Σκέψεις... III

[nearos]

10 ημερες μετράμε.
9 έμειναν.
Ζωή σε εμάς.

 

[Valder]

Οι ελαφρώς καταθλιπτικοί ή λειτουργικά καταθλιπτικοί, έχουν μια κάποια γοητεία που πηγάζει από το πάντρεμα της ευφυίας με το άγγιγμα του εσώτερου εαυτού τους. Αφήνουν την Πηγή την Αλήθεια τους να ξεχειλίσει δίχως ντροπή.

Εχω κάνει αυτά τα λάθη. Θέλω να κανω εκείνο, το άλλο, το παράλλο. Ή ξέρεις κάτι δεν μου αρέσει να παω εκει που πανε οι άλλοι, να πιστέψω αυτά που πιστεύουν οι άλλοι, να πω αυτά που λένε οι άλλοι.

Αντίθετα, το άσπιλο, το άμεμπτο, το καλοφτιαγμένο, έχει εναν ασβέστη να κλείνει καλά τις τρυπες μην ξεφυγει η οργή, η ανασφάλεια και συχνά πυκνά η περιφρόνηση των άλλων.

Το καλοφτιαγμένο ειναι αναίσθητο, μην ξεγελιέσαι απο το πρώτο συνθετικο καλό-. Όσο καλό και να φαίνεται.

Καλογυαλισμένοι τάφοι και μέσα σαπίλα.

 

[amarelia]

Σήμερα, μια κανονική μέρα, χωρίς τίποτα ξεχωριστό ή κακό.

Το μυαλό μου 11 η ώρα το βράδυ στο κρεβάτι:

Σε 10 χρόνια απο τώρα οι γάτες σου θα πεθάνουν, οι γονείς σου θα είναι γέροι (αν είναι), το σώμα σου θα σε εγκαταλείψει και θα έχεις ένα σωρό regrets για τα χρόνια που πέρασαν.Ο χρόνος γλιστράει απο τα χέρια σου και εσύ στέκεις ανήμπορος θεατής στην πιο μακρινή θέση από την σκηνή.

 

[Valder]

40 βαθμοί και 40 βαθμοί, γαμώ το χτιστό σου το σπιτάκι και την πανακόλλα σου που κολλάει καλά.

Μπουρδέλο.

40, εκει, ΓΑΜΙΩΝΤΑΣ ΤΟ Μ... ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΗ ΩΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ, ΠΗΓΑΔΙ ΚΑΝΤΟ ΜΑΣ.

Αει στο διάστημα επιτέλους, γαμώσπιτο.

 

[nearos]

6 days and counting

 

[American Economist]

Γράφω εδώ, καθώς θέλω να τα πω κάπου.


Πριν λίγους μήνες ο καλύτερος φίλος μου, ή τουλάχιστον έτσι τον θεωρούσα εγώ, με προδοσε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Μια ημέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν τον στηρίζω, ότι δεν έχω αισθήματα κτλ ενώ μόλις είπε αυτά που ήθελε μου έκλεισε το τηλέφωνο στην μούρη και με μπλόκαρε από παντού. Στεναχωρήθηκα πολύ, κλείστηκα στον εαυτό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι έκανα λάθος και έφτασαν εδώ τα πράγματα. Σήμερα όμως, 3 μήνες μετά το περιστατικό αυτό, κατάλαβα ότι δεν έφταιξα κάπου εγώ, δεν ήμουν αυτός που έκανε λάθος, απλά το άτομο αυτό ποτέ δεν με θεώρησε δικό του άνθρωπο και προφανώς αδελφικό φίλο όπως εγώ. Απλά έπαψε να έχει όφελος από εμένα και με πέταξε από την ζωή του λες και ήμουν ένα τίποτα, λες και ήμουν ο μεγαλύτερος εχθρός του. Όμως πλέον δεν στεναχωριέμαι, όχι γιατί δεν πληγώθηκα, αλλά επειδή κατάλαβα ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο σε αυτήν την ζωή. Προτιμώ να έχω δίπλα μου άτομα που με αγαπάνε πραγματικά παρά άτομα που με θέλουν δίπλα τους μόνο για το προσωπικό του συμφέρον. Έχω πονέσει πολύ στην ζωή μου, πλέον όμως έφτασα στα 25 και δεν έχω χρόνο ούτε την ψυχική δύναμη να ασχολούμαι με τέτοια άτομα. Κοιτάω μπροστά και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος μέρα με την ημέρα, δίνοντας αγάπη στα άτομα που με αγαπάνε πραγματικά και θέλουν το καλό μου.

