Μοιραζόμαστε ποιήματα

[D_G]

Κι αν δεν μπορείς να φτιάξεις τη ζωή σου όπως τη θες,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς.
Μην την εξευτελίζεις...

Κ. Καβάφης (απόσπασμα)
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Value]

Δεν είναι ποίημα, αλλά θα μπορούσε πιστεύω να αποτελεί μια καλή αρχή για πολλά από αυτά.

Δεν σκέφτομαι όλη αυτή τη δυστυχία,
μα την ομορφιά που ακόμα υπάρχει.​

Άννα Φρανκ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

" Carpe diem / Ό,τι δεν πουλάει δεν ζει...


Σκουπίδια σε χρυσόχαρτο.

Φωτογενείς βρομόμυγες στο μεταμοντέρνο φαγοπότι.

Κνιτογιάπηδες και νεορήτορες τής αρπαχτής "επανάστασης", πίθηκοι τής "απομυθοποίησης" και τής "ανατροπής" - μόνο τόν εαυτό τους ανατρέπουν κάνοντας κωλοτούμπες μπροστά στο Αφεντικό τους: Παρωδοί παρωδών, τζουτζέδες τού Μεγάλου Κοινού, δεν καταλαβαίνουν τί σόι ψώνιο είναι να μιλάει κανείς ιδίοις αναλώμασι - να πληρώνει γι' αυτά που γράφει.

Αυτό τό λένε "μιζέρια", ενώ τή δική τους μιζέρια τή λένε "επιτυχία".
"Ό,τι δεν πουλάει δεν ζει..." Πράγματι! η ζωή κυλάει απ' τά μπατζάκια σας και τά σάλια σας είναι "ο αφρότερος αφρός" τών ημερών. Τών ημερών σας. Αν είστε η ελπίδα, ζήτω η απελπισία, αν είστε η ελευθερία, κάτω η ελευθερία - αν είστε η ζωή, ζήτω ο θάνατος.


ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ ("ο Κάντιος και τά Βαλκάνια" - ασκήσεις λογικής - εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία)"


Από το ιστολόγιo της Χάρης Σταθάτου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


ΤΕΧΝΗ

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
     και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
     ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
     ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
     φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
     έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
     αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
     δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
     τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,
     χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
     χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
     στα σκυλιά.

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
       μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ​

Κάποτε μου είπαν​

Πήγαινε μπροστά​

Πάψε να κοιτάς πίσω​

Χάραξε καινούρια πορεία​

και πάψε να κοιτάς πίσω

​

Το παρελθόν μη σε κυνηγά​

Γίνε εσύ κυνηγός του

​

Τώρα , μετά από χρόνια​

θυμήθηκα εκείνα τα λόγια​

Έριξα μια ματιά στον εαυτό μου
​

Και είδα , ​

ένα θύμα του παρελθόντος

ΑΝ Μ' ΑΓΑΠΑΣ​

Αν μ' αγαπάς​

μη μου λές πως με ζητάς​

στα όνειρά σου​

​

Δεν είμαι παρά ένα όραμα​

λικνίζοντας​

στους χτύπους της καρδιάς σου​

Ένα ξωτικό , πλανεύοντας​

τα δάση της χαράς σου​

​

Αν μ' αγαπάς​

μη μου λές πως είμαι , το πιο​

γλυκό σου λάθος​

​

Δεν είμαι παρά ένα στάχυ​

που αφίεται​

στις δυνάμεις του Αιόλου​

Ένας θνητός , που πνίγεται​

μες στην ύπαρξη του Όλου​

​

Αν μ' αγαπάς​

μη μου λές πως μ' αγαπάς​

γλυκιά μου αγαπημένη​

​

Απλά να με κοιτάς , βλέμμα​

που σκοτώνει​

Κορμί αγνό που κρύβεται​

Κερί λευκό που λιώνει​

​

Αν μ' αγαπάς​

κράτα με σφιχτά , μα​

μη μου λές πώς μ' αγαπάς​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΖΕΥΓΑΡΙΑ / Δ.Σολδάτος



Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
και κρατιούνται σαν βαδίζουν τρυφερά χέρι με χέρι.
Όταν ο έρωτας περάσει και το πάθος πια δεν ζει
μοιάζει απόγευμα η αγάπη, που μετά το μεσημέρι


έχει αρχίσει να ψηλώνει σαν των δέντρων τις σκιές
που σιγά σιγά αναλιώνουν καθώς πέφτει το σκοτάδι,
και διαδέχεται η γαλήνη την φουρτούνα στις καρδιές –
η γαλήνη της συνήθειας, που στοργής λέγεται χάδι.


Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
από φόβο, από μιζέρια κι από μια αδυναμία
να χαθούν μες στα πελάγη του Αγνώστου, που επιζεί
το ταξίδι ενός ονείρου που μισεί την νηνεμία.


Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
σε ξεδοντιασμένες σχέσεις, σε ρυτιδιασμένες μέρες,
που κατάντησε η ζωή τους κούφια, ανόητη και πεζή,
με όση λάμψη τής προσδίνουν κάτι «σκουριασμένες» βέρες.


Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που χωρίσανε νωρίς,
άρρηκτο έχοντας δεσμό τους του Ανεκπλήρωτου το νήμα.
Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που αυτοκτόνησαν, χωρίς
να χωρίσουν, που δεν κάναν στη ζωή πίσω ένα βήμα –


και φιλιούνται οι σκελετοί τους μέχρι ακόμα και στο μνήμα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[WhiteDrum]

Γιάννης Σκαρίμπας

Ουλαλούμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
κι έλεγα θά 'ρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
το νιό φεγγάρι

Και να το κάθισμά σου συγυρνώ
στολνώ την κάμαρά σου αγριομέντα
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα

Πως να θα μείνει ο κόσμος με το μπα
που μ΄ έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει
καπνός και τάχας
σύγνεφα θαμπά προς τη σελήνη

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ
κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωιμένα
μα εσκούνταφτες όπου εσκούνταφτα χρυσή
κι εσύ με μένα

Τόσο πολύ μ΄αγάπησες κυρά
που άκουα διπλά τα βήματα μου
Πάταγα 'γω στραβός μες στα νερά
κι εσύ κοντά μου


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

H Άμμος και ο Αφρός
Khalil Gibran

Παντα αν διαβω καποια αμμουδια,
μεσʼ από αφρους και απο αμμο,
τα ιχνη μου θα τα σβησει το κυμα,
ο ανεμος θα σκορπισει τον αφρο,
αλλα τα πελαγα κι οι αμμουδιες
θα μεινουν για πάντα.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Άρης Αλεξάνδρου
Προχτές
​

-- Ποιος θα βρεθεί λοιπόν να κλάψει;
-- Ποιος θ' απλώσει τα χέρια
ζητώντας ένα τόσο δα μικρό αστέρι
όσο χαμογελάει το χείλι σου αντικρίζοντας μια χαραμάδα στο συγνεφιασμένο πρωινό;
Όπου κι αν ψάξεις στη μελλοντική σου μνήμη
δεν είναι στήριγμα ν' ακουμπήσεις το βλέμμα.
Θυμάσαι;
Σαν και τότε που καθόμασταν στο πρόδωμα της θλίψης
-- ένα μακρινό άρωμα θάλασσας και τα λόγια να ψιθυρίζουν τη σκιά του δειλινού.
Πόσα καΐκια φύγανε φορτωμένα σταφύλια και φως.
Πόσα καΐκια φύγανε
και μας αφήσαν ν' αγναντεύουμε στο μουράγιο.
Τώρα θα κάτσουμε και πάλι στο καφενεδάκι του λιμανιού
ίσως κιόλας να παίξουμε ένα τάβλι με τον κουτσό μαγαζάτορα
και τα πούλια θα χτυπάν σαν τους χτύπους της καρδιάς μας.
Το βράδυ, δίπλα στη λάμπα που ρίχνει την πίκρα της σ' ένα βιβλίο με ιστορίες χαμένων ταξιδιών,
όταν ο δρόμος θα σέρνεται έρημος κάτω απ' τα κλειστά παράθυρα
--αλήθεια τι πολλά ενοικιαστήρια στη γειτονιά μας--
τότε
μια τελευταία αχτίδα
μια μοναδική σκουριασμένη πεντάρα στην άσφαλτο
το ταξίδι στον εαυτό του.

