Σκέψεις... III

[American Economist]

 

[Valder]

Συνήθως είμαι αυτός ο άνθρωπος που "σε γράφω στα αφράτα μου αμα με ενοχλείς και θα κάνω το δικό μου" φάση, ή άμα με νευριάσεις θα πεισμώσω και μετά θα κλαίς το δάκρυ κορόμηλο σα τη μαβιά τη δύση ω στερνό ποτό μου στο Παρίσι.

Όμως στιγμές σαν κι αυτή συμβαίνει κάτι...

Κάθομαι στο τελείως άσχετο και ξαφνικά σκέφτομαι κάτι, που είτε είναι πολύ εκτός του χαρακτήρα μου, είτε πολύ εντός, διάνα δηλαδή.

Σκέφτομαι, πόσο θα ζήσεις ακόμα ρε μαλάκα, άλλα 40; Άλλα 50; Άλλα 60 αν είσαι πολύ τυχερός; Και σεις ρε μαλάκες πόσα θα ζήσετε ακόμα; Άλλα Χ Ψ Ζ χρόνια;

Και καθόμαστε και παρεξηγιόμαστε και δε μιλιόμαστε και κρατάμε κακίες. Κι η ζωή ταυτόχρονα εκεί ακάθεκτη, κι όλο μικραίνει και μικραίνει και μικραίνει.

Κι εμείς κοιτάμε πως θα ζήσουμε μέρα με τη μέρα, πως θα ρθει πιο γρήγορα η Παρασκευή, πόσο ακρίβυνε το ρεύμα, πόσο κακό μας έκανε η γκόμενα που μας τα φόρεσε και πάει λέγοντας.

Life's a bitch and then you die.

Έρχεται εκείνη η πουτάνα η μέρα, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ θα ρθει, που θα κλείσω τα μάτια οριστικά και όλα όσα έμαθα, όλα όσα διάβασα, όλα όσα αγάπησα, γνώσεις, δεξιότητες, αισθήματα, χαμένα όλα.

Οι γονείς μου, η γάτα μου, ίσως και ο όποιος κύκλος μου, είτε θα χει φύγει πριν απο μενα, είτε ταυτόχρονα με μένα, είτε και μετά από μένα. Ο γάτος μου δεν θα υπάρχει πια, ο αδερφός μου θα είναι κι εκείνος γέρος σαν εμένα κλπ.


Και με πνίγει στο λαιμό εκείνη τη στιγμή και προσπαθώ να πάψω να το σκέφτομαι, το πόσο αναπόφευκτο είναι όλο αυτό, το πως στο διάολο θα το βιώσουμε, τι θα δούμε εκείνη την ώρα, το πόσο μαλάκες είμαστε που όσο πιο νέοι νομίζουμε ότι είμαστε αθάνατοι και όλα τα καθημερινά έχουν την ΤΟΣΗ σημασία πια και το πόσο και πάλι μαλάκες είμαστε που καθόμαστε και βαστάμε κακία.

Κι ακόμα χειρότερα, άνθρωποι με τους οποίους θέλαμε να μεγαλώσουμε ή να γεράσουμε και να κλείσουμε τα μάτια μας παρέα, τώρα να μη μιλιόμαστε και μετά από 40 χρόνια να μην ξέρουμε αν ζει ο άλλος ή όχι και αν είναι ευτυχισμένος, και γιατί να τα κάνει αυτά μακριά μας.


Πνίγομαι απο τη σκέψη, πόσο μάταιο ειναι να τα γαμάμε όλα και να νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι;


Θα στείλω ένα μήνυμα στον κολλητό μου ακόμα κι αν με εκνευρίζει,
θα απολαύσω εκείνο το 2ωρο χόμπι ακόμα κι αν είναι βλακεία και δεν προσφέρει κάτι
θα συγχωρέσω την συγχωρεμένη μέσα μου, ακόμα κι αν δεν θέλω ούτε να τη βλέπω,
θα μιλάω στους γονείς μου ακόμα πιο συχνά στο τηλέφωνο και θα πάω βόλτα μαζί τους
θα βγάζω τη γάτα μου περισσότερο στο καθιστικό να βλέπουμε μαζί ταινία,
θα κάνω αυτό το δύσκολο πράγμα για μένα, ακόμα και αν δεν πάει όπως θα ήθελα.


πράγματα που έχουν σημασία. Τώρα, σήμερα.

 

[Aleksa]

 

[Guest 890013]

Aπλά απαίσιο.
PLEASE DONT

 

[Valder]

Ο χρόνος τους, χρόνος τους,
ενώ ο χρόνος σου, πάλι χρόνος τους.

