Σκέψεις... III

[Valder]

View attachment 86745

Δίνεις τη ζωή σου, τα αισθήματά σου, τη λατρεία σου στους ανθρώπους, πιστεύοντας πως θα πάρεις το ίδιο σαν ανταπόδοση επειδή θα αναγνωριστεί η καλή συμπεριφορά ή ο έντιμος χαρακτήρας σου.

Και ξυπνάς μια μέρα και έχει βρει άλλον και το τρως κατάμουτρα. Κι όχι μόνο το ταίρι το ερωτικό, αλλά και όλοι οι φίλοι που "εκτιμουν την καλοσύνη" κλπ τέτοια κατα τ αλλα υπέροχα και έντιμα πράγματα όντως.

Κι έτσι ξυπνάς απότομα. Ξυπνάς ξαφνικά μη χρήσιμος.

Ξυπνάς απότομα και καταλαβαίνεις ότι η δική σου καλή συμπεριφορά/χαρακτήρας δεν συνεπάγεται ότι ο άλλος δεν είναι ένα εγωιστικό πλάσμα που χρησιμοποιεί τους γύρω του για όσο του προσφέρουν κάτι κι όταν αυτό εκλείψει ως λόγος αρχίζουν τα "βαρέθηκα, δεν έχει να μου δώσει τίποτα", ρούφα βδέλλα και βδέλλα ρούφα.

Υπο συνθήκη έρωτες.
Υπο συνθήκη φιλίες.
Υπο συνθήκη ακόμα και συγγένειες.

Κι όχι μόνο αυτό, γιατί δεν φταίνε όλοι ξαφνικά για όλα, αλλά κυρίως και το άλλο, ότι αυτή η μενταλιτέ σε οδηγεί σε μια κατάσταση αδυναμίας. Δεν ενεργείς με βάση τη δύναμή σου, αλλά με βάση την ελπίδα, και αυτό σε κάνει αδύναμο χαρακτήρα στο τέλος. Στο λέω γιατί το έζησα, έγινα αδύναμος, βασιζόμουν όχι σε μένα, αλλά στην καλοσύνη των άλλων.

Ε το μυρίζονται αυτό, την αδυναμία και παίρνουν ότι θέλουν και μετά γεια. Γίνεσαι σα μαγνήτης, σα φως για τις πυγολαμπίδες του διαβόλου. Και αυτό είναι δικό μας λάθος, όχι των άλλων.


Δεν ξέρω αν το πιστεύεις αυτό που έβαλες ή απλά το έβαλες για να δείξεις ότι είσαι ευαίσθητος (ανωτάτη δολωματική) αλλά αν το πιστεύεις όντως, άλλαξε στρατηγική και γίνε πραγματιστής γιατί θα πας κι εσυ στα βράχια σαν κάποιον άλλο που ήταν έντιμος.

Οι άνθρωποι δεν αντιδρούν με έναν τρόπο επειδή εσυ ελπίζεις έτσι να αντιδράσουν. Δεν έχουν σημασία οι δικές σου ελπίδες, έχουν σημασία οι ανάγκες τους.

 

[Gate4]

 

[H|M]

Have the halloween events already started?

 

[Valder]

Χάνεις ένα μάτι, δεν ξαναβλέπεις ποτέ με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και με το ένα, γωνίες, αντίληψη βάθους κλπ. Χάνεις ένα άκρο, το ίδιο, δεν ξαναενεργείς ποτέ με τον ίδιο τρόπο με το εναπομείναν άκρο.


Ακόμα και αν σπάσεις ένα χέρι ή ένα πόδι ή τον ώμο, ή κάνεις ένα μεγάλο τραύμα, θα αλλάζει ο καιρός ή θα έρχεται η υγρασία και θα σου υπενθυμίζει το παλιό τραύμα με τον πόνο ή μια άλλη ενόχληση.


Γιατί λοιπόν η ψυχή (ή η καρδιά όπως αρέσκονται να ονομάζουν οι άνθρωποι την οικία των συναισθημάτων τους) να διαφέρει όταν τραυματίζεται; Επειδή βρίσκεται εσωτερικά; Επειδή είναι μια άυλη έννοια;

Μπορεί να είσαι καταπληκτικός άνθρωπος, αλλά μπορείς να σπάσεις περιορισμένες φορές την ψυχή σου. Δεν προσέχουμε, την χαρίζουμε, την ξοδεύουμε και είναι γελοίο, μα δεν το καταλαβαίνουμε.

Είναι το ίδιο γελοίο, μάλλον καλύτερα αδιανόητο αν όχι αδύνατο, με το να "ξοδεύει" ο Σκρούτζ Μακ Ντακ δεξιά κι αριστερά την τυχερή του δεκάρα. Ότι πιο πολύτιμο δηλαδή για κείνον.

Και παρόλαυτά το κάνουμε, αγνοώντας τις συνέπειες, ζημιώνουμε εμείς εμάς.

Και υπάρχουν περιορισμένες φορές που μπορούμε να το κάνουμε αυτό.

Μετά από κείνο το σημείο είναι αυτό που έγραφαν οι παλιοί χάρτες "Here be dragons", Terra Incognita. Εκεί που ο καταπληκτικός άνθρωπος δίνει τη σκυτάλη στο άγνωστο.

Το παιδί μέσα μου δεν το φανταζόταν έτσι το μέλλον όταν καθόταν σ εκείνο το στενό γραφειάκι στα 12 του και ονειρευόταν ακούγοντας νερόβραστα τραγούδια της εποχής στο Sony Walkman. Ένα μέρος του όμως σίγουρα θα ήταν περήφανο για μένα, κι ένα άλλο θα με έβριζε.

 

[Aleksa]

 

[H|M]

 

[Aleksa]

 

[SOx]

 

[Aleksa]

 

[American Economist]

 

[Guest 890013]

"There should have been a better farewell. But in the end, there never is. And we take what meagre scraps we can find."
-Richard K. Morgan

 

[Gate4]

 

[Aleksa]

 

[American Economist]

 

[Aleksa]

 

[H|M]

 

[Valder]

Δακρύβρεχτο κακομοιριάρικο "συμπαθήστε με, με κούρασαν όλα, θέλω λίγη προσοχή" κλασσικό απαισιόδοξο burnout.

Μα ήταν πράσινο το χορτάρι στην άλλη πλευρά...

Χμμμ....

 

[H|M]

 

[Valder]

Τελικά μου βγήκε σε καλό, είμαι πιο συγκεντρωμένος, πιο προσηλωμένος.

Πλάκα θα χει η συνέχεια, είναι μεν αγχωτικό μα συνάμα και συναρπαστικό το άγνωστο.

Τουλάχιστον τώρα μπορώ να ικανοποιήσω κι εκείνη τη ρημάδα την περιέργειά μου για το "τι θα γινόταν αν είχα" τον πλήρη ανεμπόδιστο και ανεπηρέαστο έλεγχο του μυαλού μου, του χρόνου μου, της ζωής μου.


Ορίστε η ευκαιρία λοιπόν Αυτοκράτορα. Ιδού η Πόλη σου.

 

[H|M]