Το να χάνεις την υπομονή σου, είναι σύνηθες.
Το να χάνεις την αισιοδοξία σου, επίσης σύνηθες.
Ακόμα και το να χάνεις τη λογική σου συμβαίνει συχνά.
Αυτά διορθώνονται.
Το να χάσεις την ψυχή σου όμως, είναι ζημιά. Εκεί είναι κρίσιμο σημείο.
Πρέπει να αποφασίσεις αν θα την χάσεις. Ναι, είναι προιόν απόφασης.
Συνειδητά, επιλέγεις αντί για καλός να είσαι κακός.
Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν οτι ο κόσμος είναι είτε το ένα είτε το άλλο,
ενω η αλήθεια ειναι πως είμαστε ταυτόχρονα και τα δυο, απλώς μας καταπιέζουμε
να ενεργούμε καλά, για χίλιους διαφορετικούς λόγους, και δεν μάθαμε ποτέ το κακό.
Έτσι η μόνη επιλογή είναι το καλό, και καλό καλό καλό, σε σύγκρουση με τον κόσμο,
κάποια στιγμή σπας τα μούτρα σου και βρίσκεις καταφύγιο στο κακό.
Και σαν καθε καινουριο εργαλείο, δεν γνωρίζεις να το χρησιμοποιείς
και τραυματίζεις άλλους και τραυματίζεσαι κι εσύ στην πορεία.
Γνώρισε το κακό, μάθε το καλά, αλλά μην τραυματίζεις άλλους, όσο μπορείς
γιατί σαν το γνωρίσεις καλά, αυτή οφείλει να είναι η μόνη σου επιλογή, απέναντι μόνο σε κακό.
Και συνειδητά πλέον, έχοντας γνωρίσει το καλό και το κακό,
με το μυαλό και τη συνείδηση να έχει ανοίξει και στις δυο μεριές του σύμπαντος
να επιλέγεις το καλό για τους καλούς και το κακό για τους κακούς,
γνωρίζοντας όλες τις διαφορετικές επιλογές που μπορούσες να έχεις.
Γιατί το δίκαιον, είναι μακράν πολυτιμότερον του καλού. Και καλός, είναι κάποιος μόνο αν πραγματικά πρώτα έχει εξασφαλίσει το δίκαιον. Καλός δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει κακό, αλλά να μην κανει κακό εκεί που δεν πρέπει και να μην ανταμείβει με καλό πάλι εκει που δεν πρέπει. Τα άσπρα με τα άσπρα και τα μαύρα με τα μαύρα.
Αν μπορείς μόνο το καλύτερο και "το επιλέγεις", δεν το επιλέγεις ποτέ πραγματικά. Είσαι ένα θύμα.
Ενα ανισόρροπο και μη δίκαιο αγρίμι που απλά δεν έχει έρθει η ώρα του να δαγκώσει.
Ισορροπία, δίκαιο. Εν αρχή αυτά.
Και μετά μιλάμε για το καλό και το κακό.
Με πιάνεις;