Οι σύγχρονοι εγκληματίες
Έχουν άδεια να συγκεντρώνονται καθημερινά στα πάρκα και
στους κήπους.
Εφοδιασμένοι με δυνατά κυάλια και ρολόγια της τσέπης
Ληστεύουν τα περίπτερα με την εύνοια του θανάτου
Και στήνουν τα εργαστήρια τους στους ανθισμένους ροδόκηπους.
Από κει κατασκοπεύουν πλανόδιους φωτογράφους και ζητιάνους
Προτείνοντας να χτίσουν ένα μικρό ναό στη δυστυχία
Κι αν τους δοθεί η ευκαιρία στριμώχνουν κάποιο
δυστυχισμένο λούστρο.
Η αστυνομία τρομοκρατημένη φεύγει μπροστά σ’ αυτά τα τέρατα.
Κατά το κέντρο της πόλης
Όπου εκδηλώνονται οι μεγάλες πυρκαγιές στο τέλος του χρόνου
Κι ένας ανδρείος κουκουλοφόρος ληστεύει δυο αδελφές του ελέους
Οι διαφθορές του σύγχρονου κόσμου:
Το αυτοκίνητο κι ο κινηματογράφος,
Οι φυλετικές διακρίσεις,
Η εξολόθρευση των ερυθροδέρμων,
Τα μεγάλα χρηματιστικά παιχνίδια,
Η καταστροφή των γερόντων,
Το εμπόριο λευκής σαρκός από διεθνείς σοδομίτες,
Η αυτοδιαφήμιση κι η λαιμαργία
Οι πολυτελείς κηδείες
Οι προσωπικοί φίλοι της «εξοχότητας του»
Η εξύψωση του φολκλόρ σε κατηγορία ιδανικού,
Η κατάχρηση των ναρκωτικών και της φιλοσοφίας,
Το μαλθάκωμα αυτών που ευνοεί η τύχη,
Η εξύψωση του ονειρικού και του υποσυνείδητου επί ζημία
του κοινού νου,
Η υπερβολική εμπιστοσύνη σε ορούς και εμβολιασμούς,
Η θεοποίηση του φαλλού,
Η διεθνής πολιτική σηκωμένων ποδιών του αντιδραστικού τύπου,
Η άκριτη δίψα για μεγαλεία και δύναμη,
Ο χρυσοθηρισμός,
Ο μοιραίος χορός των δολαρίων,
Ο καιροσκοπισμός και η καταστροφή των ειδώλων,
Η υπερβολική διάδοση της δίαιτας και της παιδαγωγικής ψυχολογίας,
Το βίτσιο του χορού, του τσιγάρου και του τζόγου,
Τα ίχνη αίματος που συνήθως βρίσκονται στα σεντόνια των νεόνυμφων,
Η τρέλα με τη θάλασσα,
Η αγοραφοβία και η κλειστοφοβία,
Η αποσύνθεση του ατόμου,
Η ματωμένη φιλοπαιγμοσύνη της θεωρίας της σχετικότητας,
Το ντελίριο της επιστροφής στην κοιλιά της μάνας,
Η λατρεία του εξωτικού,
Τα αεροπορικά δυστυχήματα,
Οι εμπρησμοί, οι μαζικές εκκαθαρίσεις, η αφαίρεση των διαβατηρίων,
Όλ’ αυτά γιατί έτσι,
Γιατί προξενούν ίλιγγο
Η ερμηνεία των ονείρων
Και η διάδοση της ραδιομανίας.
Καθώς αποδεικνύεται,
Ο σύγχρονος κόσμος αποτελείται από πλαστικά λουλούδια, που μεγαλώνουν σε κάτι γυάλινες καμπάνες και μοιάζουν με το θάνατο.
