Ψυχικώς διαταραγμένοι άνθρωποι με χαμογελαστές μάσκες καλών παιδιών με αυτή τη μυστήρια, αλλά χαρακτηριστική για τους γνώστες, γοητεία του Borderline.
Και μούσκα τα βρακιά των έτερων πρωταγωνιστών, που είτε αγνοούν, είτε αποδέχονται την μη μοναδικότητά τους στο τεφτεράκι.
Δοξασία στους "δεν ξέρω αν με κλάνει τώρα ή αν με φτύνει για να πάρω μάσκα να καλυφθώ ή πετσέτα να σκουπιστώ" φάση.
ή το ακόμα χειρότερο στρουθοκαμηλικό "ε δεν πειράζει μωρέ, δεν ήθελα και κάτι κι εγω,", αφού έχει φάει τον ένα κουβά σκατά του "Neo you are the Chosen One" και δεν κατεβαίνει στον φάρυγγα για κατάποση κι ύστερα για χώνεψη και δώστου το Μάτριξ να συνεχίζεται με καινούριον εκλεκτό αρχιμαλάκα.
Το πρόβλημα υπάρχει, γιατί ζεις για το δράμα, και ζεις για το δράμα όταν το μυαλό σου είναι λωλό και δεν ικανοποιείσαι με τίποτα, παρά μόνο καταναλώνεις βουλιμικώς σαν βουβάλι τη ντοπαμίνη για να φιξαριστεί ίζυ πίζυ (χωρίς να πήζει) η παρεγκεφαλίδα.
Όπως στρώνει ο καθένας. Καλά να πάθεις και καλή τύχη.