Από τη συλλογή Ακόμα τούτη η άνοιξη (Απρίλης 1946)
​

Άρης Αλεξάνδρου
Ολόκληρη νύχτα

Όπου να 'ναι θα κλείσει το στερνό παραθύρι στην άκρη της βροχής.
Κατακαθίζει το νερό στα σκαλοπάτια.
Τι ξένο που είναι απόψε το τσίγκινο τραπέζι κάτω απ' τη μαρκίζα
γυμνό και ξεχασμένο δίχως τον ίσκιο των χεριών της.
Κανείς. Ένα δημοτικό φανάρι μουσκεύει μες στη νύστα του.

Πίσω απ' τα σακιά με το τσιμέντο νυχτοπερπάτητο σκοτάδι
σκυφτό σκοτάδι και η σκουριά που αχνογυαλίζει στα βρεγμένα συρματόσκοινα.

Ώρα να πιάσει βάρδια το φεγγάρι.

Σαββατόβραδο κ' οι ταβέρνες κλειστές
μουλιάζει ο χρόνος στο καπέλο του ζητιάνου
οι δρόμοι αποτραβιούνται σε άδειες κάμαρες
και μόνο εκεί στο μαξιλάρι μένουνε
ακόμα μένουνε τα αποχτενίδια του ύπνου της.

Μια συνοδεία νοτισμένα αστέρια έστριβε απ' τη γωνιά της χαραυγής.
Απίθωσα στα χείλη της το αλάτι της αγάπης.
Ύστερα μας έπαιρνε το κύμα. Ταξιδεύαμε μαζί
σαν μια φωνή που σβήνει στο πηγάδι.

Ένα μικρό φεγγάρι σκαλωμένο μες στα σύννεφα
ένα μικρό φεγγάρι σύννεφο.

Ξύπναγε σαν φύτρωνε στην άκρη του γιαλού
ένα κοχύλι φρέσκος ήλιος.

Καλημέρα. Ένα μικρό φεγγάρι
έσβηνε στη φωνή της.

Έβλεπα τα χέρια και είταν μονάχα δυο
μέτραγα τα μάτια μου και είταν μονάχα δυο
μουλιάζουν τώρα μες στο καπέλο του ζητιάνου
μονάχα δυο.

Από τη συλλογή Άγονος Γραμμή (1952)​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

Η ΦΥΛΑΚΗ

Το χειρότερο δεν είναι
που μʼ έκλεισαν σʼ αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά κιʼ έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,
που δεν ξέρω το περίγραμμά της,
για να κάνω επιτέλους
σαν άνθρωπος κι εγώ
μιαν απόπειρα αποδράσεως.

