άσπρο και να είμαι καλλιτέχνης και αφού η τέχνη δεν είναι αξιολογήσιμη τότε μπορώ κι εγώ με έναν άσπρο καμβά να είμαι εφάμιλλος του DaVinci. Αυτή η υποβίβαση του DaVinci φανερώνει απλά φθόνο από την δική μου πλευρά προς το καλύτερο.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Παιδιά, άλλο δε μ' αρέσει κάτι κι άλλο δεν το θεωρώ τέχνη, μ' αρέσει που το τόνισα κιόλας. Εμένα ο λευκός καμβάς ούτε αποστροφή μου δημιουργεί ούτε θα κρίνω αυτόν που του αρέσει να τον κοιτάει ΑΛΛΑ δεν είναι τέχνη για μένα. Είναι ένα διακοσμητικό, ένας καμβάς απλώς, είναι ένα αντικείμενο, και το να μου πεις ότι ο καλλιτέχνης τη στιγμή που άπλωνε τη λευκή μπογιά στον πίνακα με τρεις πινελιές προς τα δεξιά και δύο προς τα αριστερά, σκεφτόταν τα πουλιά που πετούν προς απ τη Δύση προς την Ανατολή, δε μου προσθέτει απολύτως τίποτα, απεναντίας το θεωρώ δήθεν. Τα γυαλιά που ανέβασα πιο πάνω είναι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, από αυτά που φοράμε στην καθημερινότητά μας. Μπορεί όντως να είναι χειροποίητα και από αυτή την άποψη να θεωρηθεί τέχνη (τα έφτιαξε ένας τεχνίτης), αλλά δεν ανήκει (για μένα) στις καλές τέχνες. Ο πίνακας του Piet Mondrian είναι ένα όμορφο διακοσμητικό αντικείμενο, με έντονα χρώματα και γεωμετρία, είναι ωραίο μοτίβο για ρούχα αλλά για εμένα δεν είναι ένα έργο τέχνης. Γιατί; -Αναπαράγεται πανεύκολα με μηδενικά skills
-Δεν είναι καν κάτι πρωτότυπο ή ευφάνταστο
-Δε μου προκαλεί κανένα απολύτως συναίσθημα, δε με μεταφέρει κάπου, δεν εισπράττω τίποτα όταν το βλέπω. Μου αρέσει οπτικά, μου αρέσουν τα χρώματά του, αλλά μου αρέσει όπως θα μου άρεσε ένα εμπριμέ μαξιλάρι απ το ικεα.

Γιατί λοιπόν αυτό είναι προσβολή προς την τέχνη; Γιατί θεωρώντας πως οτιδήποτε σ' αυτόν τον κόσμο μπορεί να σταθεί ως τέχνη (ως καλή τέχνη μάλλον), αναιρείς την τέχνη ως έννοια. Τι είναι τέχνη; "Οτιδήποτε". Α ωραία, ας πατήσω άτσαλα πλήκτρα στο πιάνο, παράγω τέχνη χωρίς να ξέρω καν τις νότες. Ας κόψω τα νυχια μου κι ας τα κολλήσω σ ένα χαρτί, είναι τέχνη. Ε όχι παιδιά, εγώ δεν το βλέπω έτσι και λυπάμαι βαθύτατα που βλέπω τον πολιτισμό μας να οδεύει προς τέτοιες νιχιλιστικές αντιλήψεις. Πέστε να με φάτε.

Δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς στο ίδιο ποστ να κατακρίνεις τη σχετική θεώρηση της τέχνης και να ορίζεις την τέχνη ως σχετική έννοια - «τέχνη για το Χ άτομο». Επίσης, συνεχίζεις να χρησιμοποιείς τον όρο τέχνη ακαθόριστα ή, για την ακρίβεια, αποκλείοντας πράγματα από το να χαρακτηριστούν ως τέχνη.

