Μοιραζόμαστε ποιήματα

[parafernalia]

Μη βασανίζετε τα ποιήματα δε πρόκειται να ομολογήσουν​

Τους ζητώ να πάρουν ένα ποίημα
και να το κρατήσουνε ψηλά στο φως
σαν φιλμ χρωματιστό

ή ν’ ακουμπήσουνε το αυτί τους στο μελίσσι του.
Λέω, ρίξτε ένα ποντίκι μες στο ποίημα
και δείτε το ν’ αναζητά την έξοδο,

ή περπατήστε στο δωμάτιο του ποιήματος
ψάχνοντας τους τοίχους για το φως.

Θέλω -τους λέω- να κάνετε θαλάσσιο σκι
στην επιφάνεια ενός ποιήματος
γνέφοντας στ’ όνομα του συγγραφέα στην ακτή.

Μα το μόνο που θέλουν να κάνουν
είναι να δέσουνε το ποίημα με σχοινί σε μια καρέκλα
και να το βασανίσουν μέχρις ότου ομολογήσει.

Ξεκινούν να το χτυπούν μ’ έναν σωλήνα
ώστε να μάθουν τι πραγματικά σημαίνει.

Billy Collins

 

[Nascentes morimur]

Μιχάλης Κατσαρός​

Τὸ σχῆμα μου​

Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω τὸ σχῆμα μου
ὅπως συντρίβεται σὲ δυὸ λιθάρια
θὰ σκεφτῶ ὑπόχρεος ἀπέναντί σου
θὰ στήσω τὴ φοβερὴ ὀμπρέλα μου
μὲ τὶς μπαλένες ἀπ᾿ τὸ πρόσωπό μου
μαύρη ὑγρὴ ἀκατανόητη
ἀπ᾿ τὸν καιρὸ ποὺ ἤτανε ἀσπίδα
ποὺ ἦταν ταπεινὸ κυκλάμινο
καὶ μιὰ ρομφαία.

Θέλω νὰ μιλήσω ἁπλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη
τῶν ἀνθρώπων
καὶ παρεμβαίνουν οἱ θύελλες
παρεμβαίνει τὸ πλῆθος
τὸ στῆθος μου
τὸ τρομερὸ ἡφαίστειο ποὺ λειτουργεῖ
κάτ᾿ ἀπὸ πέτρες.
Τὰ φριχτὰ ἐρωτήματα παραμένουν ἐπίμονα
μαῦρα ὑγρὰ ἀκατανόητα
παραμένουν ἐπίσημα
σὰν σαρτεβάλια.
Ὅσο ἀπ᾿ τὶς μικρὲς καλύβες νὰ γελοῦν
ὅσοι οἱ χωρικοὶ νὰ μπαίνουν στὰ ἐργοστάσια
ὁ πύργος μας καίγεται
θ᾿ ἀφήσουν ἐποχὴ οἱ ἔνδοξες μέρες
ὅλα τ᾿ ἀπόκρυφα χειρόγραφα θὰ ἐπιστραφοῦν
ἀπὸ σοφοὺς καὶ μάντεις.

Μετὰ τὸ θέμα μας χάθηκε.
Δὲν ἔχομε τίποτα νὰ σᾶς ποῦμε
ἔτσι ποὺ ὅλα προδοθήκανε
ἔτσι ποὺ ὅλα λύσαν τοὺς ἁρμοὺς
ἀπὸ πίστη σὲ πίστη
ἀπὸ ὑπόγειο σὲ ὑπόγειο
ἀπὸ πρόσωπο σὲ πρόσωπο
δὲν ἔχομε τίποτα νὰ σᾶς ποῦμε.

Βαθιὰ στὶς ρίζες τοῦ δέντρου σας
μαζὶ μὲ τοὺς τυφλοπόντικες
μαζί με τοὺς καταποντισμένους πίθηκους
σὲ σκοτεινοὺς ὑποχθόνιους κρότους
ἀσθμαίνοντας μετατοπίζομαι
-ἀνακατωμένοι οἱ βρόγχοι-
βαθιὰ στὰ ξερὰ λιβάδια σας πέφτει καινούργια
ἀθόρυβη βροχὴ
ὅπου συντρίβει
ὅπου ἀνθίζει τὰ χέρια μας ἀπ᾿ τὶς δικές σας
πληγές
ὅπου γεμίζουν τ᾿ ἄδειά μας σταμνιὰ
κερὶ καὶ μέλι.

Κάποτε θ᾿ ἀνεβοῦμε καθὼς προζύμι
ὁ σιδερένιος κλοιὸς θὰ ραγιστεῖ
τὰ ὄρη σας ὅπως πυκνὰ σύννεφα θὰ χωριστοῦν
οἱ κόσμοι θὰ τρίξουν
στὶς ἔντρομες αἴθουσες οἱ ρήτορες θὰ
σωπάσουν
καὶ θ᾿ ἀκουστεῖ ἡ φωνή μου:
«Οἱ νέοι πρίγκιπες μὲ σάλπιγγες καὶ νέες
στολὲς
οἱ νέοι συμβουλάτορες οἱ νέοι παπάδες
οἱ πρόεδροι καὶ τὰ συμβούλια καὶ οἱ ἐπιτροπὲς
ὅλοι οἱ μάγοι προφεσόροι…»

Περιμένετε αὐτὴ τὴ φωνή.
Ἔτσι θ᾿ ἀρχίζει.

 

[parafernalia]

Ερωτική εξομολόγηση

Το χέρι σου στο χέρι μου,
αρκεί να το θέλεις.

Μικρός μύθος

«Αχ», είπε ο ποντικός,
«μικραίνει ο κόσμος κάθε μέρα.
Μεγάλος ήταν στην αρχή,
κι εγώ τον έτρεμα,
έφευγα κι ήμουν τυχερός,
που έβλεπα από μακριά
τοίχους δεξιά κι αριστερά,
γρήγορα όμως να συναντιούνται,
κι εγώ στο τελευταίο να βρίσκομαι δωμάτιο,
και στη γωνιά μπροστά μου η φάκα».
«Απλά πρέπει να στρίψεις»,
είπε στον ποντικό η γάτα
και τον κατάπιε.

Franz Kafka

 

[Nascentes morimur]

«Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
καυτό σακατεμένο μου διαμάντι
γυμνό κορμί της θάλασσας που έπαιξες
χορδές του αέρα μέσα στα μαλλιά μου

Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
ηλεκτρισμένα μάτια στο σιργιάνι
η μουσική στα σφαιριστήρια της αγάπης
το πυροτέχνημα τού ήλιου στη φωνή μου
Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω»

Νίκος Α. Ασλάνογλου

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

Blessing in the chaos

To all that is chaotic
in you,
let there come silence.

Let there be
a calming
of the clamoring,
a stilling
of the voices that
have laid their claim
on you,
that have made their
home in you,

that go with you
even to the
holy places
but will not
let you rest,
will not let you
hear your life
with wholeness
or feel the grace
that fashioned you.

Let what distracts you
cease.
Let what divides you
cease.
Let there come an end
to what diminishes
and demeans,
and let depart
all that keeps you
in its cage.

Let there be
an opening
into the quiet
that lies beneath
the chaos,
where you find
the peace
you did not think
possible
and see what shimmers
within the storm.

https://en.wikipedia.org/wiki/John_O'Donohue

 

[BeatrixKiddo]

Γιάννης Ρίτσος - Η Σονάτα του Σεληνόφωτος (Αγαπημένη μου ποιητική συλλογή)

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

 

[Nascentes morimur]

Κυριακή πρωί
Κι ανάμεσα στα χείλη σου
Εξαφανίζεται ο χρόνος

Κυριακή πρωί
Κι ανάμεσα στα δόντια σου
Λάμπει το μήλο της ηδονής

Τάκης Βαρβιτσιώτης​

Spoiler: Vision - Peter Hammill

 

[Euge.loukia]

Κι αν οι κρύες μηχανές δουλεύουν,
μη φοβάσαι φίλε μου.
Όταν οι σχολαστικοί μας δίδασκαν
τους άψυχους νόμους που ορίζουν το μέλλον,
οι ψυχές μας είπαν κρυφά:
Ίσως, μα υπάρχει και κάτι άλλο!

G.K.Chesterton.

 

[EvanescenceQ]

Ε. Τζατζιμάκη «Το δώρο»

 

[EvanescenceQ]

"Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός, αν κρίνεις απ' τα σύννεφα." - Ο.Ελύτης

 

[yorkie]

Αγαπητή φίλη,

Το γράμμα σου κακός Ερμής μαντατοφόρος.
Χρεοκοπία σου μού αναγγέλλει.
Να λυπηθώ έχω να σού δώσω.
Αν ,όμως, μου ζητάς
δάνειο παρηγοριάς, δε μου ‘χει μείνει λέξη.

Με βρήκανε και μένα πολλών λαθών πτωχεύσεις.
Ήτανε λάθος σου να ανοίξεις σε μία ξένη χώρα μπουτίκ με αληθινά κοσμήματα-αντίγραφα περίτεχνα
αυθεντικής προγόνων ελληνικότητας.
Ρίχνεις το φταίξιμο στα φο μπιζού.
Δεν πρόκειται για μόδα.
Είναι παλιά προτίμηση το ψεύτικο.
Περίτεχνο αντίγραφο αυθεντικής πραγματικότητας.
Τέλεια επεξεργασμένο από τη μεγάλη ζήτηση.
Δεν αλλοιώνεται. Η αφθονία του αμετάβλητη.
Η εύκολη τιμή του το κάνει προσιτό
σε κάθε μικρομεσαία πλάνη.
Και να το χάσεις, πάλι συμφέρει.
σου έρχεται φθηνότερα να κλαις για ένα ψέμα.

Αγανακτείς να συνωστίζονται τόσοι θαυμαστές.
Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα σου
και μέσα ψυχή να μην μπαίνει.
Έτσι γίνεται. Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα
θορυβούμε οι λάτρεις της αλήθειας.
Ποιά ψυχή διαθέτει το μή αναγραφόμενο
κόστος της απόκτησης;

Εξάλλου ας μην κρυβόμαστε.
Κάθε αλήθεια δεν είναι όλη χρυσός
μήτε όλο πολύτιμοι λίθοι.
Δεν σ' αγαπώ.
Χρυσή αλήθεια είναι αυτό
ή ουράνιο που σου ασπρίζει το αίμα;
Πολύτιμοι λίθοι είναι
ή άγριος λιθοβολισμός;

Ρίξου λοιπόν στα φό μπιζού.
Τι λες, κουτός είναι ο θάνατος
που προτιμά την ψεύτικη ζωή μας;


Κική Δημουλά - «Αληθινή Απάντηση»

 

[hl_amhxanos]

 

[parafernalia]

γράμματα

που σε έντυσαν

λόγια που έπαλλαν

ματαίωση

σέρνουν ένα πρόσωπο

που θα χαθεί

στιγμή

η μόνη υπάρχουσα

στο βάθος

ενός

ήλιου

 

[EvanescenceQ]

Γρηγόρης Σακαλής, Λέξεις

Σκέφτομαι μερικές φορές με ποιές λέξεις να χαρακτηρίσω τους ανθρώπους που είναι βολεμένοι στην παρούσα κατάσταση μέχρι το λαιμό σ΄ένα σύστημα που είναι ταξικό, άδικο, τοξικό κι απολαμβάνουν τ΄αγαθά του μα ύστερα λέω ας μη πω τίποτα ας τους χαρακτηρίσει ο καθένας με τις δικές του λέξεις αυτό το σύστημα που τα χρήματα είναι η κυρίαρχη αξία ίσως έτσι να είναι καλύτερα ίσως έτσι να είναι δικαιότερα.

 

[EvanescenceQ]

Α. Χιόνης «Κέρδος»

 

[Nascentes morimur]

“Stranger, you have reached a
fabulous land― in winter, the
abode of swans, magnolia buds
and black leaves
secretly feeding the earth―
memory snaked into tree roots.
In spring, you will feel life
changes
bubble up in your blood like
early wine,
and your heart will be lighter
than
the flight of gossamer pollen.
Stranger, in summer, you will
drink deeply
of a curious local wine,
fortified with herbs cut with
a silver knife
when the moon was new.
Who knows what freedoms
will dazzle your path like
fireflies?
And I promise you, in the fall
you will give up the search and
know peace
in the fragrance of apple wood
burning.
You will learn how to accept
love
in all its masks, and the
universe
will sing here more sweetly
than any other place”

D. Stewart

Spoiler: Mark Lanegan Band - Waltzing In Blue

 

[Aleksa]

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς δυο τόσο βελουδένια ζώα
όπως η γάτα και η ποίηση
έχουν γυαλόχαρτο για γλώσσα

Αργύρης Χιόνης

 

[EvanescenceQ]

Έτσι απλά
Έτσι απλά φεύγουν μια μέρα εκείνοι που αγαπήσαμε στρίβουνε στη γωνιά του δρόμου χωρίς ούτε ένα νεύμα αποχαιρετισμού. Τώρα το σπίτι έχει περισσότερο χώρο μετακινούμε κάποια έπιπλα συγυρίζουμε έχουν μείνει κάτι παλιά χαρτιά στο τραπέζι αποδείξεις και λογαριασμοί εμείς διακριτικά τα μαζεύουμε αλλά όταν πάμε να τα κάψουμε αυτά δεν καίγονται τσουρουφλίζονται στα δάχτυλά μας τα σκίζουμε σε μικρά κομμάτια τα θάβουμε στον κήπο με το βράδυ να τα πάλι στο τραπέζι κιτρινισμένα καψαλισμένα στις άκρες κι εμείς μπαινοβγαίνουμε αφηρημένα στο σπίτι που έχει τώρα περισσότερο χώρο γιατί ένας ένας φύγαν εκείνοι που αγαπήσαμε έτσι απλά κι αθόρυβα μια μέρα έστριψαν στη γωνιά του δρόμου.

Αμαλία Τσακνιά -Τα ποιήματα

 

[parafernalia]

Σημάδια στο σκοτάδι

Θερίζει ο άνεμος
ανασαίνοντας μαύρη γη
πρόσωπα τυπωμένα στα βλέμματα
ξεπαγώνουν στα σκοτάδια
κι ανακατεύουν μυστικά και μνήμες.
Σμιλεμένοι νεκροί στρατιώτες
συνωμοτούν με αλλόκοτα λόγια
μετρώντας τη ζωή
μέσα απ' του τρελού το μίλημα
από τα όνειρα των τυφλών
κι από την έκφραση του προσώπου
αυτών που πληγώνονται
με τα τραύματα των άλλων.

Ξημερώνει κι ο ήλιος ξεκινά πάλι
τη φωτοσύνθεση της ζωής
λευκά αγάλματα
φυτεμένα στο ενυδρείο
κοιτούν μια ακόμα χαμένη μέρα
μια γερασμένη, χωρίς φιλοδοξία ιδέα
εκφέρεται στο χώρο ταφής της
ένας ξεχασμένος στον κόσμο άνθρωπος
δε θυμάται πια πότε
για τελευταία φορά αγαπήθηκε.

Πολλά αντέχουν ακόμα, όμως
κάποιες φορές

η ελπίδα γίνεται επικίνδυνη.

Γιάννης Μπερούκας
από τη συλλογή του Διάφανη παραίσθηση, εκδ. Οδός Πανός, 2

Spoiler

 

[parafernalia]

Όλο και πιο γυμνά​

Όλο και πιο γυμνά

Όλο και πιο άναρθρα

Όχι πια φράσεις

Όχι πια λέξεις

Γραμμάτων σύμβολα

Αντί για την πόλη η πέτρα

Αντί για το σώμα το νύχι

Ακόμα πιο πολύ: μια αιμάτινη

Σκοτωμένη κηλίδα

Πάνω στο μικροσκόπιο.


Μανόλης Αναγνωστάκης