Σκέψεις... III

[Himela]

Και διαβάζεις και κάποια πράγματα και λες, φταίω εγώ βρε παιδιά που ονειρεύομαι να πατήσει το κουμπί ο Κιμ και να σβήσει το ανθρώπινο είδος από τη γη;

Πόση σκατοψυχιά χωράει σε αυτόν τον πλανήτη;

Πιο επίκαιρη από ποτέ η υπογραφή μου.

 

[glayki]

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον
που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο στόχος,
το νου σου ε;”
Κ. Γώγου

 

[dum dum boy]

πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής και συνήθειες.

 

[Valder]

Που να σαι τωρα; Έχει απομεινει κάτι απο σένα, η ψυχή σου; Με βλέπεις; Με προστατεύεις;

Σε αγαπώ πολύ.

 

[glayki]

Από κανέναν κύκλο(ζωής) δεν βγαίνουμε ίδιοι.
Let it flow

 

[Υδροχόος]

“Αύριο” λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ...

 

[dum dum boy]

έχω 2 μέρες που έκοψα το ψωμί (δίαιτα). ίσως αυτό δώσει κάποιο (νέο) νόημα στη ζωή μου.

 

[Valder]

Αντιθετα εγω εχω μια εβδομαδα που τρωω ασύστολα. Απο αύριο κι όλας, μάζεμα.

Ορίστε, οι άλλοι κάτι κάνουν, εγω μόνο λόγια.

 

[Κάμπια]

 

[amarelia]

έβαλα χαλαρά μαζί με τη δουλειά να ακούω το νέο άλμπουμ της Μποφίλιου κι έχει 40 λεπτά που έχω πλαντάξει στο κλάμα

καλά πήγε


Ο Αδερφός μου μια ζωή στην ίδια τάξη
Ξέρει τα πάντα μα δε θέλει να τ’ αλλάξει
Νούμερα, λέξεις, γεγονότα αποστηθίζει
Τους νιώθει όλους, μα κανείς δεν τον αγγίζει

Κάνει ταξίδια στο χαρτί μ’ ένα μολύβι
Μέσα στην τσάντα του ένα μαχαίρι κρύβει
Και στο θρανίο του ποιήματα χαράζει
Όμως κανείς τους τα θρανία δεν διαβάζει


Ο Αδερφός μου στη σκιά σημαιοφόρος
Πηγαίνει πίσω όπου υπάρχει λίγος χώρος
Δεν τον φωνάζουν συνομήλικοι στα πάρτι
Μετράει το μπόι του κρυμμένος στο κρεβάτι

Ο Αδερφός μου
Όσο δικός μου
Είναι και ξένος μου
Είναι άγνωστός μου
Είναι εχθρός μου
Κι αγαπημένος μου

Ένα μυστήριο από πάντα
Ο Αδερφός μου
Είναι όσα τρέμει
Να ‘ναι ο άλλος εαυτός μου

Ο Αδερφός μου
Μικρό παιδάκι εδώ κι αιώνες
Ποτέ δεν έβγαλε ταυτότητα
Δεν συμμορφώθηκε ποτέ με τους κανόνες
Ζει με την πίστη στων σκληρών την τρυφερότητα

Ο Αδερφός μου
Όσο δικός μου
Είναι και ξένος μου
Είναι άγνωστός μου
Είναι εχθρός μου
Κι αγαπημένος μου

 

[dum dum boy]

 

[Υδροχόος]

Οι άνθρωποι ξεχνάνε, με την ίδια ευκολία που θυμούνται. Δεν έχουν τα ίδια μέτρα και σταθμά. Σε κάνουν εύκολα πέρα, όταν πάρουν αυτό που θέλουν. Σαν να μην υπήρξες ποτέ..

Και δεν ωφελεί να ξέρω αν είναι από αχαριστία ή μνήμη χρυσόψαρου. Μα είναι το παράπονο που με κυριεύει, κάποιες λίγες φορές...

 

[rafaela11]

Πιστεύω ότι ο χρόνος ξεγλιστρά από τα χέρια ακριβώς επειδή τον κρατάμε πολύ σφιχτά.

Τον κυνηγάμε πάντα με απλωμένα χερια, δεν τον αφήνουμε να ησυχάσει, να ξαπλωθει στον ηλιο.

Θέλουμε πάντα να είναι κοντά μας, να τραγουδά και να μιλά.

Ο χρόνος όμως είναι σιωπηλός.

 

[glayki]

 

[parafernalia]

Ausländer Raus (έξω οι ξένοι), το απαγορευμένο τραγουδάνε μαζικά στην Γερμανία με το δάχτυλο σηκωμένο και το δηλητήριο εξαπλώνεται.

Spoiler

Όχι, δεν είναι αυτή η Γερμανία που αγαπάμε.

 

[glayki]

Εφησυχασμός ... Δε βαριέσαι θα το κάνει ο μαλάκας.( και ας είναι αγγαρεία σε έργο που έχετε αναλάβει από κοινού και θα σπάσεις το κεφάλι σου να το φέρεις εις πέρας) ....πήρε ο άλλος τώρα το τσαντάκι του και έφυγε κύριος ,άνετος να πάει να βγάλει το έξτρα του 1000 ρικακι.Λες και σου χρωστάω ρε φίλε .....

 

[Υδροχόος]

 

[American Economist]

 

[Valder]

Κάποτε ένιωθα, και με πείραζε.
Κάποτε προσπαθούσα να μη νιώθω, με ψιλοπείραζε κάποιες φορές, άλλες όχι, και κάπου ειχα αρχίσει να ανακουφίζομαι.

Πλέον, δεν νιώθω όντως. Κανόνια να βαράνε, δε θα με αγγίξει, δε θα χαλαστώ. Κι ανησυχώ, ανησυχώ πραγματικά γιατί είναι αλήθεια πως πια δεν νιώθω τίποτα και δε με αγγίζει τίποτα.

Σα το δάχτυλο που το σφίγγεις το σφίγγεις, το σφίγγεις και στο τέλος μουδιάζει.

Ταυτόχρονα όμως ειναι και ερεθιστικό. Αυτή η παγωμάρα μου.

Ανέλαβε η Σκοτεινούλα τα ηνία για τα καλά.

"Oh fuck!" κυριολεκτικά όμως.

 

[Aleksa]