Edgar Allan Poe

[Nascentes morimur]

 

[parafernalia]

Edgar Allan Poe / Nikita Koshkin / Usher Waltz

 

[Nascentes morimur]

"Δεν έπρεπε μονάχα να τιμωρήσω, αλλά να τιμωρήσω ατιμωρητί: ένα άδικο δεν επανορθώνεται όταν εκείνος που το επανορθώνει βρίσκει τον μπελά του.
Επίσης δεν επανορθώνεται αν ο εκδικητής δεν δώσει σ' εκείνον που έκανε το άδικο να καταλάβει ότι είναι ο εκδικητής."

Edgar Allan Poe
'Το Βαρέλι του Αμοντιλιάδο'

 

[Nascentes morimur]

 

[Nascentes morimur]

Edgar Allan Poe

From Annabel Lee

 

[Nascentes morimur]

Thrilled me⁠—filled me with fantastic terrors never felt before;

Edgar Allan Poe
The Penguin Complete Tales and Poems of Edgar Allan Poe;
from ‘The Raven’

 

[Nascentes morimur]

Σιωπή, λοιπόν, άκρα φτερού κι εγώ σώπασα μάλλον παρά ψιθύρισα: «Πολλοί πέρασαν φίλοι απ’ την ζωή μου. Πέρασαν, χάθηκαν.
Κι αυτό έτσι θα φύγει το πρωί. Θα φύγει όπως έφυγαν οι ελπίδες μου· σαν τα πουλιά!»

Κι αυτό ξανάπε: «Ποτέ πια».

Edgar Allan Poe

 

[Nascentes morimur]

Sonnet- Silence

There are some qualities- some incorporate things,
That have a double life, which thus is made
A type of that twin entity which springs
From matter and light, evinced in solid and shade.
There is a two-fold Silence- sea and shore-
Body and soul. One dwells in lonely places,
Newly with grass o'ergrown; some solemn graces,
Some human memories and tearful lore,
Render him terrorless: his name's "No More."
He is the corporate Silence: dread him not!
No power hath he of evil in himself;
But should some urgent fate (untimely lot!)
Bring thee to meet his shadow (nameless elf,
That haunteth the lone regions where hath trod
No foot of man,) commend thyself to God!

 

[Nascentes morimur]

«Η πτώση του Οίκου των Άσερ»
– σε αφήγηση του Νίκου Χατζόπουλου

https://www.openbook.gr/i-ptosi-toy-oikoy-ton-aser/

 

[Nascentes morimur]

A dark unfathomed tide
Of interminable pride -
A mystery, and a dream,
Should my early life seem;
I say that dream was fraught
With a wild and waking thought
Of beings that have been,
Which my spirit hath not seen,
Had I let them pass me by,
With a dreaming eye!
Let none of earth inherit
That vision of my spirit;
Those thoughts I would control,
As a spell upon his soul:
For that bright hope at last
And that light time have past,
And my worldly rest hath gone
With a sigh as it passed on:
I care not though it perish
With a thought I then did cherish

Imitation​

Edgar Allan Poe

 

[Nascentes morimur]

“I have no faith in human perfectibility. I think that human exertion will have no appreciable effect upon humanity. Man is now only more active - not more happy - nor more wise, than he was 6000 years ago.”

Edgar Allan Poe

 

[Nascentes morimur]

“Of which those butterflies
Of Earth, who seek the skies,
And so come down again
(Never-contented things!)”

― Edgar Allan Poe

 

[parafernalia]

When from your gems of thought I turn
To those pure orbs, your heart to learn,
I scarce know which to prize most high —
The bright i-dea, or the bright dear-eye.

― Edgar Allan Poe

 

[Nascentes morimur]

I have been happy—and I love the theme:
Dreams! in their vivid colouring of life
As in that fleeting, shadowy, misty strife
Of semblance with reality which brings
To the delirious eye, more lovely things
Of Paradise and Love—and all our own!
Than young Hope in his sunniest hour hath known.
― Edgar Allan Poe​

 

[Nascentes morimur]

Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
― Edgar Allan Poe​

 

[Nascentes morimur]

Deep into that darkness peering, long I stood there,
wondering, fearing, doubting,
dreaming dreams no mortal ever dared to dream before.