Αυτά τα γράφω ώστε να ξέρετε ότι δεν αξίζει να στεναχωριέσαι για άτομα που δεν σε εκτιμάνε, ούτε χρειάζεται να τους κυνηγάς από πίσω . Να χαίρεστε την ζωή, είτε μαζί με φίλους είτε μόνοι σας. Η ζωή από μόνη της είναι το μεγαλύτερο δώρο που σας έχει τύχει, μην την χαλάτε σε ανούσια πράγματα καθώς δεν επιστρέφει πίσω.

 

[Valder]

Η αγάπη είναι σύνδεση. Όταν αγαπάς κάτι, συνδέεσαι με αυτό ισχυρά, και αντίστοιχα αποσυνδέεσαι απο άλλα, ή γίνεται πιο αδύναμη η σύνδεση μαζί τους. Είσαι σε ένα λεωφορείο, πας ένα ταξίδι, τα τοπία έξω άλλοτε είναι άσχημα κι άλλοτε πανέμορφα. Μέσα στο λεωφορείο είσαι εσυ, το παιδί σου και τα πιο πολυτιμα αντικείμενα και όλα σου τα χρήματα. Το λεωφορείο καταστρέφεται σε ατυχημα, έχεις δε τη δυνατότητα να σωθείς και να παρεις το πιο πολύτιμο μαζί σου ώστε να μεταβείς σε μια καινούρια ζωή. Διαλέγεις το παιδί σου, όχι τα χρήματα, όχι τα πολύτιμα.

Έτσι ειναι η ζωή, σαν ένα λεωφορείο που στο τέλος νομοτελειακά καταστρέφεται. Γιατί να γινεις παραδόπιστος και να αγαπήσεις το χρήμα παραπάνω απο την ψυχή σου; Γιατί να συνδεθείς με αυτό και να αποσυνδεθείς από την ψυχή; Αφού μετά το θάνατο δεν μπορείς να το πάρεις μαζί σου. Μόνο την ψυχή, το παιδί σου.

Άρα αγαπάς κάτι πρόσκαιρο, διαβρωτικό, υλικό, εγωιστικό, παραπάνω από το καλύτερο κομμάτι σου. Αυτό εκπέμπεται και προς τα έξω, οι άλλες ψυχές είναι σαν ραδιόφωνα, καταλαβαίνουν. Και κάθε ραδιόφωνο συντονίζεται στη μουσική που ταιριάζει στα αυτιά του κατόχου του.

Αγαπάμε την μουσική της ψυχής, αυτή που θα πάρουμε μαζί μας στο τέλος στα πέρατα του Κόσμου.

 

[giannhs2001]

Για κάθε άνθρωπο που νιώθει πως θέλει να αλλάξει τα πάντα αλλά δεν έχει τη δύναμη να το κάνει είναι αναπόφευκτη η ταύτιση με τον μεγάλο Νικόλα Άσιμο! Έναν εναλλακτικό τραγουδιστή, πάντοτε αντισυμβατικός μέχρι το τέλος. Ανήσυχο πνεύμα του καιρού του που απέρριψε τον υλιστικό κόσμο αλλά ένιωσε ανήμπορος στη μάχη εναντίου του. Το κράτος βρήκε τον τέλειο τρόπο για να τον αποτελειώσει με την ψευδή κατηγορία του βιασμού. Όλοι του γύρισαν την πλάτη και το γεγονός αυτό ήταν που του στοίχισε περισσότερο. Έτσι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία τον Μάρτιο του 1988.

Ειδικά σε αυτό το κομμάτι τα λέει όλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει τραγούδι που να με αγγίζει περισσότερο από αυτό:

«Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη, εξήγησε μου, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν».

 

[dum dum boy]

Για κάθε άνθρωπο που νιώθει πως θέλει να αλλάξει τα πάντα αλλά δεν έχει τη δύναμη να το κάνει είναι αναπόφευκτη η ταύτιση με τον μεγάλο Νικόλα Άσιμο! Έναν εναλλακτικό τραγουδιστή, πάντοτε αντισυμβατικός μέχρι το τέλος. Ανήσυχο πνεύμα του καιρού του που απέρριψε τον υλιστικό κόσμο αλλά ένιωσε ανήμπορος στη μάχη εναντίου του. Το κράτος βρήκε τον τέλειο τρόπο για να τον αποτελειώσει με την ψευδή κατηγορία του βιασμού. Όλοι του γύρισαν την πλάτη και το γεγονός αυτό ήταν που του στοίχισε περισσότερο. Έτσι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία τον Μάρτιο του 1988.

