Μοιραζόμαστε ποιήματα

[ἅλς]

Μάνα
Του Λιβάνιου ποιητή Σαΐντ Ακλ
(Μετάφραση Noctoc)

Μάνα, ω άγγελε μου,
Ω αιώνια μου αγάπη,
Μακάρι τα χέρια σου να παραμένουν η κούνια μου για πάντα,
Και για πάντα να παραμένω το μωρό σου.
Άλλος ένας μήνας έρχεται κοντά μου,
Μια ακόμη άνοιξη πιέζει για να πλησιάσει,
Ω μάνα, εσύ είσαι τα λουλούδια
Στων οποίων τα αρώματα θα πνιγώ …
Και όταν προφέρω τα λόγια » μάνα μου»
εκστασιάζομαι και γεμίζω με ευτυχία …
Μάνα, ω χτύπος της καρδιά μου,
Ω κραυγή μου όταν πονάω,
Τα φιλιά μου, και το πάθος μου,
Όταν ο έρωτας με καίει.
Τα μάτια σου .. Ω τι είναι τα μάτια σου;
Τα λαμπρότερα αστέρια,
που κοσμούν πάνω τα ουράνια,
Μάνα, ω άγγελε μου,
Ω αιώνια μου αγάπη …

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzanakos2010]

Τί είναι ποίηση για εσάς;
Διαβάζετε καθόλου ποίηση; αν ναι, ποιά βιβλία;
Θυμάστε στίχους από αγαπημένους σας ποιητές, ποιοί είναι αυτοί;
Μπορεί να υπάρξει ''ανάλυση'' στην ποίηση;
Ποιές είναι οι καλύτερες μεταφράσεις ξένων ποιητών;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

8 ΠΡΑΣΙΝΟ
Όταν δάγκωσα τη φλούδα σου
το αινιγματικό πράσινο
εμφάνισε άλλες πόσες…
Γαλάζιο
Ρωγμές στη θάλασσα
Υδάτινα καλλιτεχνήματα
να αναδύονται
λίγο διάφανα
λίγο διάτρητα
ποτέ ξένα
Ποτέ δικιά μου

Θάνος Γώγος​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

Ένα πολύ ωραίο αγγλικό ποίημα που βρήκα... αναφέρεται στα όνειρα και ότι αυτά είναι το παν, οι πραγματικότητες δημιουργούνται από τα όνειρα και πως άμα δεν ονειρευόμαστε είναι σα να μη ζούμε....


My Dream
by Todd-Michael St. Pierre

Where the mountains touch the sky
Where poets DREAM, where eagles fly
A secret place above the crowds
Just beneath marshmallow clouds
Lift your eyes to a snowy peak
And see the soon- to- be we seek
Whisper DREAMS and let them rise
To the mountains old and wise
Climbers climb, it's time to try
Where the mountains touch the sky
Take me there. Oh take me now
Someway, Someday, Somewhere, Somehow
Where the ocean meets the sky
Where mermaid dance and seagulls fly
A place in DREAMS I know so well
The sea inside a single shell
Far across the living sea
A pale blue possibility
Beyond the castles made of sand
Tomorrow in a small child's hand
Only DREAMERS need apply
Where the ocean meets the sky
Take me there. Oh take me now
Someway, Someday, Somewhere, Somehow
Where the forests reach the sky
Men are equal and doves still fly
No thorns of war, a perfect rose
This is where the green grass grows
Out beyond the crystal stream
Like Dr. King I have a DREAM
Imagine such a goal in sight
For red and yellow, black and white
Whisper now, let the DREAM begin
It's time to trust the truth within
This is where we seek and find
A gift in being colorblind
Dream on Dreamers, hopes are high
Where the forests reach the sky
Take me there. Oh take me now
Someway, Someday, Somewhere, Somehow
Now, listen close, the future calls
"Build your bridges and tear down walls! "
For time has taught and so it seems
Realities are born of DREAMS

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Στον ζωγράφο Διαμαντή

Η μικρή κουκουβάγια ήτανε πάντα εκεί
σκαρφαλωμένη στ' ανοιχτάρι τ' Άγιου Μάμα,
παραδομένη τυφλά στο μέλι του ήλιου
εδώ ή αλλού, τώρα, στα περασμένα: χόρευε
μ' ένα τέτοιο ρυθμό το φθινόπωρο.
Άγγελοι ξετυλίγανε τον ουρανό
και χάζευε ένας πέτρινος καμαροφρύδης
σε μια γωνιά της στέγης.

