Σκέψεις... III

[Aleksa]

Επίσης, προϋπόθεση απαραίτητη για τους συνομιλητές, να "μιλούν την ίδια γλώσσα".

 

[Guest 220514]

Κάποιοι άνθρωποι καλό είναι να μένουν μακριά. Και μόνο. Χωρίς το αγαπημένοι.

 

[Υδροχόος]

 

[Ion.]

Πότε δεν θα καταλάβω αυτούς που λένε ότι τώρα με τη ζέστη δεν έχουν όρεξη για φαγητό !!!

 

[glayki]

Πότε δεν θα καταλάβω αυτούς που λένε ότι τώρα με τη ζέστη δεν έχουν όρεξη για φαγητό !!!

Το κόλπο είναι να πίνεις αρκετό νερό , λόγω ζέστης είναι και λογικό, όποτε σταδιακά σου ψιλοκοβεται η όρεξη ,ιδίως για παχυντικα μπουκωτικα εδέσματα

 

[Nascentes morimur]

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς ξόδεμα χωρίς ρίσκο άρα
χωρίς έκπληξη και
η έκπληξη είναι όχι μόνο κομμάτι της ζωής μας αλλά
είναι η ίδια η ζωή στην εσχατη της αλήθεια.

 

[Valder]

Πάντα μου φαινόταν πιο διασκεδαστική η ιδέα με τα βάρη και τα μηχανήματα, πιο πολύ από το βαρετό διάδρομο.

Χμ! Θέλω να το ζήσω! Και για την εμπειρία και για τη βελτίωση!

 

[juste un instant]

[…] Εθνικιστές και μαρξιστές φιλονικούν βέβαια με αμοιβαίο μίσος, μα είναι κατά βάθος πνεύματα της ίδιας οικογένειας. Άλλωστε συνεννοούνται πολύ καλά, ακόμα και μεσ’ στους μεγαλύτερους αναβρασμούς της μάχης, γιατί μιλούν την ίδια γλώσσα και την ίδια στάση κρατούν εμπρός στον κόσμο. Έλυσαν οριστικά όλα τα προβλήματα, σταμάτησαν κάθε πνευματική έρευνα, κλείστηκαν μέσα σε μια απόλυτη αλήθεια που την επαναλαμβάνουν μηχανικά σ’ όλη τους τη ζωή αλύγιστοι σαν απολιθωμένοι, ανίκανοι να υποπτευθούν πως υπάρχουν και διαφορετικές προοπτικές των πραγμάτων. Μισούν και χλευάζουν με τον ίδιο τρόπο την ελεύθερη σκέψη και τις αναζητήσεις των ανήσυχων πνευμάτων. Και για τις δυο αυτές παρατάξεις η ελευθερία της σκέψης είναι μια σατανική επιχείρηση που αποβλέπει στο θόλωμα των ζητημάτων και στην παραπλάνηση των πνευμάτων, η ανεξάρτητη κριτική είναι προιόν δόλου, αβουλίας, ντιλετταντισμού ή σκεπτικισμού, οι άνθρωποι που στέκουνται υψηλότερα από τα τυφλά πάθη της εποχής μας είναι καθυστερημένοι ονειροπόλοι, δειλοί φυγάδες της μάχης ή φαύλοι οππορτουνιστές. Οι δύο θρησκείες στηρίζονται στην ίδια αρχή: Πίστευε και μη ερεύνα. […]


[…] Ο στοχασμός οδηγεί τους ανθρώπους στη συνείδηση της ατέλειας και της αδυναμίας του πνεύματος τους και στη διανοητική μετριοφροσύνη. Όσο περισσότερο σκέπτεται κανείς, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τις κοσμοθεωρίες και τις απόλυτες αρχές. Οι δογματικοί μικραίνουν τα ζητήματα για να τα χωρέσουν μεσ’ στο δόγμα. […]




Γεώργιος Θεοτοκάς

 

[Nascentes morimur]

Ένας κόσμος ανάποδος.
Όλα πλέον μας φαίνονται φυσιολογικά..

 

[Υδροχόος]

 

[Κάμπια]

Υπομονή μια ακόμη μέρα

 

[juste un instant]

Τέρμα πια τα δροσερά βράδια το καλοκαίρι...

 

[Υδροχόος]

 

[juste un instant]

ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ


Τότε λοιπόν αδέσποτο θ' αφήσω
να βουίζει το Τραγούδι απάνωθέ μου.
Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου
το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.

Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,
και ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου.
«Καληνύχτα, το φως χαιρέτισέ μου»
θα πω στον τελευταίο που θ' αντικρύσω.

Οταν αργά θα παίρνουμε το δρόμο,
η παρουσία μου κάπως θα βαραίνει
-- πρώτη φορά -- σε τέσσερων τον ώμο.

Υστερα, και του βίου μου την προσπάθεια
αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει
ωραία ωραία με χώμα και με αγκάθια.

 

[Ion.]

Αν μπορουσα να κάνω ένα πράγμα τώρα ... Θα σε έφερνα εδώ ... Μου λείπεις κι όσο είσαι μακριά εκτιμώ τις στιγμές που περνούσαμε όσο ήσουν εδώ... Τουλάχιστον το περισσότερο πέρασε ...

 

[Υδροχόος]

 

[Κάμπια]

Για να ξεκουραστώ χρειάζομαι έναν ύπνο τριών ημερών

 

[Valder]

Πολύ πρωί, μαύρο ξημέρωμα,

Και είμαι στο έβδομο όνειρο, πεταμένο το κουβερτάκι στη διπλα μεριά του κρεβατιού, αγκαλιά με το δευτερο μαξιλάρι, το μποξεράκι να κολλάει πάνω στα μπουτια γιατι τα μπέργκερ ησανε καλά και η διαιτα τσούζει, να βλέπω όνειρο την άλλη τη σερενάτα ότι με έχει πνιξει με τα 70 της κιλά και τις πλούσιες καμπύλες της και...

ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ το κομπρεσέρ από τον δίπλα, μαύρο ξημέρωμα.

Λέω στην παραζάλη στον ύπνο, "ήχους που κάνει ο καύσωνας, θα πήγε η θερμοκρασία 35 πάλι, άκου τη ζεστούλα πως κάνει" (wtf πως μου ρθε)

αμ δε...


ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ δευτερη φορά το κομπρεσέρ.

Τη γαμήσαμε λέω, κατάλαβα, πάει ο ύπνος. Καφέ το μενού.


Σηκώνομαι, τον βλέπω, κλειδώνει, φεύγει.

Δηλαδή θες να μου πεις, πως απ ολες τις μέρες που είχε να κανει αυτη τη δουλειά, διάλεξε την πιο καυσωνάτη, μες το μαύρο ξημέρωμα, τράβηξε δυο κομπρεσεριές ίσα να μου χαλάσει το νάνιον και μετα έφυγε κιουρία ο μάστωρ.

Πάρε μια wrecking ball και ισοπέδωσέ το όλο για θα σε χέσω στο ρουθούνι αν με ξαναξυπνήσεις.

 

[Υδροχόος]

 

[Nascentes morimur]

...κι ίσως, για να βγάλεις φτερά, φτάνει ν’ ακουμπήσεις σ’ έναν τοίχο και
να σκεφτείς πόσο λίγο θα ζήσεις.