Σκέψεις... III

[Guest 709611]

 

[H|M]

Οι άνθρωποι που κοιτάζονται στα μάτια, που ερωτεύονται, που δίνουν όρκους αγάπης, πάντα σταυρώνουν τα δάχτυλα πίσω απ' την πλάτη.

Αγαπάνε ανθρώπους που τους μισούν επειδή δεν είναι ίδιοι μ' αυτούς. Τους δείχνεις το φεγγάρι κι αυτοί θα κοιτάνε το δάχτυλο, τους ανάβεις κεριά και φοβούνται μην καούν, τους λες σ' αγαπώ και τρέμουν μην πονέσουν.

Αγκαλιάζονται τα σώματά τους, μα από φόβο, ποτέ εντελώς γυμνά. Και με την πρώτη ευκαιρία, βγαίνουν τα μαχαίρια που ήταν κρυμμένα κάτω από τα σεντόνια.

Μονάχοι τους είναι πάντα οι άνθρωποι και κρύβουν τη μοναξιά τους, χαϊδεύοντας οθόνες, περιμένοντας να ανάψει το κόκκινο.

Έτσι αγαπιούνται σήμερα οι άνθρωποι, δεν το ξέρατε; Με κόκκινες ειδοποιήσεις...

 

[Aleksa]

 

[Pak]

 

[Guest 709611]

 

[Aleksa]

 

[Guest 709611]

 

[Aleksa]

 

[Guest 709611]

 

[Aleksa]

 

[Guest 709611]

Εσύ μπορεί να κάθεσαι, αλλά κινείσαι χωρίς να το βλέπεις και να το καταλαβαίνεις

Τις μέρες που ανησυχούμε για τα πάντα, για το ότι η ζωή προχωρά κι εμείς μένουμε στάσιμοι, χωρίς να προσφέρουμε κάτι αξιόλογο, να θυμόμαστε αυτόν τον κανόνα. Εφόσον αναρωτιόμαστε κάτι τέτοιο, είμαστε ήδη δρομείς που σιχαινόμαστε την αδράνεια...

 

[Nascentes morimur]

..Και να ξέρεις
Mονάχα
για έρωτα ή θάνατο
η επιθυμία αλητεύει.

 

[Valder]

Τα σμαράγδια με τα στέμματα, και οι ακαθαρσίες με τους βόθρους.

Έκαστος όπου βέλτιστα ταιριάζει.

 

[Guest 709611]

Να αγαπάς σημαίνει να θαυμάζεις με την καρδιά. Να θαυμάζεις σημαίνει να αγαπάς με το μυαλό...

 

[Valder]

Ηχώ ενός απομακρυσμένου ουρλιαχτού...

Αυτό είναι οι σπασμωδικές γκρίνιες, τα παράπονα, που ξεμυτίζουν μέσα από μια γαλήνια ψυχή κατα διαστήματα που όλο και περισσότερο απλώνονται το ένα από το άλλο. Στην αρχή κάθε ώρα, μετα κάθε μέρα, ύστερα κάθε 2 ημέρες και πάει λέγοντας. Όχι γιατί ξεχνιούνται, αλλά γιατί ξεθωριάζουν όπως ένα ηχητικό κύμα...

Είναι η ηχώ εκείνης της νύχτας που ο τιμωρός σου, άνθρωπος που συνήθως γνώριζες και εμπιστεύτηκες βαθιά, σου κράταγε το στόμα κλειστό με το ένα χέρι, όσο με το άλλο σου ξεκοίλιαζε χωρίς λόγο την ψυχή από κάθε τι καλό που είχε μέσα της. Σαν μια λεηλασία μιας πλούσιας και πανέμορφης πόλης ώστε ο επόμενος να μην βρει τίποτα καλό σε αυτή. Το γέννημα και θρέμμα της ζήλειας και της κατωτερότητας, η καταστροφή κάθε όμορφου, γιατί απλά μας θυμίζει τη δική μας ασχήμια.

Κι εσυ πανικόβλητος από τη μια που δεν ξέρεις απο που να ξεφύγεις, και ισοπεδωμένος από την άλλη, λόγω του αδειάσματος που νιώθεις για όσα ήσουν κι έδωσες. Αυτές οι μικρές στιγμές "αναποφασιστικότητας" που δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις τα κλάματα σαν μικρό παιδί ή να λιποθυμήσεις από το σοκ. Μα τίποτα από τα δυο δεν σε συμφέρει, το μεν πρώτο γιατί δεν θα προκαλέσει κανέναν οίκτο, το δε δεύτερο γιατί θα σε θέσει ακόμα πιο υποτελή στο βάσανο.

Η αναποφασιστικότητα ίσως και να σε σώζει εκείνη την ώρα... Ίσως και να σε ωθεί προς την τελική αντίστασή σου. Ναι πρέπει να αντισταθείς!

"Μην ουρλιάξεις, άσε με μόνο να νιώσω λίγο καλύτερα για μένα" σου ψιθυρίζει. "Δε θα κρατήσει πολύ" συμπληρώνει, "Θα εξαφανιστείς σα να ήσουν ένα τίποτα" καταλήγει, όλο αλαζονεία.