Τότες ήρθε ο καλόγερος· σκουφί, κοντόρασο, πέτσινη
ζώνη,
κι έπιασε να πλουμίζει την κολόκα.
Άρχισε απ' το λαιμό: φοινικιές, λέπια, και δαχτυλίδια.
Έπειτα, κρατώντας στην πλατιά παλάμη τη στρογγυλή
κοιλιά,
έβαλε τον παραυλακιστή, τον παραζυγιαστή, τον παραμυ-
λωνά, και τον κατάλαλο·
έβαλε την αποστρέφουσα τα νήπια και την αποκαλόγρια·
και στην άκρη, σχεδόν απόκρυφο, τ' ακοίμητο σκουλήκι.

Ήταν ωραία όλ' αυτά, μια περιδιάβαση.
Όμως το ξύλινο μαγγανοπήγαδο—τ' αλακάτιν,
κοιμισμένο στον ίσκιο της καρυδιάς
μισό στο χώμα και μισό μέσα στο νερό,
γιατί δοκίμασες να το ξυπνήσεις;
Είδες πως βόγκηξε. Κι εκείνη την κραυγή
βγαλμένη απ' τα παλιά νεύρα του ξύλου
γιατί την είπες φωνή πατρίδας;

Γ. Σεφέρης «Ημερολόγιο καταστρώματος Γ΄»

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzanakos2010]

Κάνω την αρχή παραθέτοντας κάποια (/αποσπάσματα από) ποιήματα, ή γενικότερα ποιητικά ή άλλου είδους έργα, που μου άρεσαν...

Πολύ μεγάλο είναι κάποτε το κέρδος,
αν έγκαιρα τι χάνεις λογαριάζεις. Τερέντιος

Ελπίδα, είναι ο προπομπός και ο ακόλουθος του εραστού(=επιθυμητού) Σαίξπηρ

Μόνος, στην ερημιά του πλήθους Μ.Αναγνωστάκης

Κάνε το άλμα πιο γρήγορα από την φθορά Οδ.Ελύτης

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι η Αγάπη Γ.Σεφέρης

Μες στο κενό θησαύριζα και τώρα πάλι
μες στους θησαυρούς μένω κενός. Οδ.Ελύτης

Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις εξουσίες
Θα 'τανε αληθινή σωτηρία Οδ.Ελύτης

Ένας λαός που τον αποσπούν από τη γλώσσα του οδηγείται αναπόφευκτα στην υποδούλωση Π.Πρεβελάκης

Όλα τα κυνηγάμε με πιότερο πάθος
απ' όσο τα γευόμαστε. (Γκρατιάνο στον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ)

Τρέμω τα λόγια τ' αγαθά από φαύλο στόμα (Μπασάνιο, όπως παραπάνω)

κι είναι ευλογία η προκοπή φτάνει μην ειν' από κλοπή (Σάυλοκ, ό.π.)

Ο έρωτας είναι, λεν, τυφλός κι έτσι οι ερωτευμένοι
δεν βλέπουν τις ωραίες ανοησίες που κάνουν. (Γέσικα, ό.π.)

Ωστόσο μην ψαρεύεις με θλιβερό σκουλήκι δόλωμα
τη χαζο-γόπα την κοινή γνώμη. (Γκρατιάνο,ό.π.)

Αλλ' όπως βλέπω αρρωσταίνει κανείς απ' το πολύ,
όσο κι αυτός που τα στερείται όλα. (Νερίσα, ό.π.)

Γι' αυτό ευτυχεί όποιος βρίσκεται στη μέση.
Το περιττό σου ασπρίζει γρήγορα τα μαλλιά,
ενώ το αρκετό σε συντηρεί ως το τέλος. (Νερίσα, ό.π.)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

μου αρέσει η ποίηση και διαβάζω συχνά...ωστόσο δεν μου αρέσει να κάνω σχολιασμούς τύπου πανελληνίων. Πιστεύω ότι η λογοτεχνία στις πανελλήνιες χάνει το νόημα της..
Η ποίηση υπάρχει για να μας μαγεύει καθώς την διαβάζουμε, και όχι να αναλύουμε την κάθε λέξη της.
Αγαπημένοι μου ποιητές είναι η Πολυδούρη (Ρομαντική ψυχή) και ο Οδυσσέας Ελύτης (κορυφαίος)..
Αγαπημένο μου ποίημα είναι η Λήθη του Λορέντζου Μαβίλη, την οποία και σας παραθέτω:

Η ΛΗΘΗ

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση•
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,
α' στάξη γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται...
A, δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,

τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ
ΚΑΘΕ ΦΥΛΛΟ

          Στη Λίλιαν Σ.

Ένα φύλλο της νύχτας με ανιχνεύει
Μου βρίσκει μεριές που δεν τις είδε ποτέ ουρανός
Κι άλλες ανάλαφρες σα χιλιάδες πεταλούδες
Που πριν τις αγγίξει ένα δάχτυλο βάφουν ρεματιές

Άλλες έτοιμες να ραγίσουν και να τρέξει νερό και δάκρυ
Κι άλλες όπου η τρέλα και η σύνεση μαλλιοτραβιούνται
Η μια τύψη της άλλης

Και με ανιχνεύει με ανιχνεύει ένα φύλλο της νύχτας
Κάθε φορά με σκορπίζει ξέφτια εμένα το μυρωδάτο
     από αναμνήσεις άμφιο
Και με ανιχνεύει μπαίνοντας μέσα μου νερό δηλητηριώδες
Που με ξεπλένει με το φαρμάκι του

Και κάθε φύλλο που με ανιχνεύει
Εγώ το τρέφω στα βάθη μου
Και δεν το αφήνω να σαπίσει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzanakos2010]

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;​

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
​

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;​

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;​

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;​

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει; ​

(ποίημα του Γ.Δροσίνη)

​

Ἡ ζωντανὴ νεκρή

Δὲν πέθανες! Στὴν κάμαρα ἀκόμα τ᾿ ἄρωμά σου
εἶναι ἁπλωμένο ὡς τώρα δὰ νὰ μ᾿ ἄφησες, κι ἀπάνω
στὸν καναπὲ ἀτέλειωτο μένει τὸ κεντημά σου
καὶ τὸ κομμάτι πού ῾παιζες εἶναι ἀνοιχτὸ στὸ πιάνο.
Ἀπάνω στὸ τραπέζι μου πάντα ἡ δική σου εἰκόνα,
ποῦ πάντα μὲ τὴν ἥμερη ματιά της μὲ κοιτάζει,
καὶ δὲν εἶναι ὁ ἄνεμος, μὰ εἶσαι ἐσύ, τὴν πόρτα
ποὺ μισανοίγεις γιὰ νὰ μπεῖς τὴν ὥρα ποὺ βραδυάζει.
Δὲν πέθανες. Εἶσαι παντοῦ καὶ εἶσαι μέσα σὲ ὅλα:
στῶν ρόδων τὸ ξεφύλλισμα, στὸ στεναγμὸ τοῦ ἀγέρα,
στὰ νέφη ποὺ χρυσίζουνε σὰν πάει νὰ σβήσει ἡ μέρα
κι ὡς καὶ τὶς νύχτες δίπλα μου σὲ νοιώθω ξαπλωμένη...
Δὲν πέθανες. Ἀδιάφορο οἱ μῆνες κι ἂν περνᾶνε:
τότε οἱ νεκροὶ πεθαίνουνε, ὅταν τοὺς λησμονᾶνε!
Κώστας Οὐράνης

Ο ΤΑΦΟΣ

Μήτε μὲ τὸ σίδερο,
Μήτε μὲ τὸ χρυσάφι,
Μήτε μὲ τὰ χρώματα
Ποὺ σπέρνουν οἱ ζωγράφοι
Μήτε μὲ τὰ μάρμαρα
Τὰ τεχνοσκαλισμένα·
Τὸ σπιτάκι σου ἔπλασα
Παντοτινὸ γιὰ σένα
Μόνο μὲ τοῦ πνεύματος
Τὰ μάγια! Σοῦ τὸ ὑψώνω
Σ᾿ ἕνα τόπον ἄϋλον,
Ἀπείραχτο ἀπ᾿ τὸ χρόνο.
Μ᾿ ὅλα μου τὰ δάκρυα
Καὶ μὲ τὸ αἷμα μου ὅλο
Τοῦ ἔχτισα τὰ θέμελα,
Τοῦ σκέπασα τὸ θόλο
Κι ἂ φοβᾶσαι, ἀγάπη μου,
Νὰ μένῃς μοναχό σου,
Κάλεσε καὶ κράτησε
Μέσα στ᾿ ἀρχοντικό σου
Ὅλα τὰ ἐρωτόπλαστα
Καθὼς ἐσὺ βλάσταρια
Π᾿ ἄνθισαν κι ἀπόσβυσαν,
Μιᾶς χρυσαυγῆς καμάρια!

