Αυτό εννοούσα όταν έλεγα "δεν νιώθω τιποτα πια". Κι όχι ότι "ημουν στα πατώματα" όπως λανθασμένα αφέθηκε να εννοηθεί.
Η ικανότητα σε αποφάσεις εν ριπή οφθαλμού χωρίς καμία συναισθηματική επιβάρυνση για μένα. Σε 10 δευτερόλεπτα να έχω κατεβάσει ατσαλόπορτα και να μην καίγομαι καν αν πάει καλά η φάση ή αν δεν πάει καλά και "γιατί" και "πως" και ανοησίες που σκεφτόμουν παλιά.
Η απομείωση της σημασίας πολλών γεγονότων και η θέασή τους στην πραγματική τους διάσταση, στο "ε και δεν εγινε και κάτι". Ενω παλιά τα μεγαλοποιούσα όλα και άφηνα να με καταναλώνουν εις βάρος επαγγελματικών, οικογενιακών, φιλικών κλπ.
Τώρα τίποτα, δεν το αφηνω να πάει εκεί.
Το μονο που επιτρέπω να σκέφτομαι παραπάνω και να με απασχολεί ή να με ανησυχεί, είναι ο γατούλης. Είναι ότι πραγματικά αγαπώ μαζι με άλλα ελάχιστα όντα, σαν παιδί μου, ψυχή της ψυχής μου.
Εκείνος ναι, του δίνω το δικαίωμα να έχει πρόσβαση στα πιο ενδότερα κι ευαίσθητα κομμάτια μου.