Μοιραζόμαστε ποιήματα

[_Ηρώ_]

Κατερίνα Γώγου-Υπερασπίζομαι την αναρχία

Μη με σταματάς.Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη.Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ'του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν'αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε.Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ'τα σχολεία.
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους <<ληστές>>.
Οι φυλακές τους <<τρομοκράτες>>.
Η μοναξιά τους <<απροσάρμοστους>>.
Το προιόν την <<ανάγκη>>.
Τα σύνορα τους στρατούς.
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει Βία.
Μη ρωτάς.Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν'αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποιήμα την Ζωή.
Και την Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ.
Σ'ΑΓΑΠΩ.
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι.Ζω.
Απλώνω τα χέρια μου
στον Έρωτα,στην αλληλεγγύη,
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι από την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

και μετά την ποιητική τρεμούρα
της τζουλιέτας καβλέτας,

πάμε (με 5 επιδοκιμαστικά ω εν χορώ) στον
γυναικείο ανασασμό της Ήριννας.

Ας διαβαστεί μ΄αυτό:




~Πάνω στην άμμο~


Είχε περάσει η μεγάλη κάψα του μεσημεριού
στο νησί της Σκεπτόμενης Λήθης και του αέναου καλοκαιριού.

Η μελαχρινή ζαργάνα, αυτή η ίδια η Δέσποινα της Σκεπτόμενης Λήθης,
όλορθη μπροστά στης παραλίας τα γλειψίματα,
είχε πρηστεί στο στήθος της και από τη μια ρώγα έσταζε
μπουμπούκια το πυκνό γάλα.

Δίχως ενδοιασμό και με οικειότητα μεγάλη έσυρε το βελούδινο χέρι
ανάμεσα στα σκέλια της.
Τρεμόπαιξε σπασμωδικά τα μελανιασμένα από την επιθυμία χείλια
και παχύρρευστο μέλι μπλέχθηκε στα φίνα, λεπτά δάχτυλα.

Έπειτα έσκυψε εκεί που σκάζαν τα κύματα και ξέπλυνε τα ακρόχερα
χαϊδεύοντας την πλημμυρισμένη άμμο.
Σαν χαρωπές βαρκούλες πλέανε στα βάθια οι αγαθιάρες μύξες της,
ενώ εκείνη απλά χαμογελούσε ονειροπόλα με μισάνοιχτο στόμα.



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aluteros]

Από Αναζητώντας Κροκανθρώπους

Θέλεις να πατάς σταθερά.
Σ' αρέσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ' αρέσει να γυρνάς τον κόσμο, αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ' αρέσουν οι βαθιές θάλασσες.
Κι ας μην γυρνώ τον κόσμο.
Κι ας με νομίζεις κολλημένο στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν.
Υπάρχουν μόνο στιγμές.
Συμπαντικές στιγμές.
Αν φτάσεις στην ακινησία μπορείς παντού να ταξιδέψεις.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο, κακώς έχεις νομίσει.
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος.
Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμους.

Νικόλας Άσιμος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αρίσταρχος]

Ουλαλούμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

Γιάννης Σκαρίμπας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aluteros]

@Αρίσταρχος Ουλαλούμ - Νικόλας Άσιμος

για να μην ξεχνιομαστε...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αρίσταρχος]

Δεν μου αρεσει το τραγουδι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Κὶ ἕνα ποίημα γιὰ ἕνα βρυκόλακα...

Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης- Θανάσης Βάγιας

Ὁ Βρυκόλακας

- Πές μου τί στέκεσαι Θανάση, ὀρθός,
βουβὸς σὰ λείψανο, στὰ μάτια μπρός;
Γιατί Θανάση μου, βγαίνεις τὸ βράδυ;
Ὕπνος γιὰ σένανε δὲν εἶν᾿ στὸν Ἅδη;

Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί...
Βαθιὰ σὲ ρίξανε μέσα στὴ γῆ...
Φεῦγα, σπλαγχνίσου με. Θὰ κοιμηθῶ.
Ἄσε μὲ ἥσυχη ν᾿ ἀναπαυθῶ.

Τὸ κρῖμα πού ῾καμες μὲ συνεπῆρε.
Βλέπεις πῶς ἔγινα; Θανάση σῦρε.
Ὅλοι μὲ φεύγουνε, κανεὶς δὲ δίνει,
στὴν ἔρμη χήρα σου, ἐλεημοσύνη.

Στάσου μακρύτερα... Γιατί μὲ σκιάζεις;
Θανάση τί ἔκαμα καὶ μὲ τρομάζεις;
Πῶς εἶσαι πράσινος; Μυρίζεις χῶμα...
Πές μου... δὲν ἔλυωσες, Θανάση, ἀκόμα;

Λίγο συμάζωξε τὸ σάβανό σου...
Σκουλήκια βόσκουνε στὸ πρόσωπό σου.
Θεοκατάρατε, γιὰ δές... πετᾶνε
κι ἔρχονται πάνω μου γιὰ νὰ μὲ φᾶνε.

Πές μου ποῦθ᾿ ἔρχεσαι μὲ τέτοια ἀντάρα;
Ἀκοῦς τί γίνεται; Εἶναι λαχτάρα.
Μὲς ἀπ᾿ τὸ μνῆμα σου γιατί νὰ βγεῖς;
Πές μου ποῦθ᾿ ἔρχεσαι; Τί ῾λθες νὰ δεῖς;

Ε´
- Mέσα στοῦ τάφου μου τὴ σκοτεινιὰ
κλεισμένος ἤμουνα τέτοια νυχτιά,
κ᾿ ἐκεῖ ποὺ ἔστεκα σαβανωμένος
βαθειὰ στὸ μνῆμα μου συμμαζωμένος,

Ἔξαφνα ἐπάνω μου μιὰ κουκουβάγια
ἀκούω ποὺ φώναζε· Θανάση Βάγια,
σήκου κ᾿ ἐπλάκωσαν χίλιοι νεκροὶ
καὶ θὰ σὲ πάρουνε νὰ πᾶτ᾿ ἐκεῖ.

Τὰ λόγια τ᾿ ἄκουσα καὶ τ᾿ ὄνομά μου.
Σκᾶνε καὶ τρίβονται τὰ κόκκαλά μου.
Κρύβομαι, χώνομαι ὅσο μπορῶ
βαθειὰ στὸ λάκκο μου, μὴ τοὺς ἰδῶ.

- Ἔβγα καὶ πρόβαλε, Θανάση Βάγια,
ἔλα νὰ τρέξωμε πέρα στὰ πλάγια.
Ἔβγα, μὴ σκιάζεσαι, δὲν εἶναι λύκοι.
Τὸ δρόμο δεῖξε μας γιὰ τὸ Γαρδίκι.

Ἔτζι φωνάζοντας σὰ λυσσασμένοι
πέφτουν ἐπάνω μου οἱ πεθαμμένοι.
Καὶ μὲ τὰ νύχια τους καὶ μὲ τὸ στόμα
πετᾶνε, σκάφτουνε τὸ μαῦρο χῶμα.

Καὶ σὰν μ᾿ εὐρήκανε ὅλοι μὲ μία
ἔξω ἀπ᾿ τοῦ τάφου μου τὴν ἐρημιά,
γελώντας, σκούζοντας, ἄγρια μὲ σέρνουν
κ᾿ ἐκεῖ ποὺ μοῦ εἴπανε μὲ συνεπαίρνουν.

Πετᾶμε, τρέχομε· φυσομανάει,
τὸ πέρασμά μας κόσμο χαλάει.
Τὸ μαῦρο σύννεφο, ὅθε διαβῇ,
οἱ βράχοι τρέμουνε, ἀνάφτ᾿ ἡ γῆ.

Φουσκώνει ὁ ἄνεμος τὰ σάβανά μας
σὰν ν᾿ ἀρμενίζαμε μὲ τὰ πανιά μας.
Πέφτουν στὸ δρόμο μας καὶ ξεκολλᾶνε
τὰ κούφια κόκκαλα, στὴ γῆ σκορπᾶνε.

Ἐμπρὸς μᾶς ἔσερνε ἡ κουκουβάγια
πάντα φωνάζοντας· Θανάση Βάγια.
Ἔτσι ἐφθάσαμε σ᾿ ἐκειὰ τὰ μέρη,
ποὺ τόσους ἔσφαξα μ᾿ αὐτὸ τὸ χέρι.