Κώστας Μόντης (1914)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Σούζες σου λέω. Αλλοιώς σε βλέπω
να τρέχεις σε γραφεία συνοικεσίων ή να μένεις
-κρίμα στο μπόι σου- μαλάκας μια ζωή.
Σούζες με μηχανάκια, με καμήλες, με τραχτέρ, με γκρέιντερ
μόνο σούζες·
γιατί τα άλλα είναι δύσκολα
να βγείς φωτογραφία με το τέρας του Λοχνές ή να κρατείς
απ' τα φτερά έναν καρχαρία που εσύ
μόλις τον σκότωσες, αυτά
δύσκολα κι επικίνδυνα τα βρίσκω. Σούζες λέω
μόνο σούζες. Πού 'λεγε κι ο Μπωντλαίρ: "Ρωτάς
τι ώρα είναι;" Μη ρωτάς
είν' ώρα για μια σούζα". Έτσι φίλε μου;
Κι άσε τα κόλπα με την ποίηση. Η άλλη
θ' ανακαλύψει κάποια μέρα πως
δεν είσαι ποιητής και θα σ' αφήσει,
κι άντε να βρεις τον Μπόρχες ή τον Πάουντ
να φωτογραφηθείς στο πλάι τους να σωθείς. Έχουν πεθάνει.
Φίλε μου σούζες και
όπως και των αρχαίων Αιγυπτίων το άσμα λέει
χάρου εν όσω ακόμα ζεις
βάλε τα πιο εξαίσια φορέματα
βάλε πολύτιμα κοσμήματα κι αρώματα
χάρισε στην καρδιά σου όσα επιθυμεί
γιατί κανείς ποτέ του δεν επέστρεψε από 'κει
και όπως μού 'λεγε ο μπάρπας μου ο Θανάσης
κανείς δεν βρήκε πάτο στο μουνί.

Σούζες με μηχανάκια, με νταλίκες,
με γαϊδούρια, με τραχτέρ, ώ κι αν μπορείς
σπρώξε καμμιά γριά εκεί στη θάλασσα
να πέσει μέσα κ' ύστερα στα σβέλτα
πήδηξε να τη σώσεις. Θα σε δείξει
η τηλεόραση. ʼντε
κουνήσου. Κι όπως είπαμε, αλλοιώς
τιριτιρί τιριτιρί τιριτιρί
με μαλακία θα τη βγάλεις τη ζωή.


Γ.Υφαντής
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[swamps]

Σούζες σου λέω. Αλλοιώς σε βλέπω
να τρέχεις σε γραφεία συνοικεσίων ή να μένεις
-κρίμα στο μπόι σου- μαλάκας μια ζωή.

Αυτά διάβασε ο παρακάτω φίλος και ακολούθησε την συμβουλή του Υφαντή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[e-sofia]

Σταγώνες σιωπής και πόνου

Τρέχουν οι σταγόνες της βροχής και του πόνου,
τι θα γίνει φέτος, αλλά και του χρόνου;
Κάθε λεπτό, μέρα, εβδομάδα και μήνας που περνάει,
κάνει όλο και πιο έυκολα το πόνο να κυλάει.

Τόσα που περιμένουν να ειπωθούν και μένουνε κρυμμένα,
με κάνουνε και κάθομαι σε κάρβουνα αναμμένα.
Και δεν έρχεται όσο και να το θέλω εκείνη η στιγμή
που θα δείξω και εγώ τη δική μου πυγμή.

Μη θέλοντας όμως να ξεκινήσει η μάχη,
ούτε να έχουμε οποιαδήποτε διαμάχη,
απλά με τη λογική τις σκέψεις μου να παραθέσω
και με το δικό μου τρόπο, με σειρά να τις εκθέσω.

Γιατί γνωρίζω οτι είχες και έχεις πολλές φορές δίκιο,
που το εκφέρεις με το δικό σου τρόπο, που φαίνεται οικείο,
αλλά κατάφερα την οργή σου να προκαλέσω
και καινούργιες ικανότητες στο διάλογο να προσκαλέσω.

Σου χρωστάω ένα γεύμα ή μια συνάντηση,
είτε το ένα θέλεις είτε το άλλο υπό το φως των κεριών,
ώστε να πάρω κι εγώ μια απάντηση,
αν θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τη δύναμη των χεριών.

Που στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστέυω να ΄ναι άτοπο,
αν και δεν μπορώ να βρω το χρόνο και τον τόπο,
για να σου διατυπώσω την άποψη μου και να εκφέρω,
όλα όσα γίνονται και να σου φέρω,

πάνω στο τραπέζι της συζήτησης μας την απάντηση,
που αναμένεται ύστερα από την δική μας συνάντηση.
Αλλά όλα μένουν στη λήθη του χρόνου
και δεν ξέρω που θα βρίσκομαι του χρόνου.