Ειδικά σε αυτό το κομμάτι τα λέει όλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει τραγούδι που να με αγγίζει περισσότερο από αυτό:

«Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη, εξήγησε μου, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν».

καλός ο Άσιμος, αλλά πολύ μονοδιάστατος. σε μόνιμο στράβωμα και κλάμα. δεν είναι για όλες τις ώρες.

 

[glayki]

Για κάθε άνθρωπο που νιώθει πως θέλει να αλλάξει τα πάντα αλλά δεν έχει τη δύναμη να το κάνει είναι αναπόφευκτη η ταύτιση με τον μεγάλο Νικόλα Άσιμο! Έναν εναλλακτικό τραγουδιστή, πάντοτε αντισυμβατικός μέχρι το τέλος. Ανήσυχο πνεύμα του καιρού του που απέρριψε τον υλιστικό κόσμο αλλά ένιωσε ανήμπορος στη μάχη εναντίου του. Το κράτος βρήκε τον τέλειο τρόπο για να τον αποτελειώσει με την ψευδή κατηγορία του βιασμού. Όλοι του γύρισαν την πλάτη και το γεγονός αυτό ήταν που του στοίχισε περισσότερο. Έτσι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία τον Μάρτιο του 1988.

Ειδικά σε αυτό το κομμάτι τα λέει όλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει τραγούδι που να με αγγίζει περισσότερο από αυτό:

«Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη, εξήγησε μου, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν».

​

​

Και οι ακόλουθοι στίχοι περιγράφουν τη σύγχρονη πραγματικότητα:​

Εκπορνεύεσαι κουρέλι στην μπορντελοκοινωνία,​

ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία,
στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα
για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα.

Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση
κι αυτή θα έχει πάψει
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
και χρυσωμένο χάπι.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ’ ευφορία.

( μπαταρία, Ν. Άσιμος)

 

[dum dum boy]

Εμενα μ αρεσουν πιο πολυ τα υπαρξιακά και ερωτικά του.

Οπως:

Δεν μου εχει μείνει φωνή
Venceremos

 

[Himela]

Όλοι πιστεύουν ότι οι μοναχικοί άνθρωποι είναι ουσιαστικά δυστυχισμένοι αφού ζουν στη μοναξιά τους αλλά για μένα η πραγματική δυστυχία είναι να αναγκάζεσαι να είσαι με ανθρώπους που δε θες απλά γιατί δεν αντέχεις τη μοναξιά.

 

[Valder]

Κοίτα να δεις που κοροιδευα παλιά την κολλητή μου που ακουγε Άσιμο, ως πεθαμενατζί τραγούδια, αλλά μόλις διαβάζω τους στίχους τώρα, είναι σα τους καταλαβαίνω απόλυτα και να συμφωνώ με αυτούς.

 

[parafernalia]

Ηρωποιούν ακόμα και τον Άσιμο, τι βέβηλο!
Ο αναρχονταρκίλας, που ήταν έτοιμος να "θυσιάσει" το κορίτσι στον Ερμή τον Τρισμέγιστο.
Σάλταρε απ' τον τρόμο το καημένο, ευτυχώς κατάφερε να διαφύγει απ' το παράθυρο..

Λοτρεμόν, Μποντλέρ, Πόε, Ρεμπώ, Άσιμος είναι "μαύροι" άγιοι. Μαζεύουν σαν σφουγγάρια το σκοτάδι της κοινωνίας για να το μετουσιώσουν σε κάτι καινούργιο, μαύρες τρύπες που καταπίνουν την ξεπέφτουσα ύλη για να δημιουργήσουν νέα σύμπαντα.

 

[ultraviolence]

Πόσο άσχημο να είναι να νιώθεις τόσο μόνος, ενώ περιτριγυρίζεσαι από τόσα άτομα

 

[amarelia]

Άνθρωποι που συμπαθούμε μπορεί να κουβαλούν έναν οχετό άνευ προηγουμένου που απλά δεν δόθηκε φως σε αυτή τους την πλευρά ακόμη για μας. Κι έτσι ζούμε στο σκοτάδι και χαιρόμαστε με την όμορφη λουστραρισμένη όψη.

