Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Μελιώ]

Φυγή

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγὰ μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε απο λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ᾿ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτὸς ο βαθύτερος καημὸς να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.
​

Γιώργος Σεφέρης
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Οι μέρες μου

Διαφέρουνε οι μέρες μου, δεν είναι όπως οι παλιές
αλλάξανε το χρώμα τους, περίεργες φωνές

Δεν είναι όπως οι παλιές, οι μέρες οι σημερινές
περίεργες φωνές θυμίζουν, σα να 'ρθανε από το χθες

Οι μέρες οι σημερινές, έχουν το μίσος μέσα τους
σα να 'ρθανε από το χθες, η ζήλεια και η πίσσα τους

'Εχουν το μίσος μέσα τους, τον πάγο στην καρδιά τους
η ζήλεια και η πίσσα τους, ιδέες στα μυαλά τους

Τον πάγο στην καρδιά τους, αν θα μπορούσα θα έσπαγα
ιδέες στα μυαλά τους, το φθόνο τους θα πέταγα

Αν θα μπορούσα θα έσπαγα, φραγμούς και αλυσίδες
το φθόνο τους θα πέταγα, σε άγνωστες νησίδες

Φραγμούς και αλυσίδες, φανταστικά μας σύνορα
σε άγνωστες νησίδες, θα ταξιδέψω σύντομα

Φανταστικά μας σύνορα, πρέπει να σας αλλάξουμε
θα ταξιδέψω σύντομα κι άλλοι θα δοκιμάσουνε

Πρέπει να σας αλλάξουμε, ιδέες και αισθήματα
κι άλλοι θα δοκιμάσουνε, με τα δικά μου βήματα

Ιδέες και αισθήματα, κάποτε θα αλλάξουμε
με τα δικά μου βήματα, μια νέα αρχή να φτιάξουμε

Κάποτε θα αλλάξουμε, ήθος και χαρακτήρα
μια νέα αρχή να φτιάξουμε, όχι μια μέρα στείρα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Η περιήγηση

Πολλά μαθαίνεις και τόσα φτιάχνεις
η φαντασία σου, σε ταξιδεύει
πολλά ακούς και τώρα ψάχνεις
η παρουσία σου, σε σημαδεύει

Αλήθειες θέλεις, ψέματα φτιάχνεις
η αναζήτηση, σε ταξιδεύει
το δρόμο έχασες και τώρα ψάχνεις
το μέλλον τώρα, σε σημαδεύει

Σήμερα ξέχασες, το αύριο φτιάχνεις
η αφέλειά σου, σε ταξιδεύει
τον χρόνο έχασες και τώρα ψάχνεις
τούτη η στιγμή, σε σημαδεύει

Δεν ανασαίνεις, πνεύμονες φτιάχνεις
η αρρώστιά σου, σε ταξιδεύει
ο νους σου σάπισε και τώρα ψάχνεις
καινούριος κλώνος, σε σημαδεύει

Το Θεό σου ξέχασες, καινούριο φτιάχνεις
η αλαζονεία σου, σε ταξιδεύει
το πνεύμα έθιξες και τώρα ψάχνεις
η αδιέξοδος, σε σημαδεύει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Η στάση

Μες στη ζωή ένας σταθμός και μια καινούρια στάση
ένας καινούριος ορισμός και μια παλιά μου πράξη
Ένα ταξίδι μακρινό, μέσα στο τρένο φάντασμα
το μέλλον μου το κοντινό, μέσα στο χρόνο αντάλλαγμα
Είναι η μαγεία της στιγμής, στα χέρια την κρατάω
είναι ο τόπος της φυγής, στο δρόμο περπατάω
Είναι αυτά που έχασα και ψάχνω να τα βρω
τους φίλους μου που ξέχασα και θέλω να τους δω
Το στοίχημα που έβαλα, με τον καθηγητή μου
και η στιγμή που έχασα, στο χάος την ψυχή μου
Είναι αυτά που αγαπώ, τα δίνω και σε 'σένα
είναι ο δικός μου ο σταύρος και πάνω έχει εμένα
Είναι τα πρώτα βήματα, που έκανα στον κόσμο
τα πρώτα μου μαθήματα και τον δικό μου τρόμο
Τα σχέδιά μου όλα, στο πέρασμα του χρόνου
ταξίδια φαντασίας, στο έδαφος του Κρόνου
Είναι η πρώτη μου αγάπη, οι πρώτοι μου παλμοί
είναι η καινούρια μέρα και άγνωστοι σταθμοί
Είναι το αφεντικό μου και ο άγνωστος Θεός μου
τα ψεύτικα τα λόγια σου, ο άφαντος ιστός μου
Η βόλτα μες στο πάρκο, το πρώτο μου τσιγάρο
μία βουτιά από το φάρο, η εκδρομή στην Πάρο
Είναι η μαγεία της στιγμής, απόλαυσε το πάλι
είναι η στάση της ζωής και μια καινούρια ζάλη
Είναι τα ονειρά σου και μια καινούρια φράση
Μες στη ζωή ένας σταθμός και μια καινούρια στάση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Τί είναι η ποίηση;

Τί είναι η ποίηση για 'σένα;
για 'μένα τρόπος έκφρασης
μια ζωγραφιά με λέξεις
η δύναμη της όρασης
είναι οι δικές μου βλέψεις
Τί είναι η ποίηση για 'σένα;
για ΄μένα ένα ταξίδι του μυαλού
μια όαση στην έρημο
είναι η νεράιδα του γυαλού
ένα παλάτι πέτρινο
Τί είναι η ποίηση για 'σένα;
για 'μένα ένα φίλτρο μαγικό
μια βόλτα στον παράδεισο
ένα τοπίο φυσικό
μια λάμψη μες στην άβυσσο
Τί είναι η ποίηση για 'σένα;
για 'μένα μια αναπνοή
ο χτύπος της καρδιάς μου
ενός αγγέλου η φωνή
η παρέα της μοναξιάς μου
Τί είναι η ποίηση για 'σένα;
για 'μένα ένα ωραίο παραμύθι
μια βόλτα στην παραλία
σε ένα πρόβλημα η λύση
μία καλή φιλία
Τί είναι η ποίηση για 'σένα;
για 'μένα ένα τραγούδι
ο ήχος των πουλιών
ένα ωραίο λουλούδι
το φως των αστεριών
Τί είναι η ποίηση για 'σένα;
για 'μένα μια καινούρια μέρα
είναι ο τρόπος σκέψης
στο δάχτυλο μια βέρα
παιχνίδι με τις λέξεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Οι πειρασμοί

Η θάλασσα τους ξέβρασε, όλους στην ακτή
σε όλους μας τους μοίρασε μ' ένα πικρό φιλί
Μέσα από την καρδιά της, τους έβγαλε όλους έξω
γέμισε τη ζωή μου και δεν μπορώ να τρέξω
Με οδηγό τα κύματα, φανταστικές φουρτούνες
και σαν τα κρύα της νερά, όμορφες παπαρούνες
Τους πάγους της βαρέθηκε και άρχισαν να λιώνουν
τη στάθμη της ανέβασαν, μα οι πειρασμοί βιώνουν
Κυρίαρχοι είναι τώρα πια, πλημμύρισαν την πόλη
στις πρώτες θέσεις κάθονται, άχρωμοι άπειροι βόλοι
Στα δύο άνοιξε ο ουρανός και άρχισε να βρέχει
μες στις σταγόνες δάκρυα και την ψυχή μου θρέφει
Το φως μας πήρε ξαφνικά, από το θυμό του σύννεφα
με όλους άγχος γέμισε, με πειρασμούς για σύνεργα
Από τη στεναχώρια του, ρίχνει τις αστραπές του
και όλους μας φοβίζει, μιλάει με τις βροντές του
Τον ήλιο έχει αδερφό, του τα επιτρέπει όλα
με φως γεμάτο πειρασμούς, τον κόσμο λούζει τώρα
Όσο χαρούμενος και αν είναι, μέσα του πάντα έχει
χιλιάδες μύρια από αυτούς, τα πάντα σαν αντέχει
Είναι η μητέρα όλων μας, όλους μας αγαπά
σαν άνθρωπος μειονεκτεί, με αδυναμίες κτυπά
Η λάβα είναι η καρδιά της, αναπνοές της η πυρά
όταν αγχώνεται βαριανασαίνει και μας γεμίζει με φωτιά
Με την ανάσα της μεταφέρει, έναν μεγάλο πειρασμό
λάδι στον άνθρωπο προσφέρει, ένα μεγάλο χαλασμό
Πολλές φορές δεν την ακούω κι όλο παράπονα μου κάνει
αν δε ξεφύγω απ' αυτούς, μ' ένα σεισμό θα με γλυκάνει
Μα εγώ τυφλώθηκα νωρίς, μου 'δειξε αδυναμία
τις εντολές παράκουσα, θα σβήσω τη λυχνία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Οι στίχοι μου