Ήδη άρχισα τον εαυτό μου να διαμελίζω,
καθώς την Ελλάδα ξεκίνησα να διασχίζω.
Είναι τα πράγματα πεζά και ανούσια
και μονάχα μια είναι η πεπτουσία.

Ότι όταν ανοίγει του ποτού η πύλη
και σταματάει να ισχύει οτιδήποτε για την ύλη,
να που και πάλι τρυπώνεις στο μυαλό μου
και είναι άραγε για το καλό μου;

Είναι τέτοιες οι στιγμές που ακόμα σ΄αγαπάω,
σε όποιο μήκος και πλάτος της γης και να πάω.
Και δεν έχει σημασία η απόσταση,
είναι γλυκό το αίσθημα όπως η απόσταξη

που κάνουν για να γίνει το πιοτό γλυκύτερο
και, θεέ μου, τι θα ήτανε καλύτερο;
Να περιμένω πως τα πράγματα θα εξελιχθούνε
ή να αφήσω τις ζωές μας να ανελιχθούνε;

Τι το μυστήριο και απρόσμενο της αγάπης το συναίσθημα,
που μπορείς πολύ εύκολα απο θύτης να γίνεις θύμα.
Να καλυφθούν τα μάτια σου από της αγάπης το πάθος
και στις αποφάσεις σου να κάνεις μόνο λάθος.

Όσο και αν τις ανησυχίες μου παραθέτω
κι αν ακόμα το κυπριακό "Ε, το!"
πάλι τα πράγματα θα μπερδευτούν και θα εξελιχθούνε
καινούργια πράγματα πάλι θα ειπωθούνε.

Τι μαρτύριο κι αυτό που πρέπει να υπομένω
και πίσω στο μυαλό μου ακόμα κάτι περιμένω.
Που μέχρι να΄ρθω όλα είναι νερόβραστα δίχως ούσια,
γιατί μια είναι και πάλι η πεπτουσία.

Ότι μια φορά σε γνώρισα και σε αγάπησα
κι ότι και να έγινε και να δεινοπάθησα,
δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου
και κρίνω ότι είναι μέρος απο το γιαλό μου.

Αυτού που σκέφτομαι όταν η ζωή μου φέρνει τρικυμίες,
ενώ στο μυαλό μου κυριαρχούν οι νηνεμίες.
Μονάχα η σχέση σου μπορεί να με ηρεμήσει
και στις ανησυχίες και στους φόβους μου να κυριαρχήσει.

Μυστήριο το πως λειτουργεί η σκέψη του ανθρώπου,
ανεξάρτητα από το μήκος και το πλάτος του κάθε τόπου.
Δύσκολο και ακατόρθωτο να μπορέσω να σε ξεπεράσω,
αλλά καλύτερα εκεί, ποτέ μου να μην φτάσω.

Γιατί η σκέψη σου είναι για μένα ένα σωσίβιο,
που θα με ακολουθεί σε ολόκληρο το δικό μου βίο
κι ίσως τελικά να μην έχουμε όλοι δευτερη ευκαιρία,
οπότε να εκμεταλλευόμαστε την όποια συγκυρία.

Που θα μας φέρει δίπλα σε αυτούς που αγαπάμε,
που θα μας κάνει λίγο παραπέρα σαν άνθρωποι να πάμε.
Που θα μας κάνει στις κλίμακες της να ανεβούμε
και τις αιώνιες τις λέξεις να τις πούμε.

Μακάριοι αυτοί που αγαπούν και αγάπησαν,
που με τον τρόπο τους τον έρωτα αντικτύπισαν
και μπόρεσαν με την δική τους την αγνότητα
να χρωματίσουν πολύχρωμα την καθημερινότητα.

Και πλησιάζουν οι μέρες οι γιορτινές του Οκτωμβρίου,
που μοιάζουν με το καρναβάλι της Βραζιλίας και του Ρίου
κι αναρωτιέμαι αλήθεια που να είσαι.
Είσαι χαρούμενος; ή προσποιείσαι;

Ατέλιωτο και απρόσμενο το έπος της ευδαιμονίας.
Πότε θα ΄ρθει η ώρα της κατάλληλης συγκυρίας;
Ώστε αυτά που θέλω να σου τα εκθέσω
και καινούργια όρια στη σχέση μας να θέσω.

