Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Nascentes morimur]

Γιάννης Σκαρίμπας .
Φαντασία
Νά' ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς ένα δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,
και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάη.
Και νά' ναι σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,
για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα-με γιάλινα πανιά-πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών-στα χάη.
Κι όλο να πνέη, να μας ωθή αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου-φως μου-
-καθώς τρελά θα χαιρετάη κείν' η κορδέλα η φανταιζί-
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...

 

[Nascentes morimur]

Τίποτε απ' ότι ζει δεν αξίζει
τα σκιρτήματα σου
κι αναστεναγμό κανέναν
δεν αξίζει η γη
πόνος και πλήξη το είναι μας
και κοπριά ο κόσμος
τίποτε άλλο
ηρέμησε
Giacomo Leopardi

 

[Nascentes morimur]

Οι σύγχρονοι εγκληματίες
Έχουν άδεια να συγκεντρώνονται καθημερινά στα πάρκα και
στους κήπους.
Εφοδιασμένοι με δυνατά κυάλια και ρολόγια της τσέπης
Ληστεύουν τα περίπτερα με την εύνοια του θανάτου
Και στήνουν τα εργαστήρια τους στους ανθισμένους ροδόκηπους.
Από κει κατασκοπεύουν πλανόδιους φωτογράφους και ζητιάνους
Προτείνοντας να χτίσουν ένα μικρό ναό στη δυστυχία
Κι αν τους δοθεί η ευκαιρία στριμώχνουν κάποιο
δυστυχισμένο λούστρο.
Η αστυνομία τρομοκρατημένη φεύγει μπροστά σ’ αυτά τα τέρατα.
Κατά το κέντρο της πόλης
Όπου εκδηλώνονται οι μεγάλες πυρκαγιές στο τέλος του χρόνου
Κι ένας ανδρείος κουκουλοφόρος ληστεύει δυο αδελφές του ελέους
Οι διαφθορές του σύγχρονου κόσμου:
Το αυτοκίνητο κι ο κινηματογράφος,
Οι φυλετικές διακρίσεις,
Η εξολόθρευση των ερυθροδέρμων,
Τα μεγάλα χρηματιστικά παιχνίδια,
Η καταστροφή των γερόντων,
Το εμπόριο λευκής σαρκός από διεθνείς σοδομίτες,
Η αυτοδιαφήμιση κι η λαιμαργία
Οι πολυτελείς κηδείες
Οι προσωπικοί φίλοι της «εξοχότητας του»
Η εξύψωση του φολκλόρ σε κατηγορία ιδανικού,
Η κατάχρηση των ναρκωτικών και της φιλοσοφίας,
Το μαλθάκωμα αυτών που ευνοεί η τύχη,
Η εξύψωση του ονειρικού και του υποσυνείδητου επί ζημία
του κοινού νου,
Η υπερβολική εμπιστοσύνη σε ορούς και εμβολιασμούς,
Η θεοποίηση του φαλλού,
Η διεθνής πολιτική σηκωμένων ποδιών του αντιδραστικού τύπου,
Η άκριτη δίψα για μεγαλεία και δύναμη,
Ο χρυσοθηρισμός,