Οι στίχοι αυτοί που έγραψα
ανήκουν σε εσένα
μες στο μυαλό μου έψαξα
και βρήκα μία πένα
Τα συναισθήματα που νιώθω
τα παίρνω από μέσα σου
οι καταστάσεις που βιώνω
μία καινούρια μέρα σου
Οι στίχοι αυτοί που έφτιαξα
σε εσένα αφιερώνω
μία ωραία λέξη έχασα
με μια δικιά σου συμπληρώνω
Οι ιδέες μου το δώρο σου
το ενδιαφέρον σου δικό μου
η ενέργεια από τον πόλο σου
φορτίζει το υλικό μου
Εσύ μου έδωσες το κίνητρο
η δίψα σου για ποίηση
είσαι σαν ένα κάτοπτρο
στο γρίφο μου η λύση
Οι στίχοι αυτοί που σύνδεσα
από δικά σου κομμάτια
με τα δικά μου σύνθεσα
τα διψασμένα σου μάτια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Αποστροφή

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.
Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετʼ όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.
Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μʼ αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.
Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.
Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».
Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τʼ άδειο σας κεφάλι!

Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γιʼ αυτό προνομιούχα…

Κ. Καρυωτάκης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Τάσος Λειβαδίτης
ΕΡΩΤΑΣ

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού. ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Η άσπρη παπαρούνα

Μπροστά σου υποκλίνομαι
η ομορφιά σου έλξη
ολόκληρος της δίνομαι
με το μυαλό μου παίζει

Τα φύλλα σου σαν τον αέρα
το χρώμα σου είναι η ζωή
πάνω στο άλογο η σέλα
μία διπρόσωπη μορφή

Η μαγεία σου ένα ταξίδι
το χάδι σου, η περιπλάνηση
μπορεί το δάγκωμα από ένα φίδι
και μια ωραία αποπλάνηση

Είσαι η βασίλισσα των λουλουδιών
μες στα σκοτάδια μία λάμψη
ο ήρωας των παραμυθιών
μες στη ζωή μας μία στάση

Είσαι ο δούλος στο σκλαβοπάζαρο
ένα παιδί πουλάει λουλούδια
είσαι ένα πιόνι πάνω στο βάραθρο
μία φωνή μες στα τραγούδια

Το νόημα σου η σιωπή
η αγνή καρδιά σου το συναίσθημα
το άγγιγμά σου μια ωδή
για μερικούς το μόνο αίσθημα

Μία νεράιδα στον κόσμο μου
όταν χρειάζομαι ο άγγελος
μία ψευδαίσθηση στον πόνο μου
στο περιβόλι μου ο άμπελος

Ο άνθρωπος σε μεταμόρφωσε
σε μία άσχημη βασίλισσα
η εξέλιξη σε παραμόρφωσε
σε μία έντρομη πριγκίπισσα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Σκιές

Μην προσκυνήσεις τους θεούς
Μην αναστήσεις τους νεκρούς
Μην προσπαθήσεις τους τρελούς
να ξεγελάσεις.
Από του πλήθους τη βοή,
απ' των ανθρώπων τη σιωπή
κι απ' των πραγμάτων τη ροή
δεν θα περάσεις.

Θα υποκρίνομαι πως ζω
θα παριστάνω πως πονώ
για να καλύψω το κενό
που με τρομάζει.
Είναι που πέρασ' ο καιρός
είναι που πέθανε ο Θεός
είναι κι ο τάφος μου μικρός
και με στενάζει.

Σκιές,
μες στα κενά της μουσικής
Χαρές,
απ' τη συνήθεια προδομένες
Γιορτές,
φίλοι, γνωστοί και συγγενείς
Θα δεις,
όλες οι αλήθειες σου ήταν ξένες

Δεν ξεθωριάζουν οι σκιές
Δεν επουλώνονται οι πληγές
Ίσως αυτό πού 'μασταν χθες
δεν μας αφήνει
Γιατί των μπάτσων ο χαφιές,
του αφεντικού μας ο λακές
και της ψυχής μας ο λεκές
ποτέ δε σβήνει.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Ο ήρωας

Μέσα μου πάντα έχω, τον δικό μου ήρωα
ξυπνάει όταν κοιμάμαι, περνάει από τα σύνορα
Πάντα είναι δίπλα μου, τίποτα δε φοβάμαι
αυτός με προστατεύει, όσοι εχθροί και να 'ναι
Μου δείνει συμβουλές, μου λέει τι να προσέχω
μου δείχνει τεχνικές, μου λέει να αντέχω
Είναι στο προσκεφάλι μου, φύλακας άγγελος μου
τον έχω μες στη καρδιά μου, όπως τον αδερφό μου
Μου λέει τι να προσέχω, παγίδες ν' αποφεύγω
τους άλλους να βοηθάω και όχι να τους πεδεύω
Τις γνώσεις να μοιράζομαι, με όλους μου τους φίλους
διακρίσεις να μην κάνω και να γκρεμίζω τοίχους
Μου δείχνει τον πιο εύκολο, δρόμο για τη ζωή
τις απορίες λύνει, πως φτάνω στην πηγή
Πάντα με βοηθάει, το μέλλον μου να χτίζω
τους όρκους δεν πατάει, δε θέλει να λυγίζω
Δύναμη με γεμίζει, μου δίνει απ' τη δικιά του
πράγματα μου χαρίζει, ακόμα και όνειρά του
Μου δίνει απ' το νερό του, όταν δε βρίσκω γύρω μου
μου λέει να το προσφέρω, αν χρειαστεί στο φίλο μου
Με κάνει να γελάω, όταν διακρίνει λύπη
μου λέει να προσπαθώ και να κρατώ την πίστη
Ποτέ δε θα αλλάξω, τον δικό μου ήρωα
αν θες καν' τον δικό σου και πέρνα από τα σύνορα
Τα σύνορα του κόσμου αυτού, όπως διμιουργήσαμε
και γίνε ένα πρότυπο, του ήρωα που σβήσαμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Ο φάρος που γκρεμίστηκε

Μία παλιά βραχονησίδα
σαν μία πόρτα στην ιστορία
ένα ψηλός ξεχωριστός φάρος
έκπεμπε έντονη και ελκυστική λάμψη

Μία φημισμένη αρχαία νησίδα
με απίστευτα μεγάλη ευφορία
ένας πανίσχυρος ιδιαίτερος φάρος
μία με νόημα μεγάλη φράση

Μία παλιά βραχονησίδα
έβγαζε ήχους σα μελωδία
ένας διαχρονικός φανταχτερός φάρος
ήταν στην ιστορία μία στάση

Μία φημισμένη αρχαία νησίδα
ένας πολυσύνθετος αφηγηματικός φάρος
που εμείς οι νεοΈλληνες προκαλέσαμε τη θραύση του
αυτό είναι πράγματι μια τραγωδία.

(Εμείς οι νεοΈλληνες ξεχάσαμε την ιστορία μας, παραμορφώσαμε το πνεύμα μας, δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας, αδικούμε τους προγόνους μας, δε σεβόμαστε αυτά που πρόσφεραν στην παγκοσμιότητα, δε θυμόμαστε αυτούς που έχυσαν το αίμα τους, γι' αυτό το κομμάτι γης και είμαστε υπεύθυνοι για το αύριο της χώρας μας.)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Αδύνατον να ξεχωρίσεις τις σάρκες
απ' τα χαλάσματα
κορμιά ριγμένα μια άμορφη μάζα τσαλαπατημένων ελπίδων.
Ζωή κομματιασμένη σε κλάσματα δευτερολέπτου
Νήματα υφασμένα από μοίρες ζηλόφθονες
Τα τραγούδια σίγησαν
λυράρης ο Θάνατος αρχινά το άραχλο κάλεσμα
Η θλίψη κι η απόγνωση σέρνουν το χορό του ύστατου Χαίρε
Η θύμηση οργιάζει θριαμβευτικά σχεδόν τυραννικά
Κατέλυσε το τώρα,
ακύρωσε το αύριο,
ενδύθηκε το χθες.
Αναρίθμητα «γιατί» ξεφυτρώνουν μέσα απ τις ξερολιθιές
Φωνές απόγνωσης εγείρονται τα βράδια που ανάβει το καντήλι της συχώρεσης
Για τις αδικοχαμένες ψυχές που στοιβάζονται στα αμπάρια του άξενου ΄Αδη
Γυρνάς με το ματωμένο πρόσωπο
κι αγναντεύεις τα συντρίμμια της ζωής σου
ποιος νοιάζεται για τους δεκάξι Μάηδες
που κάποτε σ'ομόρφαιναν;
Κάνεις το σταυρό σου που δεν ακολούθησες
κι εσύ το δρόμο της φθοράς
Μα η αμφιβολία άτι ατίθασο σε καλεί αποκαμωμένο
να του περάσεις χαλινάρι
Ποιος είναι ο λυτρωμένος τούτη τη μαύρη ώρα του χαμού;
Εσύ που απόμεινες ν'αγναντεύεις το χαλασμό
ανάβοντας τα καντήλια του πόνου
ή οι αποκεχωρηκότες σύντροφοι;
Ξέρεις την απάντηση, μα τη βυθίζεις στο σκότος
Φοβάσαι μην ουρλιάξεις μπρος στην ξεγυμνωμένη αλήθεια
που καραδοκεί εκδικητική
με τη ρομφαία του αρχάγγελου
πάνω από το χωματένιο κεφάλι σου

Διονύσης Λεϊμονής
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Countless lives inhabit us.​

Vivem em nós inúmeros;​

I donʼt know, when I think or feel,​

Se penso ou sinto, ignoro​

Who it is that thinks or feels.​

Quem é que pensa ou sente.​

I am merely the place​

Sou somente o lugar​

Where things are thought or felt.​

Onde se sente ou pensa.​

---​

---​

I have more than just one soul.​

Tenho mais almas que uma.​

There are more Iʼs than I myself.​

Há mais eus do que eu mesmo.​

I exist, nevertheless,​

Existo todavia​

Indifferent to them all.​

Indiferente a todos.​

I silence them: I speak.​

Faço-os calar: eu falo.​

---​

---​

The crossing urges of what​

Os impulsos cruzados​

I feel or do not feel​

Do que sinto ou não sinto​

Struggle in who I am, but I​

Disputam em quem sou.​

Ignore them. They dictate nothing​

Ignoro-os. Nada ditam​

To the I I know: I write.​

A quem me sei: eu escrevo.​

τον έλεγαν και ... Ricardo Reis

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

τον έλεγαν και ... Ricardo Reis


isiliel for president

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Ποιός τους βλέπει να βαδίζουν στην πόλη
αν όλοι είναι τυφλοί;
Αυτοί πιάνονται απ' το χέρι: κάτι μιλάει
ανάμεσα στα δάχτυλά τους, γλώσσες γλυκιές
γλείφουν την υγρή παλάμη, τρέχουν από τις φάλαγγες,
και ψηλά είναι η νύχτα γεμάτη από μάτια.

Είναι οι εραστές, το νησί τους πλέει στην όχθη
προς θανάτους απο χλόη, προς λιμάνια
που ανοίγονται σε σεντόνια ανάμεσα.
Όλα αναστατώνονται δια μέσου τους,
όλα βρίσκουν τον μαγικό αριθμό τους,
αλλά αυτοί ούτε που ξέρουν
πως ενώ κυλιούνται στον πικρό τους άμμο
μια παύση υπάρχει στο έργο του μηδενός,
ο τίγρης είναι ένας κήπος που παίζει.

Ξημερώνει στων σκουπιδιών τ' αμάξια,
αρχίζουν να βγαίνουν οι τυφλοί,
το υπουργείο ανοίγει τις πόρτες του.
Οι εραστές παραιτημένοι κοιτάζονται κι αγγίζονται
μια φορά ακόμη πριν μυρίσουν τη μέρα.

Πια είναι ντυμένοι, και πάνε στο δρόμο.
Και είναι μόνο τότε
όταν είναι νεκροί, όταν είναι ντυμένοι,
που η πόλη τους ξαναβρίσκει υποκριτική
και τους επιβάλλει τα καθημερινά καθήκοντα.

Οι Εραστές του Χούλιο Κορτάσαρ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Τι όμορφη που είσαι.

Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι:

Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται,

λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.



Γ. Ρίτσος​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Value]

Το ποιηματάκι αυτό, το είδα κορνιζαρισμένο μέσα σ' ένα βιβλιοπωλείο στην Αθήνα. Δεν θα χαρακτήριζα δυνατή την μνήμη μου. Όμως αυτό το αποστήθισα (βοήθησε και το μέγεθος του). Τόσο πολύ μου άρεσε. Δεν είχε όνομα συγγραφέα, ούτε τίτλο. Είναι μικρό, μα τα λέει όλα. Μου θυμίζει στην απλότητα του ένα μικρό παιδί, και στην αλήθεια του κάποιον σοφό. Το μοιράζομαι μαζί σας.

Κι αν με ρωτήσεις να σου πω
τι 'ναι μικρό και τι μεγάλο,
να μ' αγαπάς, να σ' αγαπώ
μονάχα αυτό και τίποτ' άλλο.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Λίγο κλασικό αυτό το ποίημα, του Μιλτιάδη Μαλακάση, αλλά μου αρέσει ιδιαίτερα γιατί κάποτε που ασχολιόμουν λίγο με κιθάρα, κατάφερα να το μελοποιήσω, με τα λίγα ακοπανιαμέντα που ήξερα.

ΑΓΑΠΗ

Ας μη γυρίσει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω,
κάλλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί,
ποιος ξέρει τώρα θάτανε γραφτό να σ' αγαπήσω,
και τόσο, που καμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθεί.

Κι αν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
ως για πουλί που πέταξε μ' άλλα μαζί πουλιά,
περισσότερο από μια άνοιξη τον έρωτά μου ανάφτει
του χινοπώρου το άγγιγμα στα ωραία σου μαλλιά.

Κι ακόμα φτάνω ν' αγαπώ σ' εσέ μιαν άλλη εικόνα,
-τ' ορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ,-
τον ήμερο κι ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,
που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.

Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέμβρη,
και τις φεγγαροσκέπαστες του Γεναριού ομορφιές,
μήτε στις τρέλλες τ' Απριλιού κανένας θα τις έβρει,
μήτε και στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές...

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.