Σκέψεις... III

[juste un instant]

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από έναν ύπνο πριν τις έντεκα το βράδυ για να βαδίσεις στα χνάρια των προγόνων σου.

 

[glayki]

 

[Guest 991793]

Άκουσα σήμερα έναν πατέρα που αποκαλούσε φωναχτά τη μικρή του κόρη «Αγάπη μου, ψυχή μου»

 

[H|M]

 

[juste un instant]

Δεν ξέρω γιατί με πιάνουν λιγούρες βραδιάτικα. Αφού μια χαρά έφαγα το πρωί.

 

[Nascentes morimur]

"Λένε πώς o χρόνος είναι αμετάκλητος. Κι είναι αλήθεια, με την έννοια ότι «δεν μπορείς να φέρεις πίσω τα περασμένα».
Τι ακριβώς είναι αυτά τα «περασμένα»; Όλα όσα πέρασαν; Και τι σημαίνει «πέρασαν» για κάποιον, όταν για τον καθένα μας το παρελθόν είναι φορέας κάθε συγκεκριμένου πράγματος στο παρόν μας σε κάθε στιγμή μας;
Από μια άποψη το παρελθόν είναι πολύ πιο πραγματικό από το παρόν, ή τουλάχιστον πιο σταθερό, πιο ανθεκτικό. Το παρόν γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνεται σαν άμμος, και μόνο όταν το αναπολούμε αποκτά υλικό βάρος.
Τα δαχτυλίδια του βασιλιά Σολομώντα είχαν το επίγραμμα «Όλα θα περάσουν»· εγώ, αντίθετα, θέλω να επισύρω την προσοχή στον τρόπο με τον όποιο ο χρόνος, με την ηθική του σημασία, επιστρέφει.
Ο χρόνος δεν χάνεται χωρίς να αφήσει ίχνη, γιατί είναι κατηγορία υποκειμενική, πνευματική* κι ό βιωμένος χρόνος μένει στην ψυχή μας σαν εμπειρία εν χρόνω."

Κάτι από Αντρέι ​

 

[Valder]

Ασχολείται ένας άνθρωπος με ένα πρόβλημα. Ας ακουει και ενα ευχαριστώ που και που, καλό είναι.

Οχι να θυμόμαστε μονο όταν θέλουμε να λύσουμε τα θέματά μας.

Μια καλή κουβέντα, λίγη ευγένεια κι ευγνωμοσύνη, ειναι βενζίνη για να κανει κι άλλα χιλιόμετρα το αμάξι της βοήθειας.

Γιατί μετα αμα δεν ακουω ευχαριστω, μπορει να ξέρω και να μην βοηθήσω.

 

[juste un instant]

Δεν ξέρω τι να κάνω. Μου αρέσει ο παστουρμάς και το τσιμένι αλλά αυτή η μυρωδιά του μυρίζει από μέτρα μακριά και για μέρες...

 

[Valder]

Ευχή και κατάρα αυτό το πράγμα, να μυρίζομαι πια ανθρώπους και καταστάσεις από την παραμικρή λεπτομέρεια.

Έπρεπε να φαω το κεφάλι μου στη ζωή μου για να μαθω να εμπιστευομαι το ένστικτό μου. Καλή η ευφυία αλλά καλύτερος ο συνδυασμός της με άλλες δυνάμεις.

Τα "διαβάζω" πριν καν εξελιχθούν.

Έπρεπε να προσέχω τι εύχομαι, έρχεται με μεγάλο τίμημα αυτή η ικανότητα.

 

[glayki]

Μάνος Ελευθερίου – Ο κόσμος μας​

Ζούμε σε μιαν άρρωστη πόλη.
Σ’ έναν άρρωστο κόσμο. Πάσχει και υποφέρει από τις αναμνήσεις.
Έχει ρευματισμούς και ταχυκαρδίες. Είναι φαλακρή, κουφή με ταχυκαρδίες. Είναι φαλακρή, κουφή και ξεδοντιασμένη. Παραπατά, ξεχνά, μπερδεύει τα χρόνια, ξεχνάει τα λόγια της.
Ζητάει αγάπη από τα δέντρα. Τρώει σκουπίδια. Κοιμάται στα πάρκα. Την μπουζουριάζει η αστυνομία και της παίρνουν αποτυπώματα. Τα χέρια της είναι δίχως δάχτυλα. Τη φωτογραφίζουν ανφάς και προφίλ. Αγνώστων στοιχείων την καταγράφουν. Στο τέλος την πετάνε έξω απ την πόρτα με τις κλοτσιές. Έτσι θα καταντήσεις.

Σήκω. Θα σου φέρω καφέ. Σήκω. Πλύσου. Χτενίσου. Άνοιξε το παράθυρο. Πες καλημέρα κι ας είναι νύχτα.
Άλλαξε τη ζωή σου και θ ’αλλάξει ο κόσμος.
Μας περιμένουν. Έξω μας περιμένουν οι ρόλοι που ονειρεύτηκες. Θα τους φέρω στα μέτρα σου.

*Απόσπασμα από το βιβλίο Ο γέρος χορευτής

​

 

[Valder]

Κάποτε, όταν ήμουν με τη μεγάλη σχέση, είχα διάφορες προτάσεις. Τις απέρριψα όλες, αρνήθηκα κατηγορηματικά να την κερατώσω. Ναι, αυτη στο τέλος που μου το φόρεσε με φράουλα και σαντιγυ.

Μεταξυ αυτών και μια γλυκούλα ξανθιά κυρία μαγουλίτσα. Εγω εκεί, με τίποτα, αμετακίνητος. Δεν ηθελα να κοροιδεψω δυο ανθρωπους.

Bottom line:

Η άλλη ανέβαζε στα σόσιαλ κάθε λίγο και λιγάκι κι απο κατω είχε καμια κατοστή καρδούλες το λιγότερο, μεταξυ των οποίων και οι επόμενοι, καλο ε;

Η ξανθιά μαγουλίτσα, (δεν ειμαστε φίλοι), αντιθετα δεν ανεβαζει παρα μια στο εξάμηνο. Σεμνότατη, γλυκύτατη και πιθανότατα μόνη της.

Δε θα πω οτι άξιζε τότε να ειχα κάνει το switch και να παω στην ξανθιά, ακόμα πιστευω πως έπραξα σωστά, κι ας μην μου βγήκε σε καλό.

Μια περίεργη φωνούλα "είσαι μαλάκας" την ακούω απο ενα διαβολάκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου παρόλαυτά.

Fuck me...

 

[BaSO4]

 

[glayki]

New beginnings

 

[dum dum boy]

Έζησα έρημος και ισχυρός.

 

[Aleksa]

Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

 

[Luke87]

Μου άδειασαν το board

 

[juste un instant]

We are what we eat

 

[Κάμπια]

Πέντε βάτραχοι κάθονται σ’ ένα κούτσουρο. Οι τέσσερις αποφασίζουν να πηδήξουν στο νερό. Πόσοι έμειναν;
Είναι ακόμα πέντε —επειδή υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να το αποφασίσεις και να το κάνεις.

Mark L Feldman & Michael F Spratt​

 

[juste un instant]

Η δίψα για μάθηση δεν θα σε αφυδατώσει ποτέ

 

[Nascentes morimur]

Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος.