EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών. Έχει γράψει 13.938 μηνύματα.

26-01-22

20:54
Εχεις δικιο ναι μπορει να ηταν μονος ή μπορει να ειχε παιδια εγγονια,αλλα σε γενικες γραμμες ναι δεν ακουνε ειναι ισχυρογνωμονεςΚρίμα, πολύ κρίμα, στον άνθρωπο...
Ναι, μπορεί να είχε αποφευχθεί. Μα ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει. Το πιστεύω...
Μπορεί, οι δικοί του άνθρωποι, να δούλευαν. Μπορεί, όντως, να μην είχε κανέναν και να ήταν αναγκασμένος να πάει...
Από την άλλη, οι ηλικιωμένοι δεν ακούνε, μερικές φορές. Στην προσπάθειά τους, να μην ενοχλήσουν τα παιδιά τους, βγαίνουν εκείνοι, ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες...
Τη μητέρα μου, στο τσακ, την πρόλαβα να μην φύγει το πρωί. Πήρα τηλέφωνο, δεν απαντούσε κι έτρεξα προς τα εκεί. Την πρόλαβα, στην είσοδο, έτοιμη να αριβάρει...προς το φαρμακείο. Γιατί είδε ήλιο και ήθελε να περπατήσει !! Ετοιμαζόταν δε, να πάει και στο s/m !!! Και τα δυο της παιδιά, είμαστε 5 λεπτά μακριά της...
Δεν ακούνε. Μερικές φορές, δεν...Αυτό με ξεπερνάει...![]()

Υπομονη και κατανοηση απο ενα σημειο κι επειτα οπως καταλαβαινεις μας χρειαζονται,ξαναγινονται μωρα και πρεπει να τους επιβλεπεις οχι επειδη δεν αυτοεξυπηρετουνται αλλα να γλιτωσεις τραυματισμους.
Υπομονη κι αγαπη αυτα

βρηκα ενα κειμενακι στο ιντερνετ συγκινητικο μεν περιγραφει αυτα που λεμε
Εάν με βλέπεις «γέρο»… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μη με διακόπτεις, άκουσε με. Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όταν δε θέλω να πλυθώ μη με μαλώνεις και μη με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς.
Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο. Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον ειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις…
Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω, αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς. Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω, μη μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν «βάρος», έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα. Όταν λέω πως θα ήθελα να «πεθάνω»… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δε ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο. Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή. Σε αγαπώ παιδί μου…»
Εσείς, λοιπόν, που δεν ανέχεστε τους δικούς σας ηλικιωμένους που έχετε μέσα ή δίπλα στο σπίτι σας. Εσείς που αγανακτείτε με το ένα πιάτο φαγητό που τους προσφέρετε… Εσείς που θέλετε πολλές φορές, όντως, να τους ξεφορτωθείτε έτσι απλά με μια κουβέρτα… μην ξεχάσετε πετώντας τους από τη ζωή σας, να κρατήσετε την κουβέρτα! Σίγουρα θα σας χρειαστεί όταν και οι ίδιοι φτάσετε στη δική τους θέση.