Όπως και να έχει, κάτι που αναφέρθηκε παραπάνω και πέρασε έτσι είναι ότι την τέχνη την καθορίζει, όπως βλέπω τα πράγματα, η συνειδητότητα του καλλιτέχνη τη στιγμή της δημιουργίας. Το να αφήσω την γάτα μου πάνω στο πιάνο δεν είναι μουσική αν δεν το κάνω συνειδητά. Το να κάτσω και να γράψω αυτόματα, αν δεν έχω συνειδητά πάρει την απόφαση να επιχειρήσω να αποβάλλω τη συνείδησή μου, δεν είναι τέχνη. Οι ήχοι γύρω μας, όσο απλά συμβαίνουν και δεν εστιάζουμε σε αυτούς ως τέχνη, δεν είναι τέχνη. Η παραπάνω θέση είναι συγγενής με οπτικές της επιστήμης - όπως π.χ. ότι το σύμπαν ενδεχομένως να μην υπάρχει όσο δεν το «κοιτάζουμε».

Αν παρατηρήσεις, θα δεις πως το συμπέρασμα που έβγαλες εδώ μπορείς να το γενικεύσεις. Όλοι όσοι είναι του μοντέρνου χώρου σκέψης που απολαμβάνουν την μοντέρνα τέχνη έχουν παρόμοιες αντιλήψεις και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής οι οποίες ως πυλώνες έχουν την αρχή πως δεν υπάρχουν ιεραρχίες και πως όλα είναι σχετικά. Αν όλα είναι τέχνη και η τέχνη είναι σχετική τότε μπορώ κι εγώ να βάψω έναν καμβά άσπρο και να είμαι καλλιτέχνης και αφού η τέχνη δεν είναι αξιολογήσιμη τότε μπορώ κι εγώ με έναν άσπρο καμβά να είμαι εφάμιλλος του DaVinci. Αυτή η υποβίβαση του DaVinci φανερώνει απλά φθόνο από την δική μου πλευρά προς το καλύτερο.

Συγχέεις έννοιες και κάνεις τεράστια λογικά άλματα. Τέχνη μπορεί να είναι δυνητικά τα πάντα και κάλλιστα μπορείς να αξιολογήσεις τοπικά (ως άτομο) και χρονικά την τέχνη (κάτι που σου αρέσει τώρα δεν είναι απαραίτητο να σου αρέσει πάντα). Όπως παραπάνω, αν απλά βάψεις τον καμβά χωρίς πρόθεση - ή, πιο σωστά, αν δεν έχεις σε ένα σημείο αποφασίσει ότι θα κάνεις το παραπάνω συνειδητά - τότε όχι, δεν είναι τέχνη. Κατ' εμέ, το χαρακτηριστικό αυτό της συνειδητότητας εξασφαλίζει ότι αυτός ο ορισμός της τέχνης είναι μεγιστικός και ταυτόχρονα ουσιώδης - δηλαδή, ότι συμπεριλαμβάνει όσα έχουν θεωρηθεί τέχνη ανά τους αιώνες και ταυτόχρονα δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει τα πάντα (δε θα είχε νόημα, άλλωστε).

Με άλλα λόγια, τέχνη είναι κάθε προσπάθεια απόδοσης ενός νοήματος με κάποια μέσα (εξ ου και η παρουσία συνείδησης σε κάποιο στάδιο). Μπορείς να διαφωνήσεις ή να συμφωνήσεις με το περιεχόμενο του νοήματος - άλλωστε, αυτό είναι και η ουσία - αλλά όχι με το ότι μεταφέρει κάποιο νόημα.

 

[Guest 209912]

Όπως και να έχει, κάτι που αναφέρθηκε παραπάνω και πέρασε έτσι είναι ότι την τέχνη την καθορίζει, όπως βλέπω τα πράγματα, η συνειδητότητα του καλλιτέχνη τη στιγμή της δημιουργίας

Όχι, είναι ακριβώς το αντίθετο. Όταν ένας master δημιουργεί τέχνη το κάνει εντελώς ασυνείδητα. Στην ώρα της δημιουργίας του δεν υπάρχει εαυτός, συνείδηση και σκοπός. Εκείνη την στιγμή έχει φτάσει στο peak του ως άνθρωπος και είναι αυτό που η φύση του υπαγορεύει να είναι. Αυτό μπορείς να το καταλάβεις νοητικά αλλά δεν μπορείς να το καταλάβεις πραγματικά αν δεν το βιώσεις.

