Σκέψεις... III

[American Economist]

 

[Kate1914]

Την κάτσαμε.

 

[glayki]

Ο κύκλος έκλεισε ...

 

[American Economist]

Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναισθήμα από το να βλέπεις άτομα που χάνουν να βγαίνουν εκτός εαυτού, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να δεχθούν ότι έχασαν.

 

[yorkie]

«Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Aς υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού
και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράσει.

Aς υποθέσουμε πως είμαστε εκειπέρα,
σε χώρες άγνωστες της Δύσης, του Bορρά·
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχτεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Aς υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν
τα παντελόνια μας, και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -σημαίες στον άνεμο χτυπούν-
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής-
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.»

Κ. Καρυωτάκης,
«Αισιοδοξία»​

 

[parafernalia]

Η φύση είναι δημοκρατική, αγαπάει όμως και τον μονάρχη.
Ποιος έχει κάτσει πάνω στο "θρόνο" και δεν έχει νιώσει βασιλιάς;

 

[Λένω]

 

[Λένω]

"Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου"

 

[amarelia]

Αχ, πόσο σε βαριέμαι

βαριέμαι που υπάρχεις
βαριέμαι που αναπνέεις
βαριέμαι που ζείς και μοιραζόμαστε το οξυγόνο

άδειασέ μας την γωνιά
βρε-μπουνταλά

ακόμα και η σκέψη σου μου προκαλεί ανία
είσαι σκέτη ταλαιπωρία

η μίρλα σου αρμόζει σε κοινή πληβεία
κι ας το παίζεις τάχα μου κυρία

τα σεις και τα σας τα ξέρεις φαρσί
μα όπου χέσαν οι κυρίες βγήκες εσύ


-Δικό μου
copyrights reserved για αφιερώσεις κάντε reference

 

[parafernalia]

Ουφ, τώρα το πρόσεξα... #6,666

 

[Κάμπια]

Έτσι νιώθω

 

[glayki]

. “Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμη και στο κρεβάτι, ακόμη και μέσα σε μία βάρκα, ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες, ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεών μας, μας υπενθυμίζει (αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη…”

Ουμπέρτο Έκο

 

[Nascentes morimur]

Η αληθινή φρίκη της ύπαρξης δεν είναι ο φόβος του θανάτου, αλλά ο φόβος της ζωής.
Είναι ο φόβος να ξυπνάς κάθε μέρα για να αντιμετωπίσεις τις ίδιες μάχες, τις ίδιες απογοητεύσεις, τον ίδιο πόνο. Είναι ο φόβος ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ, ότι είσαι παγιδευμένος σε έναν κύκλο ταλαιπωρίας από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Και σε αυτόν τον φόβο, υπάρχει μια απελπισία, μια επιθυμία για κάτι, οτιδήποτε, που να σπάσει τη μονοτονία, να φέρει νόημα στην ατελείωτη επανάληψη των ημερών.

Toυ Albert.

 

[parafernalia]

Άλλοι ζουν ζωές στον αφρό, άλλοι καταρρέουν από το βάρος της ύπαρξης.
Μόνο το χιούμορ ξαλαφρώνει...

Spoiler

Πώς να διαλέξεις το ΤΕΛΕΙΟ ΔΩΡΟ για Αγίου Βαλεντίνου!

 

[Azur]

Μακάρι να βγω ψεύτης και να είναι καλά ο άνθρωπος.

 

[Aleksa]

 

[Guest 881237]

Γιατί να παχαινει το φαγητό ?

 

[yorkie]

 

[Κάμπια]

Απλά θέλω να είναι ξεκάθαρος

 

[rafaela11]