Μοιραζόμαστε ποιήματα

Neraida · 29-04-09

Καρτερώντας την επόμενη Άνοιξη
Νίκος Περάκης

Στο γλαυκό πέρασμα της νύχτας,
εκεί που οι σιγαλιές,
σμίγουν με των αστεριών το λαμπύρισμα,
εκεί και πάλι σε συνάντησα....

Φορούσες τα λευκά σου πέπλα,
της λησμονιάς την μήτρα στο χέρι σου
και στα μαλλιά σου,
είχες αιμάτινο στέμμα φορεμένο,
το φεγγάρι....

Με μικρές κραυγές,
καλούσες τα πουλιά να συναχτούν
και με το δάκρυ σου,
πότιζες την στέρφα γη...

Δεν σου μίλησα,
μόνο το χέρι μου άπλωσα να σ'αγγίξω..

Μα εσύ,
μετέωρα με προσπέρασες
κι ένα σύννεφο άγγιξες,
ν'αρχίσει τη νεροποντή.....

Η Φωνή σου,
μήτε κλάμα ήταν,
μήτε λυγμός....

Ένα κρώξιμο,
από πληγωμένο νυχτοπούλι ήταν
και ένα λυπημένο τραγούδι στη νύχτα,
σιγοψυθίριζες,
παρακαλώντας γοερά να 'ρθεί η μέρα....

Ξάφνου,
ένα χρυσάνθεμο άνθισε,
γέμισε μ'ευωδιά την πλάση
και χαμογελαστά σε ρώτησε,
αν γύρισε ο μικρός πρίγκηπας....

Είμαι η Ανοιξη, του ψυθίρισες,
μα νικήθηκα απ'τις λύπες του κόσμου
και νοιώθω λειψή...

Αυτό βούρκωσε,
γιάτρεψε τις πληγές του με το δάκρυ του
και σφάλισε πάλι τα μάτια,
καρτερώντας την επόμενη Ανοιξη.....

D_G · 02-05-09

ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΦΟΡΤΗΓΩΝ

Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Τα βράδυα, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαρειά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκειά γυναίκεια συντροφιά.

Είναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες,
κ' είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό'
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλυέται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμο.

Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει,
κ' οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό'
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τους κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πώς φέρνει πυρετό.

Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστεια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλοίμονο! ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό

Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κ' ηλεκτρισμένα
κ' έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελλαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.

Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,
- αυτός οπού'δε πράματα στη ζήση του φριχτά -
χαϊδεύοντάς την μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κ' ύστερα μεσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά.

Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.

Νίκος Καββαδίας (Μαραμπού)

Ερωφίλη · 04-05-09

Λύχνος του Αλαδινού

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Kινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ' το λαιμό,
μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε τη «φιγούρα» μας στον πειρατή ρεγάλο.
Πες μου, πού βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ' ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της Aνατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί, στο Kονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δώσ' του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει.
―Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες...―
Mεσʼ στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
―Στην αγορά του Aλιτζεριού δεμένη να σε σύρω.―
Και πήδηξε ο μικρός θεός μια νύχτα, των Iνκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ' τη Σκύρο.

Mεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατάς στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου το λύχνο του Aλαδίνου.

Νίκος Καββαδίας

Neraida · 07-05-09

ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο θάνατος είναι μεγάλος.
Είμαστε δικοί του
κι όταν γελούμε.
Κι εκεί που θαρρούμε
πως η ζωή μας ζώνει
τολμά να κλάψει εντός μας.

Neraida · 07-05-09

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ

Είμ ʽ ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είνʼ οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είνʼ όλες αισθήσεις.

Σκέφτομαι με τα μάτια και τʼ αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.

Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.

Γι αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη
νιώθω θλιμμένος που την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να ʽχει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ξέρω την αλήθεια κι είμʼ ευτυχισμένος.

Corpse Bride · 10-05-09

Τα σπίτια

Τα σπίτια φυτρώνουν κι αυτά, σαν τα λουλούδια
Μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια, σαν τα λουλούδια
Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα θα μέναμε εκστατικοί
Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά, στα χέρια μόλις γεννιέσαι
Βγαίνεις μετά αγκαλιά, στα χέρια ή με το καρότσι
Μετά με τα παπούτσια σου τα πρώτα, μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι
Και ένα σκούφο μέχρι τα μάτια και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών
Μετά κρατάς μια σάκα, μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ
-Πού ήσουνα τόσες ώρες
-Ασε με μάνα
Κι από κει και μετά όλο κάτι κρατάς
Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή
Τον πρώτο σου έρωτα, τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου
Μετά κρατάς το παιδί σου, εσύ και το φέρνεις
Μετά κρατάς τους δικούς σου που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν
Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα
Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις
Όλα από μια πόρτα, περνάνε
Όλα περνάνε
Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα
Περνάς καλά; Να περάσεις καλά
Περαστικά, "περαστικός ήμουν"
Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται και σε βρίσκει απροειδοποίητα και εμείς του λέμε: "Περάστε"

