Μοιραζόμαστε ποιήματα

[foulils]

Άρης Δικταίος

1917-1983​

​

​

​

Η Ποίηση

​

​

Μα εσύ Ποίηση​

που έντυνες μια φορά τη γυμνή μέθη μας​

όταν κρυώναμε και δεν είχαμε ρούχο να ντυθούμε​

όταν ονειρευόμαστε, γιατί δεν υπήρχε άλλη ζωή να ζήσουμε​

δε θα υπάρξουν πια σύννεφα για να ταξιδέψουμε τη ρέμβη μας;​

δε θα υπάρξουν πια σώματα για να ταξιδέψουμε τον έρωτά μας;​

Μα εσύ Ποίηση​

που δεν μπορείς να κλειστείς μέσα σε σχήματα​

μα εσύ Ποίηση​

που δε μπορούμε να σ’ αγγίξουμε με το λόγο​

εσύ​

το στερνό ίχνος ης παρουσίας του Θεού ανάμεσά μας​

σώσε την τελευταία ώρα τούτη του ανθρώπου​

την πιο στυγνή και την πιο απεγνωσμένη​

που ο Θάνατος​

που η Μοναξιά​

που η Σιωπή​

τον καρτερούν σε μια στιγμή μελλούμενη​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rosa azul]

https://youtu.be/M8GhuZTSAjs


Κωστας Καριωτακης
Χαμόγελο

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι.
Απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δε βρέχει πια κι η κόρη αποσταμένη,
Στο μουσκεμμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη
Κι έτσι βαθειά γεμάτα σ' ανασαίνει.
Στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
Νέον αγριοτριανταφύλλο του Απρίλη.

Ξεφεύγουνε από το σύννεφο ακτίδες
Και κρύβονται στα μάτια της. Τη βρέχει
Mια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες,
Που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
Και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει,
Καθώς χαμογελά στον ήλιο αγνάντια.



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

​

[FONT=&quot]Φοβᾶμαι...[/FONT]
του Μανόλη Αναγνωστάκη*


[FONT=&quot]Φοβᾶμαι[/FONT][FONT=&quot] τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».[/FONT]
[FONT=&quot]Φοβᾶμαι[/FONT][FONT=&quot] τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.[/FONT]
[FONT=&quot]Φοβᾶμαι[/FONT][FONT=&quot] τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.[/FONT]
[FONT=&quot]Φοβᾶμαι[/FONT][FONT=&quot] τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ....[/FONT]
[FONT=&quot]ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».[/FONT]
[FONT=&quot]Φοβᾶμαι[/FONT][FONT=&quot] τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.[/FONT]
[FONT=&quot]Φοβᾶμαι[/FONT][FONT=&quot], φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.[/FONT]
[FONT=&quot]Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.[/FONT]


......αυτά έγραφε ο Μανόλης Αναγνωστάκης για την κοινωνία της μεταπολίτευσης εν ετει 1983
* Μανόλης Ἀναγνωστάκης (Θεσσαλονίκη 1925 - Ἀθήνα 2005): Ἰατρὸς ἀκτινολόγος, ποιητὴς καὶ δοκιμιογράφος.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το βρίσκω εξαιρετικά επίκαιρο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[RunawayDreamer]

Κ.Γ.Καρυωτάκης

[ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΙΑ...]

Θέλω νὰ φύγω πιὰ ἀπὸ δῶ, θέλω νὰ φύγω πέρα,
σὲ κάποιο τόπο ἀγνώριστο καὶ νέο,
θέλω νὰ γίνω μία χρυσὴ σκόνη μὲς στὸν αἰθέρα,
ἁπλὸ στοιχεῖο, ἐλεύθερο, γενναῖο.

Σὰν ὄνειρο νὰ φαίνονται ἁπαλὸ καὶ νὰ μιλοῦνε
ἕως τὴν ψυχὴ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου,
ὡραῖα νά ῾ναι τὰ πρόσωπα καὶ νὰ χαμογελοῦνε,
ὡραῖος ἀκόμη ὁ ἴδιος ὁ ἐαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο ἐκεῖ μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει, θεέ μου,
στὴ νύχτα, στὴν ἀπόγνωση τῶν τόπων,
στὸ φοβερὸ στερέωμα, στὴν ὠρυγὴ τοῦ ἀνέμου,
στὰ βλέμματα, στὰ λόγια τῶν ἀνθρώπων.

Νὰ μὴν ὑπάρχει τίποτε, τίποτε πιά, μὰ λίγη
χαρὰ καὶ ἱκανοποίησις νὰ μένει,
κι ὅλοι νὰ λένε τάχα πὼς ἔχουν γιὰ πάντα φύγει,
ὅλοι πὼς εἶναι τάχα πεθαμένοι.


ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ...

Μεσ᾿ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν καλῶν καιρῶν
οἱ ἀγάπες μας πικρὰ μᾶς χαιρετᾶνε.

Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲ θυμᾶσαι, λές.
κι ἂν φούσκωσαν τὰ στήθη κι ἂν δακρύζεις
ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κλάψεις ὅπως πρῶτα,
δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν θυμᾶσαι, ἂς κλαῖς.

Ξάφνου θὰ ἰδεῖς δυὸ μάτια γαλανὰ
-- πόσος καιρός! -- τὰ χάιδεψες μιὰ νύχτα·
καὶ σὰ ν᾿ ἀκοῦς ἐντός σου νὰ σαλεύει
μιὰ συφορὰ παλιὰ καὶ νὰ ξυπνᾷ.

Θὰ στήσουνε μακάβριο τὸ χορὸ
οἱ θύμησες στὰ περασμένα γύρω·
καὶ θ᾿ ἀνθίσει στὸ βλέφαρο σὰν τότε
καὶ θὰ πέσει τὸ δάκρυ σου πικρό.

Τὰ μάτια ποὺ κρεμοῦν -- ἥλιοι χλωμοί --
τὸ φῶς στὸ χιόνι της καρδιὰ καὶ λιώνει,
οἱ ἀγάπες ποὺ σαλεύουν πεθαμένες
οἱ πρῶτοι ξανὰ ποὺ ἄναψαν καημοί...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αστυόχη]

Αααχ σ'ευχαριστω παρα πολυ!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερωφίλη]

Λαχταρώ

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Sarah Kane

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angelique.]

Independence ~ Aleister Crowley.​

Come to my arms --- is it eve? is it morn?
Is Apollo awake? Is Diana reborn?
Are the streams in full song? Do the woods whisper hush
Is it the nightingale? Is it the thrush?
Is it the smile of the autumn, the blush
Of the spring? Is the world full of peace or alarms?
Come to my arms, Laylah, come to my arms!

Come to my arms, though the hurricane blow.
Thunder and summer, or winter and snow,
It is one to us, one, while our spirits are curled
In the crimson caress: we are fond, we are furled
Like lilies away from the war of the world.
Are there spells beyond ours? Are there alien charms?
Come to my arms, Laylah, come to my arms!

Come to my arms! is it life? is it death?
Is not all immortality born of your breath?
Are not heaven and hell but as handmaids of yours
Who are all that enflames, who are all that allures,
Who are all that destroys, who are all that endures?
I am yours, do I care if it heals me or harms?
Come to my arms, Laylah, come to my arms!​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Η Αγία Χ

'Ηταν εκείνο το φθινόπωρινο απόγευμα
που η Αγία με πήρε από το χέρι
και με οδήγησε στο μικρό σκοτεινό δρόμο
που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καν
γιατί αν υπήρχε τότε τί ήταν αυτά τα αίματα
και οι στρατιώτες που ξεπετάχτηκαν
από τους γύρω δρόμους
και με δέσανε σε ενα ξύλινο κρεββάτι
τέσσερις μηνες
και όταν πια με λύσανε ήταν χειμώνας,
έβρεχε συνέχεια και η Αγία χάθηκε
κι ούτε που ξαναφάνηκε πια

Μίλτος Σαχτούρης
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ ΤΟΥ ΠΟΡΟΥ

Κάθε χρόνο
κατά το μήνα Αύγουστο
εισβάλλει στο προαύλιο
του Μοναστηριού του Πόρου
η μαύρη πεταλούδα του Μοναστηριού
πετάει από πέτρα σε πέτρα
τα παιδιά προσπαθούν
να την πιάσουν
αλλά δεν το κατορθώνουν
είναι η Άγια-Πεταλούδα
του Μοναστηριού του Πόρου
πετάει από πέτρα σε πέτρα
μόνο για λίγες μέρες
κι ύστερα χάνεται
για να ξαναεμφανιστεί
πάλι τον άλλο Αύγουστο
η Άγια μαύρη-Πεταλούδα
του Μοναστηριού του Πόρου

Μίλτος Σαχτούρης
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

Δέδυκε μεν α Σελάνα
και πληιάδες μέσαι δε
νύκτες, παρά δ' έρχεται ώρα,
εγώ δε μόνα καθεύδω.