Σ΄αγαπώ τώρα, για πάντα και αιώνια
σε όλα τα νησιά ακόμα και στα Ιόνια,
και αξίζει για σένα πραγματικά να περιμένω
και στο στόχο μου με υπομονή να εμμένω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ

Ζωή και τούτη! Ολημερίς νάσαι σκυμένος στη δουλειά,
με λυπημένη την καρδιά και σκεφτικό κεφάλι,
κι όταν, τον ύπνο να γευτείς, γέρνεις τη νύχτα, μια σταλιά,
να βλέπεις όνειρα ξανά για τη δουλειά σου πάλι.

Αλέπης Κούλης
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_daemon_]

Το κοράκι του poe(t) σε απόδοση του Κώστα Ουράνη.

Κάποια φορά, μεσάνυχτα,
ενώ εμελετούσα κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο μιας επιστήμης άγνωστης,
άκουσα ένα κρότο σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
"Κανένας ξένος", σκέφτηκα "οπού χτυπά τη πόρτα, τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ' άλλο".
Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν. Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο, για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει για πάντα ούτε όνομα.
Και τ' αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς, και για να πάψει τ' άγριο το χτύπημα η καρδιά μου σηκώθηκα φωνάζοντας: "Θα είναι κάποιος ξένος όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι".
Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο, "Κύριε" είπα, "ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε, γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος, ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα" κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ' άλλο.
Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος, γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε, μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο κι "Ελεονόρα" μοναχά ακούγονταν η ηχώ από τη λέξη που 'βγαινε απ' τα ανοιχτά μου χείλη. Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ' άλλο.
Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα, άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα. "Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι, ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο, ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά και θα το λύσω, θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ' άλλο.
'Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν' αμφιβάλλει λίγο, επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη. Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ' άλλο.

Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει. "Χωρίς λοφίο", ρώτησα, "κι αν είν' η κεφαλή σου δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι, που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας; Στ' όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ' όνομά σου!" Και το κοράκι απάντησε: "Ποτέ από 'δω και πια".
Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί ν' ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα αν κι η μικρή απάντηση που μου 'δωσε δεν ήταν καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα, γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη απάνω από τη πόρτα σου να λέει: "Ποτέ πια".
Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο δεν είπε άλλη λέξη πια σα να 'ταν η ψυχή του από τις λέξεις: "Ποτέ πια", γεμάτη από καιρό. Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά: "Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες κι όταν θε να 'ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις". Μα το πουλί απάντησε: "Ποτέ από δω και πια".
Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου 'πε πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω. "Σίγουρα" σκέφτηκα, "αυτό που λέει και ξαναλέει θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ' το τραγούδι που θα 'λεγεν ολημερίς και του 'καμε να λέει λυπητερά το "Ποτέ πια" για τη χαμένη ελπίδα".
Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ' έφερε γέλιο κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του και βυθισμένος σ' όνειρα προσπάθησα να έβρω τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι, το άχαρο, τ' απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων, σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις: "Ποτέ Πια!".
Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν. Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι, στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας, εκεί όπου η αγάπη μου δε θ' ακουμπήσει πια!
Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να 'ταν μυρωμένος από 'να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι και Σεραφείμ το κούναγαν και τ' αλαφρά τους πόδια ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου. "Ναυαγισμένε" φώναξα, "αναβολή σου στέλνει με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα. Πιες απ' το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα εκείνην όπου χάθηκε". Και το Κοράκι είπε: "Ποτέ από δω και πια!".
Είπα: "Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε, αλλ' άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος, πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία; Πες μου!", μα κείνο απάντησε: "Ποτέ από δω και πια!".
"Προφήτη", είπα, "δαίμονα, της Συφοράς πουλί, Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ' ορκίζω, που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα, εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν, πες μου αν στον Παράδεισο θε ν' αγκαλιάσω κείνη, εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα"; Και το κοράκι απάντησε: "Ποτέ από δω και πια!".
"Ας γίν' η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις", εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του. "Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας ούτ' ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν' αφήσεις ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας βγάλ' απ' τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που 'χεις μπήξει και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!" Και το Κοράκι απάντησε: "Ποτέ από δω και πια!".
Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει, στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα και τ' αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι. Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια να βγει απ' τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς που φαίνεται στο πάτωμα.

Ποτέ από δω και πια ξανά!

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Το χειρότερο δεν είναι που με έκλεισαν σ' αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά και έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως που φτάνει η φυλακή μου,
που δεν ξέρω το περίγραμμά της,
για να κάνω επιτέλους, σαν άνθρωπος κι εγώ,
μιαν απόπειρα αποδράσεως.

Το ανακάλυψα σήμερα...

Κώστας Μόντης, Η Φυλακή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Προσπάθησε να βρεις την ρίμα και την αιτία
αλλά ο χρόνος και οι εποχές απλά αλλάζουν
και εσύ πετάς με γαλικά ψηλοτάκουνα
και υψηλά ιδανικά καθώς προσπαθείς
να βρεις το μαργαριτάρι μέσα σου
το κορίτσι μέσα σου
που προσπαθεί να δραπετεύσει

μα φοβήθηκες την αποτυχία
τα μεγάλα λόγια
που άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούν
όλοι παραθέτουν Mailer
και τρίβους τους ώμους τους
με Marcel Proust
μα υπάρχει κάποιος που θα σου δείξει
μα υπάρχε κάποιος να σου κρατήσει το χέρι

υπάρχει κάποιος που σε γνωρίζει
σε βοηθάει να καταλάβεις
θα είναι εκεί όταν τον καλέσεις
θα σε σηκώσει όταν πέσεις
μέχρι να έχεις βρει τα φτερά σου

δεν θα έχεις αλυσίδες πια
δεν θα απαιτεί κανείς τίποτα από σένα
το κορίτσι που ήσουν κάποτε
Μπορείς να φύγεις μακρυά
είσαι μονάχη σου τώρα
έχεις μεγαλώσει

καθώς προσπαθείς να βρεις
την ρίμα και την αιτία του χρόνου,
πως οι εποχές απλά έρχονται
και φεύγουν.

___
είναι μετάφραση
δεν ξέρω τον στιχουργό
στα αγγλικά το τραγούδησα
σε κάποια ψυχή κάποτε - λάθος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

Ένα ποίημα από ένα πολύ πολύ μικρό βιβλίο, που μου χάρισε η μαμά μου.
είχε μόνον αυτό μέσα...

Ρ. Κιπλινγκ- "Αν"

Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου
όταν οι άλλοι χάνουν τη δική τους
και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη
και την αιτία της αδυναμίας τους.

Αν έχεις πίστη στον εαυτό σου
όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα
και δε σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους

Αν μπορείς καρτερικά να περιμένεις
χωρίς να σε κουράζει η αναμονή,
ή όταν διαδίδουν ψέματα για σένα
να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα,
ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος
να μην αφήσεις το μίσος να σε καταλάβει,
κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός
μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι είσαι ικανός
δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων

Αν να δέχεσαι μπορείς θρίαμβο και όλεθρο το ίδιο
και να αντιμετωπίζεις παρόμοια και τα δύο

Αν είσαι σε θέση να υπομένεις
ακούοντας την αλήθεια που συ είπες,
να επαναλαμβάνεται αλλοιωμένη από πονηρούς
που επιδιώκουν έτσι να παγιδέψουν αφελείς,
ή να παρατηρείς αυτά που συ τους έδωσες ζωή,
σπασμένα να κείτονται και παραπεταμένα
και να φτιάχνεις εξαρχής με εργαλεία φθαρμένα.