Λίνα Νικολακοπούλου

Isiliel · 10-05-09

L'amoureuse

Paul Eluard

Elle est debout sur mes paupières
Et ses cheveux vent dans les miens,
Elle a la forme de mes mains,
Elle a la couleur de mes yeux,
Elle s'engloutit dans mon ombre
Comme une pierre sur le ciel.
Elle a toujours les yeux ouverts
Et ne me laisse pas dormir.
Ses rêves en pleine lumière
Font s'évaporer les soleils,
Me font rire, pleurer et rire,
Parler sans avoir rien à dire.

fantasmenos · 10-05-09

Δεν είναι ακριβώς ποίημα αλλά φέρνει σε ποίηση

-Οι άγγελοι που ξεπέφτουν στη γη γίνονται διάβολοι, είπε ο Θεός με ένα μικρό διαβολικό χαμόγελο.
-Και οι διάβολοι που ξεπέφτουν στη γη γίνονται δημιουργοί απάντησε ο διάβολος. -Ο φθόνος που τους έχεις αρκεί για απόδειξη, πως είσαι δημιουργός* έχεις άλλη; ρώτησε και τον κοίταξε με βλέμμα αγγελικού οίκτου.

Isiliel · 11-05-09

Κ.Καρυωτάκης
Χαμόγελο

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

Isiliel · 11-05-09

O Sean Connery διαβάζει Κωνσταντίνο Καβάφη. Ιθάκη...

@nt¤wnis|~|¤e · 11-05-09

Η ΣΚΙΑ
Αγάπησα το Φως πολύ
Ετσι κατόρθωσα ένα κερί ν' ανάψω
και το θαμπό, το λιγοστό του φως, το κέρναγα
Μα πριν χαρά να νιώσω και γι' αυτό
μ' απελπισία είδα βαρύ
να ρίχνω αλλού και το σκοτάδι
Αφού το ίδιο φως που εγώ κρατούσα
με του κορμιού μου τη Σκιά
σκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα.

[FONT=&quot]Αλέξανδρος Παναγούλης[/FONT]

Guest 990498 · 11-05-09

Καρυωτάκης, Παιδικό

Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Τ' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.

Κλαίοντας θα πω:
«Αστρα μου, αστράκια
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.

»Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα.
Θα 'μαι το χώμα
που το πατούν.

»Αστρα, καθώς
άστρα και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός.»

D_G · 18-05-09

Ο Μιχαλιός

Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δε μπόρεσε να μάθει καν το "επ' ώμου".
Όλο μουρμούριζε: "Κυρ- Δεκανέα,
άσε με να γυρίσω στο χωριό μου".

Τον άλλο χρόνο στο νοσοκομείο,
αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,
το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
σα νά 'λεγε, σα να παρακαλούσε:
"Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω".

Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του αφήσαν απέξω το ποδάρι:
Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.

Κώστας Καρυωτάκης.

Δεσμώτης · 20-05-09

Εις μνήμην Mario Benedetti, 1920 - 2009

εσείς σαν αγαπάτε
τα θέλετε πολλά
κρεβάτι από κέδρο
και στρώματα καλά

εμείς σαν αγαπάμε
τη βγάζουμε απλά
σεντόνια; Τί ωραία.
μα και χωρίς, καλά...

........

εσείς σαν αγαπάτε
μετράτε σε λεφτά
κι όταν ξεαγαπάτε
ακόμη μια φορά

εμείς σαν αγαπάμε
είναι θεού χαρά
και σαν ξεαγαπάμε
δεν είμαστε καλά...

...........

Σύνδρομο

Ακόμη έχω σχεδόν όλα τα δόντια μου
σχεδόν όλα τα μαλλιά μου κα ελάχιστα λευκά
μπορώ να κάνω και να ξεκάνω έρωτα
ν'ανέβω κάποια σκαλιά σκαλιά δυό δυό
και να τρέξω σαράντα μέτρα πίσω από το λεωφορείο
οπότε δεν έπρεπε να νιώθω γέρος
μα το μεγάλο πρόβλημα είναι πως πριν
δεν πρόσεχα τέτοιες λεπτομέρειες.

...........

Μποτίλια στο Πέλαγος

Η θάλασσα, μια τύχη
Vicente Huidobro

Βάζω αυτούς τους έξι στίχους στη μποτίλλια μου στο πέλαγος
με την κρυφή ευχή ότι μια κάποια ημέρα
θα καταλήξει σε παραλία σχεδόν ερημική
κι ένα μικρό αγόρι θα τη βρει, θα την ανοίξει
κι αντί για στίχους από μέσα της θα βγάλει έξω πετρούλες
και ψείρες και μέδουσες και σαλιγκάρια.

Στο καλό. :worry:

Εδάδ · 20-05-09

ευχαριστω δεσμωτη

Δεσμώτης · 20-05-09

Αρχική Δημοσίευση από Εδάδ:
ευχαριστω δεσμωτη

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Δεν αποτελώ μέρος κανενός ποιήματος.

