Μοιραζόμαστε ποιήματα

[venividivici]

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
-- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
--μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο--
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

Νίκος Καββαδίας, Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ - ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Ψυχή μου, τοῦ ἄσωτου καημοῦ παιδί, σὰν ποιὰ προσμένεις
γαλανὴ μέρα νὰ διαβῆ, μαζί της νὰ σὲ πάρη;
Κάτω ἀπ᾿ τὸ φῶς δὲ θὰ μπορῆς τὰ ὄνειρα ν᾿ ἀνασταίνης,
θὰ σβήση ἡ ὡραία φλόγα σου καὶ θὰ σοῦ μείνη ἡ χάρη,

μέσα σὲ θρόνο ὁλόχρυσο καρτερικὰ νὰ μένης
σὰ σ᾿ ἕνα πλούσιο κόσμημα χλωμὸ μαργαριτάρι.
Τῆς Νύχτας, σὰ μυστήριο τοῦ Ἅδη σκοτεινιασμένης
περνάει τὸ φάσμα, κοίταξε, μὲ θριαμβικὸ καμάρι.

Σήκωσε τὰ περήφανα χέρια σου καὶ δεήσου
νὰ γίνης ἕνα ἀπ᾿ τὰ πολλὰ τὰ μαῦρα μυστικά της,
νὰ μὴ σ᾿ ἀγγίζη ἡ ἐλπίδα, ὅπως τ᾿ ἀνήλια τῆς ἀβύσσου

ἡ ἀχτίδα, γιὰ τὰ πρόσχαρα ποὖνε γιὰ σένα ξένα.
Καὶ μόνο ἡ σκέψη κάποτε στὸ ἄσκοπο πέταμά της
νὰ βρίσκης ὅλα ποὺ πόθησες, τὰ ὡραῖα στερημένα.

Ένα από τα καλύτερα ποιήματα της Πολυδούρη...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[αδαμαντια52071]

Τ Ρ Υ Π Ε Σ - Κ Α Ι Ν Ο Υ Ρ Γ Ι Α Ζ Α Λ Η
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μιαν άλλη θηλεία
ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι


για εμενα αυτο το τραγουδι απ τις τρυπες ειναι ..........ποιηση........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Θάλεια]

Κική Δημουλά
Μία μετέωρη κυρία

Βρέχει...
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ’χει σταθεί
μπροστά σ’ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απ’ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Madrugada*]

Συνεχίζω με Δημουλά:

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην καταστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.

Πληροφορίαι: Αδιέξοδον.
Ώρα: Πάσα.

~~~

Με ρωτάει ο καιρός
από που θέλω να περάσει
που ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

Από τις "Απροσδοκίες"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Μπορεί να μην είναι ακριβώς ποίημα αλλά στίχος, αλλά είναι από τα αγαπημένα μου:

ΜΟΝΑΞΙΑ
(Δημήτρη Χριστοδούλου)


Έζησα μες στην παγωνιά χωρίς την αγκαλιά σου
Μα σε σκεφτόμουνα βαθιά, σα να ’μουνα κοντά σου
Μέρες και νύχτες πέρασα και ήσουν η σκιά μου
Εσύ που είσαι μια ζωή και εισαι η μοναξιά μου

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου

Έρχεσαι πάντα σιωπηλή κοντά μου σαν τραγούδι
Κήπος βαθύς ο ύπνος μας και συ λευκό λουλούδι
Στ’ αλήθεια πού θα πάει αυτό με σένα μοναξιά μου
Θα πνίγομαι στα όνειρα και συ να ’σαι κοντά μου;

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου

Μ’ έμαθες τόσα μοναξιά και τόσα έχω χάσει
Που κι αν μ’ αφήσεις μια στιγμή τίποτα δε θ’ αλλάξει
Κι αν έζησα στη μοναξιά ποτέ δεν ήμουν μόνος
Κι αν πέρναγε η μια πληγή με τύλιγε ο πόνος

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)


Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα “πίστεψέ με” και τα “μη.”
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για ‘σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε.”
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από ‘σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από ‘σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για ‘σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ‘ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ‘ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για ‘σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ‘ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για ‘σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για ‘σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για ‘σένα,
όλα για ‘σένα, για ‘σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rosa azul]

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ενα απο τα καλυτερα ποιηματα ever.Ειδικα το κομματι που μ΄'αρεσει περισσοτερο ειναι το:
''Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.''

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

THE SADNESS OF THE MOON

by: Charles Baudelaire

HE Moon more indolently dreams to-night
Than a fair woman on her couch at rest,
Caressing, with a hand distraught and light,
Before she sleeps, the contour of her breast.

Upon her silken avalanche of down,
Dying she breathes a long and swooning sigh;
And watches the white visions past her flown,
Which rise like blossoms to the azure sky.

And when, at times, wrapped in her languor deep,
Earthward she lets a furtive tear-drop flow,
Some pious poet, enemy of sleep,

Takes in his hollow hand the tear of snow
Whence gleams of iris and of opal start,
And hides it from the Sun, deep in his heart.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Αποσπάσματα Γεωργίου Σουρή, επίκαιρα όσο ποτέ, στην εποχή του ΔΝΤ

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβεναγάς.

Θέλει ακόμα - κι αυτό είναι ωραίο -
να παριστάνει τον Ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια πού ’χει
στό ’να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

* * *

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ᾿ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύη;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
