Το όνομα μου είναι Εδάδ.
Το επέλεξε ο πατέρας μου από εκδικητικότητα γιατί ήθελε να με κοροιδεύουν τα άλλα παιδάκια στο σχολείο.
Τα κατάφερε πολύ καλά και ποτέ δεν απέκτησα φίλους «κανονικούς», μόνο κάτι αλήτες που κι αυτοί είχαν περίεργα ονόματα η επίθετα.
Έμπλεξα μαζί τους και γίναμε πολύ καλοί φίλοι.
Με επισκέπτονται συχνά πυκνά.
Τα λέμε και τους αγαπάω πολύ. γιατί ήταν και οι μοναδικοί που είχα ποτέ αλλά και οι πιο πιστοί που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος.
Οι άλλοι άνθρωποι τους ζηλεύουν και αυτούς και την όμορφη σχέση μας, σχέση δοκιμασμένη.
Μερικές φορές προσποιούνται πως δεν τους βλέπουν, μάλλον από περιφρόνηση.
Άλλες φορές μου προσάπτουν αβάσιμες αιτιάσεις ότι μιλάω μόνη μου και ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα.
Μα εγώ μιλάω με τους φίλους μου κι αυτόι απλά ζηλέυουν και για αυτό ούτε καν να συστηθούν μαζί τους δεν έκαναν τον κόπο.
Ούτε μία φορά δεν τους έχουν κοιτάξει στα μάτια, ούτε ποτέ δέχτηκαν να κάνουν έστω και μία χειράψία μαζί τους, παρά τις πολλές επικλήσεις.
Άλλες πάλι με πετροβολούνε και με φωνάζουν τρελή.
Αλλά ακόμη και τότε που νιώθω την κατακραυγή του κόσμου στο πρόσωπο μου για τους φίλους που εγώ επέλεξα.
Ακόμη και τότε που κάθε άνθρωπος βγάζει την κακία και την ανασφάλεια του για τις διαφορετικές επιλογές μου, εγώ έχω τους φίλους μου να με αγκαλιάσουν τρυφερά.
Κι ας με λένε Εδάδ, αυτοί είναι πάντα εκεί για μένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.