Αρχική Δημοσίευση από Valder:
Τι θα έκανες αν μάθαινες ότι η μαμά σου απατάει τον μπαμπά σου;
Στο καρφί και με χωρίς αναισθητικό...με τον Γιώργο avaptisto-Tραγκαουνάκη!
Όταν δεν είμαστε έτοιμοι να καθησυχάσουμε τον εαυτό μας, δεν είμαστε έτοιμοι να καθησυχάσουμε και τον κόσμο..
Το σφάλμα καμιά φορά καραδοκεί και βαραίνει όλους μας αδιάκριτα και αναπάντεχα ...ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι πράττουμε καλώς...(ένα ποσοστό σφάλματος είναι κι αυτό σφάλμα)
Αλλά ποιό είναι το σφάλμα..το να πείς στο πατέρα ότι εκτός από πατέρας είναι και τάρανδος λειτουργώντας ως ντελάλης της αλήθειας ή να βυθιστείς στην ανώφελη σιωπή για να περισώσεις την οικογενειακή γαλήνη?
Σε όλα αυτά εμπεριέχονται ενστάσεις -και φυσικό είναι- όπως για παράδειγμα τι γαλήνη είναι ο ένας να ξενοπηδάει κι ο άλλος να το αγνοεί ? Η γαλήνη εμπεριέχει την αλήθεια αλλιώς είναι ψευδεπίγραφο συναίσθημα και καταλογισμός του ενός...(εκείνου που γνωρίζει μόνο)
Είναι μία περίπτωση στην οποία δε πρέπει να χωρά, πάντως, η λαμπρή (για πολλά άλλα) ατομικότητα και η στρέψη του βλέμματος σε κάποιο πίνακα ζωγραφικής στο σαλόνι..
Υπάρχει και μία τρίτη εκδοχή...
Το να μιλήσει με αυτοσυγκράτηση και σεβασμό στα ανομολόγητα με τη μάνα..
Σε αυτή τη περίπτωση θα πρέπει ο τολμών να συνειδητοποιήσει εξ'απαρχής πώς ποτέ μία πράξη δε πρέπει να την εξετάζουμε μονομερώς και να μην επιτελούμε το ρόλο του ιατροδικαστή ή του κυρ εισαγγελέα (χωρίς τη Τζένη την ωραία..τρανσέξουαλ και γουστόζικη δε πάνε)
Ακόμα και σε περιπτώσεις ΜΗ αληθοφάνειας, η ρεαλιστική νοσηρότητα μας πάντα θα μας σπρώχνει να αποφανθούμε μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο...
Εύκολος ο καταλογισμός ευθυνών αλλά δύσκολη η εξωτερίκευση της εσωτερικής μαγείας αυτού που μας εξομολογείται, με λέξεις από σιροπιασμένη θύελλα που θα αγκαλιάσουν την τύψη και θα τη κάνουν σκέψη και σα ντόμινο οι σκέψεις θα ακολουθήσουν την παθητική επίγνωση ..
Όταν κάποιος βρίσκει ακατανόητο ένα βιβλίο ή μία πράξη, αυτό δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ένσταση εναντίον του ίδιου του βιβλίου ή της συγκεκριμένης πράξεως..
Ψάχνοντας στο λαβύρινθο της χαοτικής εξήγησης:
Ίσως, στην ερωτησάρα του Valder, ο καλύτερος απαντητής να'ταν ένα σύντομο απόσπασμα από τον φίλο μου τον Φρειδερίκο:
Freidrich Nitche - Για το ζήτημα της κατανοητότητας
" Όλα τα ευγενή πνεύματα και γούστα (και η ευγένεια δε χάθηκε στην προδοσία της εμπιστοσύνης με την ερωτοαπιστία, όχι) επιλέγουν το ακροατήριο τους όταν θέλουν να επικοινωνήσουν..
Και καθώς το κάνουν αυτό, την ίδια στιγμή βάζουν φράγματα μπροστά «στους άλλους»..
(ίσως επειδή δε τους καταλαβαίνουν, ίσως επειδή τους στερούν το εύλογο..χιλιάδες τα ίσως)
Την ίδια στιγμή, κρατούν μακρυά, δημιουργούν μια απόσταση, απαγορεύουν την «είσοδο», την κατανόηση, όπως είπα πιο πρίν - ενώ ανοίγουν τα αυτιά εκείνων που τα αυτιά τους συγγενεύουν με τα δικά τους.
Και για να το πώ μεταξύ μας και για τη δική μου περίπτωση: δεν θέλω ούτε η άγνοιά μου ούτε η ζωντάνια του ταμπεραμέντου μου να εμποδίσουν να'μαι κατανοητός σε σας, φίλοι μου: ούτε η ζωντάνια μου, όπως είπα, όσο πολύ κι αν με πιέζει να καταπιαστώ μ'ένα θέμα γρήγορα (ίσως κι από θυμό για κάτι αυστηρώς προσωπικό ή οικογενειακό), απλώς για να μπορέσω να καταπιαστώ μ'αυτό.
Γιατί πλησιάζω τα βαθιά προβλήματα όπως τα κρύα μπάνια: γρήγορα μέσα και πάλι γρήγορα έξω..(κι αν δε το έκανα αυτό να'σαι σίγουρος, όση σοφία και να διαθέτω θα "πήδ@γ@" τη μάνα μου εξευτελίζοντας εαυτόν!). Το ότι δεν φτάνει κανείς βαθιά μ'αυτόν τον τρόπο, αρκετά βαθιά κάτω, αυτό είναι προκατάληψη εκείνων που φοβούνται το νερό, των εχθρών του κρύου νερού...μιλούν χωρίς να'χουν πείρα (και το παίζουν Ασκητές και Αποστολάτοι)
Ω! το δυνατό κρύο σε κάνει γρήγορο!