να'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Να'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

* * *

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μία πήχη γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το Έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

* * *

Όλα σ᾿ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

* * *

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

* * *

Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς.
Ω Ελλάς, Ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

* * *

Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

* * *

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πώς είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

* * *

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

Μπορεί να είναι τραγούδι αλλά μοιάζει με ποίημα και είναι πολύ όμορφο...

Αλκίνοος Ιωαννίδης
Όνειρο ήτανε

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Ακούς τον ήλιο;
Δημήτρης Χριστοδούλου

Ακούς τον ήλιο; Πέρα γυρίζει,
παίρνει το αίμα μου και πάει μακριά
μ' άγνωστα βήματα η νύχτα αρχίζει
κι η μέρα αμίλητη πέρα περνά.

Κύμα μου έφυγες πας για τη νύχτα
δέντρο ξεχάστηκες σ' άλλη στεριά,
πάρε τα χέρια μου στη νύχτα ρίχτα
τραγούδια κι όνειρο κι άδεια χαρτιά.

Ακούς τον ήλιο; Πέρα γυρίζει,
παίρνει το αίμα μου και πάει μακριά
μ' άγνωστα βήματα η νύχτα αρχίζει
κι η μέρα αμίλητη πέρα περνά.

Κύμα μου έφυγες τι να φιλήσω;
Πάγωσ' η θάλασσα, πάει η στεριά
τρέμει η ώρα μου τι να ρωτήσω;
Μνήμη μου χάθηκες μες στα βαθιά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

ΑΝ...

Του Κίπλιγκ

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
με όλα εκείνα τα πλούτη και τα αγαθά και τότε
Άνθρωπος σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_Ηρώ_]

Το κοράκι-Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Κάποια ζοφερά μεσάνυχτα,στοχαζόμουν,αδύναμος,αποκαμωμένος,
Σε ένα αλλόκοτο,σπάνιο βιβλίο με ξεχασμένη,απόκρυφη γνώση,-
Νύσταζα,μισοκοιμόμουν,χτυπήματα ελαφρά,ακούστηκαν ξαφνικά,
Κάποιος χτυπά,χτυπά του δωματίου μου την πόρτα απαλά.
<<Κάποιος επισκέπτης,>>ψιθύρισα,<<χτυπά του δωματίου μου την πόρτα-
Αυτό είναι μοναχά.>>

Αχ!Θυμάμαι καθαρά,ήταν ανεμόδαρτος Δεκέμβρης,
Κάθε έρημο κάρβουνο που ξεψυχούσε,άφηνε το πνεύμα του στο πάτωμα.
Ανυπόμονα λαχταρούσα την αυγή-Μάταια στα βιβλία
Παρηγοριά αναζητούσα,για τον πόνο-τον πόνο για το χαμό της Λεονόρας-
Για το έξοχο λαμπερό κορίτσι που οι άγγελοι λένε Λεονόρα-
Ανείπωτο είναι εδώ πια.

Κάθε πορφυρής κουρτίνας το μεταξένιο,περίλυπτο,απρόσμενο θρόισμα,
Με ανατρίχιαζε-με γέμιζε φανταστικούς φόβους που δεν είχα ξανανιώσει.
Για να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου,στεκόμουν και ξανάλεγα:
<<Κάποιος επισκέπτης να 'μπει εκλιπαρεί,απ' του δωματίου μου την πόρτα--
Επισκέπτης αργινός να 'μπει εκλιπαρεί,απ' του δωματίου μου την πόρτα.
Αυτό είναι μοναχά.>>

Γρήγορα αναθάρρεψε η ψυχή μου,χωρίς δισταγμό,
<<Κύριε,>>είπα,<<ή Κυρία,τη συγχώρεσή σας ειλικρινά παρακαλώ,
Μα αλήθεια ήμουν μισοκοιμισμένος και χτυπήσατε απαλά,τόσο απαλά
Τόσο δειλά χτυπήσατε,χτυπήσατε στου δωματίου μου την πόρτα,
Που δεν ήμουν σίγουρος πως σας άκουσα>>-άνοιξα διάπλατα την πόρτα-
Σκοτάδι είναι μοναχά.

Μέσα στο σκοτάδι κοιτούσα,για ώρα στεκόμουν,αναρωτιόμουν,φοβόμουν,
Αμφέβαλα,ονειρευόμουν όνειρα που θνητοί ποτέ πριν δεν τόλμησαν να ονειρευτούν.
Μα ήταν η σιωπή αδιατάρακτη,η γαλήνη τίποτα δεν μαρτυρούσε,