ΟΤΑΝ ΕΙΤΑΝΕ ΣΤΗ ΖΩΗ

Γύρ᾿ ἐδῶ κι ἀκούμπησε
Καὶ μένε κι ὅλο μένε
Σιγαλὸς κι ἀσάλευτος,
Ὦ πολυαγαπημένε!
Ἂχ καὶ νἄταν νἄνοιωθα
Στὸ μάγουλό μου ἐπάνω
Τἁπαλό σου μάγουλον
Ὅσο ποὺ νὰ πεθάνω!
Ἂχ καὶ νἄταν νἄνοιωθα
Κι ἀκόμα ἀφοῦ πεθάνω
Τὴν ἁπαλοσύνη του
Στὸν σκληρὸν ὕπνο ἐπάνω!
Τὴν ἁπαλοσύνη του
Ποιὸ σιγαλὸ τραγούδι,
Ποιὰ πνοὴ τὴν ἔπλασε;
Τίνος βελούδου χάδι,
Τίνος κύκνου πούπουλο,
Καὶ τίνος ρόδου φύλλο;
Ποιὸ μετάξι ἀνεύρετο,
Ποιὸ μαγεμένο μῆλο;
Ξέρω ἓν ἀσπρολούλουδο,
Ἀνθὸ χωρὶς ψεγάδι,
Π᾿ ὅλο χάιδια χαίρεται
Ἀπ᾿ τὴν αὐγὴ ὡς τὸ βράδι
Ποὺ ποτὲ δὲν τρόμαξε
Τὰ ὁλόχλωρά του φύλλα
Τοῦ βοριὰ τὸ μούγκρισμα,
Τῆς μπόρας ἡ μαυρίλα
Καὶ στὸν ἴσκιο δείχνεται
Σὰ θείου ὀνείρου κρίνο
Καὶ στὸν ἥλιο χάνεται
Σὰν ἥλιου φῶς κι ἐκεῖνο.
Κι ὅ,τι γγίξῃ ἀνάλαφρα
Σ᾿ αὐτό, καὶ τὸ φαρμάκι,
Γίνεται χαμόγελο
Καὶ γίνεται φιλάκι.
Γῦρ᾿ ἐδῶ κι ἀκούμπησε
Καὶ διάλεξε γιὰ στρῶμα
Τὸ τραχὺ ξερόχωμα,
Ποὺ ἀκόμα, ὠιμέ! κι ἀκόμα
Τὸ χτυποῦν χιονόβροχα,
Τὸ ψέλνουν καλοκαίρια
Τῆς φροντίδας ὄχεντρες,
Τῆς συμφορᾶς μαχαίρια,
Τοῦ Καιροῦ αὐλακώματα,
Τοῦ Χάρου συγγενάδια,
Πέρασαν, τὸ πάτησαν,
Τ᾿ ἀφίσανε σημάδια.
Γύρε, κι ἀπὸ τἄφραστο
Τ᾿ ἀκούμπισμά σου ἂς πάρῃ
Χάρην ἀκριβώτερη
Κι ἀπ᾿ ὅση παίρνει χάρη
Ξέχειλο ἀπ᾿ τἀστάχινο
Κυματιστὸ χρυσάφι
Καὶ τὸ πιὸ παραρριχτὸ
Βραχόσπαρτο χωράφι!