Και για να ρωτήσω κάτι σχετικό: όταν πλησιάζουμε ένα θέμα γρήγορα, βιαστικά, αστραπιαία, αυτό παραμένει κατ'ανάγκη ακατανόητο και ανεξιχνίαστο ?
Πρέπει οπωσδήποτε να καθίσουμε πάνω του μ'όλο μας το βάρος ? Να το κλωσσήσουμε σαν να'ταν αυγό? Diu noctuque incubando*, όπως έλεγε για τον εαυτό του ο Νεύτων ?
(*Μτφρ: Με το μυαλό αφοσιωμένο εκεί, μέρα νύχτα..)
Τουλάχιστον υπάρχουν αλήθειες τόσο απλησίαστες και ευαίσθητες που μόνο ξαφνικά μπορείς να τις πιάσεις, που είτε πρέπει να τις αιφνιδιάσεις είτε να της αφήσεις ήσυχες..."
Φορουμίτες και φορουμίτισες,
Τα πράγματα είναι χειρότερα με την άγνοια (παρά με τη γνώση του πονετικού) την οποία και δε προσπαθώ να κρύψω από τον εαυτό μου. Υπάρχουν ώρες που ντρέπομαι γι'αυτήν..υπάρχουν όμως και ώρες που ντρέπομαι για το ότι ντρέπομαι..
Και ίσως μια ώρα της τετράγωνης ντροπής να'ταν όταν θα κρίνω κάτι που δε μπορώ να κατανοήσω..
Ας ρίξουμε καμιά εκατοσταριά αυτοκριτικές (και τα συμπεράσματα δε θα'ναι ποτέ επισφαλή) γιατί πάντα θα ανακαλύπτουμε το πόσα λίγα ξέρουμε, για τη μάνα μας, την επιστήμη, το κόσμο, τον εαυτό μας..
Τα πράγματα θα'ταν όμως χειρότερα, αν συνέβαινε κάτι διαφορετικό - αν ξέραμε πάρα πολλά...σκέψου...
Το πρώτο καθήκον μας είναι και θα είναι να μην παίρνουμε τους εαυτούς μας για άλλους. Είμαστε κάτι άλλο από σοφοί, παρ'όλο που είναι αναπόφευκτο να'μαστε ανάμεσα στ'άλλα, και σοφοί...
Έχουμε διαφορετικές ανάγκες, διαφορετική ανάπτυξη και διαφορετική πέψη: χρειαζόμαστε περισσότερα, χρειαζόμαστε επίσης και λιγότερα. Πόσα χρειάζεται ένα πνεύμα για να τραφεί- γι'αυτό δεν υπάρχει φόρμουλα ούτε αριθμοί...αν το γούστο του όμως κλίνει στην ανεξαρτησία, στο γρήγορο πήγαιν'έλα, στις περιπλανήσεις, ίσως στις περιπέτειες, για τις οποίες είναι φτιαγμένοι μόνο οι πιο σβέλτοι, προτιμά να ζει ελεύθερο με λιγότερη τροφή παρά ανελεύθερο με τη κοιλιά πρησμένη.
Αυτό που θέλει ένας καλός χορευτής από την τροφή του δεν είναι το πάχος, αλλά η μεγαλύτερη δυνατή ευλυγισία και δύναμη...και δεν ξέρω τι παραπάνω από το να γίνει ένας καλός χορευτής θα μπορούσε να θέλει το πνεύμα ενός που πασχίζει για τη κατανόηση της πράξης της μάνας του, για να μπορεί να δικαιολογήσει τις πράξεις ή τα λόγια του (ή τη σιωπή του) στη μάνα ή στο πατέρα του..
Γιατί ο χορός είναι το ιδανικό του, η τέχνη του και, τέλος, η μόνη του ευσέβεια, η ηθική του και η «θεία λατρεία» του..ηθική με το νόημα της ζωής κι όχι με την τήρηση των ανθρώπινων νόμων..
Πάντως υπάρχουν και χειρότερα ...(δε το λέω για το "μη χείρον βέλτιστον"...δε θα ασπαστώ ποτέ τέτοιες μίζερες παράλογες λογικές..απλώς καταγράφω..)
Θυμηθείτε τη Ταμίλα Κουλίεβα με τον Μαρκουλάκη σε μία παλιά σειρά της Μ. Παπαοικονόμου που ο καλύτερος φίλος του γιού της, της τον ακουμπούσε...
Wild thing...καλή φάση τώρα που το σκέφτομαι...!
Αρχική Δημοσίευση από underwater:
Τι θα έκανες αν ο καθηγητής σου στο Πανεπιστήμιο σου έλεγε έμμεσα να του κάτσεις και να περάσεις το μάθημα με βαθμό;
Θα της καθόμουν φυσικά...μαμήσι+μάθημα = 2 σε 1..
Άν ήταν άντρας θα μου'παιρνε μια πίπ@ για το βαθμό ρε γμτ, and nothing else matters...πίπ@ και βαθμός!
Και μιάς και είπα Ταμίλα Κουλίεβα, τί θα έκανες αν σε έλεγαν Ταμήλα Παζάρεβα? Θα 'βγαζες άδεια για λαϊκή ?