Η μόνη λέξη που ειπώθηκε ήταν η ψιθυριστή λέξη,<<Λεονόρα!>>
Αυτό ψιθύρισα,ο αντίλαλος μουρμούρισε απατώντας τη λέξη,<<Λεονόρα!>>-
Αυτό είπε μοναχά.

Γύρισα πίσω στο δωμάτιο,μέσα μου φλεγόταν η ψυχή μου,
Σύντομα ξανάκουσα χτύπημα πιο δυνατό από πριν.
<<Σίγουρα,>>είπα,<<σίγουρα είναι κάτι στου παραθύρου μου τις γρίλιες.
Ας δω,λοιπόν,τι βρίσκεται εκεί,το μυστήριο να λύσω-
Ας ηρεμήσω την καρδιά μου μια στιγμή,το μυστήριο να λύσω-
Αέρας είναι μοναχά.>>

Άνοιξα το παραθυρόφυλλο,με ένα πέταγμα,φτερούγισμα,
Μπήκε Κοράκι επιβλητικό,σεβάσμιων περασμένων χρόνων.
Δεν υποκλίθηκε βαθιά,δεν σταμάτησε λεπτό,ούτε στάθηκε,
Μα,με ύφος άρχοντα ή αρχόντισσας,κούρνιασε πάνω απ' του δωματίου μου την πόρτα-
Κούρνιασε στην προτομή Παλλάδος ακριβώς πάνω απ' του δωματίου μου την πόρτα-
Κούρνιασε,κάθισε μοναχά.

Ύστερα το εβένινο πουλί ξεγέλασε τη λυπημένη μου ψευδαίσθηση χαμογελώντας,
Με τη σοβαρή αυστηρή κοσμιότητα της έκφρασης που είχε,
<<Παρότι το λοφίο σου είναι κουρεμένο,γυμνό,εσύ,>>είπα,<<σίγουρα δεν είσαι δειλό,
Τρομακτικά βλοσυρό αρχαίο Κοράκι που γυρνάς από το Νυχτερινό ακρογιάλι-
Πες μου ποιο είναι το αρχοντικό σου όνομα στης Νυκτός το Πλουτώνιο ακρογιάλι!>>
Το Κοράκι είπε,<<Ποτέ πια>>

Πολύ θαύμασα ακούγοντας τόσο ξεκάθαρο λόγο απ' το άχαρο πουλί,
Αν και οι αποκρίσεις του λίγη σημασία-λίγη αξία είχαν.
Γιατί δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πως κανείς ζωντανός άνθρωπος
Δεν ευτύχησε να δει πουλί πάνω απ' του δωματίου του την πόρτα-
Πουλί ή τέρας σε λαξευτή προτομή πάνω απ' του δωματίου του την πόρτα,
Με το όνομα <<Ποτέ πια.>>

Μα το Κοράκι,καθόταν μονάχοστη γαλήνια προτομή,έλεγε μόνο
Αυτή τη λέξη,με αυτή τη λέξη σαν να ξεχείλιζε η ψυχή του.
Τίποτα άλλο δεν ξεστόμισε,ούτε τα φτερά του σάλεψαν-
Ώσπου να μουρμουρίσω σχεδόν.<<Και άλλοι φίλοι έφυγαν στο παρελθόν-
Το πρωί θα με αφήσει εκείνο όπως οι Ελπίδες μου με εγκατέλειψαν στο παρελθόν.>>
Το πουλί είπε,<<Ποτέ πια.>>

Ξαφνιάστηκα από την τόσο ταιριαστή απάντηση που τάραξε τη γαλήνη,
<<Αναμφίβολα,>>είπα,<<αυτό που ξεστομίζει είναι το μόνο που ξέρει,
Παρμένο από κάποιον δυστυχισμένο αφέντη που ανήλεη Συμφορά
Πιστά,τόσο πιστά τον ακολούθησε που τα τραγούδια του επωδό αποκτήσανε-
Που της Ελπίδας του οι θρήνοι θλιμμένη επωδό αποκτήσανε
Το <<Ποτέ-ποτέ πια>>

Μα το Κοράκι ακόμα ξεγελούσε τη λυπημένη μου ψυχή χαμογελώντας,
Αμέσως έσπρωξα κάθισμα βελούδινο μπροστά στο πουλί,στην προτομή,στην πόρτα.
Βυθισμένος στο βελούδινο κάθισμα,άρχισα να βάζω σε σειρά
Ψευδαίσθηση την ψευδαίσθηση,σκεφτόμουν τι το δυσοίωνο πουλί των περασμένων-
Τι το αγριωπό,άχαρο,τρομακτικό,πένθιμο,δυσοίωνο πουλί των περασμένων
Εννοούσε με το κράξιμο <<Ποτέ πια>>

Αυτό προσπαθούσα να μαντέψω,μα καμιά λέξη δεν έλεγα
Στο πουλί που τα διάπυρα μάτια του φλόγιζαν τώρα την καρδιά του.
Αυτό και άλλα φανταζόμουν,με το κεφάλι μου ήσυχο να στηρίζεται
Στα βελούδινα μαξιλάρια που το φως της λάμπας έλουζε,
Μα αυτό το μενεξεδένιο βελούδο με το φως της λάμπας να το λούζει
Αχ,Εκείνη δεν θα το αγγίξει,ποτέ πια!

Τότε,νόμισα πως ο αέρας βάρυνε,με θυμιατού αόρατου άρωμα
Που Σεραφείμ το περιέφεραν με βήμα που ηχούσε στο στρωμένο πάτωμα.
<<Δύστυχε,>> φώναξα, <<ο Θεός σου,σου πρόσφερε-με αγγέλους σου έστειλε-
Ανακούφιση-ανακούφιση και νηπενθές για τη λησμονιά της Λεονόρας!
Δέξου,ω δέξου αυτό το νηπενθές και ξέχνα τη χαμένη Λεονόρα!
Είπε το Κοράκι,<<Ποτέ πια.>>

<<Προφήτη!>> είπα,<<πνεύμα κακό!>>- Όμως προφήτη,πουλί ή δαίμονα!-
Ο Πειρασμός σε έστειλε,ή η θύελλα σε έριξε εδώ στο ακρογιάλι,