Ὤ, τί μαρτύρια! Ὤ! τί τρομάρες!
Πόσες μοῦ ρίξανε σκληρὲς κατάρες!
Μοῦ δῶκαν κ᾿ ἔπια αἷμα πημένο.
Γιὰ ἰδὲς τὸ στόμα μου τό ῾χω βαμμένο.

Κι ἐν ᾧ μὲ σέρνουνε καὶ μὲ πατοῦνε
κάποιος ἐφώναξε... Στέκουν κι ἀκοῦνε.
- Kαλῶς σ᾿ εὐρήκαμε, Βιζίρη Ἀλῆ.
Ἐδῶθε μπαίνουνε μὲς στὴν αὐλή.

Πέφτουν ἐπάνω του οἱ πεθαμμένοι.
Μὲ παραιτήσανε. Κανεὶς δὲν μένει.
Κρυφὰ τοὺς ἔφυγα καὶ τρέχω ἐδῶ
μὲ σέ, γυναῖκα μου, νὰ κοιμηθῶ.

Στ´
- Θανάση σ᾿ ἄκουσα, τραβήξου τώρα.
Μέσα στὸ μνῆμα σου νὰ πᾶς εἶν᾿ ὥρα.
- Μέσα στὸ μνῆμα μου γιὰ συντροφιά,
θέλω ἀπ᾿ τὸ στόμα σου τρία φιλιά.

- Ὅταν σοῦ ρίξανε λάδι καὶ χῶμα
ᾖλθα, σὲ φίλησα κρυφὰ στὸ στόμα.
- Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί...
Μοῦ πῆρ᾿ ἡ κόλαση κειὸ τὸ φιλί.

- Φεῦγα καὶ σκιάζομαι τ᾿ ἄγρια σου μάτια.
Τὸ σάπιο κρέας σου, πέφτει κομάτια.
Τραβήξου, κρύψε τα, κεῖνα τὰ χέρια.
Ἀπ᾿ τὴν ἀχάμνια τους λὲς κι εἶν᾿ μαχαίρια.

- Ἔλα γυναῖκα μου, δὲν εἶμαι ῾γὼ
κεῖνος π᾿ ἀγάπησες, ἕνα καιρό;
Μὴ μὲ σιχαίνεσαι, εἶμ᾿ ὁ Θανάσης.
- Φεύγ᾿ ἀπ᾿ τὰ μάτια μου, θὰ μὲ κολάσεις.

Ρίχνεται πάνω της καὶ τήνε πιάνει,
μέσα στὸ στόμα της τὰ χείλη βάνει.
Στὰ ἕρμα στήθια της τὰ ροῦχ᾿ ἀρχίζει,
ποὺ τὴ σκεπάζουνε, νὰ τὰ ξεσχίζει.

Τήνε ξεγύμνωσε... τὸ χέρι ἁπλώνει...
Μέσα στὸ κόρφο της ἄγρια τὸ χώνει...

Μένει σὰ μάρμαρο. Κρύος σὰ φίδι
τρίζει ἀπ᾿ τὸ φόβο του, στὸ κατακλείδι.
Σὰ λύκος ρυάζεται, τρέμει σὰ φύλλο...
Στὰ δάχτυλα ἔπιασε τὸ Τίμιο Ξύλο.

Τὴ μαύρη γλύτωσε, τὸ φυλαχτό της,
καπνός, ἐσβήστηκεν ἀπ᾿ τὸ πλευρό της.
Τότε ἀκούστηκε κι ἡ κουκουβάγια
ἔξω, ποὺ φώναζε: - Θανάση Βάγια!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Τραγούδι για μια Αγαπημένη

