Πάντα την αγαπούσα αλλά εκείνη ποτέ δεν το έμαθε. Τα χρόνια πέρασαν και εγώ συνέχιζα πολύ κοντά στη ζωή της, στις σχέσεις τις, στο γάμο της.
Ήμουν δίπλα της όταν γεννήθηκαν τα παιδιά της μέχρι που έγινα και ο νονός ενός από αυτά. Το πρόσωπό της φωτιζόταν όταν με έβλεπε, το χαμόγελο της με αναστάτωνε. Εγώ την αγαπούσα, αλλά εκείνη δεν το ήξερε, ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Ποτέ δεν παντρεύτηκα, ήθελα να ζήσω για εκείνη. Ποτέ δεν τόλμησα να της υπονοήσω τα συναισθήματά μου και μια μέρα εκείνη αρρώστησε, όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ξέραμε ότι θα πέθαινε σύντομα. Πήγα να τη δω, έμενα ατέλειωτες ώρες στο πλευρό της, και πια δεν υπήρχε χαρά στο χλωμό της πρόσωπο. Σε μια στιγμή ένιωσα ότι το χέρι της έπιασε πολύ σφιχτά το δικό μου, άνοιξε τα λυπημένα, κλαμένα, μάτια της. Τα χείλη της ψιθύρισαν λέξεις που πάντα περίμενα, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα τις άκουγα. Πολύ τρυφερά, αργά, μου είπε: αγάπη μου, ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες. Θα σου πω ένα μυστικό, σ'αγαπώ, σ' αγάπησα όσο κανένα σ' αυτό τον κόσμο, όμως ποτέ δεν τόλμησα να σου το πω, φοβόμουν....ότι δεν θα μ' αγαπούσες. Πείτε στα άτομα που αγαπάτε ότι τα αγαπάτε.... γιατί αλλιώς, μια μέρα μπορεί να είναι πολύ αργά. μην τον(την) αφήσεις να φύγει!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.