Ο μοιραίος χορός των δολαρίων,
Ο καιροσκοπισμός και η καταστροφή των ειδώλων,
Η υπερβολική διάδοση της δίαιτας και της παιδαγωγικής ψυχολογίας,
Το βίτσιο του χορού, του τσιγάρου και του τζόγου,
Τα ίχνη αίματος που συνήθως βρίσκονται στα σεντόνια των νεόνυμφων,
Η τρέλα με τη θάλασσα,
Η αγοραφοβία και η κλειστοφοβία,
Η αποσύνθεση του ατόμου,
Η ματωμένη φιλοπαιγμοσύνη της θεωρίας της σχετικότητας,
Το ντελίριο της επιστροφής στην κοιλιά της μάνας,
Η λατρεία του εξωτικού,
Τα αεροπορικά δυστυχήματα,
Οι εμπρησμοί, οι μαζικές εκκαθαρίσεις, η αφαίρεση των διαβατηρίων,
Όλ’ αυτά γιατί έτσι,
Γιατί προξενούν ίλιγγο
Η ερμηνεία των ονείρων
Και η διάδοση της ραδιομανίας.
Καθώς αποδεικνύεται,
Ο σύγχρονος κόσμος αποτελείται από πλαστικά λουλούδια, που μεγαλώνουν σε κάτι γυάλινες καμπάνες και μοιάζουν με το θάνατο.
Είναι καμωμένος από αστέρια του κινηματογράφου,
Κι από ματωμένους πυγμάχους που αγωνίζονται κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο
Αποτελείται από ανθρώπους – αηδόνια που ελέγχουν την οικονομία των χωρών
Μέσα από μηχανισμούς που ερμηνεύονται εύκολα
Αυτοί ντύνονται γενικά στα μαύρα, όπως οι προπομποί του φθινοπώρου,
Και τρέφονται με ρίζες άγριων φυτών,
Στο μεταξύ, οι σοφοί που τους φάγαν τα ποντίκια
Σαπίζουν στα υπόγεια των καθεδρικών ναών,
Κι οι ευγενικές ψυχές υπόκεινται σε άγριους διωγμούς απ’ την αστυνομία
Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας πελώριος οχετός:
Τα εστιατόρια πολυτελείας είναι επανδρωμένα με
πεπτικά πτώματα
Και πουλιά που πετάνε επικίνδυνα σε χαμηλό ύψος.
Αλλά όχι μόνο αυτά:
Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα απατεώνες,
Κι ας μην αναφέρω τους κληρονόμους του πνεύματος
που εγκαθιδρύουν
Τις αποικίες τους στον κώλο των άρτι εγχειρισθέντων.
Οι σύγχρονοι βιομήχανοι υποφέρουν συχνά από
τη μολυσμένη ατμόσφαιρα,
Πλάι στις πλεκτικές μηχανές αρρωσταίνουν συνήθως από τρομερή υπνηλία
Που μακροχρόνια τους μεταβάλλει σε ένα είδος αγγέλων.
Αρνούνται την ύπαρξη του φυσικού κόσμου
Κι επαίρονται πως είναι φτωχά τέκνα του θανάτου.
Ωστόσο, ο κόσμος ήταν πάντα έτσι.
Η αλήθεια όπως η ομορφιά δε φτιάνεται ούτε χάνεται
Κι η ποίηση κατοικεί στα πράγματα ή αποτελεί απλά
καθρεφτισμό του πνεύματος.
Αναγνωρίζω πως ένας καλά οργανωμένος σεισμός
σε δευτερόλεπτα
Μπορεί να εξαφανίσει μια πολιτεία με πλούσια παράδοση
Και πως ένας περιορισμένος αεροπορικός βομβαρδισμός
Γκρεμίζει δέντρα, θρόνους, άλογα, μουσική.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά,
Ενώ η πιο διάσημη χορεύτρια του κόσμου
Πεθαίνει πάμφτωχη κι εγκαταλειμμένη σ’ ένα μικρό χωρίο
της Ν. Γαλλίας
Η άνοιξη επιστρέφει στον άνθρωπο ένα μέρος από τα εξαφανισμένα λουλούδια.
Εγώ προτείνω να προσπαθήσουμε να είμαστε ευτυχείς,
γλείφοντας
Το φτωχό ανθρώπινο παΐδι
Ας ρουφήξουμε απ’ αυτό τον ανανεωτικό χυμό,
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ας αρπαχτούμε απ’ αυτό το θείο υπόλειμμα!
Λαχανιασμένοι και τρέμοντας
Ας βυζάξουμε αυτά τα χείλη που μας ξετρελαίνουν
Οι κύβοι έχουν ριφθεί.
Ας αναπνεύσουμε αυτό το άρωμα που καταστρέφει
κι εκνευρίζει
Κι ας ζήσουμε για μια μέρα ακόμη τη ζωή των εκλεκτών:
Από τις μασχάλες του βγάζει ο άνθρωπος το απαραίτητο
κερί για να φτιάξει το πρόσωπο των ειδώλων του.
Κι από το γυναικείο αιδοίο το ψαθί και τη λάσπη
για τους ναούς του.
Που για όλ’ αυτά
Τρέφω μια ψείρα στη γραβάτα μου
Και χαμογελάω στους ηλίθιους που κατεβαίνουν απ’ τα δέντρα.

