Σκέψεις... III

[Volkswagen Fan]

 

[Λένω]

Που και που ο άνθρωπος θέλει μια νίκη, για να γιατρευτεί το μέσα του από την αδυσώπητη ωμότητα της ζωής ως μιας συνεχούς σειράς κακουχιών.

Όχι πολλά. Μια νίκη. Αυτή είναι η σπίθα, ο καταλύτης που ξεκινάει τη δύναμη μες τον άνθρωπο να παλεύει και να δημιουργεί κι άλλες νίκες, ένα momentum που μετα οδηγεί μόνο του τον εαυτό του σε περισσότερες και περισσότερες νίκες.

Ενα κάτι, ένα ρεφάρισμα.

Δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια νίκη του εαυτού σου.
Ουρανοκατέβατη δεν έρχεται ποτέ.

 

[Nascentes morimur]

«Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους»
Κ. Καρυωτάκης

«Άσε άλυτο τον γρίφο και μην το παιδεύεις, φως μου. Πώς θ’ αντέξεις δίχως μύθο την αλήθεια αυτού του κόσμου;»
Ά. Αλκαίος

 

[Ion.]

Πόσο ωραίο είναι το κάμπινγκ δεν υποφέρω καθόλου από το έγκαυμα μετά από όλη τη μέρα στον ήλιο

 

[glayki]

 

[Valder]

Δεν έχω πρόβλημα με τη "σκανδάλη", αυτή ειναι η φύση της ζωής, αρκεί όταν την πατάνε να με κοιτάνε στα μάτια, όχι στο σβέρκο.

Πάντα σεβόμουν έναν έντιμο αντίπαλο, χίλιες φορές περισσότερο από τα χαμόγελα που έκρυβαν μυτερά δόντια.

Με τον έντιμο αντίπαλο θα διαφωνήσεις, θα γινετε για λίγο αψείς, αλλά μετά θα επανέλθετε.

Το μυτερό δόντι όμως κρυμμένο πίσω απο χαμόγελα, νιώθει ασφαλές και δεν αισθάνεται την αναγκη να λειανθεί ποτέ.

 

[juste un instant]

Η ζωή είναι σύντομη

 

[Himela]

Η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά ευτυχής και ελεύθερη ήταν όταν σκέφτηκα (και το εννοούσα) "να πάνε όλοι να γ@μηθούν".

Πολύ απελευθερωτική η αδιαφορία που σου βγαίνει φυσικά.

 

[Υδροχόος]

Η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά ευτυχής και ελεύθερη ήταν όταν σκέφτηκα (και το εννοούσα) "να πάνε όλοι να γ@μηθούν".

Πολύ απελευθερωτική η αδιαφορία που σου βγαίνει φυσικά.

Aυτό σκεφτόμουν κι εγώ, από χθες. Μα θα ευχόμουν να μπορώ να το ξεστομίσω κιόλας, εκεί που χρειάζεται..."άντε και γα@ή@ου, στην τελική"...Έτσι, έτσι ακριβώς, να το ΄φχαριστηθώ...

Ουφ...έστω και γραμμένο κάπως καλύτερα ένιωσα...

 

[Guest 220514]

 

[Κάμπια]

Ζω μία παράνοια

 

[dum dum boy]

δεν ζω τίποτα.

 

[yorkie]

Ζω μία παράνοια

Φίλη μου, φίλη (μας)
(είμαστε πολλοί σ αυτό, ας πούμε μέχρι τώρα έγραφα εσγασία μτπτχ)

——————————-//////—————————-



Ψαξε όσο θες, δεν θα βρεις καμία απόσταση -αρκετά ικανή- να χωρίσει μία πραγματική φιλία

 

[juste un instant]

Πολλοί συγγραφείς εκμεταλλεύτηκαν την παράνοιά τους δημιουργώντας αριστουργήματα

 

[Valder]

Γιατί αυτοί οι δυο έχουν τόση αναγκη να επιδεικνύονται στα σόσιαλ με τα ταξίδια, δεν θα το καταλάβω.

Κάντο ρε φίλε, να χαίρεσαι τη ζωη σου με την Κατακαΐμω σου. Το οτι το ανεβάζετε και οι δυο, κι ο καθενας στο προφιλ του μάλιστα, παντρεμενοι άνθρωποι, τι φάση;

 

[Aleksa]

Πόσο ευγνώμων νιώθω που πρόλαβα την εποχή προ-σόσιαλ μίδια...
Και είναι ειρωνικό, σχεδόν αστείο που, όσο περισσότερα και αμεσότερα τα μέσα επικοινωνίας, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται οι άνθρωποι ο ένας από τον άλλον .

Πάει ο άλλος σε δείπνο, έρχεται το φαγητό, σηκώνει το κινητό, φοράει το ψεύτικο χαμόγελο και έτοιμη η σέλφι για ποστάρισμα (και για την απαραίτητη συλλογή λάικς).
Κι αυτό είναι το πιο αθώο. Άλλοι γκρεμοτσακίζονται (στην κυριολεξία) να βγάλουν π.χ. σέλφι στα κατσικόβραχα του "Ναυαγίου" στη Ζάκυνθο, αγνοώντας τις ταμπέλες με τις συστάσεις.

Porca miseria..

 

[juste un instant]

Η επανάληψη του κακόγουστου είναι διπλοκακογουστιά.

 

[Valder]

Για πιο ευτυχισμένος εκείνη την εποχή δεν ξέρω, πιθανότατα, αλλά ήμουν σίγουρα πιο γλυκός άνθρωπος.

Είχε το τίμημά του αυτό έτσι; Ούτε είχα "ξυπνήσει", ούτε είχα σκληρύνει, ούτε ειχα βαλει τα ίδια όρια που εχω σήμερα.

Αλλα οτι ήμουν πιο γλυκός χωρίς αυτή τη συνεχόμενη γροθια στο στομάχι, ναι ήμουν.

Νομίζω αρκετά πήγαμε προς το σκληρό άκρο, καταφέραμε τα απαραίτητα. Τώρα θέλει μια μικρή διόρθωση. Έτσι για την ισορροπία, μια μικρή γλύκα να σπάει το ρεαλισμό και τον πραγματισμό, γιατί δεν χωνεύονται κι εύκολα οι άτιμοι.

Προσπαθώ, τίμια, προσπαθώ.

 

[Nascentes morimur]

 

[parafernalia]