Και γύρω ησυχία, παντού ησυχία, κι εσυ να προσπαθείς να ουρλιάξεις και να το καταφέρνεις μια στο τόσο, μα με κανέναν να μη σε ακούει, γιατί το μαύρο πέπλο της κακίας τους έχει καλύψει τη νύχτα γύρω σου και πνίγει τις προσπάθειές σου να βρεις το δίκιο σου.

Μα ναι, πρέπει να αντισταθείς!

Ακόμα κι όταν βρίσκεις αυτή την τελική στιγμή αντίστασης και αποκοπείς οριστικά, η μνήμη παραμένει...

Ακόμα κι όταν διηγηθείς την ιστορία σου στους φίλους σου, στους δικούς σου ανθρώπους, όλοι θα δουν τα κύματα αυτής της ηχούς σαν ζωγραφιά στο χαρτί, όλοι θα δούν την εικόνα, μα κανένας δεν θα καταφέρει ούτε τότε να ακούσει τον ήχο εκείνης της νύχτας.

Ήσουν καλός άνθρωπος μα η ψυχή σου ξεριζώθηκε με τη βια, άδικα. Δεν έχει σημασία ποιός, που, πως. Το αποτέλεσμα παραμένει, αυτό μονάχα έχει σημασία.

Ένας μόνιμος φόβος εσωτερικός, μια σιωπή και χίλιες σκέψεις και που και που ενας θυμός, σα ζώο που γρατζουνάει τους γύρω του γιατί υποφέρει και δεν ξέρει πως αλλιώς να το φωνάξει.

"Άσε με να νιώσω λίγο καλύτερα για μένα, πέθαινε εσυ για χρόνια, για να ζήσω εγω μια στιγμή".

Σαν το ακούς, δεν ξε-ακούγεται, και σαν το νιώθεις δεν ξε-νιώθεται.

Εκείνη τη στιγμή ευχήθηκα μόνο ένα πράγμα: να υπάρχει Θεος να το δει...

Και υπάρχει.

 

[dum dum boy]

 

[Pak]

 

[RafAspa94]

 

[H|M]

Αναλογίζεσαι καμιά φορά πως σ' έχουν εκπαιδεύσει να ζεις με αναβολές. Να μεταθέτεις τις ελπίδες σου στην άλλη άνοιξη, το άλλο καλοκαίρι, και...

Αναβάλλεις δικαιώματα, αιτήματα και αξιώσεις.
Αναβάλλεις των επιτευγμάτων σου την προβολή και διεκδίκηση.
Αναβάλλεις την έκφραση συμπάθειας, την έκρηξη οργής, τη χειραψία των δικών σου και των άλλων την αποδοχή.
Αναβάλλεις των λαθών σου την παραδοχή και τη συγγνώμη.
Αναβάλλεις τον έρωτα, τη σύγκρουση και συμφιλίωση.
Αναβάλλεις τη ζωή...

Καταντάς, από αναβολή σε αναβολή, με θέληση στο τέλος ακρωτηριασμένη. Και τότε διαπιστώνεις, πως είσαι συμμέτοχος και συ σ' αυτή την ιδιότυπη και ανεξήγητη άρνηση.

 

[Guest 709611]

Καταντάς, από αναβολή σε αναβολή, με θέληση στο τέλος ακρωτηριασμένη. Και τότε διαπιστώνεις, πως είσαι συμμέτοχος και συ σ' αυτή την ιδιότυπη και ανεξήγητη άρνηση.

Ένα από τα στάδια του χωρισμού (ή αποχωρισμού...) είναι η άρνηση. Από πολλούς, ψυχολόγους - ψυχοθεραπευτές, θεωρείται το πρώτο, μάλιστα (από άλλους το δεύτερο - ως πρώτο θεωρείται το σοκ...)...

Είναι το στάδιο εκείνο, κατά το οποίο, συνήθως νιώθεις σαν να έχει περάσει από πάνω σου οδοστρωτήρας. Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα, αλλά, ευτυχώς, ο οργανισμός ενεργοποιεί έναν προστατευτικό μηχανισμό, έτσι ώστε να έρθεις σε επαφή με τόσα συναισθήματα, όσα μπορείς να αντέξεις. Κατά το στάδιο αυτό, λοιπόν, είναι πιθανό να αρνείσαι να παραδεχτείς πως η σχέση έχει τελειώσει. Ελπίζεις πως ο/η πρώην αγαπημένος/η σου θα επιστρέψει μετανιωμένος, ζητώντας σου να τα ξαναβρείτε. Και αυτή η άρνηση, επεκτείνεται και σ΄άλλους τομείς της ζωής. Μοιάζει κάτι σαν παραίτηση...

Δεν είναι κακό να ελπίζεις (εν προκειμένω, αν με ρωτάς, είναι...), αλλά προσπάθησε να σκέφτεσαι ρεαλιστικά, γιατί διαφορετικά θα πληγωθείς διπλά. Όσο πιο γρήγορα αποδεχτείς πως τελείωσε αυτό που είχες, τόσο πιο γρήγορα θα μάθεις να ζεις χωρίς αυτό...