ΤΑ ΒΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – NΙΚΑΝΟΡ ΠΑΡΡΑ​

 

[Nascentes morimur]

Κάτι μας καίει τα σωθικά σαν πυρετός
πνευματικά και υλικά είμαστε σκλάβοι
κι η εξουσία όλο τρέχει να προλάβει
τις αντιστάσεις μας που ρίχνουν λίγο φως
Κάτι μας καίει τα σωθικά σαν εμετός
μα το σκοτάδι τους θεριεύει την οργή μας
κι όσο παλεύουμε δείχνουμε την πυγμή μας
κάθε μας βήμα κι ένας νέος εαυτός
Κάτι μας καίει τα σωθικά μας ευτυχώς
τις αλυσίδες μας σαν βλέπουμε τις σπάμε
Και τη ζωή μα και ανθρώπους αγαπάμε
Κι ο έρωτας μια επανάσταση διαρκώς

ΣΑΝ ΠΥΡΕΤΟΣ - ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΛΛΙΑΡΑΚΗΣ​

 

[mataioths]

Δίσεχτη η ψυχή μου απόψε
ιχνηλατεί στη χίμαιρα
τις ηδονές που την κομμάτιασαν
θρηνεί ξεθωριασμένα πάθη
στο σύθαμπο αβύσσου και απόγνωσης
αν και ορίστηκε δικάσιμος
μαθεύτηκε
αναγορεύτηκε απούσα η συνείδηση
τι να σου κάνουν μια χούφτα απαντοχές
δείλιασαν μέχρι αμνησικακίας
και προδόθηκαν
έμεινε εκεί να χάσκει
η ετυμηγορία
κερκόπορτα ανένδοτη.

(flashback)

 

[mataioths]

Έψαξα κάπου να σε βρω

μέσα σε καμάρες κλειστές

ερειπωμένες, σφαλιστές

δω και καιρό.



Έψαξα κάπου να σε βρω

σε μέρη απάνθρωπα, σκληρά

με φίλους λάγνους εραστές συνοδοιπόρους

με τους δικούς σου όρους.



Έψαξα κάπου να σε βρω

κι εσύ φορτώθηκες σταυρό

της αμαρτίας, της μοναξιάς

και της αδάμαστης ψευτιάς.



Έψαξα κάπου να σε βρω

μες της νύχτας την σιγαλιά

και στα βιβλία τα παλιά

μα χάθηκες πια από εδώ

σ´ένα τοπίο θολερό.

 

[Nascentes morimur]

Μην σπαταλάτε τον καιρό σας για να θυμάστε τις κακίες
Γιατί αυτό παρεμποδίζει την πνευματική ελευθερία
Είναι πολύ χρονοβόρα και ενοχλητική διαδικασία
Και δυσκολεύει, τέλος πάντων, την εργασία.

Και να κρατάτε στη μνήμη σας μονάχα το καλό,
Ευχαριστώντας για καλοψυχία τους συνανθρώπους σας και τον Θεό,
Αυτό δε θα σας εμποδίσει, και ούτε θα στοιχίσει,
θα χρειαστεί: χαμόγελο απλό και δύο καλά λόγια.

[Παράκληση] Του Γεβγένι Γεφτουσένκο​

[Μετάφραση : Γιώργος Σοϊλεμεζίδης]

 

[Nascentes morimur]

Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρὲς
όμως έχω ξεχάσει να γράφω
για πράγματα χαρούμενα
Μ. Σαχτούρης

 

[Nascentes morimur]

Εδώ και πολλά χρόνια
σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
(αυτός) ο νεκρός γεννιέται μέσα μου
δε θέλει δώρα
δε θέλει χρήματα
πάγο και χρόνια
χιόνια και πάγο
σκισμένα ρούχα
αχνά παπούτσια
ο χρυσός νεκρός
θα βγει έξω
δεν τον γνωρίζει κανένας
τον αλήτη νεκρό
θα κάτσει στο πικρό καφενείο
να πιει τον καφέ του
κι ύστερα πάλι
σε λίγες μέρες
ήσυχα θα πεθάνει
(ο νεκρός)
όταν έρθει ο χρόνος
κι όλες οι ρόδες
κόκκινες όπως πρώτα
θα γυρίζουν πάλι.
Μ. Σαχτούρης, (1919-2005), Ο νεκρός τις γιορτές.