Το ξέρω, αγαπημένη: Μου πέφτουν τώρα τα μαλλιά εξαιτίας της άγριας μου ζωής
και είμαι αναγκασμένος να ξαπλώνω πάνω στις πέτρες.
Με βλέπετε να πίνω το πιο φτηνό ρακί.
Γυμνός μες στον αγέρα περπατάω.
Μα ήταν ένας καιρός, αγαπημένη, που ήμουνα αγνός.
Είχα μια γυναίκα πιο δυνατή από μένα,
έτσι όπως είναι το χορτάρι πιο δυνατό απ’ τον ταύρο: ορθώνεται ξανά.
Έβλεπε πως ήμουνα κακός, και μ’ αγαπούσε.
Δε ρώταγε που βγάζει ο δρόμος που ήτανε δικός της κι ίσως έβγαζε προς τα κάτω.
Σαν το κορμί της μου ‘δινε, έλεγε: Αυτό είν’ όλο.
Και το κορμί της γινότανε κορμί μου.
Τώρα δεν είναι πουθενά εδώ πια, εξαφανίστηκε όπως χάνεται ένα σύννεφο αφού έχει βρέξει.
Την άφησα, κι αυτή έπεσε κάτω, γιατί αυτός ήταν ο δικός της δρόμος.
Μα τις νυχτιές κάποιες φορές όταν με βλέπετε να πίνω,
βλέπω το πρόσωπό της, χλωμό μες στον αέρα, δυνατό και στραμμένο προς τα μένα,
και ‘γω μες στον αέρα υποκλίνομαι.



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Kώστας Βάρναλης
Στην εξορία (Οχτώβρης 1935)

Μας σιδεροδέσανε τα χέρια
και μας κλείσαν ολούθε μαλινχέρια.
Μας μετρήσανε, κάπου εξηνταριά,
και μας ζυγιάσαν την ψυχή – βαριά!


Μουδιάσανε σφιχτόδετα καιρό
χέρι δεξί με χέρι αριστερό.
Μουδιασμένο και τ’ άλλο μας, που εκράτει
βαλίτσα ή δέμα για τον Άη – Στράτη.

Κατάχαμ’ Αρετή, Μυαλό και Νιάτα!
Τον κάλλιον ο χειρότερος επάτα...
Τυχερέ, κείνο τ’ άθλιο δειλινό
σε δέσαν με το Δάσκαλο Γληνό.

Μεγάλα μάτια αστραφτερά, στητός
κι ατάραγος πάνου απ’ τη Μοίρα αφτός,
κοιτούσε την ερχόμενην ευδία.
Συ νεβρικός από την αηδία.

Μαζί μας, τελεφταίοι, με το βαπόρι
πρεζάκηδες, αλάνια, λαθρεμπόροι.
Ξεπίτηδες, για να φανεί, πως ίσια
λογιούνται η Λεφτεριά και τα χασίσια.

Μα το καλογεράκι απ’ τ’ Αγιονόρος,
που πέταξε τα ράσα, ο θεοφόρος,
και το πιάσανε νύχτα στην Ομόνοια,
ξουρισμένα μουστάκια και σαγόνια,
μαζί μας δεν το δέσανε. Βλακεία
να πομπέψουν πατρίδα και θρησκεία!

Έτσι μας εφορτώσαν στο βαπόρι,
τους πατριώτες οι πατριδεμπόροι.

Εξορία στο λαό, χέρια δεμένα,
για να ρθει ο Εξορισμένος απ’ τα ξένα,
να χωρίσει το Έθνος και να βάλει
τη μια μεριά να πολεμάει την άλλη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[aluteros]

Σώπα, μη μιλάς - Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα.
Μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις
Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου.

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αρίσταρχος]

Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κοµµαγηνή, 595 µ. Χ.

Το γήρασµα του σώµατος και της µορφής µου
είναι πληγή από φρικτό µαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καµιά.
Εις σέ προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
πού κάπως ξέρεις από φάρµακα'
νάρκης του άλγους δοκιµές, εν Φαντασία και Λόγω.
Είναι πληγή από φρικτό µαχαίρι. -
Τα φάρµακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάµνουνε - για λίγο - να µη νοιώθεται η πληγή.

Του Κ.Καβάφη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

O ΜΙΧΑΛΙΟΣ​

του Κώστα Καρυωτάκη​

​

Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δε μπόρεσε να μάθει καν το "επ' ώμου".
Όλο εμουρμούριζε: "Κυρ Δεκανέα,
άσε με να γυρίσω στο χωριό μου".


Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,
αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,
το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
σα να 'λεγε, σα να παρακαλούσε:
"Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω".


Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του αφήσαν απέξω το ποδάρι:
Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ


Τ' όνομά σου το βλέπω, σάμπως χέρι
που δείχνει, σαν μαχαίρι αστραφτερό'
τ' όνομά σου τ' ακούω' δαρμός και χτύπος
από μέγα ανυπόταχτο φτερό.

Τ' όνομά σου το γεύομαι σαν κάποιους
γιομάτους μελιστάλαχτους καρπούς'
δυνατό μύρο κατασταλαγμένο
από κρίνου βαριούς ανασαμούς.

Τ' όνομά σου το πιάνω και το σφίγγω,
σαν πρωτόφαντο, απάρθενο κορμί.
Τ' όνομά σου λαχτάρα, ονείρεμα, ύλη,
ρυθμός και ορμή και ιδέα. Κι εσύ, κι εσύ.

Θα το γράψω στην έρημο, στη χώρα,
στο καράβι, στο βράχο του γιαλού,
στου δένδρου τον κορμό, στου ανθού το φύλλο,
στ' αγάλματα, στα μνήματα, παντού.

Στα τετραπέρατα, ω! θα το φωνάξω,
θα το δώσω του αγέρα, του πουλιού,
θα το καρφώσω ανάμεσα στ' αστέρια,
στο πλάι του γαύρου Εφτάστερου Αμαξιού.
​

Κωστής Παλαμάς 1913, απόσπασμα από το ποίημα "Ευριδίκη"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Το καλοκαίρι


Ο κόσμος λάμπει ,
σαν ένα αστέρι .
Βουνά και κάμποι ,
δέντρα , νερά ,
γιορτάζουν πάλι ,
καθώς προβάλλει
το καλοκαίρι
Θεού χαρά !


Φωνούλες , γέλια
φέρνει τα’ αγέρι
μεσ’ απ’ τ’ αμπέλια
τα καρπερά .
Παιδιά αγγελούδια
ψέλνουν τραγούδια
στο καλοκαίρι
Θεού χαρά !


​

Κωστής Παλαμάς
​

[FONT=&quot]
[/FONT]

[FONT=&quot]

[/FONT]
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Κενή διαθήκη


Είμαστε το τιμωρημένο χώμα του θεού
ό,τι περίσσεψε απ’ τον ιδρώτα της Εύας
η πληγή στα πλευρά του Αδάμ
και το σάλιο στο δαγκωμένο μήλο.


Είμαστε το σπαταλημένο σπέρμα του Αυνάν
το πηγμένο αίμα του ’Αβελ
η χαρακιά στην παλάμη του Μωυσή
και ό,τι δεν έκρυψε το πρωτόπλαστο φύλλο.


Είμαστε το ήττα που λείπει από τον Ενόχ
η σπασμένη σανίδα του Νώε
τα λερωμένα χέρια του Ιακώβ
και το σαράκι που λαχτάρησε το Τίμιο Ξύλο.


Σπύρος Αραβανής
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Μάργκαρετ Ντυράς, Η Αρρώστια του Θανάτου


Ρωτάει: Τί άλλο θέλετε;
Λέτε να κοιμηθώ πάνω στο έκθετο αιδοίο, εκεί στο μέρος
που σας είναι άγνωστο.
Λέτε ότι θέλετε να δοκιμάσετε, να κλάψετε εκεί, σ' αυτό
το σημείο του κόσμου.
Χαμογελά, ρωτά: Με θέλετε κι εμένα;
Λέτε: ναι, δεν ξέρω ακόμα, θα ήθελα να διεισδύσω και
εκεί μ' όλη τη βία που συνηθίζω. Γιατί λένε πως αυτό
αντιστέκεται πολύ περισσότερο, πως είναι ένα
βελούδο που αντιστέκεται περισσότερο κι από το κενό.

***
Κάποιο βράδυ, κάνετε αυτό που είχατε προγραμματίσει,
κοιμάστε με το πρόσωπο ανάμεσα στ' ανοιγμένα σκέλη
της, στο υψηλότερο σημείο τους, κολλητά πάνω στο
αιδοίο της μέσα στην υγρασία του κορμιού της, εκεί στο
άνοιγμά της.
Σας αφήνει.