Σαπφώ




Μεσάνυχτα και δύσανε, Πούλια κι αχνό Φεγγάρι.
Η Νύχτα το κοστούμι της, το μαύρο, μου προβάρει.
Οι Ώρες παιχνιδίζοντας, φεύγουνε μακριά μου
και τ' άδειο το προσκέφαλο η μόνη συντροφιά μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά
δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.

Κι αυτό που θέλω να σου πω,
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε σ' τό 'χω πει ακόμα.

Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Κ. Παλαμάς- Ανατολή

Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
λυπητερά,
πώς η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!
Eίναι χυμένη από τη μουσική σας
και πάει με τα δικά σας τα φτερά.

Σας γέννησε και μέσα σας μιλάει
και βογγάει και βαριά μοσκοβολάει
μια μάννα· καίει το λάγνο της φιλί,
κ' είναι της Mοίρας λάτρισσα και τρέμει,
ψυχή όλη σάρκα, σκλάβα σε χαρέμι,
η λαγγεμένη Aνατολή.

Mέσα σας κλαίει το μαύρο φτωχολόι,
κι όλα σας, κ' η χαρά σας, μοιρολόι
πικρό κι αργό·
μαύρος, φτωχός και σκλάβος και ακαμάτης,
στενόκαρδος, αδούλευτος, ―διαβάτης
μ' εσάς κ' εγώ.

Στο γιαλό που τού φυγαν τα καΐκια,
και του μείναν τα κρίνα και τα φύκια,
στ' όνειρο του πελάου και τ' ουρανού,
άνεργη τη ζωή να ζούσα κ' έρμη,
βουβός, χωρίς καμιάς φροντίδας θέρμη,
με τόσο νου,

όσος φτάνει σα δέντρο για να στέκω
και καπνιστής με τον καπνό να πλέκω
δαχτυλιδάκια γαλανά·
και κάποτε το στόμα να σαλεύω
κι απάνω του να ξαναζωντανεύω
τον καημό που βαριά σάς τυραννά

κι όλο αρχίζει, γυρίζει, δεν τελειώνει.
Kαι μια φυλή ζη μέσα σας και λυώνει
και μια ζωή δεμένη σπαρταρά,
γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
λυπητερά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cherryblossom]

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν...

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Γκύντερ Κούνερτ, Ίκαρος

Κάτι φτερά απομείνανε
απ’ την αβυσσαλέα του πτώση.
Οι πτήσεις οι υψηλές διαρκούν λίγο μονάχα
και το παράδειγμά τους συνιστάται
ως φάρμακο προληπτικό για τις αλαζονείες.
Πλην η Ιστορία νοιάζεται για τα ναυάγια προπαντός.
Στο εγχειρίδιο της Κλειώς τα κέρδη
καταλαμβάνουν χώρο πενιχρό.
Η πτώση ως πράξη τελική
νικάει τη λήθη.
Απ’ της ζωής τον καταρράκτη υψώνεται
σαν σπάνιο ουράνιο τόξο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

σχολιάκι:
η φωτογραφία είναι από πολαρόϊντ,
και η καμπάνα που χτυπάει το κάνει
αργά και κάπως πένθιμα.


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[razorbladeDream]

ΕΝ’ ΑΠΟΓΕΜΑ
- Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ ω εσύ που’ ρθες σε μένα,
Τα’ ωχρό το απομεσήμερο κι έφυγες με το βράδυ,
Περαστικά σαν τα’ όνειρο, σν το φιλί θλιμένα
Που άφηνες, φεύγοντας, σε μένα για σημάδι.

Και γέμισες με μι άπειρη γλυκύτητα τα ξένα
Που ήταν για μένα πιο βαριά κι απ το σκοτάδι.
Και νιώθω ακόμα σήμερα, που σ’ έχω πια χαμένα,
Απ’ το κορμί μου να περνά κάποιο δικό σου χάδι.