Είμαι πολύ ασχημάτιστος για να γίνω λέξεις...

Εδάδ · 20-05-09

ναι αλλα ειναι ομορφο να ξερεις οτι ανθρωποι νιωθουνε οτι νιωθεις για καποιους που δε γνωρισες ποτε η ισως τους γνωρισες πολυ καλα χωρις ποτε να τους δεις.

ο μπενεντετι ειναι λατρεια και σεβασμος.
ειναι περιεργο που το γνωρισα και το λατρεψα.

και ....αιωνια του η μνημη, που ειναι ηδη για οσους το γνωρισαν εστω και περαστικα

Δεσμώτης · 20-05-09

Αρχική Δημοσίευση από Εδάδ:
ειναι περιεργο που το γνωρισα και το λατρεψα.

Μετά σου λένε ότι η γνωριμία από το ιντερνετ είναι μια φούσκα

Αρχική Δημοσίευση από Εδάδ:
και ....αιωνια του η μνημη, που ειναι ηδη για οσους το γνωρισαν εστω και περαστικα

Νομίζω ότι ανήκεις (ύστερα από το γεμάτο αγάπη σχόλιό σου) στα παιδιά που ανοίξαν τη μποτίλια και βγάλανε μαργαριτάρια και μάλιστα χωρίς το καβούκι των στρειδιών...

Μη σου πω ότι τα φοράς ήδη. Και βγάζουν και μάτι. :redface:

Τα φύκια, όμως πως τρυπώνουν πάντα;

Μιας κι είπα μαργαριτάρια, θυμήθηκα μερικά λογάκια (περι πέρλας ο λόγος

) του Κωστή Παπαγιώργη, έτσι για να απορομαντικοποιήσω την ατμόσφαιρα:

“όσο για το μαργαριτάρι, δεν το χρωστάμε σε κάποιαν απρόσμενη γενναιοδωρία της υδρόβιας φύσης. Απλούστατα, δηλαδή μυστηριακά, η αιτία του είναι πεζή και πρακτική. Κάποιο σκουλήκι σε εμβρυώδη μορφή τρυπώνει στο κέλυφος του οστράκου και παρενοχλεί το ζώο τόσο πολύ, ώστε αυτό αντιδρά με την έκκριση της μαργαρώδους ουσίας η οποία περικαλύπτει το παράσιτο και ολοκληρώνεται σε πολύτιμο λίθο”.

υγ. Η εκτίμηση μου για τα υπόλοιπα του παραπάνω σχόλιού σου, είναι παραπάνω από δεδομένη.
Σου χαμογελώ εξ'αποστάσεως (περισότερο για το "τους γνωρισες πολυ καλα χωρις ποτε να τους δεις").

υγ.2 Εκείνο που με σαγηνεύει σε πηγαδάκια έπειτα από χαμούς σπουδαίων της τέχνης (για τον Σπαθάρη δεν είδα ούτε μισή γραμμή) είναι η διαπίστωση ότι υπάρχουν και φαεινοί ʽδέκτεςʼ που γίνονται μαγικά ʽπομποίʼ στο πολλαπλάσιο!

DrStrangelove · 20-05-09

Μοιραζόμαστε ποιήματα. Συγνώμη, μόνο θάνατο μπορώ να μοιραστώ σήμερα.

του Κώστα Ουράνη :

Neraida · 20-05-09

Σεληνόφως
Φερεϊτίν Ταβαλάρι

Κάτω από την διαστατική σκιά του χλωμού φεγγαριού
σε μια ομίχλη που μοιάζει με λάμψη, μελαγχολική και μαγευτική
ήταν κατάκοιτη, και οι μαύρες πλεξίδες της
κυμάτιζαν στον αέρα
μια σκοτεινή σιλουέτα ενάντια στη λάμψη της νύχτας.

Το ρυάκι ξεχειλισμένο από νερό
τραγουδούσε για αυτούς που έφυγαν
για αγάπες του παρελθόντος και για τους νεκρούς
έκρυβε εντάσεις από μυστικούς πόνους.

Κάτω από το κρύο και κουρασμένο σεληνόφως, η πλαγιά του βουνού
σαν μια μακρινή επιθυμία
σαν ένα φωτοστέφανο της ελπίδας
ή σαν γυμνή, ζεστή και τρεμάμενη σε μετάξι
κοιμόταν μέσα στη ζάλη
ενώ το βράδυ περνούσε
πλούσια αλλά ήσυχα λαγκάδια

Αυτή, η ελπίδα μου, η ενσάρκωση των ονείρων μου
κάηκε στις ζεστές φλόγες της δικής της φαντασίας
τραγουδώντας στο λαμπερό μέτωπο του σεληνόφως
το παραμύθι της λύπης μου- για τη δική της συστολή.

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Δραστήριο μέλος

Guest 990498

Επισκέπτης

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος