Μοιραζόμαστε ποιήματα

DrStrangelove · 16-04-12

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
τη λάμπα κρατώ ψηλά
να δούνε της γης οι θλιμένοι
να' ρθούνε να βρουν συντροφιά
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσα μας θα στέκει
ο πόνος του κόσμου αδελφός
να βρούνε γωνιά να ακουμπήσουν
σταμνί για να κάτσει ο τυφλός
και κει καθώς θα μιλάμε
θα' ρθει συντροφιά κι ο Χριστός

ποίηση Τάσου Λειβαδίτη μελοποιημένη από τον Θεοδωράκη πριν τρελλαθεί και τραγουδισμένο από την 'Αλκηστη πριν αρχίσει να αναρωτιέται αν ο Θωμάς είναι σπίτι.

Ερις · 19-04-12

Ἀφήγηση –Γιώργος Σεφέρης

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατί
κάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπες
σὰν αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσο
στὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα.
Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν, γυναίκες
ποὺ γερνοῦνε δύσκολα
αὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνες
σὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνες
καὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν ματιῶν.
Πηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους ποτὲ δὲν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα στὴ ράχη τῆς γῆς
μηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνης
ποὺ κατάντησε νὰ μὴν ἔχει σημασία.
Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ
μοναχὸ καθὼς περνοῦσε
γιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνια
γιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες
ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς.
Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει γιὰ τὸν ὕπνο
εἰκόνες φρίκης στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνου
πρόσωπα ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργή
Τὸν συνηθίσαμε εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχος
μονάχα ποὺ πηγαίνει κλαίγοντας ὁλοένα
σὰν τὶς ἰτιὲς στὴν ἀκροποταμιὰ ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένο
ξυπνώντας ἄσχημα κάποια συννεφιασμένη αὐγὴ
Τὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα
σὰν ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχετε συνηθίσει
καὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν γιατὶ δὲ βρίσκω
τίποτε ποὺ νὰ μὴν τὸ συνηθίσατε
Προσκυνῶ.

mindcircus · 21-04-12

Έλα απ’ το σούρουπο
και ζωντάνεψέ μας
μιαν ολάκερη εποχή,
φιλική, με το βήμα τ’ ελαφρύ
των αποφασισμένων, τρόμος
των τρομερών.
Εσύ που τα πάντα αψήφησες
ξέρω πόσο το θάνατο φοβήθηκες
μα πιότερο φοβόσουν
μιαν ανέντιμη ζωή.
Και καρφί έγινες στους δυνάστες
και με τους σκοταδιστές
δεν έσμιξες ποτέ. Μήτε ποτέ
λησμόνησες την ύβρι, κι από τα
εγκλήματα φως δεν είδαν κανένα»

Η ''αντάρτισσα'' Αντιγόνη του Μπρεχτ - εμπνευσμένος απο την τραγωδία του Σοφοκλή

Με συγκινεί αυτό το ποίημα και σκέφτηκα να το μοιραστώ με τον κόσμο. Με συγκινεί διότι αναφέρεται σε μια γυναίκα με θάρρος πού με νύχια και δόντια προσπάθησε να κρατήσει όρθια την ηθική και την πίστη της...
δε βολεύτηκε..
δεν πήγε με τη μάζα...
Θαυμάζω αυτές τις προσωπικότητες διότι έχουν υπάρξει πραγματικά γύρω μας στο παρελθόν, μας έχουν δώσει δύναμη και μας έχουν διδάξει πως ο φόβος είναι σύμβουλος χείριστος και πως η πίστη στα ιδεώδη είναι η μόνη λύτρωση.

Guest 986132 · 23-04-12

Μαρσέλ Προυστ - Ό,τι πολύ επιθύμησες

Ό,τι πολύ επιθύμησες, θά 'ρθει μια μέρα
χωρίς να το 'χεις επιδιώξει,
χωρίς να το 'χεις για δικό σου ονειρευθεί.

Ό,τι είχες επιδιώξει σε πόνεσε πολύ,
το χάρηκες, αλλά σε πόνεσε πολύ,
το έχασες στο τέλος κι έμεινες,
είπες πως η ζωή σου είναι
πικρία μεστή, κλειστή,
κι αφέθηκες να ζεις στη μοναξιά σου.

Ό,τι πολύ επιθύμησες, θα 'ρθει μια μέρα.
Ήλιος θα είναι, θα είναι θάλασσα,
θα 'ναι κάποιο βουνό,
μια ρεματιά πρωτόγνωρη,
η νύχτα στο βουνό,
μια ευφροσύνη πρωταγρίκητη,
μια τόλμη, ένα φρόνημα πρωτόφαντο,
κάτι ανεμώνες που θα φέγγουν στις πλαγιές,
κάτι ανεμώνες που θα μείνουν
ξεχασμένες στο χορτάρι σας,
σημάδι της πλαγιάς
όπου σου δόθηκε ο έρωτας,
μέσα στη νύχτα,
μες στην ομίχλη του βουνού,
κάτω απ' τα στίλβοντα άστρα.

Ό,τι πολύ επιθύμησες,
θά 'ρθει μια μέρα που θα το χάσεις.
Τόσο αναπάντεχα, τόσο άδικα, τόσο νωρίς.
Μα αυτό θα σε πληρώνει τόσο ως μέσα σου,
θα σ' έχει κάνει πλούσιο τόσο, τόσον ώριμο,
θα σ' έχει φέρει τόσο μέσα
στο όλο νόημα της ζωής σου,
της ζωής όλου του κόσμου,
που μια και κάποτε το απόχτησες,
το αξιώθηκες, σου μένει δώρο σου ακριβό,
βαθιά αναφαίρετο, που το κατέχεις εσαεί,
σάρκα της σάρκας σου,
χωρίς ν' αφήνει ούτε μια πτυχή κενή
για την ενέδρα της φθοράς και της πικρίας.

venividivici · 28-04-12

Πωλ Ελυάρ

Η αγαπημένη

Στέκεται ορθή στα βλέφαρά μου
και τα μαλλιά της μπλέκονται μες στα δικά μου.
Έχει το σχήμα των χεριών μου,
έχει το χρώμα των ματιών μου.
Βυθίζεται μες στη σκιά μου
σα μια πέτρα στον ουρανό.

Έχει τα μάτια της πάντ’ ανοιχτά
και δε μ’ αφήνει σ’ ύπνο να γείρω.
Τα όνειρά της μέσα στο φως
σβήνουν τον ήλιο
με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ
και να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω

Sal Paradise · 28-04-12

Ο μοχθηρός ψευτοφιλόπατρις του Κεφαλλονίτη Μικέλη Άβλιχου

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο
που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά
το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο
που η δυστηχία των άλλων τού γεννά.

Το φθονερό του μάτι το σβησμένο
που δείχνει βουλιμιά για συμφορά
μας εξηγούν γιατ' είναι διψασμένο
τ’ αχείλι του και πόλεμο ζητά.

Διψάει να ιδεί στα μαύρα φορεμένους
πατέρες και μαννάδες που μισεί,
να τους ιδεί στα δάκρυα τους πνιγμένους:

Θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή.
Για τούτο υπέρ Πατρίδος σκούζει, κράζει
Όρνιο, που για κουφάρια αναστενάζει!

~Χλόη~ · 28-04-12

Παράξενες μέρες έρχονται τώρα, πράγματα
παράξενα θα γίνουνε σε λίγο
τώρα που πια οι άνθρωποι δε με κοιτάζουνε στα μάτια
κι ενώ φαρσέρ πανέξυπνοι με πλησιάζουνε κάθε μέρα
γεμάτοι μ’υποσχέσεις ή απειλές,
όλοι δολοφόνοι να σκοτώσουν ύπουλα
και σιωπηλά με βρόγχους
είναι τόσα αυτά που με συνθλίβουν τώρα ακόμα
τόσα τα βράδυα που λυπημένος γυρίζω
το πρόσωπο στον τοίχο για να κλάψω (κανένας πια δε μου ξορκίζει το κακό)
που ούτε κι όταν πεθάνω δεν πρόκειται να ησυχάσω,
τυμβωρύχοι διαρκώς θα μπαινοβγαίνουν,
κοριτσάκια που θα μου φέρνουνε λουλούδια
κι εγώ τάχατες συγκινημένος θα τα παρασέρνω
με κάποια σοκολάτα,
συνωμότες τα μεσάνυχτα θα χτυπούνε συνθηματικά «άνοιξε, το σύνθημα είν ΆΙΜΑ»,
όλη νύχτα συμπλοκές σε μισοσκότεινες στοές,
συνθλιμμένο κρανίο, ανακάτεμα από μεβράνες
κι αίμα
τον βρήκαν παγωμένο το πρωί,
κάποιος ύστερα που φεύγει τοίχο-τοίχο,
με ύποπτη βιασύνη,
πανικός σα πάχνη τον φώτιζε καθώς
άρχιζε να φεύγει,

τ’άσπρο πουκάμισο του δολοφόνου που λένε,
κάποτε-κάποτε οι φίλοι που προβάλλουνε στα όνειρα
μ’ένα πλήθος άσπρα σκουλίκια στα μαλλιά
ν’αργοκουνιέται και ν’αναδύεται σιωπηλό,
και η νεκρή μου ερωμένη,
το κουφάρι της νεκρής ερωμένης
που δεν πέθανε ακόμη,
οι φίλοι στις ονειρώξεις που προτρέπουν
σε κοινής ωφελείας απαγχονισμούς
γενικεύοντας τα έσω,
το αίμα αντί για τους ανθρώπους που δεν
μπορούν να μας ανήκουν,
ανατριχιάζοντας που οι άνθρωποι μονάχα
στον εαυτό τους μπορούνε ν’ανήκουν, ενώ οι θλιβερές μεταπτώσεις
αρρωστημένου δολοφόνου
παντιέρα στ’αδιέξοδο, εντοπίζοντας τον πόνο,
παντιέρα στ’αδιέξοδο, ενοχές, ενοχές…
Σ’αγαπώ εδώ μέρες παράξενες έρχονται.