Κι αμα τους πεις "έτσι γίνεται η διαδικασία, είναι απαραίτητο το Χ το Ψ το Ζ" αρχίζουν τα "έλα ασε τις μαλακίες θέλω να γίνει αυτό"

Μαλακίες ε; Κάντο μόνος σου τότε αφού ξέρεις καλύτερα.

Δε φτάνει που διακόπτω αυτό που κάνω, ακούω και τέτοια πράγματα.

Αει γαμήσου στην τελική, εσυ με χρειάζεσαι.

 

[American Economist]

 

[Himela]

Γενικά δε συμπαθώ τους ανθρώπους.

Spoiler

Ούτε κι εκείνοι εμένα.

Αλλά τελευταία καταλήγω οτι το χειρότερο χαρακτηριστικό που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι να είναι ασυνεπής - ανακόλουθος στα λόγια και τις πράξεις του. Γιατί τα άλλα άσχημα χαρακτηριστικά κάποιου λίγο πολύ έχω μάθει να τα ψυλλιάζομαι. Την ασυνέπεια όμως δεν μπορείς να την αντιληφθείς παρά μόνο όταν είναι πλέον αργά. Ακόμα κι αν σε όλα τα άλλα φαίνεται σωστός, μπορεί τσουπ να πεταχτεί η ασυνέπεια από κει που δεν το περίμενες και όλα τα καλά να πεταχτούν στα σκουπίδια.

Καιρός να υψώσουμε (κι άλλα) τείχη και σε κάποιους που φαίνονταν καλοί.

 

[Agaphbou]

 

[H|M]

 

[American Economist]

 

[Guest 890013]

To έχω ξαναπεί, η ζήλεια κατ'εμέ δεν είναι κακό πράγμα.Μην σας βγαίνει σε hate για το άτομο ή την κατάσταση που προσπαθείτε να φτάσετε. Να παραδειγματίζεστε, να θαυμάζετε και να μην σταματάτε να προσπαθείτε να φτάσετε (έστω και μάταια) εκεί.
Το να θυμώνετε και να το απαρνείστε σας αποδυναμώνει.Σαφώς κάποιοι άνθρωποι θα τα έχουν όλα και θα είναι αψεγάδιαστοι και μπροστά τους να φαίνεστε απειροελάχιστοι σαν μια μικρή κουκκίδα άμμου (ή να βλέπετε τον εαυτό σας έτσι), ναι, αλλά γιατι αυτό να σας θυμώνει;Δείτε το για παράδειγμα σαν ένα θετικό ξεκίνημα στο να του μοιάσετε.Ακόμα κι αν αυτό είναι ακατόρθωτο
while there is life, there is hope.
To έχω ξαναπεί, η ζήλεια κατ'εμέ δεν είναι κακό πράγμα.Μάθετε να τη διαχειρίζεστε προς όφελός σας, και όχι με θυμό και αυταπάρνηση.

 

[Aleksa]

 

[dum dum boy]

 

[Himela]

 

[Aleksa]

 

[American Economist]

 

[Aleksa]

 

[Guest 699855]

Οι παλιοί φίλοι δεν δημιουργούνται στο λεπτό. Τίποτα δεν ταιριάζει με τον θησαυρό των κοινών αναμνήσεων, των δοκιμασιών που υποβλήθηκαν οι φίλοι μαζί, των φιλονικιών, του μονοιάσματος και των γενναιόδωρων συναισθημάτων. Πρόκειται πια για κάτι κούφιο, λες και φύτεψες το πρωί ένα βελανίδι και το απόγευμα να περιμένεις να σταθείς στη σκιά του.

Και έτσι η ζωή συνεχίζεται. Για χρόνια εμείς φυτεύουμε σπόρους, νιώθουμε πλούσιοι και γεμάτοι˙ και τα χρόνια περνούν και ο χρόνος κάνει τη δουλειά του και η σοδιά μας αδυνατίζει. Ένας ένας οι φίλοι μας γλιστρούν και μας στερούν τη σκιά τους…».

Antoine de Saint-Exupéry - Terre des hommes

 

[American Economist]

 

[Valder]

Ένα ένα όλα μπαίνουν στη θέση τους.

Καιρός (μου) ήταν. Και μιας και το ξεκίνησα, ας πάει μέχρι τέλους.

Αμα είναι να κάνεις τον κόπο, κάντον μια και καλή, όπως λέει και το λογικό μου κομμάτι. Ή πιο χολιγουντιανά, "αν ειναι να κάνεις κάτι, κάντο μεγαλειωδώς".