Μετ.Κυβέλη Μαλαμάτη


μάλαμα κυβέλη μάλαμα
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Η φορά των πραγμάτων

Ταξιδεύω νύχτα στο Αιγαίο, χωρίς προορισμό. Μέσα σ’ ένα κατάμεστο Blue star.
Τουρίστες χαζεύουν το σκοτεινό πέλαγος,
φορτηγατζήδες πίνουν μπύρες βροντογελώντας,
μανάδες κυνηγάνε τα παιδιά τους να τα ταΐσουν προτηγανισμένες πατάτες.

Στους καναπέδες των σαλονιών μισοκοιμούνται μισόγυμνα κορίτσια και φουσκωτά αγόρια γεμάτα τατουάζ.
Πως διάολο ξέπεσε έτσι το τατουάζ του ναυτικού;
Όχι του ναύτη του Αιγαίου, αλλά του παγκόσμιου ναυτικού.
Από σημάδι της ψυχής που αναδύεται και χαράζει ανεξίτηλα το κορμί,
κατάντησε ασήμαντο χρωματιστό πλουμί πάνω στο δέρμα.

Θα ‘θελα να ‘χα κάνει ένα αληθινό τατού για σένα, όμως τώρα είναι αργά.
Η ψυχή έπαψε να στέλνει προς τα πάνω μηνύματα που σε αφορούν.
Σφραγίστηκε ερμητικά ο τάφος του αλλοτινού μεγάλου έρωτα.
Θα τον ξανανοίξει πολύ αργότερα ο μέγας τυμβωρύχος που ονομάζεται γήρας και θα τον αξιολογήσει κατά πως νομίζει.
Πιθανότατα με την εκδικητικότητα που έχουν πάντα τα γηρατειά απέναντι στα νειάτα.

Δε βαριέσαι, έτσι είναι η φορά των πραγμάτων.

Ταξιδεύω νύχτα στο Αιγαίο και ο μισοφωτισμένος διάδρομος ανάμεσα στα καταστρώματα είναι βρεγμένος απ’ τη νυχτερινή αλμύρα.
Οπτασίες και σκιές περπατούν δίπλα μου,
προσεκτικά μην γλυστρίσουν και χαθούν στο σκοτεινά νερά από κάτω.

Αχ αυτές οι μικρές καλές σκιές της ζωής μου!
Πόσο εύκολα μεταπηδώ απ’ τις μεγάλες και τις αιώνιες,
στις μικρούλες προσωπικές οπτασίες που με συντρόφευσαν στα κατάρτια και τις παραλίες αυτής της ζωντανής θάλασσας.
Έρχονται απρόσμενα, πότε παιχνιδιάρες και πότε φουρκισμένες απ’ τα νεύρα τους,
να μου θυμίσουν το πέρασμα τους.

Για να ακροβολογώ, αυτή την ερμηνεία μ’ αρέσει να δίνω στην εμφάνιση τους,
όταν με πιάνει καμιά φορά αυτή η ανόητη ανδρική αυτοπεποίθηση.
Μπορεί όμως να έρχονται και για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.
Προσπαθώντας αυτές να θυμηθούν κάτι από μένα. Πως με λέγανε, ας πούμε.
Και να μην τα καταφέρνουν...

Δεν βαριέσαι. Έτσι είναι η φορά των πραγμάτων.

Απ' το πεζό του Δημήτρη Καμπουράκη - "Αιγαίο το λένε"
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iGiannis]

Μόνο γιατί μ'αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μαρία Πολυδούρη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

Παναγιώτης Πάκος

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Στου θεού την αγκαλιά,
παιδάκι μου, κοιμήσου
κι απ΄τους αγγέλους ζήτησα
να μη σου τραγουδήσουν
από τον ύπνο το γλυκό
να μη σε ξυπνήσουν.
Στου θεού την αγκαλιά,
παιδάκι μου, κοιμήσου
κι απ’ τους αγγέλους ζήτησα
τ’ αστέρια όλα να σβήσουν-
φως να μη δω και θυμηθώ
τ’ αστέρι μου πως ήσουν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.