ΤΑΦΟΣ

Ἥσυχα καὶ σιγαλά,
διψώντας τὰ φιλιά μας,
ἀπὸ τ᾿ ἄγνωστο γλιστρᾶς
μέσα στὴν ἀγκαλιά μας.
Ὡς κ᾿ ἡ βαρυχειμωνιὰ
μ᾿ αἰφνήδια καλοσύνη
κ᾿ ἥσυχη καὶ σιγαλὴ
σὲ δέχτηκε κ᾿ ἐκείνη.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
σὲ χάιδευεν ὁ ἀέρας,
τῆς νυχτὸς ἠλιόφεγγο
κι ὀνείρεμα τῆς μέρας.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
μᾶς γέμιζες τὸ σπίτι,
γλύκα τοῦ κεχριμπαριοῦ
καὶ χάρη τοῦ μαγνήτη.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
ζοῦσε ἀπὸ σὲ τὸ σπίτι,
ὀμορφιὰ τ᾿ αὐγερινοῦ
καὶ φῶς τοῦ ἀποσπερίτη.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
φεγγάρια, ὢ στόμα, ὢ μάτι,
μίαν αὐγούλα σβήσατε
στὸ φονικὸ κρεββάτι.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
καὶ μ᾿ ὅλα τὰ φιλιά μας,
γύρισες πρὸς τ᾿ ἄγνωστο
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιά μας.
Ἥσυχα καὶ σιγαλά,
ὢ λόγε, ὢ στίχε, ὢ ρίμα,
σπείρετε τ᾿ ἀμάραντα
στ᾿ ἀπίστευτο τὸ μνῆμα!
...[συνεχίζεται]...
Ἄφκιαστο κι ἀστόλιστο
τοῦ Χάρου δὲ σὲ δίνω.
Στάσου μὲ τ᾿ ἀνθόνερο
τὴν ὄψη σου νὰ πλύνω.
Τὸ χρυσὸ τὸ χτένισμα
μὲ τὰ χρυσὰ τὰ χτένια,
πάρτε ἀπ᾿ τὴ μανούλα σας
μαλλάκια μεταξένια.
Μήπως καὶ τοῦ Χάροντα
καθὼς θὰ σὲ κυττάξει,
τοῦ φανεῖς ἀχάϊδευτο
καὶ σὲ παραπετάξει!
Στὸ ταξίδι ποὺ σὲ πάει
ὁ μαῦρος καβαλλάρης,
κύτταξε ἀπ᾿ τὸ χέρι του,
τίποτε νὰ μὴν πάρεις.
Κι ἂν διψάσεις μὴν τὸ πιεῖς
ἀπὸ τὸν κάτου κόσμο
τὸ νερὸ τῆς ἀρνησιᾶς,
φτωχὸ κομμένο δυόσμο!
Μὴν τὸ πιεῖς κι ὁλότελα
κι αἰώνια μᾶς ξεχάσεις...
βάλε τὰ σημάδια σου
τὸ δρόμο νὰ μὴ χάσεις,
κι ὅπως εἶσαι ἀνάλαφρο,
μικρὸ σὰ χελιδόνι,
κι ἄρματα δὲ σοῦ βροντᾶν
παλικαριοῦ στὴ ζώνη,
κύτταξε καὶ γέλασε
τῆς νύχτας τὸ σουλτάνο,
γλίστρησε σιγὰ - κρυφὰ
καὶ πέταξ᾿ ἐδῶ πάνω,
καὶ στὸ σπίτι τ᾿ ἄραχνο
γυρνώντας, ὦ ἀκριβέ μας,
γίνε ἀεροφύσημα
καὶ γλυκοφίλησέ μας!

​

Κωστής Παλαμάς για τον θάνατο του γιού του Άλκη, που πέθανε παιδί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lautreamont]

Τί είναι ποίηση για εσάς;

ένα μαρτύριο ασέλγειας επάνω σε λέξεις,

ένα τρυφερό χρυσάφι αδιάφορο προς κάθε αρχή ευτυχίας
εκτός από μία:

όσο ποιητεύεις, προσποιείσαι αδυσώπητα κι αμίλητα,
ότι ζεις
ενώ στην ουσία αιμορραγείς καρτερικά μέρα με τη μέρα.

(και καπάκι ένα χαμογελάκι του πόνου --> )

Διαβάζετε καθόλου ποίηση; αν ναι, ποιά βιβλία;

στην τουαλέτα, σαν ανταύγειες μαγιάτικης χιονονιφάδας στο τζαμάκι
του φωταγωγού.

θέλω να γράψω κάποτε ένα και να το διαβάσει μια γάτα
κι από το βλέμμα της όταν το τελειώσει να κρίνω τον τίτλο του.

Θυμάστε στίχους από αγαπημένους σας ποιητές, ποιοί είναι αυτοί;

όχι.

δεν είναι κανείς γιατί τους διαβάζω όλους,
από τους εκδοτονταβατζήδες γραφιάδες
ως και την (διαμορφωμένη) ελιτ της ποίησης.

Μπορεί να υπάρξει ''ανάλυση'' στην ποίηση;

αν μπορεί να υπάρξει ανάλυση του "υπάρχω"
πέραν του "λερώνω τα χέρια μου", ναι μπορεί.

Γιατί ψάχνουμε για λεκτικές εντυπώσεις στη νόησή μας
πέρα από της ψυχής μας?
Για να το σταμπιλάρουμε ως σύμφωνο με την εσωτερικότητά μας
με βαθμό και ποσοστώσεις κάλυψης ενός θέματος
αναλόγως της προσωπικής μας φιγούρας για αθανασία?

