Αυτό είναι η όλη ουσία. Υπο ποιο εφαλτήριο γεννάται άγχος;
Από φόβο. Και παντα λεω "γάμα το φόβο, ποτέ μην αποφασίζεις υπο το καθεστώς φόβου, παρά μονο όπως επιθυμείς".
Δεν είναι όμως και τόσο ρομαντική η αντιδραστική σκέψη όταν παίζεται το κεφάλι σου.
Και κάπως έτσι σπας το πνεύμα ενός ανθρώπου, του ίδιου σου του εαυτού, στην υποταγή.
Γιατί "πρέπει".
Και το φοβερό δεν ειναι το ξεστόμισμα αυτών των υποτακτικών φράσεων από μια προσωπικότητα σαν και τη δική μου. Βλέπεις, δεν ήμουν κάποιος που ήθελε να πηγαινει με το ρεύμα.
Μα η εσωτερίκευση, το βεβιασμένο γκρέμισμα του ιδεαλισμού, το αυτόβουλο και ηθελημένο κατεδάφισμα κάθε τετοιας νοοτροπίας.
"Ποιός γίνομαι; Ένα ρομπότ;"
Σκάσε και χαμογέλα, η ρομποτική ζωή είναι ευτυχία. "Πάρε το ζόρι και χαμογέλα, είναι ωραία η αίσθηση."
Πάρτο αρκετές φορές, και στο τέλος προσαρμόζεσαι, έρχεσαι και παίρνεις το σχήμα του πόνου σου, πρώτα πονάς γιατι αντιστέκεσαι, μετα ανέχεσαι, μετα συνηθίζεις, στο τέλος σου αρέσει ο δήμιός σου.
Ναι αλλά το παιδί μέσα μου που ονειρευόταν πρέπει να πεθάνει;
Πρέπει;
Μου τρωει την ψυχή η σκέψη αυτή, κομματι κομματι. Δε θέλω να προδώσω αυτό το παιδί.
Μα μήπως το προδίδω αν συμμορφώνομαι ή με το να μη συμμορφώνομαι; Ιδού το διλημμα.
Το μονο που κανει είναι να αναφωνεί "Αντε γαμηθείτε! Αντε γαμηθείτε! Θέλω να ζήσω ελεύθερος."
Το παιδί πρέπει να σωπάσει. Τώρα μιλούν οι ενήλικες.