Edgar Allan Poe

[Nascentes morimur]

Oh! that my young life were a lasting dream!
My spirit not awak’ning, till the beam
Of an Eternity should bring the morrow.
Yes! tho’ that long dream were of hopeless sorrow.
’Twere better than the cold reality
Of waking life, to him whose heart must be,
And hath been still, upon the lovely earth,
A chaos of deep passion, from his birth.
But should it be — that dream eternally
Continuing — as dreams have been to me
In my young boyhood — should it thus be giv’n
’Twere folly still to hope for higher Heav’n.
For I have revell’d when the sun was bright
In the summer sky, in dreams of living light.
And loveliness, — have left my very heart
In climes of my imaginings apart
From mine own home, with beings that have been
Of mine own thought — what more could I have seen?
’Twas once — and only once — and the wild hour
From my remembrance shall not pass — some pow’r
Or spell had bound me — ’twas the chilly wind
Came o’er me in the night, and left behind
Its image on my spirit — or the moon
Shone on my slumbers in her lofty noon
Too coldly — or the stars — howe’er it was
That dream was as that night-wind — let it pass.
I have been happy, tho’ in a dream.
I have been happy — and I love the theme:
Dreams! in their vivid colouring of life
As in that fleeting, shadowy, misty strife
Of semblance with reality which brings
To the delirious eye, more lovely things
Of Paradise and Love — and all our own!
Than young Hope in his sunniest hour hath known.

“Dreams” by Edgar Allan Poe 1827​

 

[Nascentes morimur]

“When from your gems of thought I turn
To those pure orbs, your heart to learn,
I scarce know which to prize most high —
The bright i-dea, or the bright dear-eye.…”

“Impromptu” by Edgar Allan Poe. 1845​

 

[Nascentes morimur]

Deep into that darkness peering, long
I stood there, wondering, fearing, doubting,
dreaming dreams no mortal
ever dared to dream before.​

 

[parafernalia]

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει,
στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα
και τ’ αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν
όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι
ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι.
Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια
να βγει απ’ τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς
που φαίνεται στο πάτωμα.
Ποτέ από δω και πια!

******

 

[Nascentes morimur]

Thou wast all that to me, love,
For which my soul did pine-
A green isle in the sea, love,
A fountain and a shrine,
All wreathed with fairy fruits and flowers,
And all the flowers were mine.

Ah, dream too bright to last!
Ah, starry Hope! that didst arise
But to be overcast!
A voice from out the Future cries,
"On! on!"- but o'er the Past
(Dim gulf!) my spirit hovering lies
Mute, motionless, aghast!

For, alas! alas! me
The light of Life is o'er!
"No more- no more- no more-"
(Such language holds the solemn sea
To the sands upon the shore)
Shall bloom the thunder-blasted tree
Or the stricken eagle soar!

And all my days are trances,
And all my nightly dreams
Are where thy grey eye glances,
And where thy footstep gleams-
In what ethereal dances,
By what eternal streams.

Τo one to paradise.​

 

[parafernalia]

Poe, Marginalia

Αν του κατέβει κάποιου φιλόδοξου η ιδέα να αναστατώσει ολόκληρο τον κόσμο του ανθρώπινου στοχασμού, της ανθρώπινης γνώμης και του ανθρώπινου συναισθήματος, του δίνεται η ευκαιρία. Ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια δόξα ανοίγεται διάπλατος μπροστά του, ανεμπόδιστος. Δεν έχει παρά να γράψει και να δημοσιεύσει ένα τόσο δα μικρούλι βιβλιαράκι, του οποίου ο τίτλος θα είναι απλός, και θα σχηματίζεται από λίγες, πολύ καθαρές λέξεις: Η ξεγυμνωμένη Καρδιά μου. Το μικρό όμως τούτο βιβλίο θα πρέπει να ανταποκρίνεται πιστά στον τίτλο του.

 

[Nascentes morimur]

"I was especially fond of animals, and was indulged by my parents with a great variety of pets. With these I spent most of my time, and never was so happy as when feeding and caressing them.This peculiarity of character grew with my growth, I derived from it one of my principal sources of pleasure."