Απελπισμένος όμως ατρόμητος,σε τούτη τη μαγεμένη στεριά-
Σε τούτο το στοιχειωμένο από Τρόμο σπίτι,-Πες μου αληθινά,σε ικετεύω-
Υπάρχει-υπάρχει βάλσαμο παρηγοριάς στη Γαλαάδ;-Πες μου-Πες μου,σε ικετεύω!>>
Είπε το Κοράκι,<<Ποτέ πια.>>

<<Προφήτη!>> είπα,<<πνεύμα κακό!-Όμως προφήτη,πουλί ή δαίμονα!-
Στον ουρανό που κύπτει επάνω μας- στο Θεό που και οι δυο λατρεύουμε-
Πες στην περίλυπτη ψυχή αν,η μακρινή Εδέμ,
Αγκάλιασε ένα αγιασμένο κορίτσι που οι άγγελοι λένε Λεονόρα-
Αγκάλιασε ένα έξοχο λαμπερό κορίτσι που οι άγγελοι λένε Λεονόρα.>>
Είπε το Κοράκι,<<Ποτέ πια.>>

<<Ας είναι αυτή η λέξη χωρισμού σημάδι,πουλί ή δαίμονα!>> Φώναξα και σηκώθηκα-
<<Γύρνα πίσω στη θύελλα στης Νυκτός το Πλουτώνιο ακρογιάλι!
Μην αφήσεις μαύρο φτερό για ενθύμιο από το ψέμα που είπε η ψυχή σου!
Άσε ατάραχη τη μοναξιά μου!-Φύγε από την προτομή πάνω από την πόρτα μου!
Βγάλε το ράμφος σου από την καρδιά μου,πάρε μακριά τη μορφή σου από την πόρτα μου!>>
Είπε το Κοράκι,<<Ποτέ πια.>>

Και το Κοράκι,δεν πέταξε,κάθεται ακίνητο,κάθεται ακίνητο
Στην ωχρή προτομή της Παλλάδος πάνω απ' του δωματίου μου την πόρτα.
Και τα μάτια του μοιάζουν με μάτια δαίμονα που ονειρεύεται,
Και το φως της λάμπας που πέφτει πάνω του ρίχνει τη σκιά του στο πάτωμα
Και η ψυχή μου από τούτη τη σκιά που τρεμάμενη κείτεται στο πάτωμα
Δεν θα σηκωθεί-Ποτέ πια!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Πρωτομαγιά
Διονύσιος Σολωμός

Του Μαΐου ροδοφαίνεται η μέρα
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες, αχτίδες, νερά.

Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι
παιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροι
ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,
όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά.

Ναι, χαρείτε του χρόνου τη νιότη,
άνδρες, γέροι, γυναίκες παιδιά.

απλό και όμορφο

-------------------------------------------------------------------------------------------

Άνθη της πέτρας
Γιώργος Σεφέρης

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα
Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που ήρθαν
όταν κανένας δεν μιλούσε και μου μίλησαν
που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερα από την σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

Dressed In Black

I am proud to wear black
So there's no going back
I have discovered the inner me
Now I know my true identity
No more fighting blues and depression
No need for violence or aggression
The darker side of my being
Has revealed other ways of seeing
A community of friends
Whose concern never ends
Enveloped by darkness
And a world of kindness
It seems that the outsiders of society
Have stolen my dark soul in its entirety
So welcome the new day
I have found a different way​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

Claire de Lune

Your soul is a chosen landscape
Where charming masked and costumed figures go
Playing the lute and dancing and almost
Sad beneath their fantastic disguises.

All sing in a minor key
Of all-conquering love and careless fortune
They do not seem to believe in their happiness
And their song mingles with the moonlight.

The still moonlight, sad and beautiful,
Which gives the birds to dream in the trees
And makes the fountain sprays sob in ecstasy,
The tall, slender fountain sprays among the marble statues.​

Paul Verlaine

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.