Με φοβίζεις άνθρωπε, όσες ευκαιρίες δεν σου έδωσα και όσες τις πήρε ο άνεμος.

Είναι όλοι δυνητικά υποψήφιοι να σε απογοητεύσουν δοθείσης της ευκαιρίας και της κατάλληλης συζήτησης;

Αγαπάω όντως τα ζώα μου ανιδιοτελώς ή μόνο επειδή δεν έχουν λέξεις να με πληγώσουν;

Από όσες πλευρές και να το δώ το ευμετάβολο της τύχης με στοιχειώνει.

 

[Υδροχόος]

Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κουβαλούν και μια σκοτεινή πλευρά. Και μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα που λένε. Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες. Ούτε εμείς, πάντα, τραλαλί τραλαλό τραλαλά...

Αν "πειράξεις" τον άλλον, κάπως θ΄ αντιδράσει. Αν δεν προσέχεις τί λες, κάπως θα αμυνθεί. Αν επαναλαμβάνεις συνεχώς "σκληρές" λέξεις, κάποια στιγμή θα το βρεις μπροστά σου...

Είμαστε περίεργοι, εμείς οι άνθρωποι. Περίεργα φρούτα...Νομίζουμε ότι όλη η ευαισθησία τού κόσμου είναι μαζεμένη πάνω μας. Ότι εμείς πληγωνόμαστε, αδικούμαστε, απογοητευόμαστε. Ότι εμείς είμαστε αποδέκτες άδικων και κακών συμπεριφορών και πόσα άλλα. Αλλά, έτσι για αλλαγή, να κοιτούσαμε και λίγο το βάρος που έχει η δική μας πλάτη ; Ποιούς εμείς πληγώνουμε, αδικούμε ή προσβάλλουμε με αυτά που λέμε ;

Έτσι είναι. Σαν παίζουμε με τη φωτιά, μια, δυο, τρεις, τέσσερις, κάποια στιγμή θα καψαλιστούμε κιόλας...

 

[Μήτσος10]

Μηπως τελικα η λυση ειναι να γινουμε και μεις αναισθητοι κωλοπαιδαραδες; Που να εχουν μια φαγωμενη πετρα αντι για καρδιά; Δεν βρισκω αλλο τροπο να μην μου γαμιεται η ψυχολογια καθημερινα. Οχι ρε μαλακα, γιατι να κατσω εγω να στεναχωρηθω επειδη σε επιασαν εσενα τα ψυχολογικα σου και δεν υπολογισες τι συνεπειες εχει αυτο για μενα και οτι θα καθομαι 2:30 η ωρα να γραφω αυτο το κειμενο στο στεκι γτ με πνιγει η στεναχωρια - οργη - ξενερα μου.

Οχι ρε, δε θα παιξω εγω αυτο το παιχνιδι. Κανενα συναισθημα απολυτως, εντελως κενος συναισθηματικα. Ψυχρη λογικη. Γιατι, οι συναισθηματισμοι με βοηθησαν πουθενα; Κατεληξα πουθενα; Οχι, στο τελος εμεινα me myself and I να με μαζευω με τα κουταλακια του γλυκου. Μηπως ηρθε η ωρα να γινω και γω κυνικος, να μη με νοιαζει τπτ και κανενας;

Βρισκει κανένας αλλον τρόπο επιτέλους να σταματήσω να στεναχωριέμαι τοσο πολύ και να με παιρνει απο κατω συνεχεια ξανα και ξανα;

Αν μας διαβάζει να σηκώσει το χέρι.

 

[Valder]

Την βλέπεις στο δρόμο, άγνωστη. Λευκό φόρεμα, κομψή μεν, σεξουαλική δε, με ένα σκίσιμο να, και κάτι πόδια φανταστικά.

Δεν είναι το θέμα "κορμί", όχι, δεν ανάγεται σε κάτι τόσο καταχρηστικό. Όχι μόνο.

Είναι ο συνδυασμός, το κάλλος και το ωραίο ντύσιμο, ασχέτως αν είναι αισθησιακό.

Ωραία γυναίκα, εντυπωσιακή. Μου ήρεσεν. Με συγκίνησε, κάτι μου τάραξε στην καρδιά αυτό το εκλεπτυσμένο ερωτικό πλάσμα.

Ωραία γυναίκα....

 

[American Economist]

Ξεκάθαρα εγώ.