Βρίσκομαι σε μια άρνηση. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πλήρως ότι φέτος ενηλικιώνομαι. Νιώθω παιδί ακόμα. Δεν ξέρω κατα πόσο είμαι πνευματικά και ψυχικά έτοιμη να δώσω Πανελλήνιες, να αποφοιτήσω.
Επίσης έχει επανέλθει αυτή η καταθλιπτική κατάσταση που βίωνα όταν ήμουν 13-14. Δεν μπορώ να φέρω τον εαυτό μου να κάνει το οτιδήποτε, ούτε να διαβάσω. Μιζέρια σκέτη. Δεν υπάρχει άγχος για τίποτε. Όχι άγχος ακριβώς, πιο πολύ ολική απώλεια ενδιαφέροντος. Σαπίλα κανονικότατη. Να κοιμηθώ θέλω μόνο και να κοιτάω τον τοίχο. Έχω χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας σε να βαθμό.