 

[EvanescenceQ]

"
Όλα είναι εδώ

όσα μου λείπουν πιο πολύ

είναι εδώ

όσα με πλήγωσαν

όσα έχασα

είναι εδώ

και τι μεγάλη ευτυχία

όσο θα τρέχω

προς το μεγάλο ουρανό

προς τη μεγάλη θάλασσα

προς το μεγάλο ταξίδι

όλα θα είναι εδώ."

Στέλιος Λαλούσης, «Όλα είναι εδώ».

-«Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.»

(Κική Δημουλά)

 

[Nascentes morimur]

Η βροχή κρύωνε έξω, στο δρόμο.
Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, κρυώνω. Ήτανε, πράγματι, χειμώνας.
Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο.
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών.
Είσαι τρελό, του φώναξε, πού ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο;
Είσαι τρελό.
Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι, δεν ακούς τι ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου;
Είναι βροχή δωματίου.

ΑΤΙΤΛΟ​

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ​

 

[EvanescenceQ]

Πέθανες – κι έγινες κι εσύ: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

«ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ» από τη συλλογή «ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΠΟ» Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

Μανόλης Αναγνωστάκης​

 

[parafernalia]

Απατεώνες του Κόσμου (William Burroughs)

Ο τρόπος για να σκοτώσεις
Ο τρόπος για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο
ή ένα έθνος
είναι να σκοτώσεις τα όνειρά του
τα όνειρά του
να σκοτώσεις τα όνειρά του
ο τρόπος
για να σκοτώσεις

Απατεώνες του κόσμου
υπάρχει ένα σημάδι
που δεν μπορείτε να νικήσετε
δεν μπορείτε να νικήσετε
υπάρχει ένα σημάδι
εκείνο μέσα μας
εκείνο
μέσα μας

 

[EvanescenceQ]

Στέφη Θεοδότου, «Τραύμα»

Οραματίζομαι το μέλλον,
είπα και χαμογέλασα.
Ύστερα, γύρισα την πλάτη
κι έκλαψα.

Κάθε μέρα παίζω με το τραύμα.
Το σηκώνω ψηλά
στα δυο μου χέρια
-κρύβοντας το πρόσωπό μου-
σα νεογέννητο,
να δει τον κόσμο περήφανο
κι έπειτα…
το αφήνω να σκάσει διάπλατα στο πάτωμα.
Κι άντε μετά να το συμμαζέψω.
Μου παίρνει ώρες.

 

[Nascentes morimur]

"Πιστεύω στη δύναμη της φαντασίας να ξαναφτιάξει τον κόσμο. Πιστεύω στην ποίηση των εγκατελειμμένων ξενοδοχείων, στη μαγεία ενός νεκροταφείου αυτοκινήτων, στη χάρη μιας ερημωμένης τουριστικής παραλίας.
Πιστεύω στην αλήθεια του ανείπωτου, στη λογική των πετρωμάτων, στην παραφροσύνη των λουλουδιών, στη νόσο που μετέδωσαν στην ανθρωπότητα οι αστροναύτες του Απόλλο. Πιστεύω στο τίποτα. Πιστεύω στην απιθανότητα. Πιστεύω στο χιούμορ των βουνών, στη φάρσα της γεωμετρίας, στην ωμότητα της αριθμητικής, στη φονική πρόθεση της λογικής.
Πιστεύω στις νεαρές γυναίκες. Πιστεύω στη διαφθορά τους από την ίδια τη στάση των ποδιών τους.
Πιστεύω στην πέτρα που πετάει ένα παιδί.
Πιστεύω στη μοναξιά του ήλιου, στην φλυαρία των πλανητών.
Πιστεύω στην πολλαπλότητα των εαυτών μας, στην ψευδαίσθηση του σύμπαντος. Πιστεύω στην ανυπαρξία του μέλλοντος και στις άπειρες δυνατότητες του παρόντος.
Πιστεύω στη διαταραχή των αισθήσεων: στον Ρεμπώ, τον Κόλεριτζ, τον Κάφκα.
Πιστεύω στην ανία του απομεσήμερου, στον φόβο των ημερολογίων, στην πανουργία των ρολογιών.
Πιστεύω στο τέλος των συναισθημάτων και στον θρίαμβο του αισθήματος και των ιδεών.
Πιστεύω στον πυρετό, την ψύχωση και την απόγνωση.
Πιστεύω σε όλα τα παιδιά.
Πιστεύω στο σκάκι, τους χάρτες και τα διαγράμματα.
Πιστεύω σε όλες τις αιτίες. Σε κάθε παραίσθηση. Σε κάθε θυμό.
Πιστεύω στον μύθο, στη μνήμη, στα ψέματα.
Πιστεύω στο μυστήριο και τη μελαγχολία ενός χεριού
στην καλοσύνη των δέντρων
στη σοφία του φωτός."
J. G. Ballard
( 'I Believe', 1984)

