Σκέψεις... III

[dum dum boy]

αυτές οι στιγμές που τελείως τυχαία συνειδητοποιείς πως οι γονείς σου κάποια στιγμή θα σε αφήσουν και χάνεις στιγμιαία τη γη κατω απο τα πόδια σου..

..ψυχικά εγκεφαλικά

welcome to the club

 

[rafaela11]

αυτές οι στιγμές που τελείως τυχαία συνειδητοποιείς πως οι γονείς σου κάποια στιγμή θα σε αφήσουν και χάνεις στιγμιαία τη γη κατω απο τα πόδια σου..

..ψυχικά εγκεφαλικά

Πόσο δίκιο έχεις !!

το σκέφτομαι και για τη μαμά μου αλλά ειδικά για τη γιαγιά μου και τον παππού μου.
Είμαι σχεδόν 25 και έχω παππουδια 71 χρονών, νέοι αρκετά δεν μπορώ να πω

πάμε στο χωριό τόσα χρόνια σαν δεύτερο σπίτι μας γιατί είναι κοντά στη πόλη. Σκέφτομαι ότι μια μέρα δεν θα υπάρχει λόγος ουσιαστικός για να πηγαίνουμε εκεί. Δεν θα είναι τίποτα το ίδιο χωρίς τη παρουσία τους, και δεν ξέρω καν και τι είναι σωστό να κάνεις μετά από τέτοιο χαμό, αγχώνομαι πολύ.

το σπίτι θα είναι άδειο πάντως σίγουρα, κι ας είμαστε εμείς εκει

Τους βλέπω που περιμένουν πάντα στην αυλή όταν φεύγουμε μέχρι να μη φαίνεται το αμάξι μας και με πιάνουν τα κλάματα.. και η γιαγιάκα μου πάντα τρέχει και μου βάζει βασιλικό στο χέρι «για να μυρίζω χωριό στη πόλη»
Πόσο άλλες γενιές, πόση αγάπη ξεχωριστή και ας μας νευριάζουν μερικές φορές.

 

[glayki]

27 χρόνια χωρίς γονείς.
Μόνο θολές αναμνήσεις και κάποιες φωτογραφίες.
Σε αυτή τη σκατοζωη όλα συνηθίζονται.

 

[ultraviolence]

Και κάπου εδώ η ταλαιπωρία για την ώρα, σταμάτησε. Επιστροφή στο μόνο μέρος που πλέον μπορώ να νιώθω σπίτι μου. Στο συντροφάκο μου και στα παιδάκια μας. Πάει ο εφιάλτης, μπήκε σε χειμερία νάρκη για του χρόνου.

 

[glayki]

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΦΟΒΙΑ
Όσοι δουλεύουν φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους.
Όσοι δε δουλεύουν φοβούνται μη δε βρουν ποτέ δουλειά.
Όποιος δε φοβάται την πείνα, φοβάται το φαγητό.
Οι οδηγοί αυτοκινήτων φοβούνται να περπατήσουν και οι πεζοί φοβούνται μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα.
Η δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να τα πει.
Οι πολίτες φοβούνται τους στρατιωτικούς, οι στρατιωτικοί φοβούνται την έλλειψη όπλων, τα όπλα φοβούνται την έλλειψη πολέμων.
Ζούμε στα χρόνια του φόβου.
Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα και ο άντρας την άφοβη γυναίκα.
Φόβος των κλεφτών, φόβος της αστυνομίας.
Φόβος της πόρτας χωρίς κλειδαριά, του χρόνου χωρίς ρολόγια, του παιδιού χωρίς τηλεόραση, φόβος της νύχτας χωρίς υπνωτικά χάπια και φόβος της ημέρας χωρίς διεγερτικά χάπια.
Φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς, φόβος απ' όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν, φόβος του θανάτου, φόβος της ζωής.

EDUARDO GALEANO : ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ

 

[ultraviolence]

Αντίο Ελλάδα, δεν θα μου λείψεις.

 

[nearos]

 

[ultraviolence]

Όπως έλεγε και η Ντόροθι στον κόσμο του Οζ "there is no place like home"
Βγήκα από το αεροπλάνο και ανανεώθηκε το μέσα μου.

 

[yorkie]

 

[parafernalia]

Είσαι γαμπρός εφοπλιστή με 10 καράβια, έχεις χεστεί στα φράγκα, συμφωνήσαμε να σου πουλήσω σε μια τιμή έχοντας κάνει σκόντο 15k και πας να μου φας κι άλλα 5; Τι σκατάς είσαι εσύ;

Δεν είναι τα λεφτά ρε @@άρα, είναι ότι πας να με κοροϊδέψεις μες στα μούτρα μου γιατί νομίζεις πως τα δικά σου καρύδια είναι πιο βαριά. Αλλά ούτε αυτό με νοιάζει, χέστηκα για τα καρύδια. Αν σε αφήσω να με κοροϊδέψεις θα εκτραχυνθείς κι άλλο και θα κοροϊδεύεις ξανά και ξανά.

Στάκα μαν, δεν τα θέλω τα λεφτά σου, είναι ζήτημα αρχής. Take it as is, or leave it.