Γι’ αυτό κι εγώ σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ και τώρα
Τόσο γλυκά, όσο μου χάρισες κι εσύ
Τη δύναμή σου, τη χαρά, τη νιότη σου στην ώρα

Που έδειχνε ο δείχτης άμετρη στιγμή την ηδονή.
- Ω έσυ που δ με γνώριζες κι ήρθες σε με, κι εγώ,
Σα να σε γνώριζα από πριν, σε θέλω και σε νοσταλγώ.
Μητσος Παπανικολαου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΓΙΩΡΓΟΣ95]

ΓΕΡΑΚΙΝΑ

Κίνησε η Γερακίνα για νερό
κρύο να φέρει.
Σουμουντουμου
ντουμου ντρουμουντουν,
τα βραχιόλια της βροντούν.

Κι έπεσε μες το πηγάδι
κι έβγαλε φωνή μεγάλη.
Σουμουντουμου
ντουμου ντρουμουντουν,
τα βραχιόλια της βροντούν.

Κι έτρεξαν μικροί μεγάλοι
κι έτρεξα κι εγώ ο καημένος.
Σουμουντουμου
ντουμου ντρουμουντουν,
τα βραχιόλια της βροντούν.

Μη φοβάσαι Γερακίνα
‘γω θα έμπω να σε βγάλω.
Σουμουντουμου
ντουμου ντρουμουντουν,
τα βραχιόλια της βροντούν.

΄γω θα έμπω να σε βγάλω
και γυναίκα θα σε πάρω.
Σουμουντουμου
ντουμου ντρουμουντουν,
τα βραχιόλια της βροντούν.



ποιημα ειναι αυτο σε μορφη ιστοριας!
οταν διαβαζω-ακουω τα λογια εχω μια πληρη εικονα στο μυαλο μου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

(...) Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς ;
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;
Όπου κάποτε οι φιγούρες των Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς ;
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς ;
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς (...)
Σ'αγαπάω! Μ'ακούς;
(Οδ. Ελύτης, Μονόγραμμα)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες...

''Ν'αγγίζεις πάντα τη γυναίκα που κοιμάται..
να εξαντλείς το χέρι στα μαλλιά της...
Να την αγγίζεις πάντα όταν κοιμάται..
σαν να ζητάς συγγνώμη...

Με την υπομονή του γεωργού
να σκύβεις στη σιωπή της..
να την ακούς να μεγαλώνει..
ν' ανθίζει, να ονειρεύεται..

Να χαϊδεύεις πάντα την κοιλιά της..
να την κρατάς ζεστή γιατί είναι μόνη..
γεμάτη άγχος, αίμα και θάλασσα..
γεμάτη χαμηλά, σβησμένα πάθη...

Ν' αγγίζεις πάντα τη γυναίκα..
γιατί κοιμάται όπως δακρύζει..
αν γίνεις άτσαλος με την ψυχή
νευρική και λαμπερή θα φύγει...

Κι αν τα μάτια της ανοίξει ξαφνικά..
φέρ' τη στο πλάι, με τα γόνατα ψηλά..
και πίσω της ξαπλώνοντας
αγκάλιασέ την.. φίλησέ την...

Τότε μπορείς το στήθος της ν' αγγίξεις..
αλλά ποτέ, ποτέ το πρόσωπό της..
αφού τα όνειρά της θα ερεθίσεις..
μονάχα αν σ' αγαπώ της ψιθυρίσεις...

Σ. Σελαβής, Μην αγαπάς, κοιμήσου, (Νεφέλη 2006)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

1.Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

2. Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

3. Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

4. Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

5. Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

6. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

7. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

8. Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.


αποσπάσματα που γούσταρα από το γυμνό σώμα του Ρίτσου.

το 1 με εξουθενώνει
το 2 με πυρώνει
το 3 με θολώνει
το 4 με αναστατώνει
το 5 με καυλώνει
το 6 με καρφώνει
το 7 με θυμώνει
το 8 με σκοτώνει.



υγ. πατρέα το πολυτονικό είναι μούρλια.
Είχα και δεν το ΄ξερα.
μπαχαχαχα
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Χόρχε Λούις Μπόρχες - Μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.