Σκέψεις... III

[nearos]

Άραγε ποιός είναι ο ρόλος μας εδώ στην γή;
Την αλλάζουμε οι ίδιοι, ή είμαστε έρμαια των περιστάσεων;
Είναι όλα προκαθορισμένα απο την αρχή του σύμπαντος, ή η ζωή μας ξετυλίγεται στιγμιαία, σαν την γραμμή που χαράσεται όταν περπατάς στην άμμο και σέρνεις ένα κλαδί;
Τι βαστά το μέλλον; Ή είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε το παρελθόν;

 

[Aleksa]

Μιας και είμαστε όλοι μέσα στην καλή χαρά ( ) και μας έχουν πιάσει και τα υπαρξιακά μας,
ας προσθέσω κι εγώ το κατιτίς μου:

 

[rafaela11]

Θα πάψω να είμαι τόσο καλή πια

έχω μάθει να συγχωρώ στη ζωή μου, και θα συνεχίσω φυσικά

όμως οι πράξεις τελικά, έχουν πολύ καλή και μεγάλη σημασία, κι δεν θα το αγνοώ πια

Ξύπνησα αλλιώς σήμερα, κι ξέρετε κάτι; Ξύπνησα επιτέλους καλύτερα

it’s over for you bitches

 

[Himela]

On and on the rain will fall
Like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are

Με έχει στοιχειώσει αυτό το τραγούδι.

 

[finesse]

Αν μας βάζετε restricted, το ίδιο πνεύμα δείξτε και για τα υπόλοιπα. Μην έρχεστε να μας ζαλίζετε το μουνί με το ένα σας και το άλλο σας. Γελοιότητες.

 

[nearos]

Άντε γαμησου.
Πρέπει να μάθω να λέω άντε γαμησου. Όχι να αγνοω για να δείξω μια δήθεν ανωτερότητα. Δεν αρμόζει "ανωτερότητα" ή "κατωτερότητα" γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Πολλά άτομα απλώς δεν έχουν επίπεδο, για να πέσεις με βιαιότητες στο επίπεδο τους.
Άντε γαμησου.

 

[Aleksa]

Να φταίει ο ανάδρομος Ερμής;

 

[amarelia]

Μπορεί κάποιος να μου πεί πως το να δουλεύεις σε κορπορέϊκο περιβάλλον, να βαράς πλήκτρα και να βγάζεις reports για το πως θα βγάλει φράγκα ο κορυφαίος της πυραμίδας θεωρείται πιο χρήσιμο και prestigious επάγγελμα απο τον άνθρωπο που μαζεύει τα σκουπιδια;

Αν ο πρώτος λείψει μια βδομάδα απο τη δουλειά του χέστηκε η φοράδα στ’αλωνι.
Θυμάται κανείς τι είχε γίνει στη χώρα οταν απεργούσαν οι άνθρωποι στην καθαριότητα;

Εγώ θυμάμαι γιατι σπούδαζα τότε και κάναμε βουτιά στα σκουπίδια μέχρι τα πάνω πάνω έδρανα.

Τι διάολο κάναμε τόσο λάθος για να έχουμε θέσει τέτοιες προτεραιότητες και τόσα λάθος μέτρα και σταθμά σε αυτή την ανθρωποχωματερή για κοινωνία;

 

[nearos]

 

[Poirot]

Να τολμάμε να ονειρευόμαστε και να τολμάμε να προσπαθούμε για αυτά που θέλουμε. Σίγουρα ανέφικτο είναι μόνο αυτό για το οποίο δεν παλέψαμε ποτέ.

 

[H|M]

 

[amarelia]

Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να
μεγεθύνω τα όμικρον
Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του
Ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω
Kάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου
H άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ’ ελάχιστα φωνήεντα όμως
Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ
Aγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη
Eπειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα
Yπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και
πεθαμένους να κατατρομάξεις


Eδώ βαρεία μουσική ας ακούγεται. Kι ανάλαφρα τα όρη ας
Mετατοπίζονται. Ώρα να δοκιμάσω το κλειδί. Λέω:
καταρκυθμεύω

 

[Valder]

Απο θαύμα ζούμε ακόμα σε αυτή τη χώρα.

Δεν ξέρω, μου εχει ανεβει το αιμα στο κεφάλι και θα βρισω Χριστους και μετα παλι θα με λένε αντίχριστο.

Και δε θέλω να βρίσω, γιατί πιστεύω κι όλας, αλλά εκει ρε φιλε να σου βγαλουν το βρισιμο σε οτι πιστευεις, από την αγανακτηση.

