Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Guest 561241]

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος το όνειρο μου
Καρυωτάκης

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή!

 

[DrakeLivelos]

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος το όνειρο μου
Καρυωτάκης

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή!

Μας ψυχοπλάκωσες βραδιάτικα Νεφέλη

 

[Guest 561241]

Μας ψυχοπλάκωσες βραδιάτικα Νεφέλη

Εγώ όλη μέρα έτσι είμαι

 

[dum dum boy]

Bring out your foghorns
The mist has descended
The alley's never been blinder

What light there is
Is too diffused
To indicate any direction
What light there is
Tells us nothing

 

[Nascentes morimur]

[...]
ακόμα τόσοι εμπνέονται
από βιογραφίες κίβδηλες και γλοιώδεις
τόσοι χρειάζονται πρόθυμους γραφιάδες
παραχαράκτες δημοσιογράφους, κόλακες ποιητές,
τόσοι επαναλαμβάνουν ξεθωριασμένες ρητορείες
καλύπτοντας συντάξιμα έτη επανάστασης
και καταστρώνοντας την προσεχή προαγωγή τους.
Ας σταματήσουμε μ' αυτή την ιστορία / Τίτος Πατρίκιος / Από την ενότητα Μαθητεία (1956-1959): Το δάσος και τα δέντρα

 

[Nascentes morimur]

Κάτι επικίνδυνα κομμάτια
χάος
είν’ η ψυχή μου
που έκοψε με τα δόντια του
ο Θεός
άλλοι τα τριγυρίζουν πάνω σε σανίδια
τα δείχνουν
τα πουλάνε
τ’ αγοράζουν
εγώ δεν τα πουλώ
οι άνθρωποι
τα κοιτάζουν
με ρωτάνε
άλλοι γελάνε
άλλοι προσπερνάνε
εγώ δεν τα πουλώ

Μίλτος Σαχτούρης

 

[Nascentes morimur]

[...] θα ‘θελα λίγο δυναμίτη, θα ‘θελα μιαν έκρηξη
που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας. [...]
Ν. Καρούζος - Κρώξιμο σ' ένα σπουδαστήριο

 

[dum dum boy]

[...] θα ‘θελα λίγο δυναμίτη, θα ‘θελα μιαν έκρηξη
που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας. [...]
Ν. Καρούζος - Κρώξιμο σ' ένα σπουδαστήριο

Νάταν να μετακούναγα ολόκληρο πλανήτη
Στις αποθήκες υλικών, θεσμών και σούπερ αγαθών να βάλω δυναμίτη.
Νάταν και να πιπίλαγα ξανά το δάχτυλό μου
Σαν τα μικρά μικρά παιδιά (ουά) που βρέχονται συχνά να βρω τον εαυτό μου.

 

[H|M]

[…] “Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.” […]

Οδ. Ελύτης: Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς;

 

[Nascentes morimur]

Νάταν να μετακούναγα ολόκληρο πλανήτη
Στις αποθήκες υλικών, θεσμών και σούπερ αγαθών να βάλω δυναμίτη.
Νάταν και να πιπίλαγα ξανά το δάχτυλό μου
Σαν τα μικρά μικρά παιδιά (ουά) που βρέχονται συχνά να βρω τον εαυτό μου.

Όσο κι αν με κομμάτιασαν στο διάβα μου με νάρκες
Ωσάν της σαύρας την ουρά συχνά, μιλάω σοβάρα, ανάπλασα τις σάρκες
Κι όσο κι αν με καθήλωσαν να ζω σαν τα σκουπίδια
Η ανθρωπότη δεν μπορεί κι αυτή θα υπονομευθεί από τη γη την ίδια.

...Μόνος του μια κατηγορία ο Νικόλας

 

[Nascentes morimur]

-«Αύριο», λες,
και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή
παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο ποτέ….-
Τάσος Λειβαδίτης

 

[Nascentes morimur]

Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρόμου
ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν
αναζητούμε;
Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις
να ζείς πιο αληθινά –
πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου.
Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο.
Άνοιξη.
Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφίτα
κι έκλαιγε κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο….

Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρείς
γενιές. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου
μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να
Σκόρπιζε γιασεμιά
φωτίζοταν για λίγο η νύχτα.

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ-
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

Τάσος Λειβαδίτης

 

[Nascentes morimur]

Λυσιμελής Πόθος
Τίτος Πατρίκιος

 

[Ion.]

...

 

[Nascentes morimur]

Μην καμαρώνεις άδικα
Λάθος κορφές κατάκτησες
Σε ζάλισαν μπερδεύτηκες κι είδες τα πάνω κάτω
Ψηλά θαρρούσες πως τραβάς
Μα εσύ λαγούμια άνοιγες
Κι όλος ορμή ανέβαινες περιχαρής στον πάτο
Γ. Αγγελάκας

 

[yorkie]

Μην καμαρώνεις άδικα
Λάθος κορφές κατάκτησες
Σε ζάλισαν μπερδεύτηκες κι είδες τα πάνω κάτω
Ψηλά θαρρούσες πως τραβάς
Μα εσύ λαγούμια άνοιγες
Κι όλος ορμή ανέβαινες περιχαρής στον πάτο
Γ. Αγγελάκας

Μη γκρινιάζεις που δε σου ήρθε η ζαριά,
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα.
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά,
ο χαμένος τα παίρνει όλα!

(«Ο χαμένος τα παίρνει όλα», Γιάννης Αγγελάκας, Από την ομώνυμη ταινία του Νίκου Νικολαϊδη)
ΥΓ: δεν είναι ποίημα, αλλά αφού αναφερθήκαμε σε Αγγελάκα... δεν μπορούσα να μην ​

 

[Nascentes morimur]

Μη γκρινιάζεις που δε σου ήρθε η ζαριά,
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα.
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά,
ο χαμένος τα παίρνει όλα!

(«Ο χαμένος τα παίρνει όλα», Γιάννης Αγγελάκας, Από την ομώνυμη ταινία του Νίκου Νικολαϊδη)
ΥΓ: δεν είναι ποίημα, αλλά αφού αναφερθήκαμε σε Αγγελάκα... δεν μπορούσα να μην ​

Αγαπάμε Αγγελάκα , οπότε καλά το έβαλες!!

 

[Nascentes morimur]

M' εκείνα τα δάχτυλα που έκανε το σταυρό της στον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή,
μ' εκείνα ξεκούμπωσε το πουκάμισο της.
Γιώργος Σεφέρης

 

[RafAspa94]

Σὲ περιμένω παντοῦ (Τ. Λειβαδίτης)​

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

 

[Nascentes morimur]

Τα πλούτη σ'ένα συρτάρι παιδικής ηλικίας.
Κανένας μετέπειτα θησαυρός
δεν μπορεί να τα ανταγωνιστεί.
Αnna Kamienska, 1972