Εγώ θα διαφωνήσω.
Και για πλάκα να είναι, ας το λένε φωναχτά. Το ότι ίσως δε το ζούμε εμείς δε σημαίνει ότι πρέπει να λέμε στους άλλους να μην το βροντοφωνάζουν.
Θέλεις να σου κάνω σοβαρή ανάλυση γιατί είναι οφφ αυτό που είπες;
Κάποτε το έκανα κι εγω, όταν γουσταριζόμουνα με κάποια, να γίνεται βούκινο. Και μου λεγανε οι φίλοι "τα εν οικω μη εν δημω" κι εγω ήμουνα εκεί, στ αρχίδια μου "Ερωτας μου ειναι, θα τον κανω ότι θέλω" ή "ζηλευεις γι αυτό δε θες να το φωνάζω" ή "δε χαίρεσαι με τη χαρά μου".
Η αλήθεια ειναι πολύ διαφορετική όμως:
Όταν δυο άνθρωποι καυλαντίζουν, ή το κάνουν στ αλήθεια, άρα παίζει όντως κατι προσωπικό μεταξύ τους, ή το κάνουν σαν παιχνίδι, δεν παίζει κατι προσωπικό μεταξύ τους.
Όταν το κάνουν στ αλήθεια, ενας λογος γιατι να μη το βροντοφωνάξουν είναι γιατι το λεει και η λέξη, προσωπικό. Δεν ενδιαφέρει κανέναν τρίτο, ίσα ίσα αμα πολυγινει βουκινο σπάει και μπάλες. Κι αν ειναι και εξυπνοι οι δυο ερωτευμένοι, δε θα ήθελαν να γινει και κοινό κτήμα τρίτων η γνώση ότι κατι παίζει μεταξυ τους. Δεν έχουν χαλάσει και λιγοι έρωτες απο κακές γλώσσες.
Όταν το κάνουν στα ψέμματα, ειναι παιχνίδι, δεν παίζει κατι. Αυτα τα παιχνιδια πρωτον δεν έχουν νόημα γιατι τους κατεβάζουν επίπεδο στον αναγνωστη (οχι στους συγκεκριμένους, γενικώς μιλάω). Έρχεται ο άλλος να κανει μια συζητηση σοβαρη και βλέπει τα παιδιά να κωλοτρίβονται και λεει α οκ κατηλλειμένο, παλι χαζιάζουν τα μωρά. Και φεύγει.
Δευτερον οπως λεει και η λέξη παιχνιδι, ίσον για παιδάκια. Αμα θες να σε λογαριάζουν για παιδάκι, κανε θετές καυλάντες με θεατρινιστικους ρόλους για να χαζοχαίρεσαι και μετα μη ζητησεις να σε πάρουν στα σοβαρά.
Επιπλέον: Σκέψου εσυ να ήθελες να γνωρίσεις τον Γιάννη (τυχαιο παράδειγμα) και αυτός να καυλάντιζε ψευτικα με την Reader πάλι τυχαίο παράδειγμα. Θα ήθελες να του μιλήσεις ποτέ; Όχι. Θα έλεγες αυτός ειναι αλλού. Και ΔΕΝ θα ήταν. Και θα χανοταν μια ευκαιρια δυο ανθρωποι να γνωριστουν. Οπότε αν δεν εισαι πουθενά, δεν υπάρχει λόγος να το παιζεις οτι εισαι κάπου ή και να εκτίθεσαι.
Κάποιες δε πιο πονηρές και πονηροι, κάθε ηλικίας, σταμπάρουν τον στόχο που ενδιαφέρονται, και ακριβως για να μην τον πλησιάσει άλλη, τον καυλαντιζουν για μηνες και για χρόνια για να τον έχουν orbiter διψαλέο εκει να μη τους φυγει, όσο έχουν τους πραγματικούς στόχους τους καρφωμένους στο ρανταρ.
Της κανει της αλληνής "θέλω να το μαρτυρήσουμε στην παρέα οτι ειμαστε μαζί". Γιατι νομιζεις οτι της το πε; Επειδη την αγαπάει απαραίτητα; Οχι! Για να σταμπάρει το κατσικάκι του με σφραγιδα "δικό μου" να μην πλησιάσει ο αντίζηλος. Ανασφάλεια.
Γι αυτο λοιπον εγω καθε φορά που βλεπω πολύ ιδιαιτερες συζητησεις, ερωτικές ή φιλικές, ή "πάρε με τηλέφωνο μωρή, τωρα ερχομαι να σε συναντησω στο καφέ" ή "σε θέλω, μου αρέσεις" στις δημοσιες συζητησεις, ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ ρωταω μεσα μου "γιατι δε μιλάνε στο μεσεντζερ, αφου εχουν ο ενας τον αλλο στο βαιμπερ ή ποια αναγκη τους κανει να τα λενε αυτα στην ανοιχτη συζητηση". Εκεινη την ώρα εντωμεταξυ τους καυλώνει αυτους που τα λένε αυτά το thrill οτι οι τριγυρω θα ενδιαφερθουν ή θα λάβουν μέρος στο ιστοριάκι, ή η προσοχή.
Γι αυτό σου λεω, τα ωραιότερα ερωτικά είναι τα μουλωχτά.