Ανδρέας Μιχελιουδάκης.

~Χλόη~ · 28-04-12

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές - αγκαλιά απ'τη μέση
μετρήσαμε τ'αμέτρητα τ'άστρα
κι εκείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μιά και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο - παιδιακίσα πράματα -
τον Ιούλιο κάποτε
γιαυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γιαυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
πρόσεχε σέ παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ' αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί.

Κατερίνα Γώγου- Ιδιώνυμο (1980)

carpe_nochtem · 09-05-12

Τα πάθη της βροχής ~ Κική Δημουλά

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ.
Όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία.
Τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη.
Πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ'αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ,εσύ,εσύ,
σαν όλα τ'άλλα νά'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ,εσύ,εσύ

lowbaper92 · 10-05-12

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη

Δεσμώτης · 10-05-12

Θαύμασα τον Παρθενώνα
και στην κάθε του κολόνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα.

Όμως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό κι ωραίο
σε μια σπορ Alfa Romeo.

Alfa Romeo του Ελύτη

Σεβαστή-Μαρία · 10-05-12

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Οταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!

Κ.Γ.Καρυωτάκης

Isiliel · 10-05-12

Αρχική Δημοσίευση από venividivici:
Πωλ Ελυάρ

Η αγαπημένη

Στην πρωτότυπη γλώσσα, τραγουδισμένο από τη Βενετσάνου:

---

'Ασπρη είναι η αρία φύλη
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

~Χλόη~ · 10-05-12

Όπως ο Κερέμ (Ναζίμ Χικμέτ)

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φως;

~Χλόη~ · 13-05-12

Φάτα Μοργκάνα (Νίκος Καββαδίας)

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνειο αρραβωνιάζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στην Πύλη δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.

~

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από την Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στο Αμανάτι
και η τέταρτη είν' έν' αγόρι μ' ένα μάτι.

Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα, τιμόνια και προπέλες.

Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' την Καντώνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.

Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης του ασυρμάτου,
και φυλλομετρά τον καζαμία.

Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στην κόλαση μπορντέλο

diotima · 14-05-12

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…

Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς
ποὺ ἀρνοῦνται
κλαῖνε λίγο
κι ὕστερα ἐνδίδουν
καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,
ἀερίζουν τὸ σπίτι
ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…

Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ του κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;

Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…

Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει

…

Τάσος Λιβαδίτης

~Χλόη~ · 15-05-12

Το τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης (Ο. Ελύτης)

"Κρίμας το κορίτσι" λένε
το κεφάλι τους κουνάν
Τάχατες για μένα κλαίνε
δε μ' απαρατάν!

Μες στα σύννεφα βολτάρω
σαν την όμορφη αστραπή
κι ό,τι δώσω κι ό,τι πάρω
γίνεται βροχή.

Βρε παιδιά προσέξετέ με
κόβω κι απ' τις δυο μεριές
το πρωΐ που δε μιλιέμαι
βρίζω Παναγιές

και το βράδυ οπού κυλιέμαι
στα γρασίδια καθενού
λες και κονταροχτυπιέμαι
ντρούγκου-ντρούγκου-ντρου.

Τη χαρά δεν τη γνωρίζω
και τη λύπη την πατώ
Σαν τον άγγελο γυρίζω
πάνω απ' τον γκρεμό.

Και μια ατμοσφαιρική μελοποίηση του ποιήματος από τους Ωχρά, που μ'αρέσει πολύ..

Loony · 15-05-12

Βράδυ- Κ. Καρυωτάκης
Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-,
τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρα μου,
ένα τραίνο που θα' ρχέται από μια άγνωστη χώρα,
τά χαμένα όνειρα μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...

e-sofia · 15-05-12

ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
Θέλει νεκροί χιλιάδες να'ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θε μου πρωτομάστορα μ'έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου πρωτομάστορα μ'έκλεισες μες στη θάλασσα

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
το'χουνε θάψει σ'ένα μνήμα του πέλαγου
Σ'ένα βαθύ πηγάδι το'χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσο

Θε μου πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές κι εσύ
Θε μου πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση

Loony · 15-05-12

Μόνο-Κ.Καρυωτάκης

Αχ, όλα έπρεπε να 'ρθούνε καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

Έτσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν' αφήσω κάποιο δείλι.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,
να παίζουνε τ' αστέρια 'κει σα μάτια
και σα να μου γελάνε.

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Guest 986132

Επισκέπτης

Τιμώμενο Μέλος

Δραστήριο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Επιφανές μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος