Κάποια στιγμή είχα πεί στον εαυτό μου, γιατί ναι μιλάμε εγω και ο εαυτός μου συχνά, ότι αν ένας άνθρωπος έχει εθισμούς, εμμονές, ή χούγια με μια ενασχόληση/πράγμα/πρόσωπο χωρίς μέτρο, πρώτα θα χάσει τα πάντα όλα στη ζωή του εξαιτίας αυτού του εθισμού, και στο τέλος το μόνο που θα του μείνει θα είναι ο εθισμός, η εμμονή, το χούι.
Στο τέλος λίγο πρίν την ολοκληρωτική δυστυχία (και ως απαραίτητο βήμα για να επέλθει και αυτή ως θεϊκή τιμωρία) θα το χάσει και αυτό.
Γι αυτό πρέπει οι άνθρωποι να έχουν μέτρο σε ότι κάνουν. Πολλά πραγματάκια και με μέτρο. Όχι ένα ή ελάχιστα, δίχως μέτρο.
Το χούι στην αρχή εθίζει και στο τέλος τιμωρεί.
εσυ εισαι χωρις χουγια?Γιατι ετσι οπως το εθεσες ειναι σαν να εβαλες απορρυπαντικο και καθαρισαν ολα τα χουγια ας πουμε που εχει ο ταδε ανθρωπος.Ειναι αυτο δυνατον να συμβει?
Μιλας για εμμονες,τη στιγμη που καποιοι ανθρωποι επιλεγουν εμμονικα να ακολουθουν ας πουμε μια ορισμενη συμπεριφορα ετσι?Εκει τους αφηνεις.Ουτε θειες τιμωριες και ημιμετρα.Τους αφηνεις στις εμμονες τους.
Αυτο πιστευω γενικα μια και ετεθη το εν λογω θεμα.
Ολοι εχουμε λιγο απολα.Ξερεις που φαινεται η ειδοποιος διαφορα αν θες στο ποσο καθαρος και απαλλαγμενος ειναι κανεις?Οταν δεν τα κανεις ολα αυτα στραμμενα προς τον αλλον ωστε να τον καταστρεψεις,πιστευω οτι η αυτοκαταστροφη ειναι στο πως την οριζει ο καθενας αλλος αυτοκαταστρεφεται γρηγορα αλλος αργα.
Στο πως αυτα τα παθη γιατι παθη ειναι,εμμονες/κομπλεξ/εθισμοι κλπ τα κανουμε σημαια για να κατηγορησουμε αλλους παραβλεποντας το οτι εμεις ειμαστε ηδη βυθισμενοι και βαθια και μεσα.
Η αυτογνωσια πιστευω ωφελει και να εχουμε τη στοιχειωδη ενσυναισθηση ως ατομα.Τα μετρα ερχονται επειτα συνεπεια αυτων των 2.Αν λειπουν αυτα τα 2 παντα τα μετρα θα ειναι τραγικα λιγα τραγικα λαθος.
Το κλειδι αυτογνωσια και ενσυναισθηση αυτο πιστευω.Το χιλιοειπωμενο αμα δεν θες να στο κανουν να μη το κανεις εσυ πρωτος που λεμε.Δε σε κανει ηρωα ερμαιο των παθων σου σε κανει.
Αυτο πιστευω γενικα στο ολο θεμα που ετεθη και σε αυτο και στο προηγουμενο που εγραψα.
Υ.Γ.:Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή πράγματα καθώς και
οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα ή πράγματα είναι απολύτως συμπτωματική.