 

[EvanescenceQ]

Ένα ποίημα σαν κι αυτό


Είναι και πάλι σχεδόν αργά γι' αυτούς που σχεδιάζουν τον άρτο τον επιούσιο.
Τα μάτια είναι κουρασμένα από την ολημερίς απώλεια.
Θυμάμαι που έλεγες πως δεν θα καταφέρω ποτέ να ερωτευτώ.
Θυμάμαι πως δεν το πίστεψες ποτέ.
Θυμάμαι που μου 'λεγες πως δεν καταφέρνω να μείνω μόνος χωρίς γυναίκα
και θυμάμαι που σου 'λεγα πως έχεις δίκιο.
μια βραδιά που σε όλα είχες δίκιο.
Θυμάμαι και θα θυμάμαι τα πάντα που είχες πει,
όλες σου τις κινήσεις,
όλα σου τα τερτίπια,
όλες σου τις συνήθειες,
όλες τις μορφές του προσώπου σου,
όλα τα ανήσυχά σου βράδια,
όλα τα αγχωμένα σου πρωινά,
όλες τις στιγμές που πιπίλιζες το δάχτυλό σου
και σε φώλιαζα με την παρουσία μου.
Όλα τα φιλιά σου,
όλες τις αγκαλιές σου,
όλες τις στιγμές που ήθελες να είσαι μόνη
και ήμουν εκεί σαν ένα ξετσίπωτο γουρούνι.
Όλα σου τα χαμόγελα,
όλα σου τα δάκρυα,
όλους σου τους οργασμούς,
όλες σου τις αλήθειες,
όλα σου τα νευριασμένα πρωινά,
όλα σου τα ερωτευμένα σαββατόβραδα,
όλα σου τα απογεύματα που βαριόσουν την ύπαρξή μας.
Όλα σου τα «σ' αγαπώ»,
όλα σου τα «φύγε από εδώ».
Όλο σου τον έρωτα που δε θα κλειστεί ποτέ
σ' ένα ποίημα
κι ένα κείμενο
κι ένα γράμμα
κι ένα καταραμένο βιβλίο
αν θες.​

Γιάννης Ζελιαναίος (ποιήματα από την 'Άννα')​

 

[Nascentes morimur]

ΌΡΚΟΣ

Έβαλε το 'να του χέρι πάνω στο άλλο κι έδωσε τον
όρκο.
Δεν ξέρει τι υποσχέθηκε και σε ποιον. Πάντως
τον όρκο του πάντα τον κρατάει. Τη νύχτα
αφουγκράζεται το ήσυχο κενό. Κι άξαφνα
στην κάμαρά του φυτρώνουν 11 δέντρα
κι ένα μικρό, δωδέκατο, φερμένο
από τα παιδικά Χριστούγεννα, με χάρτινα άστρα,
με χάρτινα φανάρια και με ολόσωμους χάρτινους
αγγέλους.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, "Ανταποκρίσεις".

 

[EvanescenceQ]

 

[EvanescenceQ]

Τάσος Λειβαδίτης

 

[Nascentes morimur]

Αιφνίδια μπόρα
αρχές Σεπτέμβρη
στον κήπο του παλαιού ξενοδοχείου.
Μυρίζει χώμα οργασμικό στη διψασμένη γη.

Πάμε να φύγουμε
δεν έχουμε καμιά δουλειά εδώ.

Γ. Βαρβέρης, Μπόρα