 

[Guest 090132]

Παιδιά, άλλο δε μ' αρέσει κάτι κι άλλο δεν το θεωρώ τέχνη, μ' αρέσει που το τόνισα κιόλας. Εμένα ο λευκός καμβάς ούτε αποστροφή μου δημιουργεί ούτε θα κρίνω αυτόν που του αρέσει να τον κοιτάει ΑΛΛΑ δεν είναι τέχνη για μένα...

Βρε Αγκαπε μου, δεν βλέπεις πως αυτά που λες είναι ολίγον αντιφατικά; Κατα τα άλλα, καταλαβαίνω ποια είναι η θέση σου απο ο,τι λες παρακατω. Προσπαθείς να ξεκινήσεις μια περιττή ορολογική διαφωνία μπλέκοντας πολλά ανόμοια πράγματα (μουσική, πίνακες ζωγραφικής και άλλα υλικά αντικείμενα) τα οποία στην τελική μπορεί να μην προβάλλονται καν ως τέχνη απο τον δημιουργό τους ή μπορεί να εξυπηρετούν έναν εντελώς ιδιομόρφο και προσωπικό σκοπό, τον οποίο εσυ σε καθε περίπτωση παραβλέπεις. Για παράδειγμα, η μπανάνα με την γκρίζα ταινία που μας έδειξες πιο πριν, αποτελεί δημιούργημα ενός σατιρικού καλλιτέχνη, του οποίου τα έργα προορίζονται γενικά για σάτιρα. Ο δημιουργός αυτός δεν απειλεί, ούτε προσπαθεί να μετριάσει ο,τι θεωρείς εσυ «πραγματική τέχνη». Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα παραδείγματα που χρησιμοποίησες. Φυσικά και είσαι ελεύθερη να αξιολογείς το έργα αυτά με οποιοδήποτε κριτήριο επιθυμείς και να τα χαρακτηρίζεις όπως θες εσυ, αυτή ήταν ακριβώς και η θέση που διατύπωσα πριν: σε τελική ανάλυση, αυτο που καθορίζει την τέχνη είναι η προσωπική κρίση του καθενός. Πιστεύω οτι υπάρχει μια ευδιάκριτη γραμμή ανάμεσα σε αυτό που υποστηρίζω εγώ και στο «οτιδήποτε μπορεί να σταθεί ως τέχνη».

Γιατί λοιπόν αυτό είναι προσβολή προς την τέχνη; Γιατί θεωρώντας πως οτιδήποτε σ' αυτόν τον κόσμο μπορεί να σταθεί ως τέχνη (ως καλή τέχνη μάλλον), αναιρείς την τέχνη ως έννοια. Τι είναι τέχνη; "Οτιδήποτε". Α ωραία, ας πατήσω άτσαλα πλήκτρα στο πιάνο, παράγω τέχνη χωρίς να ξέρω καν τις νότες. Ας κόψω τα νυχια μου κι ας τα κολλήσω σ ένα χαρτί, είναι τέχνη. Ε όχι παιδιά, εγώ δεν το βλέπω έτσι και λυπάμαι βαθύτατα που βλέπω τον πολιτισμό μας να οδεύει προς τέτοιες νιχιλιστικές αντιλήψεις. Πέστε να με φάτε.

Διαφωνώ ωστόσο κάθετα μ’αυτό που λες για τον πολιτισμό στο τέλος. Η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης δεν απειλεί τον πολιτισμό, ούτε αναιρεί οποιαδήποτε έννοια της τέχνης. Να στο πω πιο απλά, η ελευθερία σου να απολαμβάνεις πίνακες του Πικασο δεν απειλείται ουτε στο ελάχιστο απο την ελευθερία μου να απολαμβάνω πίνακες που απεικονίζουν κουράδες. Η αντιλήψη σου εφορμεί απο επικίνδυνες ιδεολογίες, και εγω θλίβομαι βαθύτατα οταν ακούω νέους να την αναπαράγουν.

 

[Aura]

Να στο πω πιο απλά, η ελευθερία σου να απολαμβάνεις πίνακες του Πικασο δεν απειλείται ουτε στο ελάχιστο απο την ελευθερία μου να απολαμβάνω πίνακες που απεικονίζουν κουράδες.

Ενδιαφέρον αυτό