Αν τολμάς όλα σου τα πλούτη μαζεμένα
να τα παίζεις κορώνα-γράμματα μεμιάς,
να χάνεις κι απ' την αρχή να ξεκινάς
χωρίς να μέμφεσαι για τη μοίρα σου κανέναν

Αν μπορείς να κάνεις καρδιά, νεύρα και μυς
να σε υπηρετούν ακόμα κι όταν έχουν καταρρεύσει,
και γερά να κρατάς, ενώ δεν υπάρχει εντός σου
τίποτε πέρα από τη θέληση που τους λεει <βαστάτε!>

Αν μπορείς να μιλάς με χιλιάδες
κι όμως να κρατάς την αρετή σου,
ή να περπατάς με κυβερνήτες
κι όμως να μην αλλάζεις την απλή ζωή σου.
Αν ούτε εχθροί σε βλάψουν μπορούν,
μα ούτε και κοντινότεροι φίλοι,
Αν όλοι έχουν την ίδια αξία για σένα
και κανείς πιο πολύ από τους άλλους

Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου
με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής,
τότε δική σου θα είναι όλη η Γη
με όλα της τα αγαθά κι ακόμη:
Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου.





πς. το αφιερώνω σε όλους σας, μα πρώτα από όλους στη μαμά μου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Δεν έχω το βιβλίο με τα ποιήματά του, αλλά θυμάμαι ένα στίχο του, σε μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου που μου άρεσε πάντα.
Είναι του Ναζίμ Χιτμέτ, και το έγραψε σαν πολιτικός κρατούμενος στη φυλακή (όπως τα περισσότερα ποιήματά του):

"Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος,
το να ΜΗΝ παραδίνεσαι, αυτό είναι"...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[metalhead9121]

τιτλος:δεν εχει τιτλο
Όταν μπήκα στο δωμάτιο, η μυρωδιά του θανάτου επικρατούσε στον χώρο του δωματίου
Καθώς πέρασα την πόρτα του δωματίου την αντίκρισα ξαπλωμένη .
Το τόσο ωραίο αυτό κόκκινο υγρό είχε εμποτίσει τα σεντόνια και εξέφραζε όλα μου τα συναισθήματα.
Ποτέ δεν είχα αντικρύσει ένα τόσο ωραίο και τραγικό ταυτόχρονα θέαμα.
Της μίλησα σαν να μπορούσε να με ακούσει:ʼʼ Ωραία τα επιθανάτια βραχιόλια που κοσμούν τους χλωμούς καρπούς σου, φτιαγμένα από κοφτερό ξυράφι αν δεν κάνω λάθος.ʼʼ
Το μόνο που βρήκα ήταν ένα χαρτί στο πάτωμα που έγραφε ʽʼσε περιμένωʼʼ.
Ξάπλωσα δίπλα της και κοιμήθηκα.
Την είδα στο όνειρο μου .
Φορούσε το αγαπημένο της μαύρο φόρεμα και μου χαμογελούσε, ένα από τα πιο σπάνια και όμορφα θεάματα.
Όταν ξύπνησα ότι είχε δίκιο.
Ήμασταν δύο άνθρωποι που είχαν αντί για προορισμό στόχο τον θάνατο.
Μια διαφυγή από τον απαίσιο αυτό κόσμο, τον πλαστικό και άδικο.
Το δικό μου μέσω λύτρωσης θα ήταν ένα πιστόλι.
Κάθισα δίπλα της.
Της έπιασα το χέρι σημάδεψα στον κρόταφο και …….
Το δωμάτιο έγινε ένας υπέροχος πίνακας αφηρημένης ζωγραφικής με κόκκινο χρώμα.
Εγώ….την είδα.
Με περίμενε.
Την πήρα στην αγκαλιά μου και προχωρήσαμε προς το φως.
ʽʼΉρθες πάνω στην ώραʼʼ μου είπε…..

ποιητης:αγνωστος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.