Μοιραζόμαστε ποιήματα

[parafernalia]

Επικίνδυνη Μοναξιά

Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου,
ψάχνω μεσ' σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω
εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του ματιού σου.
Αν έστω κι ένας μόνο απηχούσε
κάτι απ' τη δική σου ομορφιά,
θα του 'λεγα: "Λοιπόν, τι περιμένεις;
με τα καρδιά των παπουτσιών σου κάρφωσέ με".
και δε θα καρτερούσα πια γλυκό φιλί
ούτε μία τρυφερή περίπτυξη.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

[Nascentes morimur]

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη.


Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
«Ο δύσκολος θάνατος»

 

[H|M]

Ανατροφή

Λείπω
Λείπεις
Λύπη

Οικόσιτο ρήμα.
Το είχε δέσει η μάνα
μ' ένα λουρί από το πόδι μου
για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη
λύπη.
Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά, στο τρίτο πρόσωπο βγάζει τη μάσκα
και απλώνεται
με ήττα.

(Εκτός κι αν κάτι
δεν έμαθα καλά.
Από παιδί.)

Αντιγόνη Βουτσινά

 

[Nascentes morimur]

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μ. Αναγνωστάκης

 

[Nascentes morimur]

Δεν ξέρω πια δεν είμαι βέβαιος για τίποτα
για σένα μόνο ξέρω και τη μοναξιά
Είσαι μακριά κοστίζει το τηλέφωνο
πόσες φορές τη μέρα να μιλήσουμε
σαν τη φωνή κανένα γράμμα δε φορτίζεται

Αν είμαι μ’ άλλο σώμα δε σου δίνω απάντηση
χαμηλωμένο τό'χω σ’ άλλη κάμαρη
φοβάμαι θα με νιώσεις από τη φωνή
δεν θέλω, δεν μπορώ να υποκρίνομαι
έμπλεξα άσχημα μαζί σου, λύσε με

Τα σώματα που γδύνω και φιλώ για χάρη σου
δεν έχουν το δικό σου το μυστήριο
ξέρω εκ των προτέρων τι θα βρω,
τι θα τους πω, τι θα μου πουν πιο ύστερα
στο χάος του κορμιού σου έχασα το μπούσουλα

Αν είμαι μ’ άλλο σώμα δε σου δίνω απάντηση
και δεν μπορώ να δω, ποτέ δε χαίρομαι
απείλησε με, βρίσε, κλείσε το τηλέφωνο
βάλε το ταίρι σου να μου το πει ξεκάθαρα
έχω ξεχάσει ξεγνοιασιά τι λέγεται

Γιώργος Ιωάννου,
Δεν ξέρω πια

 

[parafernalia]

Σάρα Κέϊν

Μια βαθιά βαθιά πνιγμένη σιωπή

Αλλά έχεις φίλους
Βαθιά σιωπή

Έχεις πολλούς φίλους. Τι τους προσφέρεις για να σε υποστηρίζουν;
Βαθιά σιωπή

Τι τους προσφέρεις για να σε υποστηρίζουν;
Βαθιά σιωπή

Tι τους προσφέρεις;
Σιωπή

Μια ενοποιημένη συνείδηση κατοικεί στην σκοτεινή αίθουσα των δεξιώσεων κοντά στο ταβάνι του μυαλού. Το πάτωμα του ανασηκώνεται σαν χιλιάδες κατσαρίδες μόλις μια αχτίδα φωτός μπαίνει. Οι σκέψεις ενώνονται σε ένα από κοινού συμφωνημένου γεγονότος όχι πια εξόριστου καθώς οι κατσαρίδες περιλαμβάνουν μια αλήθεια που κανείς ποτέ δεν θα προφέρει.

Και ήρθε νύχτα που τα πάντα μου αποκάλυψε
Πως μπορώ ξανά να μιλήσω;

Και το πληγωμένο ερμαφρόδιτο που μόνο τον εαυτό του εμπιστευόταν βρίσκει το δωμάτιο να πλημμυρίζει πραγματικότητα και ικετεύει ποτέ να μην ξυπνήσει από τον εφιάλτη.

Και ήταν όλοι εκεί
Κανείς δεν έλειπε
Και γνώριζαν το όνομά μου

Καθώς εγώ βούλιαζα σαν σκαθάρι στις καρέκλες τους

Θυμήσου το Φως. Πίστεψε στο Φως.

Μια στιγμή διαύγειας πριν το αιώνιο Φως

Μην με αφήσετε να ξεχάσω

απόσπασμα απ' το 4:48 Ψύχωση (1998)
​

 

[Nascentes morimur]

Mε βιασύνη εμπιστεύομαι τις ιδέες μου,
μη με προλάβουν πράγματα φοβερά.
Τις εμπιστεύομαι σε ανθρώπους που δεν με προσπέρασαν,
προσφέρω το άγραφο κείμενο ώστε να υπάρξει,
να μείνει στην ακοή αυτών των ανθρώπων.
Σαν μια αγρύπνια στάζει μέσα μου η μοίρα των ανθρώπων
κι ακριβώς μέσα μου τελειώνουν οι άνθρωποι..
Συνορεύω
Γιατί ζωή είναι οι άλλοι..
και η ζωή είναι όταν οι άλλοι σε ακουμπάν..
γιατί η ψυχή φροντίζει για ότι είναι ανοιχτό
και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει
να τα χωρέσει μέσα της και να τα προστατεύσει.
Γιατί η ψυχή μας είναι το πάν
και ο νους μια κούφια και βέβηλη πράξη.
Τα παιδιά που τρέχουν και παίζουν στο δρόμο
κυλάν στο πλατύ δρόμο
σαν τρυφερό δάκρυ πάνω στο μάγουλο.
Μια πληγωμένη νύχτα που απέπνεε με κόπο
έσπασε ένα μπουκάλι λύπη εδώ,
όσο περισσότερο ανθρώπινη είναι η μοίρα του ανθρώπου,
τόσο πιο φοβερή είναι.
Γνώση είναι μια απέραντη ερημία της ψυχής.
Ζωή σημαίνει πράξη
όμως στην εποχή μας βιώνουμε την εξάντληση,
αυτές είναι οι οικογένειες των ανθρώπων.
Ραγισματιές από όπου οι άνθρωποι μπαίνουν στον κόσμο.

Γιώργος Χειμωνάς

 

[Guest 709611]

Εγχειρίδιο Πολέμου – Απόσπασμα Μπέρτολτ Μπρεχτ (Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη...)

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε :
Πόλεμος και Ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά.
Όμως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους
μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα.

Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από τη μάνα.
Έχει τα δικά της
απαίσια χαρακτηριστικά.

Ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο
η ειρήνη τους.

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
μιλάνε για ειρήνη
ο απλός λαός ξέρει
πως έρχεται ο πόλεμος.

Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο
οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί.

Στον τοίχο, με κιμωλία γραμμένο :
“Θέλουνε πόλεμο”.
Αυτός που το ́χε γράψει
έπεσε κιόλας.

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε :
Να ο δρόμος για τη δόξα.
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε :
Να ο δρόμος για το μνήμα.

Ο πόλεμος που έρχεται
δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν
γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.
Όταν τελείωσε ο τελευταίος,
υπήρχαν νικητές και νικημένοι.
Στους νικημένους, ο φτωχός λαός
πέθαινε από την πείνα. Στους νικητές
ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.

Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν
πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
είναι του εχθρού τους η φωνή.
Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
είναι ο ίδιος τους ο εχθρός.

Νύχτα.
Τ’ αντρόγυνα
ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους.
Οι νέες γυναίκες
θα γεννήσουν ορφανά.

Στρατηγέ, το τανκ σου είναι δυνατό μηχάνημα.
Θερίζει δάση ολόκληρα, κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται οδηγό.

Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο.
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο, κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει
βάρος πιο πολύ.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται πιλότο.

Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέφτεται...

 

[Nascentes morimur]

Σ. Παστάκας

 

[Nascentes morimur]

Ίσως, άνθρωπε,
να ήμουν πολύ σκληρός
μαζί σου. Δεν ήξερα
πως τα μικρά σου
ξυπνάνε συχνά
μες στο ύπνο τους
κι εσύ όλη νύχτα
μένεις ξάγρυπνος
δίπλα στο παιδί σου.
Ένα από τα παιδιά μου
δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει
όπως τ’ άλλα.
Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά
με τρώει η ανησυχία.
Ξυπνάω και νιώθω έναν
πυκνό ιστό αράχνης
στο μυαλό μου.
Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται
τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω
γιατί μ’ έχουν ανάγκη,
αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Συγχώρησέ με, άνθρωπε,
βιάστηκα να σε κρίνω.
Τώρα καταλαβαίνω
το φορτίο που κουβαλάς.




H Παλινωδία του Κορακιού
Ρότζερ Ρόμπινσον

 

[parafernalia]

Κάνω το δικό μου και εσύ κάνεις το δικό σου
Δεν υπάρχω σε αυτό τον κόσμο για να ζήσω σύμφωνα με τις προσδοκίες σου,
Και δεν είσαι σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσεις σύμφωνα με τις δικές μου.
Εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ,
Και αν κατά τύχη βρούμε ο ένας τον άλλο, θα είναι πολύ ωραία,
Εάν όχι, δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε.

Gestalt Therapy Verbatim, αλλιώς “Η Προσευχή του Fritz Perls”, 1969

 

[Nascentes morimur]

Σκοτωμένοι, σκοτωμένοι, κι άλλοι κι άλλοι.
Ουρανός πώς να βγάλει τα μαύρα του

Πόλεμοι, χρόνια, σκοτωμένοι.
Περισσότερο γερνάνε οι μητέρες.

Στον μαυροπίνακα της νύχτας
μ’ ένα κομμάτι κιμωλία γράψε:
φως, φως, φως.
Ποιητής είσαι.

Σήμερα σκοτώσαν δώδεκα παλικάρια.
Δώδεκα μαυροφορεμένα χελιδόνια
κάθισαν στα όρθια ντουφέκια τους.

Η μητέρα πέθανε.
Ο πατέρας πέθανε.
Οι ποιητές εξορίστηκαν.
Δε βγαίνουν τα φύλλα των δέντρων,
δε βγαίνουν οι σημαίες,
δε βγαίνει ο ήλιος.
Κι ακόμη περιμένουμε

Στον μαυροπίνακα της νύχτας
μ' ένα κομμάτι κιμωλία γράψε:
φως, φως, φως.
Ποιητής είσαι.
Πατρίδα μου είναι
ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο
χωρίς πύλη.
Μπαίνω απ' τον αέρα.

Φερεϋντούν Φαριάντ

 

[parafernalia]

Παρελθόν

Ας γράψουμε λοιπόν ένα γράμμα
με παραλήπτη ανύπαρκτο
κι όπως περπατάμε
ας το αφήσουμε να μας πέσει, τάχα,
κατά τύχη στο δρόμο.

Αύριο, μεθαύριο,
θα το βρουν ξεθωριασμένο απ΄τη βροχή
και τότε θα’ χει πάρει
όλο το νόημά του.

Τάσος Λειβαδίτης

 

[parafernalia]

Εγώ υπάρχω

Κάτω απ' την κυανή αιχμαλωσία τ' ουρανού
είμαι ο ταμίας της τύχης μου.
Φίλος του νερού άνωθεν
κι ο ουρανός
συνάλλαγμα της ταπείνωσής μου.

Νίκος Καρούζος
6 ποιήματα για το θήλυ απο την συλλογή "η πρώτη εποχή"

Pierre Boucher (1908-2000)

 

[Nascentes morimur]

Πάντα Κάτι Μένει

Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να `σαι συνεπής

Τότε θα `σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα `σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά

Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα `ναι σαν τοπίο στη φωτιά

Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί

Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς

Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα `ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς.

Μάνος Ελευθερίου

 

[parafernalia]

Siboney ή αλλιώς το πεθαμένο παραμύθι

νυχτωδία
αϋπνία
τετράποδο
κορδέλα
τριαντάφυλλα
φιλί
βιολιά
σσσσσ
μαχαίρι
πέτρα
κίτρινο
φάρος
ποντίκι
καθαριότητα
τυραννία
μυρμήγκι
μελανό
μην
κλαδί
πάλεψε
εσύ
έρευνα
όχι
πες
τόσο
κάτι
νησί
ναι
μαραίνομαι

Ανώνυμος

 

[Nascentes morimur]

Ποιά είναι η αληθινή η φάτσα του προσώπου;
Σπουδαίο πρόβλημα για την ανθρώπινη τη ράτσα
μέχρι να βρουν την άκρη
με την ίδια τους τη φάτσα.

Άγνωστο στους ανθρώπους είναι
το «εγώ» το δικό τους
Λίγοι είν’ αυτοί που ξέρουν
τον εαυτό τους.

Χουβαρντάς αυτοβαπτίζεται ο σφιχτός,
σαν σοφό τον εαυτό του έχει ο χαζός.
Ο Παντοδύναμος στενοχωριέται καμιά φορά, σκουλήκι είμαι!
Και το σκουλήκι άφοβα σφυρίζει, Θεός είμαι!

Σέρνονται ιταμά τα ερπετά επάνω,
κραυγάζει ο δειλός, γενναίος είμαι!
Μονάχα ο ελεύθερος ο άνθρωπος
πιστεύει: σκλάβος είμαι!

Η Φάτσα Του Προσώπου
Γεβγένι Γεφτουσένκο

 

[Nascentes morimur]

Έτσι γίνεται το ποίημα

Χωρίς ολόκληρες αναπνοές
Έχοντας το βλέμμα στραμμένο
Στους φεγγίτες
Τα σώματα συστρέφοντας μες στην ομίχλη
Μικρά παιδάκια έπαιζαν
Και των πουλιών το μαύρο χάιδευε το νερό.
Από καθρέφτες
Πιο πολύ σπασμένους
Έβλεπα τη ζωή τους χαλκοπράσινη
Να μένει άχρηστη στο δρόμο.
Οι αναμνήσεις καίγονταν σε σιγανή φωτιά
Σαν εικονίσματα στη λίμνη του μυαλού.
Οι αρτηρίες, οι απολήξεις των βολβών
Τα οστά, όλα σε μια σακούλα.

Έτσι γίνεται το ποίημα.
Επίσκεψη στο σπίτι του νεκρού
Το τσάι στη βεράντα
Μια μπούκλα, τα όνειρα του δύτη
Που γλιστράνε στον αφρό
Η πέστροφα και ο δημιουργός
Ανάσκελα στη μέση του Στρυμόνα.

Τις ώρες της αναμονής
Τρίβεις τα κόκαλα
Με σάλια νιότης
Σηκώνεις πλάκες
Κι όταν γεμίσεις στάχτες
Που σου κλέβουνε το φως
Γράφεις τον πρώτο στίχο:
Χωρίς ολόκληρες αναπνοές.
Τα άλλα έρχονται σαν βροχή.

Α. Ίσαρης

 

[parafernalia]

Ναζίμ Χικμέτ – Τραγούδι (απόδοση Γιάννη Ρίτσου)

Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας.
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
ω, μην τρομάζετε καθόλου που είμαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει.

Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα,
μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.

Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
όλη-όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συγνεφιασμένο.

Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
τι το παιδί που σαν κομμάτι εφημερίδα κάηκε
δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.

Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.

Vietnam Veterans Against the War, Philadelphia, 1976.

 

[parafernalia]

Renzo Novatore, Ποιήματα​

Ι.

Μαύρα λάβαρα στον άνεμο
βαμμένα με αίμα και ήλιο
Μαύρα λάβαρα στον ήλιο
ουρλιαχτό δόξας στον άνεμο!

Χρειάζεται να επιστρέψουμε στις ρίζες
Να πιούμε νερό απ’ τις αρχαίες πηγές! …

Χρειάζεται να επιστρέψουμε στον ηρωικό αναρχισμό

στο ατομικό
βίαιο
αλόγιστο
ποιητικό
αποκεντρωτικό

Spoiler

ΘΡΑΣΟΣ!!!

Και χρειάζεται να επιστρέψουμε με κάθε κομμάτι του σύγχρονού μας ενστίκτου
κάθε κομμάτι της νέας μας αντίληψης για τη ζωή και την ομορφιά
κάθε κομμάτι του υγιούς και συνειδητού πεσιμισμού μας
που δεν είναι παραίτηση ή αδυναμία
αλλά ανθισμένο λουλούδι της πληθωρικής ζωής.

Είμαστε οι αληθινοί μηδενιστές της πραγματικότητας
και οι πνευματικοί κατασκευαστές των ιδεατών κόσμων

Είμαστε καταστροφικοί φιλόσοφοι και δημιουργικοί ποιητές

Περπατάμε μες στη νύχτα
μ’ έναν ήλιο στο τσερβέλο·
και με πυρωμένα μάτια
δύο πελώρια χρυσά αστέρια.

Περπατάμε…

II.

Κάμποσα χρόνια πριν
όλοι οι βασιλείς της γης κι όλοι οι τύραννοι του κόσμου
διέσχισαν το κατώφλι του χρόνου και
(γυρνώντας την πλάτη στην αυγή) κάλεσαν
(διά βοής) τα φαντάσματα του παρελθόντος:
του πιο ζοφερού παρελθόντος!

Οι φωνές των τυράννων και των βασιλέων
ενώθηκαν ακόμα και με τις βραχνές
φωνές όλων των μεγάλων σπαγκοραμμένων του πνεύματος
της τέχνης, της σκέψης και της ιδέας!

Κι απ’ τις φωνές των τυράννων, των βασιλιάδων και των σπαγκοραμμένων,
φαντάσματα και πνεύματα σηκώθηκαν απ’ τους τάφους τους
κι ήρθαν να χορέψουνε ανάμεσά μας…

Το «κράτος»
η «φυλή»
η «πατρίδα»
γίναν τα μακάβρια σύννεφα που ’καναν έφοδο στους ουρανούς
απειλητικά φαντάσματα που κρύψανε τον ήλιο·
που μας πετάξαν πίσω στη σκοτεινή νύχτα
των μακρινών μεσαιωνικών χρόνων…