για να συνεχίσω με την προηγούμενη συζήτση μου...
οι φίλοι που έχω στο πανεπιστήμιο:
-Με γνώρισαν και μου είπαν ξεκάθαρα ότι με κάνουν παρέα επειδή είμαι καλός στα μαθήματα και με θέλουν ως μελλοντική γνωριμία.
(Είχα άτομα που ξαφνικά μόλις έμαθαν κάποια επιτεύγματα μου στη σχολή και καθώς δεν μου μιλούσαν ξαφνικά μετά από χρονια μου στέλνουν "χαθήκαμεε θελεις να βγουμε έξω". Φυσικά και δεν απάντησα)
-Φϊλοι οι οποίοι μόλις τους πω ένα πρόβλημα πετάνε το "κι εγώ", "'έχω κατάθλιψη", "το αγόρι μου δεν μου μιλάει" με συνέπεια να γίνομαι ο προσωπικός ψυχίατρος που ακούω τα ίδια και τα ίδια με τις ώρες, ενώ δίνω συμβουλές. Πράγμα που μου αρέσει, να βοηθάω... αλλά, θέλω κάπου κι εγώ να πω τα δικά μου.
-Φίλοι που αν δεν κάνω κίνηση ή δεν στείλω μήνυμα, δεν θα μου στείλουν ποτέ.
-Φίλοι που λένε ότι με αγαπάνε αλλά θέλουν να με αλλάξουν "Είσαι αρκετά αγνός, αθώος, πρέπει να μάθεις να παραβαίνεις τους κανόνες, να αντιγράφεις, να είσαι κακός με τους πάντες, θα σε ξεσκίσουν στο μέλλον και όλοι θα σε πατάνε, γίνε πιο πονηρός"
Welp αυτή είναι στο πανεπιστήμιο που μαντέψτε... μόλις τελειώσω μόνο ένα γεια θα λέω κάθε ένα χρόνο
Οι πραγματικοί μου φίλοι στο μέρος μου:
- Βγαίνουμε και μιλάμε περι ψυχής και υδάτων, κάνουμε πλάκες και ο ένας ακούει τον άλλον. 10+ χρόνια φιλίας, αδελφική, πραγματική και χρυσή
Είναι θέμα τύχης, αυτό που συμβούλεψα και θα συμβουλέψω: Να αγαπάτε τον εαυτό σας και να τον δείτε ως φίλο. Μόλις το κάνετε αυτό θα έρθουν και τα υπόλοιπα αλλά άξιας εμπιστοσύνης πρώτα είναι το ίδιο σου το είναι κι αν είσαι τυχερός οπως κι εγώ μπορεί μια φιλία...
Το πιο ωραίο που μου είχε πει ένας από το πανεπιστήμιο μου (ο πρώτος)
"Εσύ γιατί δεν κόπηκες εφόσον στο πρώτο θέμα εξέτασης έγραψες παραπάνω από αυτά που ζητάει η ερώτηση και έκοψαν εμένα"