λες κι η αθανασία του ενός προϋποθέτει θάνατο, του έτερου?

(αγνοώντας το γεγονός ότι η αθανασία είναι απλώς ένα καταφύγιο
ή μάλλον ένα τετραδιάστατο βαφτήσι αντί της λέξεως "προπαγάνδα".)

Ποιές είναι οι καλύτερες μεταφράσεις ξένων ποιητών;

αυτές που καταργούν την αίσθηση ότι κάτι διέφυγε του νοήματος
επειδή θυμήθηκα καθώς διάβαζα -κι η σκέψη αυτή ΟΝΤΩΣ ΜΕ ΔΙΕΚΟΨΕ-
ότι πρόκειται για ξένο ποιητή.

αυτές που ανοίγουν διάλογο με τις πληγές τους,
βυθισμένες μέσα στη θαλπωρή και τη ζεστασιά κάποιου πνεύματος
που σπαράζει για να καταλάβει κι αυτό να το κοινωνήσει και σε άλλους
ανθρώπους-ψάρια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Τί είναι ποίηση για εσάς;
Διαβάζετε καθόλου ποίηση; αν ναι, ποιά βιβλία;
Θυμάστε στίχους από αγαπημένους σας ποιητές, ποιοί είναι αυτοί;
Μπορεί να υπάρξει ''ανάλυση'' στην ποίηση;
Ποιές είναι οι καλύτερες μεταφράσεις ξένων ποιητών;

Τα μαλλιά και το άρωμα μιας γυναίκας. Διαβάζω καταραμένους ποιητές. Παλιότερα έγραφα κι εγώ. Σκότωσα την ποίηση μέσα μου ένα φθινόπωρο πριν από τρία χρόνια για λόγους ψυχολογικής επιβίωσης. 'Ενας αγαπημένος μου στίχος είναι του Γιάννη Βαρβέρη "και τί θα απογίνουμε αθάνατοι καθώς νυχτώνει ;" Εμπεριέχει το δράμα του θυσιασμένου για την αγάπη ανθρώπου που ούτε να ζήσει μπορεί ούτε να πεθάνει. Mια αλληγορική Μεγάλη Εβδομάδα που του επιβλήθηκε δια βίας με σκοπό μια τάχα Ανάσταση. Καλύτερα Ιούδας παρά Χριστός. Θέμα ζωής. Την ανάλυση την αποφεύγω. Είναι κάτι της ψυχής η ποίηση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[domenica7]

Spoiler

ένα μαρτύριο ασέλγειας επάνω σε λέξεις,

ένα τρυφερό χρυσάφι αδιάφορο προς κάθε αρχή ευτυχίας
εκτός από μία:

όσο ποιητεύεις, προσποιείσαι αδυσώπητα κι αμίλητα,
ότι ζεις
ενώ στην ουσία αιμορραγείς καρτερικά μέρα με τη μέρα.

(και καπάκι ένα χαμογελάκι του πόνου --> )





στην τουαλέτα, σαν ανταύγειες μαγιάτικης χιονονιφάδας στο τζαμάκι
του φωταγωγού.

θέλω να γράψω κάποτε ένα και να το διαβάσει μια γάτα
κι από το βλέμμα της όταν το τελειώσει να κρίνω τον τίτλο του.



όχι.

δεν είναι κανείς γιατί τους διαβάζω όλους,
από τους εκδοτονταβατζήδες γραφιάδες
ως και την (διαμορφωμένη) ελιτ της ποίησης.




αν μπορεί να υπάρξει ανάλυση του "υπάρχω"
πέραν του "λερώνω τα χέρια μου", ναι μπορεί.

Γιατί ψάχνουμε για λεκτικές εντυπώσεις στη νόησή μας
πέρα από της ψυχής μας?
Για να το σταμπιλάρουμε ως σύμφωνο με την εσωτερικότητά μας
με βαθμό και ποσοστώσεις κάλυψης ενός θέματος
αναλόγως της προσωπικής μας φιγούρας για αθανασία?

λες κι η αθανασία του ενός προϋποθέτει θάνατο, του έτερου?

(αγνοώντας το γεγονός ότι η αθανασία είναι απλώς ένα καταφύγιο
ή μάλλον ένα τετραδιάστατο βαφτήσι αντί της λέξεως "προπαγάνδα".)






αυτές που καταργούν την αίσθηση ότι κάτι διέφυγε του νοήματος
επειδή θυμήθηκα καθώς διάβαζα -κι η σκέψη αυτή ΟΝΤΩΣ ΜΕ ΔΙΕΚΟΨΕ-
ότι πρόκειται για ξένο ποιητή.

