Ο κατακερματισμός της «ελληνικής αριστεράς» δεν είναι απλά θλιβερός, είναι και γελοίος.
Και μόνο τα πρόσφατα παραδείγματα ( δεν χρειάζεται καν να πάμε πιο πίσω ), COVID-19 και παλαιστινιακό, καταδεικνύουν μια απίστευτη πτώχευση της ικανότητας για ψύχραιμη πολιτική ανάλυση και συνδιαλλαγή ανάμεσα σε «συντρόφους», μια απίστευτα τοξική λογική σύγκρουσης στηριζόμενη σε πρακτικές δολοφονίας χαρακτήρων, συνωμοσιολογικά αφηγήματα εκ των ουκ άνευ και πολλά άλλα ( τα περισσότερα διαψεύδονται πλήρως και βάσει τεκμηρίων ).
Οι μέχρι χθες σύντροφοι είναι τώρα οι νέοι εχθροί, οι «φίλοι της Χαμάς», τα εθνίκια κοκ.
Το σημαντικό διακύβευμα, τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματα τα έχουν(-με) συζητήσει αρκετοί δια ζώσης και γενικότερα λίγο-πολύ είναι γνωστά. Δεν στέκομαι επίτηδες εκεί ( εξάλλου στέκομαι από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της Παλαιστίνης ), καθώς θέλω να αναδειχθεί κάτι άλλο, μια πολύ σημαντική αδυναμία διαχείρισης και συμπεριφοράς.
Αδυναμία που σε κάνει να αηδιαζεις με τον χώρο και να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο. Από ένα σημείο και μετά είναι εξουθενωτικό να ψάχνεις τρόπο να διεκδικήσεις μια αξιοπρεπή συνδιαλλαγή, που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητη. Ξέρω ξέρω, δεν είναι λόγοι αυτοί να κάνει πίσω κάποιος γιατί μέτα - θα έλεγε κανείς- θα μείνουν μόνο αυτοί και θα είναι ακόμη χειρότερη η εικόνα της αριστεράς ή και το ότι ( πρέπει να ) μένουμε για να τα φτιάξουμε τα πράγματα και πράσινα άλογα.
Κάποια διαλείμματα καλό είναι να γίνονται, ώστε να προστατεύουμε την δική μας ηρεμία, θα πω εγώ. Και όσοι είστε μέσα σε κινηματικές συζητήσεις καλό θα ήταν να αναρωτηθείτε το γιατί δεν επικρίνετε περισσότερο τέτοιες στάσεις συντρόφων. Το μεγαλύτερο παράπονο καλό θα ήταν να το απευθύνουμε σε αυτούς που καταλαβαίνουν αλλά επιλέγουν να μην μπλέκονται ενεργά και να αδιαφορούν.
ΥΓ: και ας μας πει κάποιος επιτέλους: πόσο κοστίζει ο υπέρμετρος εγωισμός;
Να τσοντάρουμε όλοι μπας και τον ξεχρεώσουμε στο όνομα άλλων.