1.Αν σου έλεγαν να πατήσεις ένα κουμπί και στα βάθη της Κίνας θα πέθαιναν 4.000.000 μανδαρίνοι θα το έκανες για να πάρεις 4.000.000 ευρώ;;;;;
Αυτό το είχε ρωτήσει ο ταμίας Δημήτρης Χορν, στην μπιμπί (βδέλα πλουσίων) Υβόν Σανσόν,
στις έρημες αμμουδιές (αντί να παραδοθούν στο πάθος),
στο "ταξίδι στα Κύθηρα"...(αχ)
και βέβαια το ερώτημα έχει φιλοσοφική χροιά:
χρήματα vs. αντίληψη του υπαρκτού,
υπο την έννοια ότι υπαρκτό είναι ό,τι βλέπουμε ή ό,τι επηρεάζει τη ζωή μας (άμεσα)
κι εφόσον το χρήμα την επηρεάζει ενώ οι μανδαρίνοι όχι,
πατάμε και κουμπιά, τρώμε και χαλασμένα γλυκά,
και άνθρωποι σα τη μπιμπί μέχρι και (ξε)κολγκερλ γίνονταν
ακόμη και για πολύ λιγότερα απο 4 εκατ.
Όμως έχω και στο μυαλό μου,
κάτι πυρηνικώ τω τρόπω καμμένες παιδικές σάρκες εξ' Ιαπωνίας
και όσο και να μπατιριάζω θέλω να ξυπνάω στεγνός απ'τα σκεπάσματα.
Η ιστορία διδάσκει τι είναι καλό να αποφεύγουμε και ιδιωτικά.
Όχι για να τιμήσω την ιστορία και για να παραστήσω πόσο καλά διδαγμένος είμαι,
αλλά γιατί δε πιστεύω στο δόγμα του "όλα για τον παρά"...
Χώρια που σέβομαι ό,τι δε γνωρίζω...
α, κι επίσης μου αρέσουν τα μανδαρίνια και..οι ασιάτισσες Miley Villa, London Keyes, Lily Thai
2.Με πολλά ή λίγα λεφτά στη ζωή σου θα ήσουν ευτυχισμένος/η;
Με πολλά θα έκανα κι άλλους ευτυχισμένους.
Με λίγα θα ήμουν εγώ περισσότερο.
Πόσο μας καθορίζει το γ@μημένο το μαρούλι, τελικά...
3. Θα πρόδιδες την οικογένεια σου, για να αποκτήσεις την περιουσία του αδιάθετου θείου σου που δεν είχε κληρονόμους;;;
δεν το'πιασα.
4. Βαριέσαι ποτέ στον έρωτα;
Ο έρωτας είναι μια κατεξοχήν κατάσταση αυξανόμενης βαρεμοβαρεμάρας.
Αλλά για αρχή, τρώγεται..
5.Μπροστά στην αγάπη, το χρήμα σε αφήνει παντελώς αδιάφορο/η;
είναι ένα μενού λίγο από όλα.
Δηλ όσο δικαιολογώ έναν χωρισμό επειδή κάνουν κακό financial match (δεν έχουν στον ήλιο μοίρα)
άλλο τόσο δικαιολογώ όταν δεν υπάρχει αρκετή αγάπη για να στεριώσει,
κι από τους δύο.
Αγάπη με πράξεις
6. Τα γηρατειά σε φοβίζουν;
Aυτό είναι ερώτημα που άρρηκτα συνδέεται με το στοχασμό του θανάτου.
Αν φοβίζουν κάποιον είναι γιατί φαντάζει κοντά ο προσωπικός του θάνατος.
Δε με φοβίζουν τα γηρατεία γιατί δε με φοβίζει ο θάνατος.
Ως γνήσιο αποτέλεσμα της φθοράς ο θάνατος δε με χαλά ούτε σαν κατάληξη των πραγμάτων ούτε σαν ένα κόνσεπτ παύσης της ζωής αλλά σαν τρόπος διακοπής έχω μπόλικες ενστάσεις.
«Δε φοβάμαι το θάνατο», έλεγε ένα πολύ συγγενικό μου πρόσωπο που δε ζει πια. «Είναι για όλους. Το μόνο που θα με στενοχωρούσε θα ήταν να ήξερα ότι θα ήμουν σε αυτούς που θα πέθαιναν ενώ κάποιοι όχι».
«Άκουσε με θα σου πω ένα μυστικό, μονάχα σε σένα, επειδή σε συμπαθώ.
Ο θάνατος έχει ένα και μόνο χάρισμα, που κανείς δεν το ξέρει:
Είναι κ α λ ό ς. Τρομερά καλός! Φοβάται τα δάκρυα και τους πόνους.
Κάθε που μπορεί, κάθε που η ζωή του το επιτρέπει, τ ε λ ε ι ώ ν ε ι όσο γίνεται πιο γρήγορα…
Λύνει, χαλαρώνει, λευτερώνει, ενώ η ζωή επιμένει, παλεύει, γαντζώνεται σαν ζητιάνα, ακόμα κι όταν το παιχνίδι είναι χαμένο, ακόμα κι όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί νʼ αντέξει άλλο, δεν μπορεί να σαλέψει, δεν είναι παρά ένας σωρός ματωμένες σάρκες! Μονάχα ο θάνατος είναι αληθινός φίλος!»
[από το θεατρικό έργο «Ευρυδίκη» του Ζαν Ανουίγ]
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο ο Ζαν.
Αλλά...
...ένα θέμα που με προβληματίζει είναι σε ποιον ανήκει η ζωή του επιμέρους όντος;
Δεν υπονοώ ελευθερία. Δεν υπάρχει. Εννοώ αυτοδιάθεση. Και αυτοδιάθεση σημαίνει ότι είμαι σε θέση (έχω συνείδηση) να αποφασίσω π.χ. πώς θα γεράσω ή ακόμη και να μη γεράσω..
Και αν μου ανήκει, γιατί να μη μπορώ αυτόβουλα να χτυπήσω το κουδούνι του χάρου μπρος σε μια απόλυτη βεβαιότητα επώδυνου τέλους; (δεν έχω γνωρίσει κάποιον μέχρι σήμερα που να μη πέθανε μαρτυρικά και μαρτυρικά δεν εννοώ από άποψη μέγιστης έντασης πόνου αλλά με πλήρη απαξία του ιδίου του όντος)
Τέλος, με φοβίζει η συνακόλουθη βλακεία που περιβάλλει τα γηρατειά...(η ακράτεια, οι ζάρες και η κακή μνήμη μοιάζουν παράδεισος μπρος στην αποβλάκωση που εν μέρει ίσως να οφείλεται και στον εκφυλισμό του εγκεφάλου..

)
7. Πιστεύεις ότι είσαι ευφυής;
το ερώτημα που διεγείρει τη διάνοια είναι άλλο:
αν κάποιος είναι το ξέρει;