Δεν έχει σημασία πως αισθάνομαι. Τα αισθήματα είναι άσχετα. Ελέγχουν και δεν μου αρέσει να με ελέγχουν. Δημιουργουν προσδοκίες κι εγω δε θελω να ζω με τις προσδοκίες κανενός.
Γι αυτό τα κρύβω. Τα κρύβω σε ένα μέρος και σφυρίζω αδιάφορα. Προσπαθώ τουλάχιστον, γιατί δεν χωράνε να κρυφτούν.
Υπέθετα πως ειμαι καλός στο να κρύβομαι, και οταν θέλω πράγματι είμαι.
Αλλά νιώθω. Κι αυτη ειναι η εκδίκηση της ζωής απέναντί μου. Όσο κι αν προσπαθώ, συνεχίζω να αισθάνομαι.
**Calm yourself, you're a machine. Feelings are for humans.**
Ναι, είμαστε καλοί στο να τα κρύβουμε απ' τους άλλους...Απ' τον εαυτό μας, όμως, δεν μπορούμε να γλιτώσουμε, να κρυφτούμε...Αυτός μας στήνει απέναντι, στον τοίχο, όχι οι άλλοι...
Και τί είμαστε για να...μην νιώθουμε ; Πώς έχουμε αυτή την απαίτηση ; Μακάρι να υπήρχε κουμπάκι on / off...
Αν αποδεχθούμε ό,τι νιώθουμε, ό,τι αισθανόμαστε...μόνο τότε θα ξεφουσκώσει, όλο αυτό το τσουνάμι. Αν το αποδεχθούμε και δεν το πολεμάμε, συνεχώς. Αν συμφιλιωθούμε και με το τρωτό κομμάτι μας...Είναι πολύ απαραίτητη, καλώς ή κακώς, και αυτή η διαδικασία...
Εκ πείρας μιλώ...