Σκέψεις... III

[glayki]

"Από μια άποψη το παρελθόν είναι πολύ πιο πραγματικό από το παρόν, ή τουλάχιστον πιο σταθερό, πιο ανθεκτικό. Το παρόν γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνεται σαν άμμος, και μόνο όταν το αναπολούμε αποκτά υλικό βάρος.

Τα δαχτυλίδια του βασιλιά Σολομώντα είχαν το επίγραμμα «Όλα θα περάσουν»· εγώ, αντίθετα, θέλω να επισύρω την προσοχή στον τρόπο με τον όποιο ο χρόνος, με την ηθική του σημασία, επιστρέφει. Ο χρόνος δεν χάνεται χωρίς να αφήσει ίχνη, γιατί είναι κατηγορία υποκειμενική, πνευματική* κι ο βιωμένος χρόνος μένει στην ψυχή μας σαν εμπειρία εν χρόνω.”

Αντρέι Ταρκόφσκι – “Σμιλεύοντας το χρόνο”, απόσπασμα

 

[parafernalia]

"Το τέλος όλων των πραγμάτων είναι το γέλιο"
(Έζρα Πάουντ)

...αυτό που εγώ αποκαλώ "σταρχιδικό"

 

[amarelia]

Αυτός ο τζόγος με τον μεσημεριανό ύπνο που είτε ξυπνάς σαν νεογνό είτε σαν να σε ξυλοφόρτωναν επί ώρες με τρομάζει τόσο πολύ.

 

[American Economist]

 

[Valder]

Κι είναι μια κάποια διαπεραστική θλίψη, για ένα γιατί και για ένα προς τα που,
που κάνει την ψυχή μας να γυρίζει κι απόψε σαν ανεξέλεγκτη δόλια σβούρα
μην ανησυχείς, σύντομα θα περάσει, μια στιγμή είν' απο κείνες, που "νιώθεις".

Το κρυμμένο κορίτσι
09/06/2024​

 

[parafernalia]

Ευτυχώς είμαι καλά, ένα θλαστικό τραυματάκι στη μέση, σε 2-3 μερούλες θα περάσει.
Αλλά ρε φίλε τη βλέπεις τη σκάλα παλιατζούρα, έσπασε σαβουριάστηκες κι εσύ και αντί να την πετάξεις πας και την κολλάς με ηλεκτροσυγκόληση;
Κατοχικό σύνδρομο, η γενιά του "δεν πετάμε τίποτα", μας κούρασε.

 

[amarelia]

Κάθε χρόνο που τελειώνουμε τις θεατρικές παραστάσεις είναι η πιο στενάχωρη περίοδος για μένα.
Είναι τόσο μαγική αυτή η συνεχής και επίμονη ομαδική προσπάθεια για κάτι το ξεχωριστό, αυτό το πάθος αυτός ο ζήλος.

Άνθρωποι με τους οποίους μήνες πριν δεν φανταζόσουν πως θα μπορούσες τόσο να εκτεθείς μπροστά τους.
Με δράμα, με κλάμα, με σαρκασμό.
Να βλέπεις τους γύρω σου να μεταμορφώνονται από πρόβα σε πρόβα και να δίνουν το είναι τους στην σκηνή.
Η μαγεία του να συνδέεσαι με τον κόσμο και να βλέπεις στα μάτια τους το κάθε συναίσθημα, αλλά και τις αγκαλιές και τα ειλικρινή χαμόγελα και «συγχαρητήρια» στο τέλος.

Τι θα κάναμε χωρίς την τέχνη;

Αν υπάρχει Θεός τότε σίγουρα μας την χάρισε απλόχερα.

Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

 

[Valder]

Τι πονοκέφαλος ειναι αυτός, ήπιος μεν, στοχευμένος δε, σ ενα σημειο τόσες μέρες, έρχεται, φευγει, έρχεται, φευγει. Ελπίζω να μην πεθάνω.

Έχω ακόμη να αγαπηθώ βαθιά κι αξιοπρεπώς. Δεν ειναι η ώρα μου ακόμα.

 

[Κάμπια]

 

[amarelia]

Είμαι η μόνη που βρίσκω απολύτως λάθος να κάνουμε praise μανάδες που «τα καταφέρνουν όλα» και δουλειά και σπίτι και ζωή και σύντροφος και τέλεια μαμά και και.

