Σκέψεις... III

[Aleksa]

 

[kamekiwii23]

 

[Υδροχόος]

 

[Aleksa]

 

[Υδροχόος]

 

[Aleksa]

 

[Κάμπια]

Πρέπει να σταματήσω να κολλάω

 

[Valder]

Δεν ονειρευτηκα εγω τετοιο πράγμα. Να είστε καλά, ευχαριστώ.

Ας τρέξουν άλλοι.

 

[Υδροχόος]

 

[Aleksa]

 

[Υδροχόος]

 

[Valder]

Ξέρεις να μου πεις πως να το κάνω;
-Θα σου πω αύριο, θα τους ρωτησω
- (Σήμερα) Μάθαμε κάτι τελικά;
- Πηγαινε και πες τους εσυ τι να κάνουν και στειλτο μου να το δειξω εγω στους αλλους κι αμα τους αρέσει οκ, αν οχι ξαναπας και το αλλάζουμε.

 

[Guest 991793]

 

[Nascentes morimur]

Δεν ξέρω τι άλλο είναι, με τον άνθρωπο.
Ξέρω πως όποιος θέλει ν’ ανέβει είναι κουτός. Στον πάτο βρίσκονται όλα, εκεί που κανείς «βρίσκει» και μπιστάει. Εκεί μόνο καταλαβαίνουμε – και καταλαβαινόμαστε, εξ απήνης. Γιατί, και πάλι, δεν υπάρχει χειρότερο από το να καταλάβεις. Εκεί που καταλαβαίνουμε τελειώνει ο κόσμος.

 

[Valder]

"Εξήγησέ μου"

Δεν υπάρχει ουδεμία αναγκη να εξηγηθεί ενα πρόβλημα, εκεί που όχι μόνο δεν θα σου το λύσουν, αλλά θα το πιάσουν, ματσέτα να το κάνουν για να σε κόψουν κομμάτι-κομμάτι με λογής επίθετα.

Ακόμα και το πρόβλημα, δικό μου είναι για να το λύσω, κι αφού θα κριθώ που θα κριθώ επί πάσης αποφάσεως, τότε δική μου αποκλειστικά και η απόφαση.

Να ξέρεις τι περιμένεις από τον καθένα. Οι γονείς δεν πιάνονται φίλοι, οι φίλοι δεν ειναι γονείς και πάει λέγοντας. Ετσι κι ο βοηθός δεν μπορεί να είναι χασάπης.

Διότι αν θέλαμε χασάπηδες, υπάρχουν και τα κρεοπωλεία.

 

[Aleksa]

 

[Υδροχόος]

 

[Valder]

Απέλθετω απ΄εμού το ποτήριον τούτο

 

[amarelia]

Le germ n’est rien, c’est la terrain qui est tout.

 

[Valder]

Αυτό είναι η όλη ουσία. Υπο ποιο εφαλτήριο γεννάται άγχος;

Από φόβο. Και παντα λεω "γάμα το φόβο, ποτέ μην αποφασίζεις υπο το καθεστώς φόβου, παρά μονο όπως επιθυμείς".

Δεν είναι όμως και τόσο ρομαντική η αντιδραστική σκέψη όταν παίζεται το κεφάλι σου.

Και κάπως έτσι σπας το πνεύμα ενός ανθρώπου, του ίδιου σου του εαυτού, στην υποταγή.

Γιατί "πρέπει".

Και το φοβερό δεν ειναι το ξεστόμισμα αυτών των υποτακτικών φράσεων από μια προσωπικότητα σαν και τη δική μου. Βλέπεις, δεν ήμουν κάποιος που ήθελε να πηγαινει με το ρεύμα.

Μα η εσωτερίκευση, το βεβιασμένο γκρέμισμα του ιδεαλισμού, το αυτόβουλο και ηθελημένο κατεδάφισμα κάθε τετοιας νοοτροπίας.

"Ποιός γίνομαι; Ένα ρομπότ;"

Σκάσε και χαμογέλα, η ρομποτική ζωή είναι ευτυχία. "Πάρε το ζόρι και χαμογέλα, είναι ωραία η αίσθηση."

Πάρτο αρκετές φορές, και στο τέλος προσαρμόζεσαι, έρχεσαι και παίρνεις το σχήμα του πόνου σου, πρώτα πονάς γιατι αντιστέκεσαι, μετα ανέχεσαι, μετα συνηθίζεις, στο τέλος σου αρέσει ο δήμιός σου.

Ναι αλλά το παιδί μέσα μου που ονειρευόταν πρέπει να πεθάνει;

Πρέπει;

Μου τρωει την ψυχή η σκέψη αυτή, κομματι κομματι. Δε θέλω να προδώσω αυτό το παιδί.

Μα μήπως το προδίδω αν συμμορφώνομαι ή με το να μη συμμορφώνομαι; Ιδού το διλημμα.

Το μονο που κανει είναι να αναφωνεί "Αντε γαμηθείτε! Αντε γαμηθείτε! Θέλω να ζήσω ελεύθερος."

Το παιδί πρέπει να σωπάσει. Τώρα μιλούν οι ενήλικες.