Τράπεζες, ού μπλέξεις ούτε για 10 σεντς.

Αει στο διάστημα, σιχάματα.

 

[Kate1914]

Πάνε ήδη τρία χρόνια από τότε - τρία ακριβώς. 21 Μαρτίου 2022, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι και πολλά από εκείνη τη μέρα, και ίσως όσα μου έρχονται τώρα κατά νου να αποτελούν ένα συνονθύλευμα διαφορετικών αναμνήσεων. Αλλά θυμάμαι αυτό που μου είχατε πει, και πρέπει να ήταν είτε τότε, είτε κάποια άλλη μέρα.
Όπως και να 'χει, σημασία δεν έχει τόσο η μέρα, αλλά εκείνα τα λόγια. "Έχεις δύναμη, και είσαι ένας άνθρωπος δυνατός. Αλλά υπάρχει κάτι που σε κρατάει πίσω και σε φοβίζει. Αυτό είναι που πρέπει να βρεις". Και μετά μου προτείνατε να απαγγείλω ένα ποίημα, δικό μου (σχεδόν το ξέρω απ' έξω), μπροστά σε τόσο κόσμο. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου όπως έχω καταλάβει με την πάροδο του χρόνου- το να μιλάω μπροστά σε κοινό. Και, όλως περιέργως, τα κατάφερα. Ούτε τρέμουλο στη φωνή, ούτε με κατέκλυσε πανικός (βέβαια, δεν αντιμετώπισα και το κοινό, μιας και δε σήκωσα τα μάτια από το χαρτί και το ποίημα).
Αυτό που θέλω όμως να πω σε σχέση με εκείνα τα λόγια που μου έμειναν είναι το εξής. Δεν ξέρω αν κοντεύω να το βρω αυτό το κάτι ή αν έχω κάνει πρόοδο - στην πραγματικότητα, ακόμη δεν ξέρω καν τι μπορεί να είναι. Ακόμη το ψάχνω.
Αλλά πλέον είμαι έτοιμη Δάσκαλε. Έτοιμη να γίνω "κυνηγός της ζωής", όπως τόσο πανέμορφα μας το είχατε θέσει, σαν διαταγή θαρρείς. Σαν διοικητής που λέει στους στρατιώτες του "Μην τα παρατήσετε, μην βολευτείτε με την ευκολία της υποχώρησης! Κυνηγήστε την, αδράξτε τη!". Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα καταφέρω, όμως εάν κάθε μέρα τα ανακαλώ, τότε ίσως και να καταφέρω να κάνω έστω ένα βηματάκι.
Ίσως και να μην παραμείνω άτολμη, και να μη μείνω δεμένη σε αυτό το κάτι που με κρατάει.

Α, και Δάσκαλε;
Δε θα σας ξεχάσω ποτέ.

 

[ultraviolence]

Ο έρωτας είναι μια ιστορία με πολλές μεγάλες στιγμές. Και πολλή δυστυχία.

 

[amarelia]

 

[dum dum boy]

ΕΧΕΙΣ ΓΕΡΑΣΕΙ όταν τα σχέδιά σου για το 5ήμερο που έρχεται (ναι, την Δευτέρα έβαλα άδεια), περιορίζονται στο τι ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟ να πάρεις για την 25η Μαρτίου.

(πού έχω μπλέξει ρε γμτ )

 

[glayki]

Είναι όμως και αυτές οι φλύαρες γνωριμίες από το πουθενά στα πολύωρα ταξίδια που έρχονται να γεμίσουν το κενό, αλλά τελικά γεμίζουν έστω και πρόσκαιρα την ψυχή.

Να σαι καλά μικρέ

 

[amarelia]

Παλιοί μου συμμαθητές κυριολεκτικά genious level στην φυσική-που σπουδάσαν φυσικό και το τελείωσαν με αριστα(!!), κάναν μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε κοσμολογία και απίστευτα ενδιαφέροντα και εξωπραγματικά αντικείμενα, πλέον εργάζονται ως data scientists.

Γαμημένε καπιταλισμέ.
Πόνεσε η ψυχή μου, άτομα με λαμπρά μυαλά με βαθειά αγάπη για την επιστήμη με έναν εγκέφαλο τόσο ξεχωριστό αναγκάζονται να δουλέψουν σαν ποντικαραίοι σε cubicles.

Αι σιχτίρ για ανθρωπότητα, σκουπιδιάσαμε, αποτύχαμε.

 

[ultraviolence]

Δεν σε αντέχω, ούτε αντέχω άλλο