Μια απόπειρα πεζογραφίας, ελπίζω να σας αρέσει
Κεφάλαιο 1ο: Άννα
Μα πως γίνεται να 'σαι σχεδόν δυο χρόνια τώρα νεκρή;
Αφού εχθές, καθώς κοιμόμουν, άνοιξες τη πόρτα και πήγες στη πολυθρόνα σου κι έκατσες.
Είχες κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα,
Ήταν θαρρείς κι έλεγες :
"Μούφα ο παράδεισος παιδιά
μούφα,
ενενήντα χρόνια τζάμπα κόπος,
μούφα σας λέω ρε,
μούφα."
Πώς γίνεται γαμώτο σ' όλα τα λεωφορεία να βάζουν στο ράδιο μόνο ελληνικά και συγκεκριμένα 94.8 ερωτικό fm;
Μάλλον οι οδηγοί βαραν' νταλκάδες,
σαν τον θείο που όποτε ακούει ένα συγκεκριμένο του Καζαντζίδη θυμάται την Άννα,
τη καψούρα του,
που τον άφησε για να ξαναβγεί για βίζιτες στη Γιαννιτσών.
(43 χρόνια μετά)
Ο Καζαντζίδης ακούγεται απ'το βάθος,
από ένα παλιό γκρι ραδιόφωνο,
ο θείος σωπαίνει και σκύβει το κεφάλι του,
σκέφτεται όλα τα βρώμικα σώματα που πέρασαν πάνω από το σώμα της Άννας,
τα δεκαπεντάευρα και τα εικοσάρικα που της 'διναν,
μέχρι κι αν κάποιο από αυτά τα χαρτονομίσματα ήταν πλαστό σκέφτηκε ο θείος.
Μα,
κανένα βρώμικο σώμα δε θα μπορούσε να λερώσει την Άννα του,
αυτό δε το σκέφτηκε ποτέ...
ΥΓ: Πάσα κριτική ευπρόσδεκτη και θεμιτή