Edgar Allan Poe​

 

[parafernalia]

* Η ποίηση είναι σκέψεις που αναπνέουνε και λέξεις που καίνε.
Poe Edgar Allan

Παρακολουθώντας τη Βιργινία ν' αργοπεθαίνει αυξήθηκαν οι τάσεις του γι' αυτοκαταστροφή. Στο ποίημά του "Το Σκουλήκι Κατακτητής" (The Conqueror Worm), που γράφτηκε στη διάρκεια αυτής της σκοτεινής περιόδου, προβάλει την εικόνα ενός καταστροφικού σκουληκιού ή κάμπιας και την αποσύνθεση της ανθρωπότητας.

Για δες πρεμιέρα, γεγονός σπουδαίο στην ερημιά των ημερών μας! Συρρέουν οι άγγελοι: περούκες, χρυσαφικά, επίσημα ενδύματα... Συρρέουν δακρύβρεκτοι και κάθονται να παρακολουθήσουν κάποια παράσταση προσδοκιών και φόβων, καθώς η ορχήστρα ασθμαίνει τη μουσική των ουρανίων σφαιρών.

Μίμοι-υπερούσιαι θεοί μασκαρεμένο-γκρινιάζουν, μουρμουρίζουν λόγια ακατάληπτα, πετάνε ακατάσχετα... Ανδρείκελα είναι∙ σπαστικά υπακούουν στις εντολές κάποιων πλασμάτων άμορφων, τεράστιων, που σέρνουν πότε αποδώ, πότε αποκεί τα σκηνικά, χτυπώντας τις αθέατες γιγάντιες φτερούγες τους -ουαί!- τρομαχτικά.

Θα μείνει αξέχαστο -ασφαλώς- το πλούσιο ετούτο δράμα, το κλασικό του Φάντασμα να τρέχει να ξεφύγει από το πλήθος, που όλο το φτάνει και δεν το πιάνει, κι όλο γυρίζει στο ίδιο σημείο, κι όλα βουλιάζουν μέσα στην Τρέλα, μέσα στο Αίσχος, μέσα στον Τρόμο.

Μα, τι ΄ναι αυτό; Μες στην ανία της κωμικής παράστασης, κάτι σαλεύει κι έρχεται, κάτι σφαδάζει κι έρχεται, σαν ματωμένο, κάτι εισβάλει στην ερμιά του σκηνικού! Χτυπιέται -ναι!- και σπαρταράει κι οι μίμοι ουρλιάζουνε φρικτά και τους κατασπαράζει. Φρίττουν οι άγγελοι, βλέποντας τα πορφυρά σαγόνια του με ανθρώπινα κουρέλια στολισμένα.

Σβήνουν τα φώτα. Κεραυνός που ξέσπασε απρόσμενα πέφτει η αυλαία, τυλίγοντας σαν σάβανο τα πλάσματα που σπαρταρούν το τέλος τους, κι οι άγγελοι, οι κάτωχροι, οι ξέπνοοι οι άγγελοι σηκώνονται και λένε: «Ε, ναι, λοιπόν, αυτή είναι πραγματικά η τραγωδία "Άνθρωπος"», κι αυτός αληθινά ο πρωταγωνιστής της:

Σκουλήκι ο Κατακτητής».

 

[Nascentes morimur]

“A dark unfathom’d tide
Of interminable pride —
A mystery, and a dream,
Should my early life seem…”

“Imitation” by Edgar Allan Poe.​

 

[Nascentes morimur]

ROMANCE who loves to nod and sing
With drowsy head and folded wing
Among the green leaves as they shake
Far down within some shadowy lake
To me a painted paroquet
Hath been — a most familiar bird —
Taught me my alphabet to say —
To lisp my very earliest word
While in the wild wood I did lie
A child — with a most knowing eye.​

​

Of late, eternal Condor years
So shake the very air on high
With tumult, as they thunder by,
I hardly have had time for cares
Thro’ gazing on th’ unquiet sky!
And, when an hour with calmer wings
Its down upon my spirit flings —
That little time with lyre and rhyme
To while away — forbidden things!
My heart would feel to be a crime
Did it not tremble with the strings!

Romance by Edgar Allan Poe.(1829)​

 

[Nascentes morimur]

“Misery is manifold. The wretchedness of earth is multiform. Overreaching the wide horizon like the rainbow, its hues are as various as the hues of that arch, as distinct too, yet as intimately blended…”

“Berenice” by Edgar Allan Poe 1835​