Edgar Allan Poe
The Black Cat ​

 

[parafernalia]

 

[glayki]

Annabel Lee

Edgar Allan Poe

Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε
Σ’ ένα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Που κάποια κόρη ζούσε, ίσως την ξέρετε
Άναμπελ Λη ήταν το όνομά της
Κι η κόρη αυτή ζούσε με μόνο μια σκέψη
Να με αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμαστε ακόμα τότε και οι δυο παιδιά
Σ’ ένα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
αλλά αγαπιόμαστε με μιαν αγάπη μεγαλύτερη ακόμα κι από την αγάπη
εγώ και η δική μου Άναμπελ Λη.
Με μιαν αγάπη που τη ζήλευαν τα φτερωτά σεραφείμ στον ουρανό
Μας ζήλευαν εκείνη κι εμένα.


Κι αυτός ήταν ο λόγος που χρόνια πριν
Σε αυτό το βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Φύσηξε ένας άνεμος από ένα σύννεφο
και πάγωσε την όμορφή μου Άναμπελ Λη
Κι έτσι οι συγγενείς της ήρθαν και
την πήραν μακριά από εμένα
να την κλείσουν μέσα σε ένα μνήμα
Στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα

Οι άγγελοι, που δεν είχαν ούτε τη μισή δική μας ευτυχία
ζήλεψαν εμένα και εκείνη
Ναι! Αυτός ήταν ο λόγος (και το ξέρουν όλοι
στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα)
ότι ένας άνεμος από ένα σύννεφο τη νύχτα
παγώνοντας και σκοτώνοντας την Άναμπελ Λη.

Αλλά η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή από την αγάπη
αυτών που είναι μεγαλύτεροί μας
Αυτών που είναι σοφότεροι από εμάς
Και ούτε οι άγγελοι στον παράδεισο ψηλά
ούτε οι δαίμονες κάτω από τη θάλασσα
μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου
από την ψυχή της Αναμπελ Λη
Γιατί το φεγγάρι ποτέ δε φέγγει χωρίς να μου φέρει όνειρα
της όμορφης Άναμπελ Λη
και τα αστέρια δε βγαίνουν ποτέ, αλλά νιώθω τα λαμπερά μάτια
της όμορφης Άναμπελ Λη


Και έτσι, όλη τη νύχτα, ξαπλώνω δίπλα από
την αγαπημένη μου, τη ζωή μου και τη γυναίκα μου
στο μνήμα δίπλα από τη θάλασσα
στον τάφο της εκεί που σκάει το κύμα.

 

[Nascentes morimur]

"Τράβα το ράμφος που έχωσες βαθιά στην καρδιά
μου, φύγε από την πόρτα μου!» Και το κοράκι: Ποτέ
πιά! "​

"Δεν σάλεψε, έμεινε εκεί πάνω απ’ την πόρτα, στην
ωχρή Παλλάδα, κι έτσι μένει ακόμη, με το βλέμμα
του κάτι σατανικό να ονειρεύεται, το φως της λάμπας
να ξεχύνει τον ίσκιο του στο πάτωμα, ποτάμι σκοτεινό
και η ψυχή μου έρμαιο να μην μπορεί να βγει απ’ το
έρεβος του ποτέ πια! "

Έντγκαρ Άλλαν Πόε
[7 Οκτώβρη 1849]​

 

[Nascentes morimur]

by Butcher Billy

 

[Nascentes morimur]

“I have absolutely no pleasure in the stimulants in which I sometimes so madly indulge. It has not been in the pursuit of pleasure that I have periled life and reputation and reason. It has been the desperate attempt to escape from torturing memories, from a sense of insupportable loneliness and a dread of some strange impending doom. I can feel the sadness like a fog rolling in, consuming everything, suffocating and thick. There is no escape, only the futile search for something that will dull the edges, if only for a moment.”

Edgar Allan Poe
Letters​

 

[Nascentes morimur]

“The boundaries which divide Life from Death are at best shadowy and vague. Who shall say where the one ends, and where the other begins?”

Edgar Allan Poe
The Premature Burial​