Αυτό δεν είναι hustle culture?
Δεν θα έπρεπε να παλεύουμε για να έχουν οι άνθρωποι με παιδιά αλλά κυρίως η μανάδες στις αρχές αρκετό χρόνο μόνο με το παιδί ή σε οτιδήποτε άλλο χρειάζεται να αφοσιωθεί;
Δηλαδή πως επικροτούμε αυτό το πράγμα, Άλλο να δείχνεις κατανόηση και να λες απορώ πως το παλεύεις κι άλλο να το προωθείς ξέρω γώ working mom hot wife career goals όλα μαζί μου μυρίζει τρελό burnout.

 

[Υδροχόος]

Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται...Μετά, λένε, καταντά βασανιστικό και για τους ίδιους...

Ας πρόσεχαν...

 

[Kate1914]

Πού είναι όλοι όταν τους χρειάζεσαι πραγματικά για να μιλήσεις;

 

[Himela]

Στα συντρίμμια της ζωής μου
Τα κομμάτια της ψυχής μου
Πέφτουν κάτω ένα ένα
Κι όλα οδηγούν σε σένα

 

[amarelia]

υπάρχουν άνθρωποι που περηφανεύονται για το πόσο λίγο ή και ελάχιστα κοιμούνται
Είναι δυνατόν το κέρατό μου μέσα;
Δηλαδή με τι ακριβώς γουστάρεις ρε φίλε που είσαι ""παραγωγικός"" ενώ γ@μάς την υγεία σου;
Έλος πια με αυτή τη σκατοκουλτούρα

 

[dum dum boy]

Θέλω καρπούζι

 

[Valder]

Ενα νεφρό κόστος, μεχρις ωρας το κοστούμι, πατάνε επάνω στον πόνο να σου γιατρέψουν το παιδι και αρχιζουν τα προληπτικα το ενα, προληπτικα το άλλο...

Ναι, ενταξει, μέσα, αλλα πληρωνω σα μεθυσμενος γυφτος δυο μερες.

Α ρε γατούλη....

Εχω που εχω πλαντάξει στο κλάμα, εχω και τους άλλους να ζητάνε.

 

[Valder]

Παιδί μου. Άρμιν μου. Ψυχή της ψυχής μου και σπλάχνο από τα σπλάχνα μου.


Ανέκαθεν σε λάτρευα, ανέκαθεν σε αγαπούσα όσο τίποτε άλλο. Κάπου έβλεπα τι είσαι. Μια γατα. Κάπου όχι. Ενα παιδί. Ο παραλογισμός του ζωογονιού, όλα παιδιά του.

Αλλά αυτό ήταν πριν.

Τώρα είναι αλλιώς.

Σπλαχνάκι μου. Τώρα ανυπομονώ να γυρίσεις σε μένα. Το καθε λεπτό μακριά σου ειναι βασανιστικό. Κάθε σκέψη μου ειναι μαζί σου. Δεν μπορω να φαω, δεν μπορώ να ακούσω μουσική, δεν εχω κεφι να δω σειρά, δεν το νιωθω να προσεγγίσω τους ανθρωπους οπως όταν ειμαι κεφάτος.

Ζωή μου. Παταω πιο κοντά στο έδαφος, νιώθω τη γη και τα δευτερόλεπτα πιο ζωηρά, πιο ενα-ένα. Νιώθω πόσο κτήνος, πόσο ρεμάλι, πόσο μαλάκας ειμαι με τη δική μου ζωή, ακόμα και τη σημασία που δινω σε ανοησίες που θα πρεπε να προσπερνώ ή έστω να τις γελάω, να τις περνώ χαρωπά, σαν αστεία.

Φαντασματάκι μου και χνουδάκι μου. Σε αγαπώ ακόμα πιο πολύ, περισσότερο κι απο μενα. Να κόβει από μενα ζωή και να δίνει σε σένα απλόχερα. Ναι, να κόψει απο μένα, να υποφέρω εγω, να είσαι καλά εσυ.

Πρίγκιπά μου, διάδοχε του ανύπαρκτου Θρόνου και της ονείρωξης που έχει ο άμυαλος πατέρας σου για Αυτοκρατορία.

Ολες οι τιμές και οι ευλογίες του Θεου, βροχή επάνω σου και προστασία.

Σε αγαπώ, δώρο της ζωής μου.

Ο μαλάκας ο πατέρας σου.

 

[Υδροχόος]

 

[Luke87]

Ο εχθρός είν' ο άνθρωπος.

 

[Luke87]

-Μπότα!

-Σου έχει πέσει λίγη πίτσα στη μπλούζα.