 

[nearos]

Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά
απ΄τα σπίτια τους.
Tριγυρίζουν εκεί. Mπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΪ κι ακούει το νερό
να κοχλάζει, σαν να σπουδάζει τον ατμό
και τον χρόνο…
Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα
και πλάτεμα, σάμπως να πιάνει σιγανή βροχή καταμεσής καλοκαιριού
στα ερημικά χωράφια…
Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν
μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση,
μα από την αύξηση…
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι…

 

[Reader]

Δεν υπάρχει χειρότερη ώρα από τη στιγμή που ξαπλώνεις στο κρεβάτι και περιμένεις να σε πάρει ο ύπνος.
Το σώμα χαλαρώνει και το μυαλό ρίχνει τις άμυνές του, γίνεται έρμαιο κάθε ασήκωτου συναισθήματος.
Η συνειδητή σκέψη είναι το μόνο που βοηθάει, αντίδοτο απέναντι στο χαώδες υποσυνείδητο που μερικές φορές παίρνει τα ηνία και σου θυμίζει την αδυναμία σου, όσα ήσουν και όσα έχασες, όσα έγινες και όσα ήθελες να γίνεις.
Γράφω για να βάλω τις σκέψεις σε τάξη, να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή η νύχτα θα είναι ήρεμη, αλλά
ξέρω,
υποθέτω,
φοβάμαι,
ότι η επόμενη νύχτα ίσως και να μην είναι.

 

[Μήτσος10]

Πάντα σκεφτομουν πως μέχρι τώρα στο σύντομο χρονικό διάστημα που είμαι σε αυτό τον κόσμο δε μου χαρίστηκε τίποτα και όσα πέτυχα, όχι ότι έχω πετύχει και τπτ σημαντικό, αλλά έστω αυτά τα 2-3, ισως και ασήμαντα, τα έκανα με την αξία μου και χωρίς να μου χαριστεί τίποτα. Κάποιες φορές νιώθω περ'ηφανος, αλλά βλέπω και κάτι τύπους που με βύσματα, χάρες ή υπερκωλοφαρδία τους έρχονται όλα μαγικά στα χέρια τους πολλές φορές χωρίς να το αξίζουν. Και ώρες ώρες σκέφτομαι ρε πούστη μου γιατί είναι τόσο άδικα κάποια πράγματα, δηλαδή ο άλλος που δεν έχει προσπαθήσει για τπτ στη ζωή του του έρχονται ώρα ως δια μαγείας, και εγώ ακόμα και για το παραμικρό να πρέπει να το κερδίσω. Σκέφτομαι λοιπόν, μήπως αντί για περήφανος, πρέπει να νιώθω μεγάλος μαλάκας που πάω με τον σταυρό στο χέρι και παλεύω με τα εμπόδια και τη τύχη μου, βλέποντας τους άλλους να τα έχουν όλα εύκολα;

 

[parafernalia]

Οι μάσκες αλλάζουν. Οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι.

 

[amarelia]

Αρρωσταίνω ή εχω αλλεργίες;
Σε κάθε περίπτωση δεν είναι καθόλου αστείο να ξυπνάς μισοπεθαμένος

 

[Kate1914]

Να ακούς αυτόν τον ήχο και να τρέμεις σχεδόν, να παίρνεις δύο ή και τρεις βαθιές ανάσες πριν σηκώσεις το ακουστικό. Και να προσπαθείς να παραμείνεις ψύχραιμη, να μην σπάσεις και να μην προδοθείς. Να κρατάς την ανάσα σου έως να το αφήσεις στη θέση του και πάλι. Και μετά να σε πιάνουν τα κλάματα σαν κανένα παιδάκι. Λες και έτσι θα φτιάξουν τα πράγματα όπως τα θες.

Χριστέ μου. Γιατί έχω φτάσει εδώ; Ως πότε θα τραβήξει αυτή η κατάσταση; Πότε θα σταματήσω να νιώθω τόσες τύψεις; Θα έρθει καμία τέτοια μέρα; Και προσπαθώ - αλήθεια. Προσπαθώ να κάτσω πάνω από τα βιβλία, προσπαθώ να μη σκέφτομαι ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα θέλω, προσπαθώ. Κάθε μέρα που αποφασίζω να σηκωθώ από τον ύπνο αφού για άλλη μια φορά ξύπνησα από το άγχος, προσπαθώ. Μα τίποτα δε βγάζει νόημα, τίποτα...

Τι πάει τόσο λάθος μαζί μου πια; Τι;

 

[glayki]

«Ο ήχος είναι κβαντικής φύσεως – κοκκώδης. Κάθε ήχος αποτελείται από γαλαξίες στοιχειωδών κόκκων, που ορίζονται από μια καθαρή συχνότητα, μια ένταση και μια πολύ μικρή διάρκεια, οι οποίες εμφανίζονται και χάνονται στιγμιαία.»

Ι. Ξενάκης,(«Κείμενα περί μουσικής και αρχιτεκτονικής», Εκδόσεις Ψυχογιός, 2001)

 

[ultraviolence]

Αυτό το τέρας που σε κάνει να ξεσπάς, να κλαις, να ξεφτιλίζεσαι ακόμη κι όταν είσαι στην ζεστασιά, στην θαλπωρή και στην προστασία του σπιτιού σου, δεν αντέχεται. Ως ποτε; Άραγε υπάρχει αυτό το περιβόητο "θα μάθεις να ζεις με αυτό, να το ελέγχεις" ή μου λένε μπαρούφες κοντά μια δεκαετία τώρα; Δεν αντέχω. Ούτε τώρα που έκανα ό,τι έκανα στην Ελλάδα δε με γέμισε με αισιοδοξία/χαρά. Αλλιώς περίμενα να είμαι επιστρέφοντας, ανανεωμένος. Θλίψη, απέραντη θλίψη και μελαγχολία.

 

[Valder]

Πες τα ρε δικέ μου.

 

[amarelia]

Όλα τα χαμόγελα του κόσμου δεν φτάνουν να κρύψουν την θλίψη στα μάτια