Είναι καμωμένος από αστέρια του κινηματογράφου,
Κι από ματωμένους πυγμάχους που αγωνίζονται κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο
Αποτελείται από ανθρώπους – αηδόνια που ελέγχουν την οικονομία των χωρών
Μέσα από μηχανισμούς που ερμηνεύονται εύκολα
Αυτοί ντύνονται γενικά στα μαύρα, όπως οι προπομποί του φθινοπώρου,
Και τρέφονται με ρίζες άγριων φυτών,
Στο μεταξύ, οι σοφοί που τους φάγαν τα ποντίκια
Σαπίζουν στα υπόγεια των καθεδρικών ναών,
Κι οι ευγενικές ψυχές υπόκεινται σε άγριους διωγμούς απ’ την αστυνομία
Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας πελώριος οχετός:
Τα εστιατόρια πολυτελείας είναι επανδρωμένα με
πεπτικά πτώματα
Και πουλιά που πετάνε επικίνδυνα σε χαμηλό ύψος.
Αλλά όχι μόνο αυτά:
Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα απατεώνες,
Κι ας μην αναφέρω τους κληρονόμους του πνεύματος
που εγκαθιδρύουν
Τις αποικίες τους στον κώλο των άρτι εγχειρισθέντων.
Οι σύγχρονοι βιομήχανοι υποφέρουν συχνά από
τη μολυσμένη ατμόσφαιρα,
Πλάι στις πλεκτικές μηχανές αρρωσταίνουν συνήθως από τρομερή υπνηλία
Που μακροχρόνια τους μεταβάλλει σε ένα είδος αγγέλων.
Αρνούνται την ύπαρξη του φυσικού κόσμου
Κι επαίρονται πως είναι φτωχά τέκνα του θανάτου.
Ωστόσο, ο κόσμος ήταν πάντα έτσι.
Η αλήθεια όπως η ομορφιά δε φτιάνεται ούτε χάνεται
Κι η ποίηση κατοικεί στα πράγματα ή αποτελεί απλά
καθρεφτισμό του πνεύματος.
Αναγνωρίζω πως ένας καλά οργανωμένος σεισμός
σε δευτερόλεπτα
Μπορεί να εξαφανίσει μια πολιτεία με πλούσια παράδοση
Και πως ένας περιορισμένος αεροπορικός βομβαρδισμός
Γκρεμίζει δέντρα, θρόνους, άλογα, μουσική.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά,
Ενώ η πιο διάσημη χορεύτρια του κόσμου
Πεθαίνει πάμφτωχη κι εγκαταλειμμένη σ’ ένα μικρό χωρίο
της Ν. Γαλλίας
Η άνοιξη επιστρέφει στον άνθρωπο ένα μέρος από τα εξαφανισμένα λουλούδια.
Εγώ προτείνω να προσπαθήσουμε να είμαστε ευτυχείς,
γλείφοντας
Το φτωχό ανθρώπινο παΐδι
Ας ρουφήξουμε απ’ αυτό τον ανανεωτικό χυμό,
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ας αρπαχτούμε απ’ αυτό το θείο υπόλειμμα!
Λαχανιασμένοι και τρέμοντας
Ας βυζάξουμε αυτά τα χείλη που μας ξετρελαίνουν
Οι κύβοι έχουν ριφθεί.
Ας αναπνεύσουμε αυτό το άρωμα που καταστρέφει
κι εκνευρίζει
Κι ας ζήσουμε για μια μέρα ακόμη τη ζωή των εκλεκτών:
Από τις μασχάλες του βγάζει ο άνθρωπος το απαραίτητο
κερί για να φτιάξει το πρόσωπο των ειδώλων του.
Κι από το γυναικείο αιδοίο το ψαθί και τη λάσπη
για τους ναούς του.
Που για όλ’ αυτά
Τρέφω μια ψείρα στη γραβάτα μου
Και χαμογελάω στους ηλίθιους που κατεβαίνουν απ’ τα δέντρα.
ΤΑ ΒΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – NΙΚΑΝΟΡ ΠΑΡΡΑ
Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
iSchool
