Πάντα έβρισκα την άσκοπη και χωρίς κριτήριο αντιπαλότητα μεταξύ ανδρών, κατακερματιστική και αποδυναμωτική.
Μπορώ να σεβαστώ έναν αντίπαλο άντρα που είναι άντρας.
Ναι μεν τη μια στιγμή θα "σφαχτούμε" αν βρεθούμε απέναντι (business is business), αλλά αμα δω οτι έχεις κάποιο επίπεδο, θα συνεχίσω σε ένα ευρύ επίπεδο να σε εκτιμώ.
Κοινώς "θα τις παίξουμε τις ψιλές, θα ματώσουμε, αλλά μετά θα πάμε για μπύρες".
Το να είσαι τολμηρός στα πιστεύω σου και να αναγνωρίζεις πότε διαφωνήσαμε και το λήγουμε και "οκ μεγάλε κατάλαβα", είναι μεγάλο πράγμα για μένα.
Αντρίκιες εξηγήσεις τις οποίες αν δω, όσο κι αν έχω βγάλει τη σπάθα του Βατάτζη, θα την ξαναβάλω μέσα και θα σε εκτιμήσω.
Εκείνο που δεν μπορώ να σεβαστώ, είναι έναν αντίπαλο άντρα που δεν είναι άντρας, αλλά παιδάκι. Που δεν κανει τα παραπάνω μα ότι πιο ύπουλο και αδύναμο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.
Εκεί δεν υπάρχει εκτίμηση, ούτε που να με πληρώνεις, ούτε που να παρακαλέσεις να ενεργήσεις ΥΠΕΡ των συμφερόντων μου. Προτιμώ να σου πάρω το κεφάλι απο καθαρό άχτι, παρά να μου δώσεις χειραψία.
Απλά τα πράγματα που λέει και η Καιτούλα.