Σκέψεις... III

[amarelia]

Κάτι κουλτουριάρηδες και "εναλλακτικοί" Έλληνες "ποιητές" ή συγγραφείς που έχουν τουπέ ως το ταβάνι ενώ γράφουν κάπως έτσι , δεν τους καταλαβαίνω.

Ο ήλιος πετάει βερμούδες στο φεγγάρι, ενώ οι καρέκλες χορεύουν πάνω σε μισοτελειωμένες ντομάτες. Μια αγελάδα τραγουδάει τη Μικρή Νυχτερινή Μουσική στην κορυφή του βουνού, που είναι φτιαγμένο από ζελέ και μπαταρίες. Στο μεταξύ, οι λεκάνες χτυπούν τις καμπάνες των ονείρων, ενώ το ποδήλατο αποφασίζει να κάνει πατινάζ πάνω σε έναν ήχο από σούπα. Οι λέξεις δεν γνωρίζουν την κατεύθυνση και οι γλάροι συζητούν για την επόμενη γενιά του καλαμποκιού.

Τελικά μια κούφια παραφουσκωμένη αυτοπεποίθηση μπορεί να σε πάει όπου θέλεις.

 

[glayki]

Κάτι κουλτουριάρηδες και "εναλλακτικοί" Έλληνες "ποιητές" ή συγγραφείς που έχουν τουπέ ως το ταβάνι ενώ γράφουν κάπως έτσι , δεν τους καταλαβαίνω.



Τελικά μια κούφια παραφουσκωμένη αυτοπεποίθηση μπορεί να σε πάει όπου θέλεις.

Αυτόματη γραφή. Μηχανισμός συγγραφής στην υπερρεαλιστικη ποίηση.

 

[Kate1914]

Σχεδόν τέσσερις μήνες που δεν μπορώ να πάρω κανονική ανάσα, σαν άνθρωπος.

Θα χάσουμε και την υγεία μας όπως πάμε σε αυτόν τον τόπο.

 

[Himela]

Πάντα με τραβούσαν οι προβληματικοί άνθρωποι, οι μοναχικοί, οι περίεργοι, οι μυστήριοι. Λες και δίπλα τους η αδυναμία τους γινόταν δύναμή μου. Θυμάμαι όλους τους προβληματικούς ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου με αγάπη και νοσταλγία και εύχομαι οι αδυναμίες τους να έχουν δώσει δύναμη σε άλλους να είναι κοντά τους.

 

[amarelia]

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που `ζησα ζωή.

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος, Καρυωτάκης​

 

[Valder]

Σηκωνομαι και ποναει η πλάτη...

Κι υστερα σκέφτομαι: "Θες και να γαμήσεις, ερείπιο."

Αυτομαστιγωματα.

 

[Azur]

Δεν έχω χειρότερο από τη διαρκή αυτοθυματοποίηση και τους συναισθηματικούς εκβιασμούς.

Και αυτά οι ίδιοι ίσως τα βρίσκουν χαριτωμένα ή όχι τόσο σοβαρά.

Είχα τέτοια συμπεριφορά στο παρελθόν.

 

[nearos]

Γαμώ τα Gov και τα e-paparakia και την τεχνοποιήση και ηλεκτρικοποίηση της γραφειοκρατίας. Ενα ΔΑ ήθελα να κανω και μου βγήκε η πίστη. θα παω σε κεπ να τελειωνω

 

[SOx]

Death is not the greatest loss in life. The greatest loss is what dies inside us while we live. -N.Cousins

 

[Valder]

Τι μου φερε στο μυαλο το ποστ του Σοχ. Οι γενναίοι πεθαινουν μια φορά στη ζωή, και οι δειλοί πεθαίνουν χίλιες.

(guess που ειμαι, αν πεθαινω τακτικά)

 

[amarelia]

Run, rabbit run
Dig that hole, forget the sun
And when at last the work is done
Don't sit down
It's time to dig another one

 

[glayki]

And you run and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one day closer to death..

 

[rafaela11]

Α ρε Ραφαέλα πότε θα μάθεις να προσέχεις τον εαυτό σου

 

[Valder]

Ανυπομονώ να δω τι θα πει η ζυγαριά την Παρασκευή το πρωί.

Πόσο ωραια μπιφτέκια, καθομουνα και αγοραζα τις επεξεργασμενες ανοησίες.

Πα να φέρω το γιαουρτι. Ποιος εγω, γιαουρτι.

Απλα αρνουμαι να πεθανω. Αυτό.

 

[Ουριήλ]

Ο χρόνος περνάει, η γειτονιά αλλάζει αλλά εσύ παραμένεις ο ίδιος, μικρός, τρομαγμένος και ντροπαλός Ουριήλ.
Πότε θα μάθει ότι για να μάθεις πρέπει να πάθεις, ένα κουτί δεν θα σε προστατεύσει από το αναμενόμενο. Η ζωή θα του χτυπήσει την πόρτα ξαφνικά εκεί που δεν θα το περιμένει. Αλλά... Θα είναι έτοιμος;

 

[Valder]

 

[amarelia]

Μέσα μου ανοίχτηκε
βαθύ πηγάδι
σκοταδερό.
Μέσα του κάθε

φωνούλα βόγκισμα
λυπητερό.
Μέσα μου ολάνοιχτο
βαθύ πηγάδι
χωρίς νερό.

Και η πέτρα μέσα του
πάει, πέφτει, χάνεται
και δε χτυπά.
Βαθιά όλα μέσα μου
κι άδεια· και τίποτε

δε φέγγει· τίποτε
που ν’ αγαπά.

Κωστής Παλαμάς

 

[parafernalia]

Τι γίνεται στον κόσμο ρε πούστη μου...

 

[ultraviolence]

Μπήκε η άνοιξη και μου γάμησε την ψυχολογία γαμωτο. Δε μπορώ να βλέπω τον καιρό αυτό, την εποχή δηλαδή της μετάβασης από κρύο σε ζέστη. Μου φέρνει άσχημες αναμνήσεις και με κάνει να αισθάνομαι ακόμη περισσότερο μόνος.

 

[Kate1914]

Τελικά, οι άνθρωποι είμαστε μια απόλυτη απογοήτευση.