αυτές που ανοίγουν διάλογο με τις πληγές τους,
βυθισμένες μέσα στη θαλπωρή και τη ζεστασιά κάποιου πνεύματος
που σπαράζει για να καταλάβει κι αυτό να το κοινωνήσει και σε άλλους
ανθρώπους-ψάρια.

βαθια υπόκλιση!

Κοτσάρω ένα αγουρο πρόσφατο ποιηματάκι μου για να αναιρεσω τη δουλοπρέπεια της υπόκλισης μου :

Ο Λύκος
Νιώθω σαν εκείνο εκεί ,το μεγάλο λύκο,
που 'ναι δυο μπαλκόνια παρακάτω ,
που όλο στα κάγκελα γυροφέρνει μελαγχολικός.

Κόβει τη κίνηση από ψηλά,
των ανθρώπων τις χαμηλές παράξενες πορείες.
Τυλιγμένοι σε σκοπούς και προορισμούς,
ο καθένας μονάχος δίπλα σ'αλλους περπατά.

Κι ο λύκος μόνος στη τσιμεντένια ταράτσα,
φύλακας πιθανών κάποιας μεσόκοπης φτιασιδωμένης κυρίας,
όλο παρακαλουθεί τις διαδρομές που αυτός ποτέ δε θα κάνει.

Καμιά φορά, σαν έχει φεγγάρι
θυμάται να κοιτάξει τον ουρανό.

Και τότε όλα ζωντανεύουν,
το ελεύθερο αγρίμι, τα όνειρα που κυλούν στο αίμα του.

Όμορφα που ηχεί το αλυκτό του στη τσιμεντένια πόλη.
Σαν υπόσχεση πως μια μέρα θα φάει τα γλοιώδη αφεντικά του
και θα τρέξει πάλι λέφτερος!
κ.π​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Goseithor]

ΣΚΥΦΤΟΣ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ

Πάμπλο Νερούδα

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.
Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ' αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ' αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tsourekiatelos]

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.




Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:




Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Μιχάλης Κατσαρός (Κατά Σαδδουκαίων)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...
Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ.... είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Domenica

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[foulils]

Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη θα παρέπεσε η αληθινή σου μέρα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angelique.]

Spirits of the Dead~Edgar Allan Poe.

Thy soul shall find itself alone
'Mid dark thoughts of the grey tomb-stone;
Not one, of all the crowd, to pry
Into thine hour of secrecy.

Be silent in that solitude,
Which is not loneliness-for then
The spirits of the dead, who stood
In life before thee, are again
In death around thee, and their will
Shall overshadow thee; be still.

The night, though clear, shall frown,
And the stars shall not look down
From their high thrones in the Heaven
With light like hope to mortals given,
But their red orbs, without beam,
To thy weariness shall seem
As a burning and a fever
Which would cling to thee for ever.

Now are thoughts thou shalt not banish,
Now are visions ne'er to vanish;
From thy spirit shall they pass
No more, like dew-drop from the grass.

The breeze, the breath of God, is still,
And the mist upon the hill
Shadowy, shadowy, yet unbroken,
Is a symbol and a token.
How it hangs upon the trees,
A mystery of mysteries!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzanakos2010]

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;
Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;
Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lautreamont]

Adolf Hoffmeister
Illustration, Lautreamont poesies

Οι ταραχές, οι αγωνίες, οι διαστροφές, ο θάνατος, οι εξαιρέσεις
στη φυσική ή στην ηθική τάξη, το πνεύμα της άρνησης, οι
αποχτηνώσεις, οι παρακρούσεις που τις υπηρετεί η θέληση, τα
βάσανα, η καταστροφή, η ανατροπή, τα δάκρυα, οι απληστίες,
οι υποταγές, οι διαβρωτικές φαντασίες, τα μυθιστορήματα, το
απροσδόκητο, το απαγορευμένο, οι χημικές ιδιορρυθμίες του
μυστηριώδη γύπα που παραμονεύει το ψοφίμι μιας πεθαμένης
αυταπάτης, οι πρόωρες και αποτυχημένες εμπειρίες, τα
σκοτάδια με κέλυφος κοριού, η τρομερή μονομανία του
εγωισμού, το μπόλιασμα της βαθιάς νάρκωσης, οι επικήδειοι, οι
επιθυμίες, οι προδοσίες, οι τυραννίες, οι ασέβειες, οι ταραχές,
οι οξύτητες, οι επιθετικές βρισιές, η παραφροσύνη, η πλήξη, οι
δικαιολογημένοι τρόμοι, οι μορφασμοί, οι νευρώσεις, τα
ματοβαμμένα εργαλεία που μ' αυτά οδηγούμε τη λογική σε
απόγνωση, οι υπερβολές, η έλλειψη ειλικρίνειας, η ανία, οι
ευτέλειες, οι μαυρίλες, τα πένθη, τα γεννητούρια που 'ναι
χειρότερα κι απο δολοφονίες, τα πάθη, η κλίκα των
μυθιστοριογράφων του κακουργιοδικείου, οι τραγωδίες, οι
ωδές, τα μελοδράματα, οι ακρότητες που εμφανίζονται
αδιάκοπα, η λογική που την αποδοκιμάζουν ατιμώρητα, οι
δυσωδίες της δειλίας, οι αηδίες, οι βάτραχοι, οι πολύποδες, οι
καρχαρίες, ο σιμούν των ερήμων, οι νυχτοβάτης, θολός,
νυχτόβιος, ναρκωτικός, υπνοβάτης, γλοιώδης, ομιλούσα φώκια,
διφορούμενος, φθισικός, σπασμωδικός, αφροδισιακός,
αναιμικός, μονόφθαλμος, ερμαφρόδιτος, μπάσταρδος,
αλμπίνος, παιδεραστής, φαινόμενο του ενυδρείου και γυναίκα
με γένια, οι μεθυσμένες ώρες της σιωπηλής αποθάρρυνσης, οι
παραλογισμοί, οι δριμύτητες, τα τέρατα, οι εξαχρειωτικοί
συλλογισμοί, οι αισχρολογίες, αυτός που δεν σκέφτεται σαν
παιδί, η ερήμωση, αυτό το διανοητικό δέντρο του θανάτου, οι
αρωματισμένοι καρκίνοι, τα σκέλια με καμέλιες, η ενοχή ενός
συγγραφέα που περιπλανιέται στην πλαγιά του τίποτα και
περιφρονεί τον εαυτό του με χαρούμενες κραυγές, οι τύψεις, οι
υποκρισίες, οι αόριστες προσδοκίες που σας συνθλίβουν στ'
αδιόρατα γρανάζια τους, οι χοντρές φτυσιές στα ιερά αξιώματα,
το σαράκι και τα υπαινικτικά του γαργαλητά, οι τρελοί
πρόλογοι, σαν τους προλόγους του Κρόμγουελ, της
δεσποινίδας ντε Μωπάν και του Δουμά υιού, τα γερατειά, οι
ανημπόριες, οι βλαστήμιες, οι ασφυξίες, οι δύσπνοιες, οι
λύσσες - μπροστά σ' αυτα βρόμικα οστεοφυλάκια, που
ντρέπομαι να τα ονομάζω, είναι καιρός ν' αντιδράσουμε
επιτέλους ενάντια σ' ό,τι μας δυσαρεστεί και μας λυγίζει τόσο βίαια.
Το πνεύμα σας παρασύρεται αδιάκοπα έξω απ' τα νερά του και
πιάνεται στην ερεβώδη παγίδα που άτεχνα του στήνουνε ο
εγωισμός κι η φιλαυτία.




Isidore Lucien Ducasse (1846-1870)
Κόμης Λωτρεαμόν
Ποίηματα (εκλογή)
Μτφρ. Αντώνης Φωστιέρης

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Απαίτηση σεβασμού
Ας πούμε πως
δεν υπάρχει η ψυχή μου, Ουρανέ
πως είναι ένας μύθος
ένα τέχνασμα της φθοράς για να μπει
στο μάτι της αφθαρσίας.
Κι ας δεχτούμε πως είμαι
μια χωμάτινη μάζα
ένα πολυκύτταρο αστείο
στου σύμπαντος το παιχνίδι
μια συσσώρευση από κόκκους πεπερασμένου.
Όμως ακόμα και τότε, Ουρανέ
μέσα απ' τα υπεροπτικά μάτια σου
να με κοιτάζεις με σεβασμό,
γιατί δεν είμαι χώμα απλό,
είμαι ένας μυρωδάτος αμμόλοφος
στιλβωμένος με ευωδιές
απ' την υδάτινη γλώσσα του έρωτα.
Κι όταν εξατμίζομαι από έξαψη
να ξέρεις πως γίνομαι οξυγόνο
βοηθώντας τη ζωή
να μακραίνει.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Στα χνάρια των μύθων, 2011

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.